Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.131.2017.1.PS
z 29 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2017 r. (data wpływu 18 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo - Kredytowa (dalej jako: „SKOK”) jest spółdzielnią działającą w oparciu o przepisy ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. 2016 poz. 1910 z późn. zm.), prowadzącą działalność w zakresie świadczenia usług finansowych na rzecz swoich członków, w tym udzielania im kredytów i pożyczek.

W toku prowadzonej działalności gospodarczej zdarza się, że członkowie nie regulują należności wobec SKOK, w związku z czym SKOK kieruje sprawy na drogę postępowania sądowego. Jeżeli członkowie pomimo wyroku sądowego lub nakazu zapłaty nadal nie regulują należności, SKOK w celu ich odzyskania wstępuje na drogę postępowania egzekucyjnego.

Zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2016 r., poz. 1138, z późn. zm., dalej: ustawa o komornikach), komornikowi należy się zwrot kosztów egzekucji w zakresie określonym ustawą. Do kosztów tych zaliczają się wydatki gotówkowe, wymienione w rozdziale 6 ustawy o komornikach oraz opłaty egzekucyjne określone w rozdziale 7 tej ustawy.

Zgodnie z art. 40 ustawy o komornikach, na pokrycie wydatków towarzyszących egzekucji komornik może zażądać zaliczki od strony, która wniosła o dokonanie czynności, uzależniając czynność od jej uiszczenia. Czynność, w związku z którą komornik zażądał zaliczki na pokrycie wydatków, należy podjąć nie później niż w terminie 7 dni od dnia uiszczenia zaliczki.

W związku z powyższym SKOK jako wierzyciel dokonuje płatności zaliczki na podstawie wezwania do jej uiszczenia. Na wezwaniu wyszczególnia się poszczególne wydatki, co daje możliwość rozróżnienia wydatków gotówkowych i opłat egzekucyjnych. Po uiszczeniu zaliczki komornik wystawia fakturę zaliczkową dokumentującą otrzymanie zaliczki na opłaty egzekucyjne. Zaliczka na wydatki gotówkowe nie jest dokumentowana fakturą, ponieważ wydatki gotówkowe nie stanowią podstawy opodatkowania podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 770 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks Postępowania Cywilnego (Dz. U. 2016 poz. 1822 z późn. zm.) dłużnik jest zobowiązany zwrócić wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji, które ściąga się wraz z egzekwowanym roszczeniem. Powyższe oznacza, że w przypadku skutecznego przeprowadzenia przez komornika postępowania egzekucyjnego, członek jest obciążany kosztami wpłaconej przez SKOK zaliczki. Po wyegzekwowaniu tej kwoty od członka, jest ona przekazywana przez komornika dla SKOK.

W przypadku, gdy egzekucja z majątku członka okazuje się w całości lub w części bezskuteczna, wydatki poniesione przez komornika, które nie zostały pokryte z wyegzekwowanej części świadczenia obciążają SKOK na podstawie art. 42 ust. 2 ustawy o komornikach. Komornik wydaje postanowienie w tej sprawie.

Wnioskodawca uznaje zaliczki uiszczane na poczet egzekucji za pośrednie koszty uzyskania przychodów. W momencie wpłaty zaliczki Wnioskodawca ujmuję zaliczkę w księgach rachunkowych jako koszty procesowe (zarówno zaliczkę na wydatki gotówkowe jak i zaliczkę na opłaty egzekucyjne). Jednakże jako koszt podatkowy zaliczka rozpoznawana jest dopiero w momencie zakończenia czynności egzekucyjnych prowadzonych na rzecz Wnioskodawcy przez komornika, czy to na skutek umorzenia postepowania czy też na skutek spłaty zadłużenia, zwrotu wniosku lub sprzedaży pożyczki innemu podmiotowi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym postępowaniem byłoby ujmowanie zaliczek na czynności komornicze jako koszt uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia przez SKOK, tj. w momencie ich faktycznej zapłaty na podstawie wezwania do uiszczenia zaliczki?

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki z tytułu uiszczenia zaliczki na poczet egzekucji stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów. Koszty pośrednie potrącane są w dacie ich poniesienia, którą zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest dzień, na który ujęto wydatki w księgach rachunkowych jako koszty procesowe, czyli dzień zapłaty zaliczki na podstawie wezwania do jej uiszczenia.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2016 poz. 1888 z późn. zm., dalej: ustawa CIT), do kosztów uzyskania przychodu zaliczane są wszelkie wydatki, o definitywnym charakterze, które zostały poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła i jednocześnie nie zostały wyłączone z puli kosztów przez ustawodawcę w art. 16 tej ustawy. Z uwagi na to, że w żadnym z przepisów art. 16 nie wskazano wydatków związanych z egzekwowaniem należności przez wierzyciela, o prawie pomniejszenia przychodu o poniesione wydatki zadecyduje istnienie związku przyczynowo - skutkowego z osiąganymi przez podatnika przychodami.

Zdaniem SKOK wydatki związane z egzekwowaniem niezapłaconej należności służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodu. Postępowania egzekucyjne prowadzone przez SKOK wobec członków mają na celu odzyskanie wierzytelności SKOK. Brak wpłaty zaliczki na wydatki i opłaty egzekucyjne spowodowałoby odmowę dokonania czynności przez komornika.

Jednocześnie, zdaniem SKOK wydatki ponoszone na poczet egzekucji mają definitywny charakter. Wypłata zaliczki, co do zasady nie może podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie ma charakteru definitywnego. Jeżeli jednak, na mocy umowy, przepisu prawa, czy określonych okoliczności faktycznych zaliczka przybierze formę definitywnego wydatku, to po udokumentowaniu tych okoliczności może zostać zaliczona do kosztów w rozumieniu ustawy CIT. Zaliczki przekazywane na poczet egzekucji mają charakter definitywny już w chwili uiszczenia, za czym przemawia fakt, że nie podlegają zwrotowi przed terminem wykonania usługi przez komornika. Ponadto zaliczki takie nie podlegają zwrotowi z wynagrodzenia należnego komornikowi, ale z majątku dłużnika uzyskanego w wyniku skutecznej egzekucji. W momencie otrzymania zwrotu od dłużnika SKOK rozpoznaje przychód z tego tytułu.

Jednocześnie wydatków na postępowania egzekucyjne prowadzone przez SKOK nie można powiązać z żadnym konkretnym źródłem przychodów, w związku z czym są to koszty pośrednie, które zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy CIT potrącane są w dacie poniesienia, czyli w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Ustawa CIT nie określa terminów do dokonywania odpowiednich czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. Dlatego też pojęcie "dzień na, który ujęto koszt" interpretowane musi być zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U.2016 poz. 1047), z których wynikają normy określające m.in. do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są określone koszty i przychody, z uwzględnieniem zasad ostrożności, istotności i współmierności przychodów i kosztów. Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 11 ustawy o rachunkowości, ilekroć w ustawie jest mowa o przyjętych zasadach (polityce) rachunkowości, rozumie się przez to wybrane i stosowane przez jednostkę rozwiązania dopuszczone ustawą, w tym także określone w MSR, zapewniające wymaganą jakość sprawozdań finansowych.

Wskazane powyżej przepisy ustawy o rachunkowości i ustawy CIT wskazują, że moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ponieważ SKOK księguje wydatki na poczet egzekucji jako koszty procesowe w momencie zapłaty zaliczki komornikowi, są one jednocześnie kosztem podatkowym. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 16 lipca 2013 r., nr ITPB3/423-168a/13/PST, czy też Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 maja 2015 r., nr IPPB3/4510-187/15-3/KK.

Podsumowując, zdaniem SKOK zaliczka na czynności komornicze powinna zostać uznana za koszt podatkowy w momencie jej faktycznej zapłaty na podstawie wezwania do jej uiszczenia, czyli w tym samym momencie w którym SKOK ujmuje wydatki egzekucyjne w księgach rachunkowych jako koszty bilansowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód); klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru;
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie); pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy.

Moment potrącalności kosztów został natomiast uregulowany przez ustawodawcę w art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym odrębne zasady dotyczące ustalania momentu rozpoznania danego kosztu kwalifikowanego jako koszt uzyskania przychodu. Są nimi m.in.:

• zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami – zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c;
• zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami – art. 15 ust. 4d ustawy stanowi, że są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak wskazano na wstępie definicja kosztów uzyskania przychodów ma charakter ogólny, w związku z czym każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. W związku z ogólną, niesprecyzowaną kategorią ustawową odwołującą się do bezpośredniości i pośredniości związku wydatku z przychodem, ustawodawca nakazuje analizować związek w każdym przypadku indywidualnie, biorąc pod uwagę między innymi rodzaj działalności gospodarczej podatnika, racjonalnie dokonaną ocenę możliwości osiągnięcia przychodu z konkretnego kosztu, intencje podatnika towarzyszące ponoszeniu wydatku, więź, jaka w konkretnych okolicznościach np. gospodarczych, rynkowych, występuje (lub nie występuje) pomiędzy kosztem podatkowym, a efektywnie osiągniętym lub tylko zamierzonym przychodem. Mając powyższe na względzie ten sam wydatek w określonych okolicznościach może być uznany za koszt „bezpośredni”, a w innych za „pośredni”, a w jeszcze innych może w ogóle nie stanowić kosztu podatkowego.

Z przedstawionych okoliczności wynika, że w toku prowadzonej działalności gospodarczej zdarza się, że członkowie nie regulują należności wobec Wnioskodawcy, w związku z czym kieruje on sprawy na drogę postępowania sądowego. Jeżeli członkowie Wnioskodawcy pomimo wyroku sądowego lub nakazu zapłaty nadal nie regulują należności, w celu ich odzyskania Wnioskodawca wstępuje na drogę postępowania egzekucyjnego i zobligowany jest do uiszczenia zaliczek na czynności komornicze.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2017 r., poz. 1277, z późn. zm.), komornikowi należy się zwrot wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji tylko w zakresie określonym ustawą.

Na podstawie art. 40 ust. 1 ww. ustawy, na pokrycie wydatków, o których mowa w art. 39, komornik może żądać zaliczki od strony lub innego uczestnika postępowania, który wniósł o dokonanie czynności, uzależniając czynność od jej uiszczenia.

Art. 41 ust. 1 tej ustawy stanowi, że czynność, w związku z którą komornik zażądał zaliczki na pokrycie wydatków, należy podjąć niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia uiszczenia zaliczki.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy, komornik obowiązany jest rozliczyć zaliczkę w terminie miesiąca od dnia poczynienia wydatków, na które była przeznaczona, i zwrócić jej niewykorzystaną część. Jeżeli skutkiem wcześniejszego ukończenia postępowania lub z innych przyczyn opłacona zaliczkowo czynność w ogóle nie została dokonana, termin miesięczny biegnie od dnia ukończenia postępowania lub zaistnienia przyczyn niedokonania czynności. W tym celu komornik wydaje postanowienie, w którym określa w szczególności: stronę lub innego uczestnika postępowania, który uiścił zaliczkę i jej wysokość, czynności, na poczet których pobrano zaliczkę, ze wskazaniem daty ich dokonania, kwoty zaliczki zaliczone na pokrycie poszczególnych czynności, z jednoczesnym wskazaniem sposobu i podstaw ich wyliczenia, oraz kwotę podlegającą zwrotowi i oznaczenie osoby, na rzecz której zwrot ma nastąpić.

Art. 42 ust. 2 wskazuje natomiast, że w przypadku gdy postępowanie egzekucyjne okaże się w całości lub w części bezskuteczne, wydatki poniesione przez komornika, które nie zostały pokryte z wyegzekwowanej części świadczenia, obciążają wierzyciela. Przepis art. 49 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

W pierwszej kolejności wskazać należy wiec, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań (art. 16 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Przepis ten dotyczy zarówno kosztów egzekucyjnych powstałych w trakcie egzekucji zobowiązań o charakterze cywilnoprawnym, jak też administracyjno-prawnym. Przepis ten dotyczy jednak osoby dłużnika, a nie wierzyciela.

Natomiast dla wierzyciela ponoszone koszty związane z czynnościami egzekucyjnymi z pewnością stanowią koszty uzyskania przychodów. Niewątpliwie koszty takie związane z egzekwowaniem niezapłaconej należności służą zabezpieczeniu źródła przychodu.

Zatem, poniesione przez wierzyciela wydatki, stanowiące zapłatę komornikowi za przeprowadzenie egzekucji wszczętej wskutek niewykonania przez dłużnika zobowiązania, będą stanowić koszty inne niż bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, potrącalne w dacie ich poniesienia, a zatem zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w dacie, na którą ujęto je jako koszt dla celów rachunkowych.

Zaznaczyć należy w tym miejscu, że z przytoczonej na wstępie definicji wynika że kosztem uzyskania przychodów może być jedynie koszt poniesiony przez podatnika. Należy zauważyć, że sformułowana przez ustawodawcę definicja nie odwołuje się do pojęć takich jak: „wydatek” , „zapłata”, „płatność”. Oznacza to, że co do zasady ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przyjmuje tzw. „memoriałową” (a nie „kasową”) metodę rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów. Ponadto wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że ma definitywny charakter i pomniejsza majątek podatnika. Definitywność wydatku oznacza, że wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona.

Z przepisów ustawy o komornikach i egzekucji wynika, że zaliczki na czynności komornicze w momencie ich wpłaty nie mają charakteru definitywnego. Mogą one być zwrócone. Oznacza to, że w kontekście definicji kosztu uzyskania przychodów wydatki na zaliczki komornicze nie stanowią kosztu podatkowego w momencie ich zapłaty. Stają się kosztem w momencie wydania postanowienia przez komornika. Dopiero z chwilą otrzymania tego postanowienia podatnik będzie dysponować dokumentem uprawniającym do ujęcia wydatku w kosztach.

Zatem o ile Wnioskodawca prawidłowo interpretuje przepis art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i moment zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów (koszt pośredni), identyfikując ten moment z dniem, na który ujęto koszt dla celów rachunkowych, to nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem, w świetle którego zaliczka na czynności komornicze powinna być kosztem podatkowym w momencie jej faktycznej zapłaty, bowiem na ten moment nie ma ona definitywnego charakteru.

Odnośnie powołanych interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach w określonych stanach faktycznych (dotyczących wydatków związanych z przeprowadzeniem prac remontowych oraz wydatków na naprawy rewizyjne) i tylko do nich się odnoszą. Nie są natomiast wiążące dla tut. organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.