Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.302.2017.1.JBB
z 15 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2017 r. (data wpływu 16 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną z siedzibą na terytorium Polski oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. E. S A. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest podmiotem dominującym w grupie kapitałowej, jednej z większych polskich organizacji handlowych prowadzących działalność gospodarczą w trzech segmentach: detalicznej sprzedaży artykułów spożywczych, działalności deweloperskiej i zarządzania nieruchomościami oraz usług informatycznych.

E. S.A. wyznacza strategię działania grupy, prowadzi działania akwizycyjne, sprawuje funkcje zarządcze, koordynacyjne oraz monitoruje realizację celów przez spółki grupy. Ponadto Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zarządzania nieruchomościami, pośrednictwa handlowego oraz świadczenia usług holdingowych dla mniejszych spółek Grupy.

W 2017 roku Urząd Kontroli Skarbowej, przeprowadzając kontrolę w Spółce wydał decyzję określającą zaległość Spółki w podatku dochodowym od osób prawnych za 2011 rok. Organ odwoławczy – Dyrektor Izby Administracji Skarbowej podtrzymał decyzję UKS. W związku z powyższym zaległość podatkowa Spółki stała się ostateczna w administracyjnym toku instancji oraz wymagalna.

W tej sytuacji Spółka, która nie zgadza się ze stanowiskiem Dyrektora Izby Administracji Skarbowej postanowiła wnieść skargę do sądu administracyjnego oraz zwróciła się z wnioskiem do właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego o wstrzymanie wykonania decyzji i przyjęcie zabezpieczenia w postaci gwarancji bankowych.

Zgodnie z art. 239f § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa: „organ podatkowy pierwszej instancji może wstrzymać wykonanie decyzji ostatecznej w razie wniesienia skargi do sądu administracyjnego do momentu uprawomocnienia się orzeczenia sądu administracyjnego na wniosek – po przyjęciu zabezpieczenia wykonania zobowiązania wynikającego z decyzji wraz z odsetkami za zwłokę, o którym mowa w art. 33d § 2 ww. ustawy – do wysokości zabezpieczenia i na czas jego trwania”. Z uwagi na brzmienie powyższego przepisu wstrzymanie wykonania decyzji ostatecznej uwarunkowane jest złożeniem skargi do sądu administracyjnego i złożeniem zabezpieczeń.

W odpowiedzi na wnioski Spółki Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał postanowienie o przyjęciu zabezpieczenia w postaci gwarancji bankowych oraz postanowienie o wstrzymaniu wykonania decyzji z uwagi na przyjęte zabezpieczenie oraz fakt, iż Strona złożyła skargę do sądu administracyjnego.

W związku z wyżej opisaną sytuacją Spółka poniosła i będzie w przyszłości ponosić wydatki związane z ustanowieniem na rzecz organu podatkowego gwarancji bankowych i ustanowienie zabezpieczeń tych gwarancji, w szczególności są to: jednorazowa opłata od umowy gwarancji, prowizja administracyjna, prowizja aranżacyjna, prowizje z tytułu udzielenia gwarancji, wynagrodzenie za udostępnienie zabezpieczeń pod gwarancje.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wymienione w stanie faktycznym, opłacone wydatki związane z gwarancjami ustanowionymi na rzecz organu w związku z wstrzymaniem wykonania decyzji podatkowej mogą zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika (musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany, nie został jednoznacznie wskazany w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, jako wydatek nie stanowiący kosztów uzyskania przychodów.
  
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
  

• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, czyli takie których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  
  

Ww. ustawa nie definiuje pojęć „koszty bezpośrednio związane z przychodami” oraz „koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami”. Jednakże sens tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło/wpłynie bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu.

Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, są koszty związane z jego funkcjonowaniem.

Spłata zaległości wobec takich instytucji, jak ZUS i urząd skarbowy, wiąże się z prowadzoną działalnością gospodarczą i funkcjonowaniem spółki jako podatnika. Opłacanie podatków oraz składek na ubezpieczenie społeczne obciąża podmiot wykonujący działalność gospodarczą i wynika z faktu jej prowadzenia. A zatem koszty ponoszone w związku z dążeniem do ich zapłaty mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, z wyjątkami przewidzianymi w ustawie. Do takich wyjątków zalicza się zgodnie z art. art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy o CIT, odsetki od zaległości podatkowych oraz innych, do których stosuje się przepisy ordynacji podatkowej. Jednak pozostałe koszty związane z realizacją tych obowiązków mogą stanowić koszty podatkowe na ogólnych zasadach, tj. ich związku z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Dla przykładu kosztami takimi będą w szczególności:

• opłaty pobierane przez bank od poleceń przelewu dotyczących podatków i składek ubezpieczeniowych,
  

• opłaty związane z wysyłką deklaracji podatkowych, JPK i podpisem elektronicznym,
  

• usługi doradców podatkowych,
  

• koszty opłaty prolongacyjnej, wynikającej z art. 67a § 1 pkt 1 lub 2 Ordynacji podatkowej,
  

• koszty ustanowienia gwarancji na rzecz organu w związku z wstrzymaniem wykonania decyzji podatkowej.
  
  
  

Podatnicy ubiegają się o odroczenie terminu płatności podatku, rozłożenie na raty kwoty podatku (także zaległości podatkowej) lub o wstrzymanie wykonania decyzji podatkowej i przyjęcie zabezpieczenia w postaci gwarancji bankowych w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika.

Co istotne, gdyby spółka nie wywiązała się należycie ze zobowiązań podatkowych, to groziłyby jej konsekwencje związane z ewentualnym postępowaniem egzekucyjnym mogące skutkować utratą płynności finansowej, a w konsekwencji utratą źródła przychodów. Tym samym tego typu wydatki należy uznać za spełniające przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. jako koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przypadek, gdy dochodzi do wstrzymania wykonania decyzji z uwagi na przyjęcie zabezpieczenia w postaci gwarancji wykazują znaczne podobieństwo do instytucji odroczenia zapłaty lub rozłożenia zapłaty podatku lub zaległości podatkowej i związanej z nią opłaty prolongacyjnej. Funkcjonalnie instytucje te spełniają taką samą rolę jak wstrzymanie wykonania decyzji podatkowej i przyjęcie zabezpieczeń w postaci gwarancji – pozwalają na odroczenie płatności podatku lub również zaległości podatkowej, z tym, że w pierwszym wypadku podatnik ponosi wydatek związany z opłatą prolongacyjną, a w drugim przypadku wydatki związane z ustanowieniem zabezpieczenia tj. gwarancji na rzecz organu.

W zakresie opłaty prolongacyjnej istnieje jednolite stanowisko organów, że: „zapłata przez podatnika opłaty prolongacyjnej, stanowiącej swego rodzaju wynagrodzenie za czasowe odstąpienie organu podatkowego od egzekwowania należności podatkowej, służy jego działalności i powinna być postrzegana jako uzasadniony wydatek chroniący majątek Spółki, a co za tym idzie, jako podatkowy koszt uzyskania przychodów”. Takie stanowisko wnioskodawcy potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25.10.2013r. sygn. IPPB3/423-667/13-2/GJ, z dnia 29.12.2015r., sygn. IPPB6/4510-318/15-4/AM, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, z dnia 12.12.2012r., sygn.. ITPB3/423-604/12/AW, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 kwietnia 2009 r., sygn. ILPB3/423-99/09-3/JG.

2. Określenie momentu ujęcia wydatków ponoszonych na gwarancje, jako kosztów uzyskania przychodów.
   
   

Zdaniem Spółki, poniesione przez nią wydatki na ustanowienie gwarancji na rzecz organu stanowią koszty pośrednie prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Kosztów tych nie da się wprawdzie bezpośrednio przypisać do konkretnych przychodów, lecz są one związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów Spółki.

Kwestię potrącalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o CIT. Stosownie do pierwszej z ww. regulacji, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wobec tego, w odniesieniu do ponoszonych wydatków na udzielone gwarancje będzie miała zastosowanie generalna zasada wynikająca z art. 15 ust. 4d, w myśl której, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Reasumując, opłaty związane z udzieleniem gwarancji należy zaliczyć do kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, które zgodnie z art. 15 ust. 4d są potrącalne w dacie ich poniesienia.

W sytuacji, gdy dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy Spółka powinna je podzielić proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy umowa gwarancji i w tej proporcji zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych okresów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w 2017 r. Urząd Kontroli Skarbowej przeprowadzając kontrolę w Spółce wydał decyzję określającą zaległość Spółki w podatku dochodowym od osób prawnych za 2011 rok. Podkreślenia wymaga, że organ odwoławczy (Dyrektor Izby Administracji Skarbowej) podtrzymał decyzję UKS i tym samym zaległość podatkowa Spółki stała się ostateczna w administracyjnym toku instancji oraz wymagalna.

Spółka nie zgodziła z rozstrzygnięciem organu odwoławczego i wniosła skargę do sądu administracyjnego. Jednocześnie Spółka zwróciła się do właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o wstrzymanie wykonania decyzji i przyjęcie zabezpieczenia w postaci gwarancji bankowych. Wniosek Spółki został przyjęty.

W konsekwencji ustanowiono na rzecz organu podatkowego gwarancję bankową. W związku z tym Spółka poniosła i będzie ponosiła w przyszłości wydatki, w szczególności: jednorazową opłatę od umowy gwarancji, prowizję administracyjną, prowizję aranżacyjną, prowizje z tytułu udzielenia gwarancji, wynagrodzenie za udostępnienie zabezpieczeń pod gwarancje.

Zdaniem Spółki wymienione wydatki będą stanowiły koszty uzyskania przychodu, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.; dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Art. 16 updop zawiera natomiast zamknięty katalog kosztów (wydatków) nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, co oznacza, że przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania, podatnik nie może zaliczyć do kosztów podatkowych, takich kosztów, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie. Konstrukcja tego unormowania została oparta na zasadzie jego negatywno-pozytywnego określenia. Wszystkie koszty wymienione w tym przepisie nie stanowią najczęściej kosztów podatkowych; jednakże po spełnieniu określonych warunków lub też w ramach konkretnie ustalonych limitów podatnik może niektóre z nich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Rozpatrując kwestię zaliczenia opisanych przez Spółkę wydatków związanych z gwarancjami bankowymi do kosztów uzyskania przychodów, należy mieć na uwadze, że na rzecz Spółki została wydana decyzja określająca zaległość podatkową w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2011. Ponieważ organ II instancji utrzymał w mocy decyzję UKS stała się ona ostateczna w administracyjnym toku instancji i wymagalna. Omawiane wydatki ponoszone są więc w konsekwencji zaistnienia zaległości podatkowej.

Zgodnie z art. 51 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017r., poz. 201, z późn. zm., dalej: O.p) w przypadkach gdy zobowiązanie podatkowe (podatek) nie zostaje zrealizowane w terminie, dochodzi do powstania zaległości podatkowej.

Zobowiązanie podatkowe, zgodnie z art. 5 O.p. to wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 21 § 1 O.p. zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

1. zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania;
   
2. doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.
   
   

W art. 21 § 1 O.p. opisano dwa sposoby powstawania zobowiązań podatkowych. Pierwszy z nich, najczęściej występujący w praktyce, charakteryzuje się tym, że w powstaniu zobowiązania nie uczestniczy organ podatkowy. Wystarczy zaistnienie zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie zobowiązania. Zobowiązanie powstaje z mocy prawa w dniu zaistnienia tego zdarzenia. Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty (art. 21 § 2). Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, albo powstałego zobowiązania nie wykazano, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego (art. 21 § 3).

Drugi sposób powstania zobowiązania podatkowego polega na doręczeniu danemu podmiotowi decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość zobowiązania. Dzień doręczenia decyzji jest dniem powstania zobowiązania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 25 wskazuje, że podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a, art. 21, art. 22 i art. 24a, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

Zgodnie z art. 27 ust.1 updop, podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a i przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym – do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych powstaje w sposób wskazany w art. 21 § 1 pkt 1 O.p. tj. na zasadzie samoopodatkowania (samoobliczenia podatku).

Analiza przepisów prawa nakładających na podatnika obowiązek samodzielnej realizacji świadczenia podatkowego nakazuje uznać, że samoobliczenie to proces zmierzający do ujawnienia i zapłaty kwoty podatku w prawidłowej wysokości. Proces ten rozpoczyna się od czynności subsumpcji, tj. odczytania normy podatkowej i przesądzeniu, czy podatkowy stan faktyczny, z którym norma wiąże powstanie obowiązku podatkowego, podatnik może sobie przypisać. Następnie podatnik powinien zaistniały u niego stan faktyczny odzwierciedlić, co następuje w formie prowadzenia dokumentacji podatkowej wymaganej przez prawo. Kolejnym etapem procesu samoobliczenia podatku jest obliczenie kwoty podatku, zgodnie z normatywnym wzorem obliczenia zawartym w ustawie podatkowej. Kończy ten proces zapłata podatku.

W omawianej sprawie organ podatkowy zakwestionował wysokość podatku należnego wykazanego przez samą Spółkę za rok 2011 r. stwierdzając zaległość podatkową. Ponoszone przez Spółkę wydatki z tytułu ustanowienia gwarancji bankowej nie spełniają przesłanki związku z przychodem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 updop ani w sposób bezpośredni ani pośredni. Trudno mówić tutaj o jakimkolwiek przychodzie Spółki powstałym w związku z tymi wydatkami. Wydatki te stanowią konsekwencję nieprawidłowo wykazanego podatku, którego podatnik pomimo wydania decyzji określającej zaległość podatkową nie zapłacił. Spółka nie poniosłaby ich gdyby prawidłowo dokonała samoobliczenia podatku za rok 2011. Uznanie za prawidłowe stanowiska Spółki oznaczałoby, że konsekwencje negatywnych działań podatnika w postaci niezapłacenia podatku w prawidłowej wysokości można przenosić na Skarb Państwa poprzez obciążanie kosztów podatkowych poniesionymi w związku z tymi działaniami wydatkami. Tym samym wydatki związane z ustanowieniem na rzecz organu podatkowego gwarancji bankowych i ustanowieniem zabezpieczeń tych gwarancji nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Mając powyższe na względzie, rozpatrywanie kwestii związanych z momentem rozpoznania tych wydatków w kosztach uzyskania przychodów staje się bezprzedmiotowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy zauważyć, że dotyczyły one innego zagadnienia tj. możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych opłaty prolongacyjnej, która była ponoszona w związku z tym, że podatnicy (w przeciwieństwie do opisanej sytuacji) należny podatek (decyzją organu podatkowego z odroczonym terminem płatności lub rozłożony na raty) uiszczali.

Końcowo, organ podkreśla, że wydana interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku, gdzie w okolicznościach analizowanej sprawy decyzja organu podatkowego jest prawomocna i nie została uchylona przez sąd administracyjny.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.