2018.08.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.245.2018.1.AP
z 17 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 czerwca 2018 r. (data wpływu 26 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków poniesionych na podstawie zawartego porozumienia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków poniesionych na podstawie zawartego porozumienia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca  Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka jest producentem artykułów gospodarstwa domowego. Oferowane przez Spółkę produkty są sprzedawane na rynku krajowym i zagranicznym. Spółka X. (spółka prawa włoskiego, dalej jako: „Sp. X.”), uznając, iż jeden z wyrobów (dalej jako: wyrób A.), który Wnioskodawca produkuje i wprowadza do obrotu, narusza wyłączne prawa przyznane Sp. X., wniosła powództwo przeciwko Spółce, domagając się m.in.:

potwierdzenia i orzeczenia, że produkcja, handel, ekspozycja i każde inne użycie na rynku, wykonywane w ramach działalności Spółki modelu wyrobu A., narusza wyłączne prawa przyznane Sp. X., dotyczące wzoru wspólnotowego 1 zarejestrowanego 10 maja 2005 r. oraz włoskiego patentu na wzór użytkowy 2, wydanego 26 stycznia 2005 r. na podstawie wniosku złożonego 11 lipca 2001 r.,
orzeczenia, że Spółka jest odpowiedzialna za prowadzenie nieuczciwej konkurencji,
wydania ostatecznego zakazu, na całym terytorium Unii Europejskiej produkcji, handlu, ekspozycji i każdego innego użycia na rynku wyrobu A. oraz wyznaczenie kary pieniężnej za każde stwierdzone naruszenie lub niezastosowanie się do zakazu, a także za każdy dzień opóźnienia w wykonywaniu wydanego wyroku,
zobowiązania Spółki do zapłaty odszkodowania za wszelkie szkody poniesione przez Sp. X. na skutek naruszeń;
nakazania publikacji zarządzenia wydanego wyroku,
zwrotu całości kosztów, opłat i wynagrodzeń związanych z przedstawicielstwem w sprawie sądowej.

W analizowanym sporze sądowym stronami pozwanymi była zarówno Spółka, jak i dwa inne podmioty tj. podmiot Y. oraz podmiot Z., wobec których Sp. X. równolegle wniosła ww. zarzuty tym samym pozwem sądowym.

Sąd Gospodarczy w M, w Republice Włoskiej, orzekł 1 lipca 2013 r. o naruszeniu praw dot. wzoru wspólnotowego 1 przyznanego Sp. X., zakazując pozwanym, w tym Wnioskodawcy, produkcji i dalszej sprzedaży tych produktów oraz ustalił nałożenie kary w wysokości 100,00 € za każde pojedyncze naruszenie zakazu, nakazał publikację na koszt oskarżonych wyroku w gazecie, skazał strony pozwane, solidarnie, na wypłatę odszkodowania na rzecz powoda, za szkody w wysokości 1.500,00 € oraz na zapłatę na rzecz strony powodowej połowy kosztów postępowania w łącznej wysokości 2.500,00 €, plus VAT i CPA (składka na prawniczy fundusz emerytalny).

Wnioskodawca oraz podmiot Y. złożyli apelację do Sądu Apelacyjnego w M. Wydziału Specjalnego ds. Przedsiębiorstw, Republiki Włoskiej. Stronami postępowania apelacyjnego była również Sp. X.  jako skarżąca oraz podmiot Z., jako strona, która nie złożyła odpowiedzi na skargę. Sąd Apelacyjny w sprawie apelacyjnej przyjął odwołanie w zakresie kwantyfikacji szkody i potwierdził w pozostałej części zaskarżony wyrok z 1 lipca 2013 r.

Zobowiązał również Wnioskodawcę oraz podmiot Y oraz podmiot Z. solidarnie, do zapłaty na rzecz Sp. X. kwoty 1200,00 €, tytułem odszkodowania oraz zobowiązał Wnioskodawcę, podmiot Y oraz podmiot Z., do zwrotu Sp. X. kosztów postępowania apelacyjnego w łącznej wysokości 1.830 € oraz zwrot ryczałtowy w wysokości 15% (VAT i CPA). Powyższe zarządzono w M., 12 czerwca 2014 r.

Sp. X. wystąpiła do polskiego Sądu Okręgowego w (…) z wnioskiem o stwierdzenie wykonalności orzeczenia Sądu Apelacyjnego w M., w postaci wyroku z 12 czerwca 2014 r. Postanowieniem z 14 listopada 2017 r. Sąd Okręgowy w (…), stwierdził na terytorium RP wykonalność wyroku sądu zagranicznego. Spółka wniosła zażalenie na postępowanie Sądu Okręgowego w (…), które zostało oddalone przez Sąd Apelacyjny I Wydział Cywilny, postanowieniem z 23 lutego 2018 r.

Odnotować należy również, że przed Sądem Okręgowym w (…), toczyło się postępowanie sądowe z powództwa Sp. X. przeciwko Wnioskodawcy. Powód w tej sprawie wnosił m.in.:

w pkt I  o nakazanie pozwanemu zaniechania naruszania wzoru wspólnotowego 1 poprzez nakazanie pozwanemu zaniechania w szczególności wytwarzania, oferowania, wprowadzania do obrotu, importowania, eksportowania lub składowania wyrobu A. o określonym kształcie, niezależnie od zastosowanej kolorystyki, oferowanych wówczas przez pozwanego;
w pkt II  o nakazanie pozwanemu na jego koszt, w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku, zniszczenia produktów o kształcie wskazanym w pkt I, niezależnie od zastosowanej kolorystyki, znajdujących się we wszelkich zakładach produkcyjnych lub magazynach pozwanego;
w pkt III  o nakazanie pozwanemu na jego koszt, w terminie 30 dni, od uprawomocnienia się wyroku, zniszczenia będących własnością pozwanego części służących do wytwarzania ww. produktów;
w pkt IV  o nakazanie pozwanemu na jego koszt, w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku, zniszczenia będących własnością pozwanego form służących do wytworzenia ww. produktów;
w pkt V  o nakazanie pozwanemu usunięcia z treści strony internetowej zdjęć oraz wizualizacji produktów o kształcie wskazanym w pkt. I, niezależnie od kolorystyki w oferowanych wówczas przez pozwanego, w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku;
w pkt VI  o nakazanie pozwanemu na jego koszt, w terminie 30 dni kalendarzowych od uprawomocnienia się wyroku, umieszczenia na okres 3 miesięcy na głównej stronie internetowej pozwanego, w każdej jej wersji językowej informacji o orzeczeniu w niniejszej sprawie, o treści wskazanej w pozwie;
w pkt VII  o zobowiązanie pozwanego do opublikowania na własny koszt w czasopiśmie, na pierwszej dostępnej stronie w części redakcyjnej, informacji o orzeczeniu o treści wskazanej w pozwie;
w pkt VIII  o upoważnienie powoda do dokonania zniszczenia produktów, części służących do ich wytwarzania oraz form do ich wytwarzania, zgodnie z żądaniami zawartymi w pkt II, III, IV oraz publikacji informacji o wyroku, zgodnie z żądaniami zawartymi w pkt VII, na koszt pozwanego, na wypadek gdyby pozwany nie wykonał nałożonych na niego nakazów w terminie wskazanym w wyroku.

Spółka w pozwie wzajemnym z 26 września 2016 r wniosła natomiast o unieważnienie wzoru wspólnotowego 1, zarejestrowanego na rzecz Pozwanego Wzajemnego.

Sąd Okręgowy w (…), Wydział XXII (Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych), wyrokiem z 24 lutego 2017 r.:

w sprawie z powództwa głównego  odrzucił pozew w zakresie roszczenia z pkt I pozwu oraz oddalił powództwo w dalszej części;
w sprawie z powództwa wzajemnego  odrzucił pozew.

Powód główny wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego o odrzuceniu pozwu głównego w części oraz apelację od ww. wyroku Sądu Okręgowego o oddaleniu powództwa zaskarżając wyrok w całości. Powód wzajemny wniósł natomiast zażalenie na postanowienie o odrzuceniu pozwu wzajemnego. Sąd Apelacyjny w (…) I Wydział Cywilny postanowieniem z 18 lipca 2017 r., oddalił zażalenie powoda na postanowienie zawarte w punkcie 1.1. oraz zażalenia powoda wzajemnego na postanowienie zawarte w pkt II 1,3,4 wyroku Sądu Okręgowego w (…) z 24 lutego 2017 r. Oprócz wyżej opisanych sporów, pomiędzy Wnioskodawcą a Sp. X., toczyło się również postępowanie sądowe w Niemczech, dotyczące tych samych wzorów wspólnotowych.

W ocenie Wnioskodawcy, z tytułu braku sprecyzowania definicji pojedyncze naruszenie zakazu zgodnie z wyrokiem Sądu w (…), mogły nastąpić znaczne roszczenia wobec Spółki. Zgodnie ze sporządzoną analizą szacowana kwota roszczenia jakie mogło przysługiwać Sp. X. z tytułu naruszenia zakazu mogła wynosić ok. 141 mln €. W dniu 30 marca 2018 r. Wnioskodawca oraz Sp. X. zawarły ostatecznie porozumienie, które miało na calu zakończyć wszelkie spory sądowe zaistniałe między nimi oraz ustalić kwotę do zapłaty na rzecz Sp. X. przez Spółkę.

Na mocy porozumienia, przyjmując powyższe założenia Spółka oraz Sp. X. ustaliły, co następuje:

1. Spóła zobowiązała się:

do dnia podpisania porozumienia, zaprzestać i nie rozpoczynać ponownie, gdziekolwiek na świecie, produkcji, handlu, reklamy, oferty sprzedaży oraz nie wykorzystywać, w zakresie ekonomicznym, modelu wyrobu A., będącej przedmiotem wspomnianych sporów sądowych. Zobowiązanie to dotyczy wszystkich zakwestionowanych wersji modelu produkowanego przez Spółkę. W drodze odstępstwa od powyższych ustaleń, dopuszcza się, aby Spółka do 31 maja 2018 r., sprzedała posiadane zapasy wyrobu A. zachowując zysk;
do zniszczenia (czyniąc bezużytecznymi) do 30 kwietnia 2018 r. wszystkich form do produkcji wyrobu A., i wysłania do Sp. X. dokumentacji fotograficznej do wskazanej daty;
do przekazania do 30 kwietnia 2018 r., Sp. X. kopii pisma, które zostało już wysłane do wszystkich klientów, w których informuje się, że wyroby A. zostały ostatecznie wycofane z rynku i że nie będą już sprzedawane przez Spółkę;
do pisemnego podania do dnia 30 kwietnia 2018 r., Sp. X. kompletnej listy klientów, którym wyroby A. były sprzedawane w przeszłości;
do zapłacenia na rzecz Sp. X., kwoty 6.500.000 €. Płatność tej kwoty zostanie zrealizowana w następujący sposób:

1.000.000 € do 15 kwietnia 2018;
2.000.000 € do 30 czerwca 2018 r.,
2.000.000 € do 30 sierpnia 2018 r.,
1.500.000 € do 31 października 2018.

Płatności zostaną zrealizowane przelewem bankowym.

W celu prawidłowego wykonania przewidzianych zobowiązań, Wnioskodawca oraz Sp. X. zobowiązały się do wycofania wszystkich bieżących powództw i do niewytaczania żadnych innych w przyszłości, w związku ze sprawami będącymi przedmiotem sporów sądowych. Wyjąwszy czynność wskazaną w pkt 1, Wnioskodawca oraz Sp. X., rezygnują z wszelkich roszczeń, finansowych i niefinansowych, związanych ze wspomnianymi powództwami oraz oświadczają, że akceptują wzajemne rezygnacje.

Ponadto Sp. X. rezygnuje z wszczynania lub kontynuowania wszelkich powództw, także wobec wszystkich klientów Spółki, którzy nabyli i/lub rozprowadzili wyrób A. Spółka rezygnuje z wszelkich powództw i wszczynania w przyszłości sporów sądowych wobec Sp. X.

Zasadniczo, Spółka przerwała już produkcję wyrobu A. pod koniec 2017 r., przy czym w lutym 2018 r. Spółka wyprodukowała jeszcze 4 szt. wyrobu A. dla klienta i nie jest zobowiązana do wycofania z rynku produktów na dzień dzisiejszy już sprzedanych.

Strony oświadczyły, że są w pełni usatysfakcjonowane i stwierdzają, że w żadnym przypadku nie będzie można zaskarżyć podpisanego porozumienia, które uznaje się za porozumienie ogólne, obejmujące wszelkie sprawy i biznesy.

Wszystkie koszty prawne poniesione przez Wnioskodawcę oraz Sp. X., w związku ze sporami sądowymi, niniejszym porozumieniem i w ogóle sprawami będącymi przedmiotem porozumienia, zostaną poniesione przez każdą ze stron we własnym zakresie, bez prawa do rekompensaty od drugiej strony. Do zawartego porozumienia stosuje się prawo włoskie.

Na moment złożenia niniejszego wniosku Spółka dokonała częściowo płatności na rzecz Sp. X., zgodnie z zawartym porozumieniem, tj. 3.000.000 € w transzach po 1.000.000 € w terminach 05 kwietnia 2018 r., 04 czerwca 2018 r. oraz 05 czerwca 2018 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwoty świadczeń pieniężnych wypłacane na rzecz Sp. X., na podstawie zawartego porozumienia, stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty świadczeń pieniężnych wypłacane na rzecz Sp. X., na podstawie zawartego porozumienia, stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej jako: „updop”).

Zawarte przez Wnioskodawcę oraz Sp. X. porozumienie, miało na calu zakończyć wszelkie spory sądowe zaistniałe między nimi oraz ustalić kwotę należności podlegającej wypłacie na rzecz Sp. X. Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na brak sprecyzowania definicji pojedyncze naruszenie zakazu, jakim posłużył się Sąd w (…), mogły nastąpić znaczne roszczenia wobec Spółki. Świadczenia pieniężne wypłacane na rzecz Sp. X., na podstawie zawartego porozumienia, są skutkiem opisanych postępowań sądowych prowadzonych w szczególności na mocy przepisów prawa włoskiego, w tym kodeksu własności przemysłowej.

Wobec czego, w opinii Wnioskodawcy, wydatek poniesiony przez niego, stanowi świadczenie zbliżone do tego, o którym mowa w art. 296 ustawy o prawie własności przemysłowej oraz analogiczny przepis art. 79 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli stanowi tzw. wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z tych wzorów na podstawie prawa właściwego dla danego kraju.

Charakter wyżej opisanego świadczenia pieniężnego z tytułu bezprawnego korzystania z cudzych praw własności był definiowany na gruncie orzecznictwa. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z 25 marca 2004 r., sygn. akt. II CK 90/03, wynagrodzenie stosowne w rozumieniu art. 79 ust. 1 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, to takie wynagrodzenie, jakie otrzymałby autor, gdyby osoba, która naruszyła jego prawa majątkowe, zawarła z nim umowę o korzystanie z utworu w zakresie dokonanego naruszenia. W innym orzeczeniu z 26 czerwca 2003 r., sygn. akt. V CKN 411/01, Sąd Najwyższy stwierdził, że tego rodzaju wynagrodzenia stanowią cywilnoprawne środki ochrony praw autorskich.

Na podstawie art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, iż pomiędzy poniesionymi wydatkami a osiągniętym przychodem, musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy i jednocześnie wydatek ten nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1. Ścisłe określenie zakresu regulacji art. 15 ust. 1 powoduje, że przepisu nie można interpretować w sposób rozszerzający Podatnik może zatem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dane wydatki, jeżeli między tymi wydatkami a osiąganiem przychodów istnieje taki związek, że poniesienie tych wydatków daje możliwość osiągnięcia przychodów, a zatem są to wydatki ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej przez podmiot działalności gospodarczej niezależnie od tego czy wydatek został poniesiony w efekcie działania niezgodnego z prawem.

Poza wydatkami bezpośrednio służącymi osiąganiu przychodów do kosztów można również zaliczyć koszty funkcjonowania podmiotu, bez ich bowiem poniesienia osiąganie przychodów nie byłoby możliwe.

Aby zatem podatnik miał prawo zaliczenia wydatku do koszów uzyskania przychodów, wydatek ten musi być:

poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
zostać właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 udpop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ponadto należy wskazać, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Definicja kosztów uzyskania przychodów była wielokrotnie analizowana na gruncie orzecznictwie sądów administracyjnych. W uchwale z 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12, NSA odniósł się do ww. związku przyczynowo-skutkowego kosztu z przychodem, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu, uwzględniając przy tym wykładnię gospodarczą. NSA wskazał, że działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej.

Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie.

W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop. Podobne stanowisko, zostało wyrażone w wyroku NSA z 23 stycznia 2018 r., sygn. akt. II FSK 86/16

Działalność podmiotu gospodarczego może czasami wiązać się z naruszeniem dóbr innych osób. Takie działanie wiąże się z poniesieniem pewnych kosztów będących następstwem sankcji. Nie wszystkie poniesione środki represyjne stanowią dla podatnika koszt uzyskania przychodów. Ustawodawca w art. 16 ust. 1 udpop wymienił szereg wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, w tym wydatków mających charakter kar i sankcji.

Są one jednak związane z wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej, bowiem w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług  jak również nieprzestrzeganiem przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonaniem nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 16 ust. 1 pkt 19 updop).

Ustawodawca przewidział również wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów grzywien i kar pieniężnych orzeczonych w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym i w sprawach o wykroczenia oraz odsetek od tych grzywien i kar (art. 16 ust. 1 pkt 18 updop).

Jednak, co Wnioskodawca pragnie podkreślić, przepis art. 16 ust. 1 updop nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodu kwot wypłacanych za bezprawne korzystanie z prawa osób trzecich. Wypłata kwot za bezumowne korzystanie z prawa do wzorów na podstawie prawa właściwego dla danego kraju stanowi więc swoistą sankcję cywilną za dokonane naruszenie praw własności przemysłowej wynikającą z założenia, że w żaden sposób nie powinno się opłacać bezprawne korzystanie z cudzych praw majątkowych, które mimo wszystko generują zysk po stronie podmiotu użytkującego.

Dodatkowo, wskazać należy, ze brak jest możliwości rozszerzania katalogu wyłączeń z kosztów podatkowych, co potwierdzają liczne interpretacje indywidualne, zgodnie z którymi kary umowne i odszkodowania inne niż wymienione w art. 16 ust 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełniają warunek związku przyczynowo-skutkowego z przychodem.

W ocenie Wnioskodawcy świadczenia pieniężne wypłacane na rzecz Sp. X., mają charakter zbliżony do wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z wzorów użytkowych na podstawie prawa właściwego dla danego kraju, a więc stanowi wynagrodzenie wypłacone właścicielowi wzoru wspólnotowego za dotychczasowe korzystanie z tych praw.

Podkreślić należy, że przepis art. 16 ust. 1 updop, nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodu świadczeń za bezprawne korzystania z prawa osób trzecich ani świadczeń zbliżonych. Wobec czego kwestia zakwalifikowania tego wydatku do kosztów uzyskania przychodu uzależniona jest zatem od związku między jego poniesieniem a uzyskaniem przychodu.

W opinii Wnioskodawcy, produkowane wyroby A. wg określonego wzoru mają niewątpliwy związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. W wyniku sprzedaży wyrobów A., Wnioskodawca osiągnął przychody opodatkowane na terenie Polski, a więc użytkowanie określonego wzoru wyrobu A. przyczyniło się do powstania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. W konsekwencji, w ocenie Spółki, wydatki związane z użytkowaniem wzoru wspólnotowego powinny stanowić koszt uzyskania przychodu, bowiem wypłata świadczenia pieniężnego na rzecz Sp. X. w tym zakresie ma związek z osiągnięciem przychodu.

Należy również podkreślić, że na mocy zawartego porozumienia Spółka nie była zobowiązana do wycofania z rynku wyrobów już sprzedanych. Spółka miała również prawo sprzedać posiadany zapas wyprodukowanych wyrobów A. zachowując przy tym cały zysk z ich sprzedaży. Wobec czego, niewątpliwie zawarcie porozumienia, w tym wypłata świadczenia pieniężnego, ma związek nie tylko z osiągnięciem przychodów ale również ma na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów. Zawarte przez Wnioskodawcę oraz Sp. X. porozumienie, miało na calu zakończyć wszelkie spory sądowe zaistniałe między nimi oraz ustalić kwotę należności podlegającej wypłacie na rzecz Sp. X. W ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na brak sprecyzowania definicji pojedyncze naruszenie zakazu, jakim posłużył się Sąd w (…), mogły nastąpić znaczne roszczenia wobec Spółki z tytułu naruszenia wspólnotowego wzoru użytkowego.

W wyniku podpisania porozumienia ryzyko to zostało wyeliminowane. Strony ustaliły bowiem konkretną kwotę, która zaspokaja wszelkie roszczenia Sp. X. z tego tytułu. Wynegocjowana kwota jest znacznie niższa o szacunkowej wartości odszkodowania, jakie musiałby wypłacić Wnioskodawca w wyniku ustalenia sumy pojedynczych naruszeń zgodnie w wyrokiem sądu w (…).

Na skutek porozumienia Sp. X. zobowiązała się do wycofania wszystkich bieżących powództw i do niewytaczania żadnych innych w przyszłości, w związku ze sprawami będącymi przedmiotem sporów sądowych, w szczególności w stosunku do klientów Spółki. W porównaniu do orzeczenia Sądu w (…) na mocy porozumienia odstąpiono również od nakazu publikacji niekorzystnego dla Spółki wyroku w prasie. Zarówno wszczynanie pozwów wobec klientów Spółki, jak i publikacja niekorzystnych wyroków w prasie, mogłaby mieć bardzo niekorzystny wpływ na sytuację finansową Spółki, w tym mogłaby wpłynąć niekorzystnie na źródło przychodów Spółki jakim jest sprzedaż artykułów gospodarstwa domowego.

Obecni oraz potencjalni kontrahenci Spółki mogliby zrezygnować ze wzajemnej współpracy, co w konsekwencji zagrażałoby działalności Spółki w ten sposób, że prowadzona działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. Takie działanie Sp. X. narażałoby Wnioskodawcę również na ewentualne roszczenia odszkodowawcze w stosunku do klientów Wnioskodawcy o trudnych do oszacowania rozmiarach.

Poza czynnościami wskazanymi w porozumieniu, Sp. X. zrezygnowała z wszelkich roszczeń, finansowych i niefinansowych, związanych ze wspomnianymi powództwami.v

Powołane wyżej argumenty wypełniają dyspozycję art. 15 ust. 1 updop, a wypłacane kwoty świadczeń pieniężnych na rzecz Sp. X. przez Spółkę na podstawie zawartego porozumienia, stanową koszt uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w indywidulanych interpretacjach podatkowych:

Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 maja 2017 r., Znak: 0115-KDIT2-3.4010.32.2017. 1. AW,
Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18 października 2013 r., Znak: ILPB1/415- 833/13-2/AP,
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 08 września 2006 r., Znak: 1401/BP-I/4230Z-95/ 06/ KK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych z ich źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie zachować należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast zabezpieczyć oznacza uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, ze koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Przywołana regulacja art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

konieczność faktycznego (co do zasady) poniesienia wydatku oraz
poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą ponoszonego wydatku nie ujęto w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami być mogą. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu z jego źródła (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu). Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi

przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu ze źródła przychodów lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Z tytułu naruszenia praw dot. wzoru wspólnotowego 1 przyznanego Sp. X., Sąd Gospodarczy w M. (Włochy), zakazał m.in. Wnioskodawcy, produkcji i dalszej sprzedaży tych produktów, ustalił nałożenie kary za każde pojedyncze naruszenie zakazu, nakazał publikację na koszt oskarżonych wyroku w gazecie, skazał strony pozwane, solidarnie, na wypłatę odszkodowania za szkody, na rzecz powoda oraz zapłatę na rzecz strony powodowej połowy kosztów postępowania. Wnioskodawca złożył apelację do Sądu Apelacyjnego w M. Sąd Apelacyjny przyjął odwołanie w zakresie kwantyfikacji szkody i potwierdził w pozostałej części zaskarżony wyrok oraz zobowiązał Wnioskodawcę oraz podmioty występujące w sprawie  solidarnie, do zapłaty odszkodowania oraz do zwrotu Sp. X. kosztów postępowania apelacyjnego oraz zasadził zwrot ryczałtowy. Następnie polski Sąd Okręgowy, stwierdził wykonalność wyroku sądu zagranicznego na terytorium RP, na co Wnioskodawca wniósł zażalenie, które zostało oddalone przez Sąd Apelacyjny w (…).

Odnotować należy również, że przed Sądem Okręgowym w (…), toczyło się postępowanie sądowe z powództwa Sp. X. przeciwko Wnioskodawcy. Powód w tej sprawie wnosił m.in.: o nakazanie pozwanemu zaniechania naruszania wzoru wspólnotowego 1 poprzez nakazanie pozwanemu zaniechania w szczególności wytwarzania, oferowania, wprowadzania do obrotu, importowania, eksportowania lub składowania wyrobu A. (…), zniszczenia produktów (…), zniszczenia będących własnością pozwanego: części służących do wytwarzania ww. produktów (…), form służących do wytworzenia (…), usunięcia z treści strony internetowej zdjęć oraz wizualizacji produktów (…), na głównej stronie internetowej pozwanego w każdej jej wersji językowej informacji o orzeczeniu w niniejszej sprawie (…), do opublikowania na własny koszt (…) w czasopiśmie, informacji o orzeczeniu o treści wskazanej w pozwie, o upoważnienie powoda do dokonania zniszczenia produktów (…) oraz publikacji informacji o wyroku (…) zgodnie z żądaniami na koszt pozwanego, na wypadek gdyby pozwany nie wykonał nałożonych na niego nakazów w terminie wskazanym w wyroku.

Spółka w pozwie wzajemnym wniosła natomiast o unieważnienie wzoru wspólnotowego 1 zarejestrowanego na rzecz Pozwanego Wzajemnego. Sąd Okręgowy, w sprawie z powództwa głównego  odrzucił pozew w zakresie roszczenia z pkt I pozwu oraz oddalił powództwo w dalszej części, a w sprawie z powództwa wzajemnego  odrzucił pozew.

Na mocy porozumienia, przyjmując powyższe założenia Spółka oraz Sp. X. ustaliły, co następuje:

Spółka zobowiązała się:

do dnia podpisania porozumienia, zaprzestać i nie rozpoczynać ponownie, gdziekolwiek na świecie, produkcji, handlu, reklamy, oferty sprzedaży oraz nie wykorzystywać, w zakresie ekonomicznym, modelu wyrobu A., będącej przedmiotem wspomnianych sporów sądowych. Zobowiązanie to dotyczy wszystkich zakwestionowanych wersji modelu produkowanego przez Spółkę. W drodze odstępstwa od powyższych ustaleń, dopuszcza się, aby Spółka do 31 maja 2018 r., sprzedała posiadane zapasy wyrobu A. zachowując zysk;
do zniszczenia (czyniąc bezużytecznymi) do 30 kwietnia 2018 r. wszystkich form do produkcji wyrobu A., i wysłania do Sp. X. dokumentacji fotograficznej do wskazanej daty;
do przekazania do 30 kwietnia 2018 r., Sp. X. kopii pisma, które zostało już wysłane do wszystkich klientów, w których informuje się, że wyroby A. zostały ostatecznie wycofane z rynku i że nie będą już sprzedawane przez Spółkę;
do pisemnego podania do dnia 30 kwietnia 2018 r., Sp. X. kompletnej listy klientów, którym wyroby A. były sprzedawane w przeszłości;
do zapłacenia na rzecz Sp. X., kwoty 6.500.000 €. Płatność tej kwoty zostanie zrealizowana w następujący sposób:
- 1.000.000 € do 15 kwietnia 2018;
- 2.000.000 € do 30 czerwca 2018 r.,
- 2.000.000 € do 30 sierpnia 2018 r.,
- 1.500.000 € do 31 października 2018.

Płatności zostaną zrealizowane przelewem bankowym.

Ponadto Sp. X. rezygnuje z wszczynania lub kontynuowania wszelkich powództw, także wobec wszystkich klientów Spółki, którzy nabyli i/lub rozprowadzili wyrób A. Wnioskodawca również rezygnuje z wszelkich powództw i wszczynania w przyszłości sporów sądowych wobec Sp. X. Strony oświadczyły, że są w pełni usatysfakcjonowane i stwierdzają, że w żadnym przypadku nie będzie można zaskarżyć podpisanego porozumienia, które uznaje się za porozumienie ogólne, obejmujące wszelkie sprawy i biznesy. Wszystkie koszty prawne poniesione przez Wnioskodawcę oraz Sp. X., w związku ze sporami sądowymi, niniejszym porozumieniem i w ogóle sprawami będącymi przedmiotem porozumienia, zostaną poniesione przez każdą ze stron we własnym zakresie, bez prawa do rekompensaty od drugiej strony.

Do zawartego porozumienia stosuje się prawo włoskie. Na moment złożenia niniejszego wniosku Spółka dokonała częściowo płatności na rzecz Sp. X., zgodnie z zawartym porozumieniem, tj. 3.000.000 € w transzach.

Odnosząc się do tak przedstawionego stanu faktycznego sprawy, w pierwszej kolejności należy rozważyć, czy wydatek (wynagrodzenie), którego wysokość uzgodniono w porozumieniu, nałożony na Spółkę, może być uznany za wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów, albo zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Dopiero bowiem uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów daje ewentualną podstawę do oceny, czy wydatek taki nie został zaliczony do wydatków, które kosztów uzyskania przychodów nie stanowią.

Analizując kwestię uznania wskazanej we wniosku kwoty pieniężnej za koszt uzyskania przychodu w świetle kryteriów wynikającego z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, należy zaakcentować charakter tychże wydatków. Wymaga więc podkreślenia, że wynikają one z faktu, że Spółka dopuściła się zachowania przez prawo zabronionego. Cechą tej należności jest to, że stanowi ona swoistą represję (odszkodowanie) w związku z naruszeniem ustawowo określonego zakazu (naruszenie praw dot. wzoru wspólnotowego). Zatem poniesienie tego wydatku nie może być postrzegane jako wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Jest natomiast skutkiem opisanego we wniosku bezprawnego działania Wnioskodawcy, stwierdzonego w toku zakończonego postępowania sądowego, jak również przeświadczenia o nieuchronności zapłaty dotkliwych kar (odszkodowań) zasadzonych w toku innych spraw sądowych (sprawy sądowe w Niemczech, jak wynika z wniosku, już się toczyły).

Jak wskazał sam Wnioskodawca, zgodnie ze sporządzoną analizą, szacowana kwota roszczeń, jaka mogła przysługiwać Sp.X. z tytułu naruszenia przez Wnioskodawcę zakazu, mogła wynosić 141 mln Euro.

Zauważyć należy, że Wnioskodawca utożsamia charakter wypłacanej kwoty na rzecz Sp. X. z wynagrodzeniem wypłacanym stronie poszkodowanej, na skutek bezumownego korzystania z praw do wzoru przemysłowego, z czym z ww. powodów, nie sposób się zgodzić. Porozumienie zawarte pomiędzy Wnioskodawcą, a Sp. X. jest następstwem toczącego się uprzednio postępowania sądowego, toczących się innych postępowań sądowych, jak i widma wszczęcia kolejnych.

Wnioskodawca wskazuje w powyższej sprawie, że działalność podmiotu gospodarczego może czasami wiązać się z naruszeniem dóbr innych osób. Takie działanie wiąże się z poniesieniem pewnych kosztów będących następstwem sankcji (…), podatnik może zatem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dane wydatki (…), niezależnie od tego czy wydatek został poniesiony w efekcie działania niezgodnego z prawem (…). Zaznaczyć jednakże należy, że aprobując stanowisko Wnioskodawcy, ekonomiczny ciężar poniesienia omawianego wydatku, zostałby przerzucony na Skarb Państwa. Spółka bowiem zaliczając go do kosztów uzyskania przychodów, nie poniosłaby realnego ciężaru nałożonej kary ale poprzez pomniejszenie należnych podatków przerzuciłaby ten ciężar na Skarb Państwa. Tak określone skutki pozostają w oczywistej sprzeczności z podstawowymi założeniami aksjologicznymi systemu prawa.

Przyjąć bowiem należy, że skoro określony podmiot dopuszcza się czynu ustawowo zabronionego i z tego tytułu nałożona zostaje na niego sankcja (kara pieniężna), to dolegliwość tej sankcji powinna dotykać w pełnym wymiarze właśnie tego podmiotu. Przy czym bez znaczenia jest w tej mierze fakt, że wysokość wynagrodzenia należnego Sp. X. została uzgodniona w porozumieniu, a więc umowie zawartej pomiędzy stronami, bowiem charakter czynności prawnej stwierdzającej przyznanie otrzymanego wynagrodzenia, nie może wypaczać jej odszkodowawczego (sankcyjnego) charakteru.

Aprobata stanowiska, wedle którego Spółka otrzymaną kwotę mogłaby rozliczyć w kosztach uzyskania przychodów oznaczałaby, że Spółka dolegliwości świadczenia de facto nie odczułaby. To w konwekcji zaś oznaczałoby fikcyjność instrumentu zapewniającego skuteczność norm prawa.

Ponownie podkreślić należy, że poniesienie tych kosztów jest skutkiem naruszenia przez Wnioskodawcę prawa własności przemysłowej (produkcja i sprzedaż towarów naruszających zarejestrowany wzór wspólnotowy) oraz konsekwencją zawartego porozumienia. Wnioskodawca poniósł wydatek mający na celu ochronę interesów właściciela wzoru, czyli Sp. X., a nie Wnioskodawcy. Wydatek ten dotyczy dochodzenia roszczeń ze strony właściciela wzoru i do tej sytuacji się odnosi, a nie do działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę.

W związku z tym wydatek z tego tytułu nie pozostawał w związku z uzyskiwanymi przychodami z działalności gospodarczej, na co Wnioskodawca powołuje się we wniosku i nie miał na celu zachowania czy też zabezpieczenia źródła przychodów.

Tak więc na podstawie przedłożonego wniosku nie sposób uznać, ażeby wydatek o którym mowa we wniosku, nakierowany był na uzyskanie przychodu (zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła). Stanowi on swoistą dolegliwość nałożoną na Wnioskodawcę i winien być rozumiany jako skutek nieprzestrzegania przez niego norm prawnych a nie cel służący uzyskaniu przychodu.

Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im. Należy podkreślić, że poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych.

Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania.

W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że strat i wydatków wynikających z zaniedbań oraz nieracjonalnych działań w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie zostały spełnione przesłanki pozwalające na uznanie wskazanych we wniosku wydatków za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę, na poparcie jego stanowiska, interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Co istotne, zostały one wydane na gruncie odmiennych stanów faktycznych niż będący przedmiotem niniejszego wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym,

w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a,
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin