Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.100.2018.1.EN
z 19 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.) uzupełnionym 25 maja 2018, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych środków pieniężnych przekazanych na rozbudowę drogi gminnej oraz przebudowę naziemnej instalacji ciepłowniczej w ciągu tej drogi – jest prawidłowe,
• sposobu i momentu zaliczenia do kosztów podatkowych ww. wydatków w części dotyczącej:
  
  • rozbudowy drogi gminnej – jest prawidłowe,
  • przebudowy naziemnej instalacji ciepłowniczej – jest nieprawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2018 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości, sposobu i momentu zaliczenia do kosztów podatkowych środków pieniężnych przekazanych na rozbudowę drogi gminnej oraz przebudowę naziemnej instalacji ciepłowniczej w ciągu tej drogi. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 11 maja 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.100.2018.1.BKD wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 25 maja 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu oraz przesyle i dystrybucji energii cieplnej. Miasto jest właścicielem Spółki. Spółka ma inny rok podatkowy niż kalendarzowy, który trwa od 1 maja do 30 kwietnia roku następnego. W dniu 15 września 2016 r. Spółka podpisała porozumienie o współpracy z udziałowcem Spółki (Miastem) na finansowanie wspólnego przedsięwzięcia – inwestycji polegającej na rozbudowie drogi gminnej. W pasie tej drogi znajduje się naziemna instalacja ciepłownicza należąca do Spółki, która utrudniałaby realizację tej inwestycji. W związku z tym, Miasto podczas realizacji tej inwestycji, dokonało przebudowy instalacji należącej do Spółki, a Spółka partycypowała w kosztach realizacji inwestycji. W porozumieniu zostało zawarte, że w interesie obu stron leży wspólna realizacja przedsięwzięcia polegającego na rozbudowie gminnej drogi i przebudowie naziemnej instalacji ciepłowniczej w ciągu drogi. W porozumieniu strony zgodnie oświadczyły, że realizacja postanowień Porozumienia służy wypełnieniu ich zadań własnych, a współpraca wynikająca z jego treści przyczynia się do uzyskania możliwie najkorzystniejszego efektu ekonomicznego i technicznego oraz, że zadania są ze sobą immanentnie związane i wykonanie zadań w sposób inny niż łącznie, byłoby niekorzystne i narażałoby Strony na straty. Miasto oświadczyło, że przebudowa układu komunikacyjnego w ciągu drogi jest niezbędna dla poprawy warunków ruchu drogowego, natomiast Spółka, że przebudowa naziemnej instalacji ciepłowniczej w ciągu drogi jest niezbędna ze względu na konieczność unowocześnienia sieci przesyłowych i nie może zostać dokonana bez ingerencji w strukturę jezdni. Podczas realizacji tej inwestycji miała miejsce wymiana sieci cieplnej (sieć jest własnością Spółki i po dokonaniu jej przebudowy nadal pozostaje w jej majątku) ułożonej częściowo na estakadzie wysokiej (nad pasem drogowym) oraz na estakadzie niskiej pobudowanej w technologii tradycyjnej. Wymiana polegała na demontażu istniejącej sieci oraz montażu rur preizolowanych ułożonych w wykopie. Jest to technologia obecnie stosowana spełniająca wszelkie normy przenikania ciepła o wiele bardziej sprawna od metody tradycyjnej. Zgodnie z porozumieniem o współpracy Spółka przekazała środki na rzecz Miasta, kwotę na rozbudowę drogi oraz kwotę na przebudowę naziemnej instalacji ciepłowniczej. Gdyby Spółka realizowała to zadanie we własnym zakresie musiałaby ponieść również koszty przełożenia sieci oraz odtworzenia nawierzchni.

Istotne elementy opisu stanu faktycznego, zawarto również we własnym stanowisku Wnioskodawcy w sprawie, gdzie wskazano, że ww. inwestycja wpłynie na zmniejszenie strat przesyłowych.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 21 maja 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że:

• naziemna instalacja ciepłownicza należąca do Spółki, która została przebudowana przez Miasto na koszt Wnioskodawcy podczas realizacji inwestycji polegającej na przebudowie drogi gminnej stanowi środek trwały Wnioskodawcy,
• nie uzyska jakiegokolwiek zwrotu środków pieniężnych przekazanych Miastu na rozbudowę drogi gminnej.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przekazane przez Spółkę środki pieniężne na realizację przedmiotowej inwestycji, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy Spółka będzie miała prawo zaliczyć do kosztów podatkowych przekazaną kwotę partycypacji w kosztach inwestycji w dacie poniesienia wydatków (przekazania środków pieniężnych)?

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1-2)

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 16 ust. 1 zawiera katalog wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. W katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodu nie znajdują się wydatki, które poniosła Spółka w ramach zawartego porozumienia o współpracy. Partycypacja w kosztach inwestycji jest niewątpliwie uzasadniona gospodarczo. Inwestycja ta wpłynie na zmniejszenie strat przesyłowych. Dotychczas ciepło było dostarczane na tym odcinku przez sieć naziemną pobudowanej w technologii tradycyjnej, a obecnie jest przez sieć ułożoną w wykopie wykonaną w obecnie stosowanej technologii preizolowanej. Dlatego też, poniesione przez Spółkę wydatki zgodnie z porozumieniem o współpracy będą stanowiły koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Poniesienie tych wydatków jest związane z podstawową działalnością Spółki. Stanowią rodzaj wydatków poniesionych w celu zabezpieczenia oraz zachowania źródła przychodów, gdyż Spółka zainteresowana jest wymianą starych ciepłociągów wybudowanych w przestarzałej technologii na nowe obecnie stosowane w energetyce cieplnej oraz umieszczeniem naziemnych odcinków sieci w wykopie. Wydatek ten jest więc racjonalny gospodarczo i jego związek z przychodami jest pośredni, więc należy go uznać za koszt uzyskania przychodów mający związek przyczynowo-skutkowy z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przekazane przez Spółkę środki pieniężne będą potrącane w dacie ich przekazania, gdyż poniesione wydatki należy kwalifikować do kosztów pośrednich, gdyż nie mają związku bezpośredniego odzwierciedlenia w przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343, ze zm. dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu oraz przesyle i dystrybucji energii cieplnej. Miasto jest właścicielem Spółki. W dniu 15 września 2016 r. Spółka podpisała porozumienie o współpracy z udziałowcem Spółki (Miastem) na finansowanie wspólnego przedsięwzięcia – inwestycji polegającej na rozbudowie drogi gminnej. W pasie tej drogi znajduje się naziemna instalacja ciepłownicza należąca do Spółki, która utrudniałaby realizację tej inwestycji. W związku z tym, Miasto podczas realizacji tej inwestycji, dokonało przebudowy instalacji należącej do Spółki, a Spółka partycypowała w kosztach realizacji inwestycji. W porozumieniu zostało zawarte, że w interesie obu stron leży wspólna realizacja przedsięwzięcia polegającego na rozbudowie gminnej drogi i przebudowie naziemnej instalacji ciepłowniczej w ciągu drogi. W porozumieniu strony zgodnie oświadczyły, że realizacja postanowień Porozumienia służy wypełnieniu ich zadań własnych, a współpraca wynikająca z jego treści przyczynia się do uzyskania możliwie najkorzystniejszego efektu ekonomicznego i technicznego oraz, że zadania są ze sobą immanentnie związane i wykonanie zadań w sposób inny niż łącznie, byłoby niekorzystne i narażałoby Strony na straty. Miasto oświadczyło, że przebudowa układu komunikacyjnego w ciągu drogi jest niezbędna dla poprawy warunków ruchu drogowego, natomiast Spółka, że przebudowa naziemnej instalacji ciepłowniczej w ciągu drogi jest niezbędna ze względu na konieczność unowocześnienia sieci przesyłowych i nie może zostać dokonana bez ingerencji w strukturę jezdni. Podczas realizacji tej inwestycji miała miejsce wymiana sieci cieplnej (sieć jest własnością Spółki i po dokonaniu jej przebudowy nadal pozostaje w jej majątku) ułożonej częściowo na estakadzie wysokiej (nad pasem drogowym) oraz na estakadzie niskiej pobudowanej w technologii tradycyjnej. Wymiana polegała na demontażu istniejącej sieci oraz montażu rur preizolowanych ułożonych w wykopie. Jest to technologia obecnie stosowana spełniająca wszelkie normy przenikania ciepła o wiele bardziej sprawna od metody tradycyjnej. Zgodnie z porozumieniem o współpracy Spółka przekazała środki na rzecz Miasta, kwotę na rozbudowę drogi oraz kwotę na przebudowę naziemnej instalacji ciepłowniczej. Gdyby Spółka realizowała to zadanie we własnym zakresie musiałaby ponieść również koszty przełożenia sieci oraz odtworzenia nawierzchni. Naziemna instalacja ciepłownicza stanowi środek trwały Spółki. Wnioskodawca nie otrzyma jakiegokolwiek zwrotu środków pieniężnych przekazanych Miastu na rozbudowę drogi gminnej.

Mając na uwadze powyższe w pierwszej kolejności zauważyć należy, że Wnioskodawca prawidłowo wskazał, iż poniesione przez Spółkę wydatki zgodnie z porozumieniem o współpracy zawartym z Miastem stanowią dla niego koszty uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 updop. W ww. porozumieniu, wskazano, że w interesie obu stron leży wspólna realizacja przedsięwzięcia polegającego na rozbudowie gminnej drogi i przebudowie naziemnej instalacji ciepłowniczej w ciągu drogi. W porozumieniu strony zgodnie oświadczyły, że realizacja postanowień Porozumienia służy wypełnieniu ich zadań własnych, a współpraca wynikająca z jego treści przyczynia się do uzyskania możliwie najkorzystniejszego efektu ekonomicznego i technicznego oraz, że zadania są ze sobą immanentnie związane i wykonanie zadań w sposób inny niż łącznie, byłoby niekorzystne i narażałoby Strony na straty. Zatem, przedmiotowe wydatki pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z możliwością osiągania przychodów oraz zachowania albo zabezpieczeniem źródła przychodów z prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem, a celem jakiemu ma służyć ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o pdop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast w świetle art. 15 ust. 4d ustawy o pdop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Podkreślić należy jednak, że zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o pdop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż wydatki poniesione przez Spółkę w postaci partycypacji w kosztach rozbudowy drogi gminnej, jako niemające bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskiwanych przez Spółkę przychodach winny zostać zakwalifikowane do kosztów pośrednich potrącalnych w momencie poniesienia w myśl art. 15 ust. 4d i 4e updop (tj. w dniu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych, którym może być dzień przekazania środków pieniężnych Miastu na realizację przedmiotowego zadania).

Odnosząc się z kolei do kwestii sposobu i momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków dot. przebudowy naziemnej instalacji ciepłowniczej stwierdzić należy, że przedstawione przez Spółkę stanowisko w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Wskazać bowiem należy, że zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c) updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…). Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16g ust. 13 updop, w brzmieniu obowiązującym w 2017 r. – jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z cyt. powyżej art. 16g ust. 13 updop wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury określonego składnika majątku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja polega natomiast na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na ten środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka. Wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 3.500 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Z powyższego wynika jednoznacznie, że istotne dla oceny robót jako ulepszenia jest porównanie stanu obiektu z dnia przyjęcia do używania, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Od ww. wydatków ulepszeniowych, należy odróżnić wydatki remontowe dotyczące środków trwałych, które podlegają zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty, wskazane w art. 15 ust. 1 updop.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1332 ze zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Mając na uwadze ww. przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, z którego jednoznacznie wynika, że przebudowa naziemnej instalacji ciepłowniczej (która jest środkiem trwałym Spółki):

• była niezbędna ze względu na konieczność unowocześnienia sieci przesyłowych,
• polegała na wymianie sieci cieplnej, tj. demontażu istniejącej naziemnej sieci ciepłowniczej oraz montażu rur preizolowanych ułożonych w wykopie - jest to technologia obecnie stosowana spełniająca wszelkie normy przenikania ciepła o wiele bardziej sprawna od metody tradycyjnej,
• wpłynie na zmniejszenie strat przesyłowych (spółka zainteresowana była wymianą starych ciepłociągów wybudowanych w przestarzałej technologii na nowe obecnie stosowane w energetyce cieplnej oraz umieszczeniu naziemnych odcinków sieci w wykopie),

to stwierdzić należy, że ww. prace mają charakter ulepszeniowy. W konsekwencji wydatki poniesione z tego tytułu (tj. wydatki poniesione przez Spółkę w związku z przebudową naziemnej instalacji ciepłowniczej, które w danym roku podatkowym przekroczyły 3.500 zł), mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych, poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od powiększonej o kwotę tych wydatków wartości początkowej tego środka trwałego, zgodnie z art. 16g ust. 13 updop.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych środków pieniężnych przekazanych na rozbudowę drogi gminnej oraz przebudowę naziemnej instalacji ciepłowniczej w ciągu tej drogi – jest prawidłowe,
  
• sposobu i momentu zaliczenia do kosztów podatkowych ww. wydatków w części dotyczącej:
  
  • rozbudowy drogi gminnej – jest prawidłowe,
  • przebudowy naziemnej instalacji ciepłowniczej – jest nieprawidłowe.
  
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.