Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.313.2017.1.BC
z 20 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2017 r. (data wpływu 2 listopada 2017 r.), uzupełnione pismem z dnia 12 grudnia 2017 r. (data nadania 13 grudnia 2017 r., data wpływu 19 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z obsługą i organizacją Programu Motywacyjnego oraz wypłatą środków pieniężnych z tego tytułu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z obsługą i organizacją Programu Motywacyjnego oraz wypłatą środków pieniężnych z tego tytułu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 i art. 3 ust. 1 updop Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca będący towarzystwem funduszy inwestycyjnych [dalej także „Spółka” jest organizatorem programu adresowanego do kluczowych pracowników oraz członków organów Spółki (wszystkich bądź niektórych z nich) [w dalszej części: „Uprawnieni”], mającego na celu z jednej strony zapewnienie optymalnych warunków dla wzrostu wyników finansowych Spółki oraz zarządzanych przez nią funduszy inwestycyjnych, poprzez trwałe związanie osób uczestniczących w programie motywacyjnym ze Spółką, zaś z drugiej realizację wymogów określonych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 30 sierpnia 2016 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinna odpowiadać polityka wynagrodzeń w towarzystwie funduszy inwestycyjnych (Dz. U. z 2016 r, poz. 1487; dalej jako „Rozporządzenie w sprawie polityki wynagrodzeń”). Spółka jest towarzystwem funduszy inwestycyjnych posiadającym zezwolenie Komisji Nadzoru Finansowego na prowadzenie działalności, o której mowa w art. 45 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 1896 z późn. zm.; dalej jako „ustawa o funduszach inwestycyjnych”).

W myśl art. 47a ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych towarzystwo jest obowiązane opracować i wdrożyć politykę wynagrodzeń ustanawiającą zasady wynagradzania osób, do których zadań należą czynności istotnie wpływające na profil ryzyka towarzystwa lub zarządzanych funduszy inwestycyjnych, w tym: 1) członków zarządu; 2) osób podejmujących decyzje inwestycyjne dotyczące portfela inwestycyjnego funduszu; 3) osób sprawujących funkcje z zakresu zarządzania ryzykiem; 4) osób wykonujących czynności nadzoru zgodności działalności towarzystwa z prawem.

Powyższy katalog ma charakter otwarty. Jednocześnie, w uzasadnieniu do projektu Rozporządzenia w sprawie polityki wynagrodzeń wskazano, że jednym z celów regulacji implementowanie „Wytycznych Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych w sprawie prawidłowej polityki wynagrodzeń na mocy dyrektywy w sprawie ZAFI”. Zgodnie z tymi wytycznymi, polityką wynagrodzeń należy objąć nie tylko członków zarządu, osoby odpowiedzialne za nadzór zgodności działalności z prawem, ale wszystkich, którzy podejmują decyzje obciążone ryzykiem (w szczególności sprzedawców). Towarzystwo funduszy inwestycyjnych odpowiada zatem za oznaczenie adekwatnego kręgu osób objętych polityką wynagrodzeń, tak aby właściwie zarządzać ryzykiem w interesie uczestników zarządzanych przez siebie funduszy inwestycyjnych.

Uprawnieni są osobami fizycznymi, posiadającymi miejsce zamieszkania w Polsce, podlegającymi w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w stosunku do całości swoich dochodów i są polskimi rezydentami podatkowymi w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie art. 47a ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych Uprawnieni podlegają polityce wynagrodzeń wdrożonej w Spółce. Towarzystwo określiło, że osoby objęte Programem powinny podlegać Polityce wynagrodzeń (zdefiniowanej poniżej).

Szczegółowe wymagania, jakim powinna odpowiadać polityka wynagrodzeń w towarzystwie określa Rozporządzenie w sprawie polityki wynagrodzeń. Spółka wdrożyła „Politykę Wynagrodzeń w A. S.A.” (dalej jako „Polityka wynagrodzeń”), mającą na celu m.in.:

1. prawidłowe i skuteczne zarządzanie ryzykiem i zapobieganie podejmowaniu ryzyka niezgodnego z profilami ryzyka, polityką inwestycyjną, strategiami inwestycyjnymi, statutami lub dokumentami założycielskimi Funduszy, którymi Towarzystwo zarządza, lub regulacjami wewnętrznymi Towarzystwa;
2. wspieranie realizacji strategii prowadzenia działalności Towarzystwa;
3. przeciwdziałanie powstawaniu konfliktów interesów.
   
   

Zgodnie z Polityką wynagrodzeń znajduje ona zastosowanie w szczególności do przyjętego przez Radę Nadzorczą Spółki Programu Motywacyjnego dla kluczowych pracowników. Szczegółowe warunki realizacji Programu określa regulamin Programu Motywacyjnego przyjmowany uchwałą Rady Nadzorczej.

Stosownie natomiast do § 6 ust. 1 pkt 10) Rozporządzenia w sprawie polityki wynagrodzeń co najmniej 50% wartości zmiennych składników wynagrodzenia uzależnionych od wyników powinno być wypłacone osobom, do których zadań należą czynności istotnie wpływające na profil ryzyka towarzystwa funduszy inwestycyjnych lub zarządzanych funduszy, w formie nabytych przez te osoby jednostek uczestnictwa lub certyfikatów inwestycyjnych funduszy inwestycyjnych, tytułów uczestnictwa funduszy zagranicznych lub praw uczestnictwa unijnych AFI zarządzanych przez towarzystwo funduszy inwestycyjnych, których cenę nabycia płaci towarzystwo funduszy inwestycyjnych, w związku z udziałem tych osób w podejmowaniu decyzji inwestycyjnych dotyczących portfela inwestycyjnego funduszu, chyba że wypłata w tej formie nie byłaby zgodna z interesem uczestników, profilem ryzyka, statutem lub regulaminem lub dokumentem założycielskim funduszu. Intencją ustawodawcy jest zatem długoterminowe związanie interesu ekonomicznego kluczowych osób zatrudnionych w towarzystwie z interesem inwestorów powierzających środki w zarządzenie towarzystwu funduszy inwestycyjnych.

W związku z powyższym Program w swoim założeniu polega na przyznaniu Uprawnionym warunkowych praw majątkowych w postaci opcji finansowych [dalej także „Opcje” lub „Opcje Finansowe”]. Opcje stanowią instrumenty inkorporujące prawo majątkowe do otrzymania przez Uprawnionego certyfikatów inwestycyjnych wyemitowanych przez fundusz inwestycyjny zamknięty zarządzany przez Spółkę (dalej jako „Fundusz”), których cenę nabycia zapłaci Spółka. Opcje są emitowane w formie niematerialnej. Wystawcą Opcji będących przedmiotem Programu jest Spółka. Przyznane Uprawnionym warunkowe prawa majątkowe w postaci Opcji Finansowych stanowią pochodny instrument finansowy, o którym mowa w art. 5a pkt 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm ).

Na podstawie regulaminu Programu Motywacyjnego, uczestnikiem programu motywacyjnego może zostać osoba wskazana w liście osób uprawnionych, którą przyjmuje w drodze uchwały Rada Nadzorcza Spółki (dalej jako: „Lista Osób Uprawnionych”). Zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 1) Rozporządzenia w sprawie polityki wynagrodzeń przy ocenie indywidualnych wyników osiągniętych przez daną osobę bierze się pod uwagę kryteria finansowe i niefinansowe. W związku z powyższym warunkiem ujęcia danej osoby na Liście Osób Uprawnionych jest spełnienie przez tę osobę kryteriów niefinansowych ustalonych przez Spółkę. Natomiast kryteria finansowe warunkują realizację samej Opcji.

Program w opisanej formie rozpoczął się w 2017 r. i może być kontynuowany w latach kolejnych. Świadczenia z tytułu udziału w Programie będą spełniane nie wcześniej niż w roku 2018, zatem mamy do czynienia ze zdarzeniem przyszłym.

Podstawą objęcia Programem Motywacyjnym osoby uwzględnionej na Liście Osób Uprawnionych jest odrębna umowa (dalej jako „Umowa”) zawarta pomiędzy Spółką a tą osobą, której treścią jest przyznanie jej warunkowego prawa do otrzymania w przyszłości certyfikatów inwestycyjnych wyemitowanych przez Fundusz, których cenę nabycia zapłaci Spółka (Opcja Finansowa). Umowy są umowami odrębnymi i niezwiązanymi z umowami o pracę lub innymi stosunkami prawnymi łączącymi uczestników ze Spółką. Opcja przyznawana jest Uprawnionym odpłatnie. Cena nabycia Opcji przez Uprawnionych wynosi 1 zł.

Realizacja Opcji może nastąpić dopiero po zakończeniu okresu rozliczeniowego przyjętego dla Opcji i po spełnieniu określonych w Umowie warunków. Prawo to jest zatem warunkowe. Realizacja Opcji Finansowej będzie uzależniona od wartości wskaźników finansowych za dany okres rozliczeniowy, w tym w szczególności za dany rok (rozliczenie roczne).

Wskaźniki finansowe będące podstawą wyliczenia ilości certyfikatów inwestycyjnych należnych Uprawnionym, wynikających z realizacji Opcji ustalane są przez Spółkę, która na tej podstawie zawiera z Uprawnionymi wspomniane wcześniej Umowy. Następnie, po zakończeniu okresu rozliczeniowego Spółka przekazywać będzie Uprawnionym informację o wartości osiągniętych wskaźników za dany okres oraz o obliczonej na tej podstawie ilości certyfikatów inwestycyjnych wynikających z tytułu realizacji Opcji przysługującej poszczególnym Uprawnionym.

Zgodnie z Regulaminem Programu Motywacyjnego realizacja Opcji Finansowej oraz wartość świadczenia z Opcji będzie oparta na poniższych wskaźnikach, przy czym w odniesieniu do poszczególnych Uprawnionych mogą być brane pod uwagę tylko niektóre wskaźniki z niżej podanych lub inne wskaźniki:

1. wartość aktywów netto Funduszu w oparciu o dane ze sprawozdania finansowego Funduszu;
2. zmiana wartości aktywów netto na certyfikat inwestycyjny Funduszu w oparciu o dane ze sprawozdania finansowego Funduszu;
3. wartość przychodów Spółki z tytułu opłaty za zarządzanie Funduszem w części stałej lub części zmiennej w oparciu o dane ze sprawozdania finansowego Spółki;
4. wynik operacyjny, wynik brutto przed opodatkowaniem lub wynik netto ze sprawozdania finansowego Spółki;
5. inne wskaźniki finansowe ustalane przez Spółkę.
   
   

Celem realizacji obowiązku, o którym mowa w § 6 ust. 1 pkt 1) Rozporządzenia w sprawie polityki wynagrodzeń, wskazane powyżej wskaźniki są indywidualnie dostosowywane w Umowie do każdego z Uprawnionych. Szczegółowy sposób wyliczenia ilości certyfikatów inwestycyjnych przysługujących danemu Uprawnionemu i wynikających z realizacji Opcji (których cenę nabycia zapłaci Spółka) ustalany jest w indywidualnej Umowie zawartej przez Spółkę z Uprawnionym, w oparciu o powyższe wskaźniki.

Wskaźniki mają na celu odzwierciedlenie efektów pracy Uprawnionych. Ponadto, zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 3) Rozporządzenia w sprawie polityki wynagrodzeń, wskaźniki określone dla Uprawnionych obejmują dane z ostatnich dwóch lat obrotowych i są oparte na zbadanych sprawozdaniach finansowych Funduszu i Spółki.

Otrzymanie certyfikatów inwestycyjnych przez uczestnika Programu w wyniku realizacji świadczenia z Opcji nastąpi w ramach najbliższej emisji certyfikatów inwestycyjnych przez Fundusz przypadającej po zakończeniu weryfikacji przez Zarząd spełnienia się warunków finansowych. Uczestnik Programu jest zobligowany do złożenia zapisu na certyfikaty inwestycyjne zgodnie z parametrami określonymi w informacji przekazanej uczestnikowi. Spółka w ramach realizacji świadczenia z Opcji dokona przelewu na rachunek nabyć (rachunek emisyjny) Funduszu tytułem opłacenia zapisu złożonego przez uczestnika.

W przypadku niespełnienia się warunku bądź warunków finansowych zawartych w Umowie, zobowiązanie Spółki wobec danego Uprawnionego do otrzymania świadczenia wynikającego z Opcji wygasa.

Wypłaty świadczeń z tytułu realizacji Opcji Finansowych na rzecz Uprawnionych na podstawie Programu Motywacyjnego nie będą pochodzić z zysku netto Spółki i nie będą miały charakteru udziału w zysku Spółki (quasi-dywidendy). Wypłaty będą pochodzić ze środków obrotowych Spółki.

W związku z realizacją Programu Motywacyjnego Spółka poniesie wydatki związane z jego organizacją i obsługą (m.in. koszty doradztwa prawnego, opłaty bankowe) oraz wydatki związane z realizacją Opcji (tj. zapłatą przez Spółkę ceny nabycia certyfikatów inwestycyjnych wyemitowanych przez fundusz inwestycyjny zamknięty).

Program motywacyjny w kształcie opisanym powyżej może być prowadzony na analogicznych zasadach w kolejnych latach.

Wnioskodawca pismem z dnia 19 grudnia 2017 r. uzupełnił przedstawione zdarzenie przyszłe, tj. wskazał, że:

Uprawnionymi w ramach Programu Motywacyjnego będą wyłącznie osoby, do których zadań należą czynności, o których mowa w art. 47a ust. 1 Ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1896 ze zm.) i do których zastosowanie znajdzie Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 30 sierpnia 2016 r. w sprawie szczególnych wymagań, jakim powinna odpowiadać polityka wynagrodzeń w towarzystwie funduszy inwestycyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1487).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki związane z organizacją Programu Motywacyjnego i wypłatą środków pieniężnych z tego tytułu będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu dla celów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Jeżeli tak to w jakim momencie wydatki te Wnioskodawca będzie mógł uznać za koszt uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko w zakresie pyt. 1:

Wydatki związane z organizacją i obsługą Programu Motywacyjnego i wypłatą środków pieniężnych na rzecz uprawnionych na podstawie Programu Motywacyjnego z tytułu realizacji Opcji Finansowych będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu dla celów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko w zakresie pytania 2:

Wydatki te stanowić będą stanowić koszt uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „updop”).

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Powyższy przepis oznacza, że podatnik ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych wszelkich wydatków pod warunkiem, iż (i) nie zostały one enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 updop oraz (ii) że istnieje związek pomiędzy ich poniesieniem a możliwością uzyskania przychodu podatkowego lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Są to dwa podstawowe i jedyne kryteria uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów przewidziane przez updop. Ustawa ta nie zawiera bowiem żadnych dodatkowych warunków w tym względzie. A zatem wydatki dokonane przez podatnika mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów dla celów updop, jeśli są nakierowane na osiągniecie przychodu, przy czym warunkiem koniecznym zaliczania danego wydatku do kosztów podatkowych nie jest wystąpienie konkretnego przychodu, lecz chociażby działania podatnika w celu jego potencjalnego osiągnięcia/zachowania/ zabezpieczenia.

Wprowadzenie Programu Motywacyjnego w Spółce ma zaś wprost na celu zwiększenie przychodów osiąganych przez Spółkę. Poprzez wprowadzenie dodatkowych mechanizmów motywacyjnych i zwiększających zaangażowanie kluczowych pracowników oraz członków organów Spółki, Wnioskodawca liczy na wzrost wyników finansowych Spółki oraz zarządzanych przez nią funduszy inwestycyjnych. Osoby te stając się posiadaczami Opcji Finansowych są dodatkowo zmotywowane do jak najlepszej pracy w celu maksymalizacji zysków osiąganych przez Spółkę oraz zarządzane przez nią fundusze inwestycyjne, bowiem od wyników tych zależeć będzie ostatecznie ilości certyfikatów inwestycyjnych Funduszu należnych Uprawnionym jaką mogą uzyskać w wyniku realizacji Opcji.

W konsekwencji, zwiększenie efektywności działań Uprawnionych prowadzi do wydajniejszej realizacji celów biznesowych oraz poprawy wyników Spółki.

W świetle powyższego, w przedmiotowym stanie faktycznym istnieje zatem związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkami poniesionymi przez Spółkę w związku z udziałem Uprawnionych w Programie Motywacyjnym, a potencjalnym przychodem lub zachowaniem oraz zabezpieczeniem źródła tych przychodów.

W konsekwencji, wydatki te mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop.

Powyższe stanowisko zostało zaprezentowane w licznych interpretacjach organów podatkowych, m in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 3 września 2008 roku o sygn. IBPB3/423-485/08/AK, w której organ skarbowy wskazał, że: „(…) przyznanie pracownikom nieodpłatnie opcji na akcje Spółki w ramach tzw. Planu (pracowniczy plan motywacyjny) umotywowane jest poprawą efektywności Banku, zwiększeniem jego możliwości gospodarczych poprzez zmotywowanie pracowników Banku do utrzymywania ściślejszego związku z Bankiem i poczucia osobistej odpowiedzialności za działalność i rezultaty finansowe Banku. A zatem pracownik Banku uprawniony do partycypowania w pracowniczym planie motywacyjnym jest konkretnie - bo finansowo - zainteresowany zwiększeniem efektywności swoich działań, co prowadzi do sprawniejszej realizacji celów biznesowych banku, zwiększenia jego wyników finansowych i przychodu podatkowego. W związku z powyższym można mówić o istnieniu związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem, a potencjalnym lub zwiększonym przychodem (...)”. Podobne stanowisko zostało potwierdzone w innych pismach organów podatkowych (m.in. interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 marca 2011 r. sygn. IBPBI/2/423-1827/10/JD, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPB5/423 -40/08-3/DG z dnia 21 listopada 2008 r., Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPB3/423-322/10-2/JB z 13 lipca 2010 r., Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPB5/423-158/14-4/AS z 23 maja 2014 r.

Wydatki związane z organizacją i obsługą Programu Motywacyjnego i wypłatą środków pieniężnych na rzecz Uprawnionych na podstawie Programu Motywacyjnego z tytułu realizacji Opcji Finansowych będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu dla celów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podobne stanowisko zostało potwierdzone w innych pismach organów podatkowych (m.in. interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 marca 2011 r. sygn. IBPBI/2/423-1827/10/JD, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPB5/423 -40/08-3/DG z dnia 21 listopada 2008 r., Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPB3/423-322/10-2/JB z 13 lipca 2010 r., Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPB5/423-158/14-4/AS z 23 maja 2014 r.

Ad. 2

Ponadto, opisane wyżej wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, będą stanowiły koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie), gdyż nie przyczyniają się bezpośrednio do wygenerowania określonego przychodu, a jedynie pośrednio wpływają na możliwość wygenerowania dodatkowych przychodów. Oznacza to, że dla celów podatkowych koszty takie będą rozpoznawane zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e updop.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast art. 15 ust. 4e updop stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższych przepisów wynika, że koszty, które nie pozostają w bezpośrednim związku z przychodami powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d i 4e updop. Dla celów podatkowych momentem poniesienia kosztów pośrednich, będzie moment ujęcia przedmiotowych wydatków w księgach jako kosztu na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego.

Mając na uwadze powyższe, wydatki ponoszone przez Spółkę, Spółka powinna rozpoznawać na podstawie wskazanych powyżej przepisów w momencie poniesienia, tj. w momencie ich ujęcia w księgach rachunkowych jako kosztu na podstawie odpowiednich dowodów księgowych. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w wydawanych dotychczas interpretacjach prawa podatkowego:

1. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 lutego 2016 r., sygn. BPB-1-2/4510- 150/16/BG), w której następujące stanowisko podatnika zostało zaakceptowane w pełni: „Podsumowując, Spółka będzie mogła rozpoznać koszty uzyskania przychodów z tytułu dokonania wypłaty kwot Rozliczenia Pieniężnego na rzecz Uczestników jako koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami w momencie ich poniesienia, w rozumieniu art. 15 ust. 4d oraz ust. 4e updop, tj. gdy w księgach rachunkowych Spółki zostanie ujęte zobowiązanie do dokonania wypłaty z tytułu Rozliczenia Pieniężnego na rzecz Uczestników”,
2. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 9 lutego 2016 r., sygn. ILPB3/4510-1-517/15 -2/AO, w której następujące stanowisko podatnika zostało zaakceptowane w pełni: „W ocenie Wnioskodawcy, wydatki, które są ponoszone w związku z realizacją Programu należy potraktować na gruncie powyższych przepisów jako wydatki inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Jednocześnie, jako że przedmiotowe wydatki nie będą dotyczyć żadnego konkretnego okresu (nie są to np. koszty usług świadczonych w konkretnych okresach rozliczeniowych), a mogą wpływać motywująco na uczestników w nieograniczonej perspektywie czasowej, nie znajduje do nich zastosowanie zdanie drugie przepisu art. 15 ust. 4d ustawy. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki te powinny zostać zaliczone do kosztów podatkowych w dniu, na który ujęto je w księgach (tj. na podstawie dowodu potwierdzającego fakt wypłaty pieniężnej Uprawnionym).”,
3. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 czerwca 2014 r., sygn.. ILPB3/423-132/14 -2/JG, w której uznano, że „Spółka będzie mogła rozpoznać poniesione wydatki związane z programem motywacyjnym (w pełnej wysokości) jako koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia”.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości oraz momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z obsługą i organizacją Programu Motywacyjnego oraz wypłatą środków pieniężnych z tego tytułu – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowe, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.