Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.477.2017.1.MBD
z 10 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 grudnia 2017 r. (data wpływu 15 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy uiszczane przez Spółkę na podstawie Concept Fee Agreement wynagrodzenie z tytułu udzielenia licencji do Concept, a stanowiące dla Spółki koszty uzyskania przychodów, należy potrącać w kosztach na zasadach właściwych dla pośrednich kosztów uzyskania przychodów (pytanie we wniosku oznaczone nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie m.in. w zakresie ustalenia, czy uiszczane przez Spółkę na podstawie Concept Fee Agreement wynagrodzenie z tytułu udzielenia licencji do Concept, a stanowiące dla Spółki koszty uzyskania przychodów, należy potrącać w kosztach na zasadach właściwych dla pośrednich kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

V Sp. z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, którego jedynym udziałowcem jest inna spółka kapitałowa - Y z siedzibą w Finlandii (dalej jako: „spółka matka”, „udziałowiec”), posiadająca 100% udziałów w kapitale zakładowym Spółki.

Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej V, która jest wiodącym na świecie producentem oraz dostawcą technologii, automatyki i usług dla przemysłu celulozowego, papierniczego oraz energetycznego. Dostarczane przez grupę kapitałową V rozwiązania z zakresu automatyki mają na celu maksymalizację rentowności działalności klientów poprzez poprawę wyników produkcji, kosztów energii i efektywności materiałowej. Działalność grupy V jest ściśle zintegrowana i grupa ta działa jako sieć w dostarczaniu rozwiązań z zakresu automatyki. Działalność ta jest również w znacznym stopniu uzależniona od działalności Y z siedzibą w Finlandii, która to spółka w grupie V ma status podmiotu wiodącego w rozwoju produktu, produkcji i sprzedaży nowych systemów automatyki. Pozostałe spółki wchodzące w skład grupy kapitałowej V, w tym Wnioskodawca, działają głównie jako podmioty lokalne zajmujące się sprzedażą i serwisowaniem.

Wnioskodawca specjalizuje się we wdrażaniu systemów automatyki dla m.in. elektrowni, zakładów celulozowych i papierniczych, Podstawowym rodzajem działalności prowadzonej przez Spółkę jest świadczenie kompleksowych usług inżynieryjnych w zakresie automatyki procesów technologicznych. Usługi te polegają na opracowaniu oraz wdrożeniu systemów sterowania, systemów kontrolno-pomiarowych, czy też systemów zasilań wraz z zapewnieniem elementów niezbędnych dla wdrożenia i funkcjonowania ww. systemów (np. maszyn i urządzeń). W ramach tej działalności można wyróżnić trzy podstawowe kategorie usług (produktów) w ramach linii biznesowej V: a) opracowanie i wdrożenie systemów sterowania procesem technologicznym, b) opracowanie i wdrożenie systemów sterowania procesem technologicznym wraz z aparaturą kontrolno-pomiarową, c) opracowanie i wdrożenie systemów sterowania procesem technologicznym wraz z aparaturą kontrolno-pomiarową i częścią elektryczną. Działalność uzupełniająca prowadzona przez Spółkę koncentruje się na świadczeniu specjalistycznych usług, głównie związanych z utrzymaniem systemów przemysłowych w obszarze automatyki energetycznej i celulozowej. Przy czym, sprzedaż na rynek lokalny bazuje na produktach opracowanych i dostarczonych przez spółkę matkę, która dysponuje stosownym know-how, jak i szeregiem praw do własności intelektualnej niezbędnej w działalności Spółki. Wnioskodawca sprzedaje także części zamienne do tych systemów.

Spółka zawarła z udziałowcem umowę (dalej jako: „Concept Fee Agreement”), na podstawie której spółka matka udziela Wnioskodawcy licencji niewyłącznej do tzw. „Concept” (dalej jako: „Concept”), który został zdefiniowany jako całość własności intelektualnej, użytecznej i koniecznej do prowadzenia przez Spółkę sprzedaży produktów V i zapewnienia klientom wysokiej jakości świadczonych usług. Obejmuje on między innymi:

1. informacje natury technicznej, wiedzę i doświadczenie pozwalające personelowi Spółki świadczenie usług inżynierskich w zakresie rozproszonego systemu sterowania (DCS) oraz innych urządzeń technicznych, systemów i maszyn,
2. dokumentację techniczną, zawierającą między innymi rysunki, tabele, instrukcje, diagramy, projekty, spisy materiałów, instrukcje montażu, historie modyfikacji maszyn, wymogi jakościowe,
3. zarejestrowane znaki towarowe, patenty, prawa do otrzymywania patentów i wynalazków,
4. materiały promocyjne dotyczące sprzedaży,
5. dokumentację dostaw,
6. listę dostawców,
7. know-how.
   
   

Wynagrodzenie za ww. licencję (tzw. „Concept Fee”, dalej jako: „Concept Fee”) jest kalkulowane jako określony procent od osiąganej przez Spółkę sprzedaży.

Umowa Concept Fee Agreement stanowi, że wynagrodzenie za licencję jest rozliczane kwartalnie, po czym w nowym roku finansowym Y wystawia fakturę rozliczającą całość wynagrodzenia za okres poprzednich dwunastu miesięcy. Przy czym, trzeba wskazać, że możliwe jest, że Spółka otrzyma taką fakturę rozliczeniową w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy rekalkulowane wynagrodzenie, także po dacie sporządzenia sprawozdania finansowego lub złożenia zeznania rocznego w podatku CIT.

W styczniu 2017 r. Spółka otrzymała od spółki matki fakturę rozliczeniową, wystawioną w styczniu 2017 r. tytułem „True up Concept Fee 2016”. Faktura ta nie ma postaci faktury korygującej, o jakiej mowa w polskich przepisach podatkowych, jednakże koryguje ona in plus wynagrodzenie z tytułu Concept Fee za poprzedni rok (2016).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy uiszczane przez Spółkę na podstawie Concept Fee Agreement wynagrodzenie z tytułu udzielenia licencji do Concept, a stanowiące dla Spółki koszty uzyskania przychodów, należy potrącać w kosztach na zasadach właściwych dla pośrednich kosztów uzyskania przychodów? (pytanie we wniosku oznaczone nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

Ponoszone przez Spółkę wynagrodzenie z tytułu licencji do Concept niewątpliwie wykazuje związek z przychodem Spółki w rozumieniu ww. art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. Spółka wykorzystuje bowiem przedmiot nabytej licencji do celów świadczonych przez siebie usług i sprzedaży produktów, która to działalność generuje przychody opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na wysoce specjalistyczny przedmiot działalności, umiejscowienie Spółki w strukturze grupy kapitałowej, gdzie to spółce matce przysługuje ogół praw do własności intelektualnej, wykorzystywanej w działalności Spółki, a opisanej w stanie faktycznym, brak dostępu do Concept uniemożliwiałby Spółce prowadzenie jakiejkolwiek sprzedaży produktów i usług, wchodzącej w przedmiot działalności Spółki.

W odniesieniu do sposobu potrącalności jako kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu opłat licencyjnych, trzeba wskazać, że Spółka w przedmiotowym stanie faktycznym nabywa licencję, które to prawo co do zasady podlega amortyzacji podatkowej w myśl art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o PDOP. Zgodnie z tym ostatnim przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania licencje, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jednakże, przyjęte przez strony umowy Concept Fee Agreement zasady rozliczeń skutkują tym, że obciążające Spółkę opłaty licencyjne nie wchodzą do wartości początkowej licencji z tego względu, że ich wysokość jest uzależniona od wysokości sprzedaży generowanej przez Spółkę, a więc od przychodów osiąganych z licencji. Jak stanowi bowiem art. 16g ust. 14 ustawy o PDOP, wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw; jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę, przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.

Trudno jest również twierdzić, że ponoszone przez Spółkę opłaty licencyjne stanowią bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, albowiem nie są one wprost związane z konkretnym, indywidualnym przychodem osiąganym przez Spółkę, lecz z różnymi przychodami osiąganymi przez Spółkę i nie jest możliwe przypisanie tego wydatku do konkretnego, indywidualnego przychodu. Jak wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych: „Na gruncie reguł wykładni językowej poprzez koszt bezpośrednio związany z przychodem należy rozumieć wydatek, który ściśle, bez żadnego pośrednictwa powiązany jest z odpowiadającym mu przychodem. W orzecznictwie wskazuje się z kolei, że analiza art. 15 ust. 1, ust. 4, ust. 4d ustawy o PDOP, wyraźnie wskazuje, że o zaliczeniu podatkowych kosztów uzyskania przychodów do kategorii kosztów bezpośrednich albo innych niż bezpośrednie decyduje ich relacja do przychodu, jaki mają one obiektywnie zapewnić. Jeżeli dany wydatek odnosi się do konkretnego przychodu, należy zaliczyć go do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów. W przypadku natomiast, gdy dany wydatek dotyczy szerszego spektrum aktywności gospodarczej podatnika i nie można go powiązać ze skonkretyzowanym przychodem, zasadna jest jego kwalifikacja do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodem tak: wyrok NSA z 21 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 338/13, dostępny pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl. W sytuacji zatem, gdy jednostkowy uzasadniony racjonalnie i gospodarczo wydatek może według zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego służyć osiągnięciu czy też zabezpieczeniu więcej niż jednego konkretnie zidentyfikowanego przychodu należy przyjąć, że nie jest on kosztem uzyskania przychodu bezpośrednio związanym z określonym przychodem, co uniemożliwia zastosowanie dyspozycji art. 15 ust. 4 ustawy o PDOP. Określony wydatek wówczas musi zostać rozpoznany jako koszt uzyskania przychodu inny niż związany bezpośrednio z przychodami, a więc na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP, może on zostać zaliczony w ciężar kosztów uzyskania przychodu w chwili jego poniesienia.” (wyrok WSA w Poznaniu z 12 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Po 264/16).

W konsekwencji, wydatki z tytułu Concept Fee należy uznać za koszty pośrednie potrącalne w dniu poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d zd. 1 ustawy o PDOP, w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP, którym jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Art. 16g ust. 14 updop stanowi, że wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw, jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę, przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji, nie uwzględnia się tej części wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe regulacje oraz fakt, że wysokość wynagrodzenia w tytułu udzielenia licencji do Concept jest uzależniona od wysokości przychodów, przedmiotowe opłaty nie będą odnoszone w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne (art. 15 ust. 6 updop). Zastosowanie mają więc w tym przypadku zasady ogólne wynikające z art. 15 ust. 1 updop.

Przepisy updop, dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Mając na uwadze zróżnicowany charakter ww. kategorii kosztów ustawodawca zróżnicował zasady ich potrącalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł z udziałowcem umowę Concept Fee Agreement, na podstawie której spółka matka udziela Wnioskodawcy licencji niewyłącznej do Concept, który został zdefiniowany jako całość własności intelektualnej, użytecznej i koniecznej do prowadzenia przez Spółkę sprzedaży produktów V i zapewnienia klientom wysokiej jakości świadczonych usług. Wynagrodzenie za ww. licencję jest kalkulowane jako określony procent od osiąganej przez Spółkę sprzedaży. Umowa Concept Fee Agreement stanowi, że wynagrodzenie za licencję jest rozliczane kwartalnie, po czym w nowym roku finansowym Y wystawia fakturę rozliczającą całość wynagrodzenia za okres poprzednich dwunastu miesięcy. Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia ustalenia, czy uiszczane przez Spółkę na podstawie Concept Fee Agreement wynagrodzenie z tytułu udzielenia licencji do Concept, a stanowiące dla Spółki koszty uzyskania przychodów, należy potrącać w kosztach na zasadach właściwych dla pośrednich kosztów uzyskania przychodów

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki z tytułu Concept Fee należy uznać za koszty pośrednie potrącalne w dniu poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d zdanie 1 updop, w związku z art. 15 ust. 4e updop, którym jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.