2016.12.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi - 1061-IPTPB2.4511.732.2016.2.KR

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.732.2016.2.KR
z 14 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 grudnia 2016 r. (data wpływu 7 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w roku podatkowym 2016 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w roku podatkowym 2016 oraz w latach następnych.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14f § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 28 listopada 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.732.2016.1.KR, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 28 listopada 2016 r. (skutecznie doręczono dnia 1 grudnia 2016 r.), zaś w dniu 7 grudnia 2016 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania 5 grudnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest obywatelem polskim, na dzień składania wniosku jest polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca zawarł z … z siedzibą w …, a położonej na granicy szwajcarsko-francuskiej, umowę o pracę na okres próbny od dnia 1 października 2016 r. do dnia 30 września 2017 r., z możliwością po okresie próbnym uzyskania kontraktu na kolejne 4 lata.

Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę na czas określony do dnia 30 września 2024 r. na Politechnice …, z którą uzgodnił, że w okresie od dnia 1 października 2016 r. do dnia 30 września 2017 r. będzie przebywał na urlopie bezpłatnym.

W związku z podjęciem zatrudnienia w … we francuskiej części, Wnioskodawca zamierza przeprowadzić się do Francji w pobliże granicy szwajcarskiej, skąd będzie dojeżdżał do pracy. Wnioskodawca będzie ponosił wszelkie koszty związane z utrzymaniem mieszkania, urządzi je na własne potrzeby i będzie korzystał z niego w sposób ciągły. Będzie On korzystał na terenie Francji z opieki medycznej, tam będzie spędzał swój wolny czas, uczestniczył w życiu kulturalnym oraz towarzyskim. Podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie społeczne Wnioskodawca będzie płacił we Francji. Wnioskodawca planuje tam rozwijać swoją karierę zawodową oraz jak wszystko dobrze się ułoży z pracą zawodową w przyszłości założyć rodzinę.

Wnioskodawca jest kawalerem, nie posiada dzieci, nie jestem członkiem zrzeszeń, stowarzyszeń i partii politycznych na terenie Polski. Nie prowadzi On działalności gospodarczej i nie posiada żadnego innego stałego źródła dochodu na terenie Polski. Jedynym stałym źródłem dochodu będzie wynagrodzenie wypłacane przez …. Wnioskodawca na terenie Polski nie posiada żadnych nieruchomości, a także zaciągniętych kredytów. Posiada konto bankowe w Polsce, które wykorzysta do uregulowania podatku od osób fizycznych za 2016 r., czy też obracania gotówką z konta przy pomocy karty debetowej w przypadku odwiedzin rodziny. Do Polski Wnioskodawca będzie przyjeżdżał sporadycznie w odwiedziny do rodziny. Wnioskodawca poinformował już właściwy wydział meldunkowy Urzędu Miejskiego o wyjeździe za granicę na okres przekraczający 6 miesięcy, jak również złoży w polskim właściwym Urzędzie Skarbowym zgłoszenie aktualizacyjne wskazując nowe miejsce zamieszkania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Francji od dnia 1 października 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. i w latach następnych, podczas kontraktu w … i miejscu zamieszkania na terytorium Francji, powinny być wykazane i rozliczone w polskich zeznaniach podatkowych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie w części dotyczącej obowiązku podatkowego w Polsce w roku podatkowym 2016. Natomiast wniosek w części pytania dotyczącego obowiązku podatkowego w Polsce w latach następnych, zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym w zeznaniach podatkowych składanych w Polsce za okres 2016 r. i w latach następnych, podczas kontraktu w … i miejscu zamieszkania na terytorium Francji, powinien On uwzględnić tylko dochody uzyskane w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Rozpatrując kwestię ustalenia miejsca zamieszkania na podstawie centrum interesów życiowych należy brać pod uwagę posiadanie w danym kraju centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Wnioskodawca wskazał, że w opisanym przez Niego przypadku, centrum interesów życiowych od 1 października 2016 r. będzie położone we Francji, gdzie wynajmie mieszkanie, będzie miał stałą pracę, będzie też objęty pełnym obowiązkiem podatkowym, będzie posiadał ubezpieczenie zdrowotne i socjalne oraz konto bankowe. Planuje tam rozwijać swoją karierę zawodową oraz w przyszłości założyć rodzinę.

Jeśli chodzi o interpretację ww. punktu drugiego, to w ocenie Wnioskodawcy, do 30 września 2016 r. jest On osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy decyduje o zakresie ciążącego na Nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy będzie podlegał nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zdaniem Wnioskodawcy, w Jego przypadku zastosowanie znajdzie art. 4 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r., Nr 1, poz. 5) oraz Komentarz do Modelowej Konwencji OECD dotyczący stałego ogniska domowego.

Wnioskodawca uważa, że analizując stopień Jego powiązań osobistych i gospodarczych w świetle wyżej wymienionych przepisów, należy uznać, że od stycznia do końca września 2016 r. posiada miejsce zamieszkania w Polsce i podlega w tym okresie w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodu. Natomiast od 1 października 2016 r., będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Francji, a tym samym będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W konsekwencji, w zeznaniu podatkowym za 2016 r. i w latach następnych podczas kontraktu w … i miejscu zamieszkania na terenie Francji, składanych w Polsce, Wnioskodawca rozliczy dochody uzyskane tylko w Polsce.

Wnioskodawca podał, że podobne stanowisko zajął m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 16 października 2012 r., Nr ITPB2/415-688/12/IB, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 15 października 2009 r., Nr IPPB4/415-501/09-4/SP oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 18 sierpnia 2009 r., Nr IPPB4/415-360/09-4/JS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy - w 2016 r.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby, jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. 1977 r., Nr 1, poz. 5).

W myśl art. 4 ust. 1 ww. Umowy, w rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Powyższy zapis definiuje pojęcie „miejsce zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych umawiających się państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. Umowy, mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 2 ww. Umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
jeśli sytuacji tej osoby nie można uregulować zgodnie z postanowieniami liter a), b) i c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Na podstawie art. 4 ust. 3 ww. Umowy, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba nie będąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą siedzibę w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisów, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem polskim, na dzień składania wniosku jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca zawarł z … z siedzibą w …, umowę o pracę na okres próbny od dnia 1 października 2016 r. do dnia 30 września 2017 r., z możliwością po okresie próbnym uzyskania kontraktu na kolejne 4 lata. Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę na czas określony do dnia 30 września 2024 r. na Politechnice …, z którą uzgodnił, że w okresie od dnia 1 października 2016 r. do dnia 30 września 2017 r., będzie przebywał na urlopie bezpłatnym. W związku z podjęciem zatrudnienia w …, Wnioskodawca zamierza przeprowadzić się do Francji. Wnioskodawca będzie ponosił wszelkie koszty związane z utrzymaniem mieszkania, urządzi je na własne potrzeby i będzie korzystał z niego w sposób ciągły. Będzie On korzystał na terenie Francji z opieki medycznej, tam będzie spędzał swój wolny czas, uczestniczył w życiu kulturalnym oraz towarzyskim. Podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie społeczne Wnioskodawca będzie płacił we Francji. Wnioskodawca planuje tam rozwijać swoją karierę zawodową oraz jak wszystko dobrze się ułoży z pracą zawodową w przyszłości założyć rodzinę.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe (stan faktyczny) oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że do dnia 1 października 2016 r., tj. do czasu przeniesienia ośrodka interesów życiowych i gospodarczych do Francji, Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym w Polsce. Wnioskodawca spełnia warunek, określony w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalający uznać, że do dnia 1 października 2016 r. Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania w Polsce w związku z posiadaniem centrum interesów życiowych i gospodarczych w tym kraju, a zatem podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Natomiast począwszy od dnia 1 października 2016 r., tj. od czasu przeniesienia ośrodka interesów życiowych (centrum interesów osobistych i gospodarczych) do Francji, do dnia 31 grudnia 2016 r., Wnioskodawca posiadać będzie miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Francji. W Polsce podlegać będzie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ww. ustawy, a więc podlegać będzie opodatkowaniu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wobec powyższego w okresie od dnia 1 października 2016 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ww. ustawy. W konsekwencji, dochody osiągane przez Wnioskodawcę w tym okresie z pracy wykonywanej na terytorium Francji, podczas gdy – jak sam podał we wniosku miejscem zamieszkania oraz centrum interesów życiowych i gospodarczych jest Francja – nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, nie występuje również obowiązek ich wykazywania w zeznaniach podatkowych w Polsce.

Tutejszy Organ jednocześnie zaznacza, że interpretacja została wydana w oparciu o opis zdarzenia przyszłego przedstawiony przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem, zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej będzie różniło się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin