INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2012 r. (data wpływu 20 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem polskim, na dzień składania niniejszego wniosku jest polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę w Sp. z o.o. z siedzibą w Polsce, z którą uzgodnił, że w okresie od dnia 1 września 2012 r. do dnia 12 września 2012 r. będzie przebywał na urlopie wypoczynkowym, zaś od dnia 13 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2014 r., będzie przebywał na urlopie bezpłatnym.

Wnioskodawca zawarł ze spółką z siedzibą w S. (Korea Południowa) umowę o pracę na czas określony od dnia 1 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2014 r. Wnioskodawca będzie wykonywał pracę w miejscowości K. w Korei Południowej.

W związku z podjęciem zatrudnienia w Spółce z siedzibą w Korei Południowej Wnioskodawca zamierza przeprowadzić się do Korei Południowej. Od dnia 1 września 2012 r. Wnioskodawca zamieszka w wynajętym mieszkaniu w K. (Korea Południowa). Wnioskodawca ma dwoje dzieci w wieku 7 i 3 lata, jest rozwiedziony. Dzieci Wnioskodawcy mieszkają z byłą żoną Wnioskodawcy i pozostaną w Polsce pod jej opieką. Wnioskodawca nie posiada w Polsce żadnej nieruchomości.

Wnioskodawca będzie ponosił wszelkie koszty związane z utrzymaniem mieszkania w Korei Południowej, urządzi je na własne potrzeby i będzie korzystał z niego w sposób ciągły. W Korei Południowej Wnioskodawca będzie posiadał wszystkie dokumenty osobiste i finansowe, takie jak dokumenty podatkowe, akty notarialne itd. Z terytorium Korei Południowej Wnioskodawca będzie zarządzał swoim majątkiem. Wnioskodawca będzie korzystał na terenie Korei Południowej z opieki medycznej, tam będzie spędzał swój wolny czas, uczestniczył w życiu kulturalnym oraz towarzyskim.

W Korei Południowej zostanie nadany Wnioskodawcy koreański numer identyfikacji podatkowej.

Spółka z siedzibą w Korei Południowej będzie potrącać od wynagrodzenia Wnioskodawcy zaliczki na koreański podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na koreańskie ubezpieczenie społeczne.

Przed wyjazdem do Korei Południowej Wnioskodawca poinformuje właściwy wydział meldunkowy Urzędu Miejskiego o wyjeździe za granicę na okres przekraczający trzy miesiące.

Przed wyjazdem do Korei Południowej Wnioskodawca złoży w polskim Urzędzie Skarbowym zgłoszenie aktualizacyjne wskazując nowe miejsce zamieszkania.

Podczas pobytu w Korei Południowej, Wnioskodawca nie planuje uzyskiwać w Polsce dochodów z położonych tutaj źródeł.

Podczas pobytu w Korei Południowej Spółka z siedzibą w Polsce w imieniu Wnioskodawcy będzie opłacać w Polsce dobrowolne składki na ubezpieczenie społeczne (ZUS) Wnioskodawcy.

Wnioskodawca dokona w Korei Południowej rocznego rozliczenia podatkowego od dochodów uzyskanych w Korei Południowej z tytułu pracy w Spółce z siedzibą w Korei Południowej. W koreańskim zeznaniu podatkowym Wnioskodawca nie wykaże dochodów uzyskanych w Polsce z tytułu pracy w roku 2012 i w roku 2014 w Spółce z siedzibą w Polsce.

W trakcie kontraktu w Korei Południowej Wnioskodawca planuje przyjeżdżać do Polski sporadycznie, w ramach urlopu wypoczynkowego. Wnioskodawca planuje spędzać urlop również w innych państwach.

Po zakończeniu umowy ze Spółką z siedzibą w Korei Południowej, Wnioskodawca zamierza powrócić do Polski. Od dnia 1 września 2014 r., tj. po powrocie z Korei Południowej, Wnioskodawca planuje ponownie podjąć zatrudnienie i uzyskiwać dochody z tytułu pracy w Spółce z siedzibą w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dochody z pracy osiągnięte przez Wnioskodawcę na terytorium Korei Południowej w okresie od dnia 1 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2014 r. powinny być w Polsce wykazane, zgłoszone, rozliczone lub opodatkowane w zeznaniach podatkowych...

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. la ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. la analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Seulu dnia 21 czerwca 1991 r. (Dz.U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126), dalej „Konwencja". Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę naczelnego lub głównego biura, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 Konwencji, „jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to status tej osoby będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeśli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a), b) lub c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia."

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest obywatelem Polski i na dzień składania niniejszego wniosku ma miejsce zamieszkania w Polsce. W ramach zatrudnienia w Spółce z siedzibą w Polsce, w okresie od dnia 13 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2014 r. Wnioskodawcy zostanie udzielony urlop bezpłatny. Wnioskodawca zawrze z koreańską spółką umowę o pracę na czas określony od dnia 1 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2014 r. W umowie o pracę, jako miejsce wykonywania pracy wskazano miejscowość w Korei Południowej.

Podczas pobytu w Korei Południowej, Wnioskodawca nie planuje uzyskiwać dochodów ze źródeł położonych w Polsce.

Wnioskodawca dokona w Korei Południowej rocznego rozliczenia podatkowego od dochodów uzyskanych w Korei z tytułu pracy w Spółce z siedzibą w Korei. W koreańskim zeznaniu podatkowym Wnioskodawca nie wykaże dochodów uzyskanych w Polsce.

Wnioskodawca jest rozwiedziony, ma dwoje dzieci w wieku 7 i 3 lata. Była żona Wnioskodawcy i jego dzieci pozostaną w Polsce.

Od dnia 1 września 2014 r. Wnioskodawca planuje ponownie podjąć zatrudnienie i uzyskiwać dochody z tytułu pracy w Spółce z siedzibą w Polsce. W trakcie pobytu w Korei Południowej Wnioskodawca zamierza przyjeżdżać do Polski sporadycznie, wyłącznie w ramach urlopu wypoczynkowego. Wnioskodawca planuje spędzać urlop również w innych krajach na świecie.

W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, iż w 2012 r. oraz w 2014 r. Wnioskodawca spełni przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce, jak i w Korei Południowej. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 Konwencji.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Koreą.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby.

Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Wnioskodawca od dnia 1 września 2012 r. będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Korei Południowej. W tym państwie będzie mieszkał i wykonywał pracę zarobkową. W Korei Południowej Wnioskodawca będzie posiadał wszystkie dokumenty osobiste i finansowe, takie jak dokumenty podatkowe, akty notarialne itd. Z terytorium Korei Południowej Wnioskodawca będzie zarządzał swoim majątkiem. Wnioskodawca będzie korzystał na terenie Korei Południowej z opieki medycznej, tam będzie spędzał swój wolny czas, uczestniczył w życiu kulturalnym oraz towarzyskim. Zatem zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dnia przyjazdu do Korei oraz w latach następnych Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Analizując zatem stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy w roku 2012 w świetle ww. przepisów, uznać należy, iż:

• do dnia 1 września 2012 r., tj. do momentu wyjazdu z Polski, Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce - całość dochodów osiągniętych przez Wnioskodawcę podlega opodatkowaniu w Polsce, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów;
• po dniu 1 września 2012 r., tj. od dnia wyjazdu do Korei, Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od dochodów uzyskanych na terenie Polski z uwagi na to, że jego centrum interesów życiowych zostanie przeniesione do Korei Południowej.

Z kolei w roku 2014, tj. w roku, w którym Wnioskodawca zakończy pracę w Korei Południowej i powróci do Polski, uznać należy, że:

• do dnia 31 sierpnia 2014 r., tj. do momentu wyjazdu z Korei Południowej Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu - opodatkowaniu w Polsce będą podlegały wyłącznie dochody uzyskane na terenie Polski;
• po dniu 31 sierpnia 2014 r., tj. od dnia powrotu z Korei Południowej do Polski, Wnioskodawca będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Końcowo Wnioskodawca wskazuje, że w odniesieniu do innych pracowników Spółki z siedzibą w Polsce podejmujących zatrudnienie na analogicznych do Wnioskodawcy warunkach zostały wydane interpretacje indywidualne potwierdzające prawidłowość powyższego stanowiska. Wnioskodawca wskazuje szczególnie na interpretację z dnia 8 marca 2012 r., nr IPPB4/415-905/11-3/ SP, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w odniesieniu do pracownika Spółki z siedzibą w Polsce, który podjął pracę w Chinach, a którego status rodzinny odpowiada statusowi Wnioskodawcy.

W zbliżonym stanie faktycznym wydana została również interpretacja indywidualna z dnia 28 lutego 2012 r., nr IPPB4/415-882/11-3/SP, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 konwencji z dnia 21 czerwca 1991 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126) w rozumieniu niniejszej konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę naczelnego lub głównego biura, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w odniesieniu do dochodu pochodzącego jedynie ze źródeł w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. konwencji jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to status tej osoby będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zazwyczaj przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeśli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a), b) lub c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba nie będąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą siedzibę w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce rzeczywistego zarządu. W razie wątpliwości właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia (art. 4 ust. 3 ww. umowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca jest obywatelem Polski, na dzień składania niniejszego wniosku jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę w Sp. z o.o. z siedzibą w Polsce, z którą uzgodnił, że w okresie od dnia 1 września 2012 r. do dnia 12 września 2012 r. będzie przebywał na urlopie wypoczynkowym, zaś od dnia 13 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2014 r., będzie przebywał na urlopie bezpłatnym.

Wnioskodawca zawarł ze spółką z siedzibą w S. (Korea Południowa) umowę o pracę na czas określony od dnia 1 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2014 r. Wnioskodawca będzie wykonywał pracę w miejscowości K. w Korei Południowej.

W związku z podjęciem zatrudnienia w Spółce z siedzibą w Korei Południowej Wnioskodawca zamierza przeprowadzić się do Korei Południowej. Od dnia 1 września 2012 r. Wnioskodawca zamieszka w wynajętym mieszkaniu w K. (Korea Południowa). Wnioskodawca ma dwoje dzieci w wieku 7 i 3 lata, jest rozwiedziony. Dzieci Wnioskodawcy mieszkają z byłą żoną Wnioskodawcy i pozostaną w Polsce pod jej opieką. Wnioskodawca nie posiada w Polsce żadnej nieruchomości.

Wnioskodawca będzie ponosił wszelkie koszty związane z utrzymaniem mieszkania w Korei Południowej, urządzi je na własne potrzeby i będzie korzystał z niego w sposób ciągły. W Korei Południowej Wnioskodawca będzie posiadał wszystkie dokumenty osobiste i finansowe, takie jak dokumenty podatkowe, akty notarialne itd. Z terytorium Korei Południowej Wnioskodawca będzie zarządzał swoim majątkiem. Wnioskodawca będzie korzystał na terenie Korei Południowej z opieki medycznej, tam będzie spędzał swój wolny czas, uczestniczył w życiu kulturalnym oraz towarzyskim.

W Korei Południowej zostanie nadany Wnioskodawcy koreański numer identyfikacji podatkowej.

Spółka z siedzibą w Korei Południowej będzie potrącać od wynagrodzenia Wnioskodawcy zaliczki na koreański podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na koreańskie ubezpieczenie społeczne.

Przed wyjazdem do Korei Południowej Wnioskodawca poinformuje właściwy wydział meldunkowy Urzędu Miejskiego o wyjeździe za granicę na okres przekraczający trzy miesiące.

Przed wyjazdem do Korei Południowej Wnioskodawca złoży w polskim Urzędzie Skarbowym zgłoszenie aktualizacyjne wskazując nowe miejsce zamieszkania.

Podczas pobytu w Korei Południowej, Wnioskodawca nie planuje uzyskiwać w Polsce dochodów z położonych tutaj źródeł.

Podczas pobytu w Korei Południowej Spółka z siedzibą w Polsce w imieniu Wnioskodawcy będzie opłacać w Polsce dobrowolne składki na ubezpieczenie społeczne (ZUS) Wnioskodawcy.

Wnioskodawca dokona w Korei Południowej rocznego rozliczenia podatkowego od dochodów uzyskanych w Korei Południowej z tytułu pracy w Spółce z siedzibą w Korei Południowej. W koreańskim zeznaniu podatkowym Wnioskodawca nie wykaże dochodów uzyskanych w Polsce z tytułu pracy w roku 2012 i w roku 2014 w Spółce z siedzibą w Polsce.

W trakcie kontraktu w Korei Południowej Wnioskodawca planuje przyjeżdżać do Polski sporadycznie, w ramach urlopu wypoczynkowego. Wnioskodawca planuje spędzać urlop również w innych państwach.

Po zakończeniu umowy ze Spółką z siedzibą w Korei Południowej, Wnioskodawca zamierza powrócić do Polski. Od dnia 1 września 2014 r., tj. po powrocie z Korei Południowej, Wnioskodawca planuje ponownie podjąć zatrudnienie i uzyskiwać dochody z tytułu pracy w Spółce z siedzibą w Polsce.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny stwierdzić zatem należy, iż w okresie od dnia 1 września 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2014 r. Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji, dochody Wnioskodawcy osiągane w tym okresie z pracy wykonywanej w Korei Południowej nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, nie występuje również obowiązek ich wykazywania w zeznaniach podatkowych w Polsce.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, 80-219 Gdańsk Al. Zwycięstwa 16/17 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.