Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4010.6.2017.1.KP
z 13 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2017 r. (data wpływu 16 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości likwidowanego składowiska odpadów – jest prawidłowe,
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych wydatków w fazie poeksploatacyjnej składowiska odpadów – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości likwidowanego składowiska odpadów,
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych wydatków w fazie poeksploatacyjnej składowiska odpadów.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej („Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką komunalną, której zasadniczym przedmiotem działalności jest zgodnie z „Aktem założycielskim Spółki”:

• pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody,
• odprowadzanie i oczyszczanie ścieków,
• gospodarowanie odpadami,
• wykonywanie robót ogólnobudowlanych w zakresie budowy rurociągów przesyłowych i sieci, wykonywanie instalacji wodno-kanalizacyjnych.
  
  

W szczególności Spółka jest właścicielem Składowiska Odpadów Komunalnych, które stanowi składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne.

Budowę składowiska rozpoczęto w roku 1990. W roku 1992 rozpoczęto składowanie odpadów na kwaterze Nr 1, gdzie składowano odpady do roku 2002. W latach 2000-2002 prowadzono prace modernizujące składowisko odpadów z jednoczesną budowa kwatery Nr 2, którą oddano do użytku pod koniec 2002 roku. W roku 2007 na przestrzeni od maja do sierpnia wybudowano nową kwaterę Nr 3.

Przedmiotem zapytania są podatkowe skutki zamknięcia wykorzystywanej obecnie kwatery Nr 3.

Charakterystyka użytkowa i techniczna składowiska wskazuje, iż na składowisku unieszkodliwiane są głównie stałe odpady komunalne, pochodzące z gospodarstw domowych, instytucji i urzędów, lokali handlowych i usługowych, a także zakładów produkcyjnych i sąsiednich miejscowościach. Po okresie użytkowania składowiska teren zostanie zrekultywowany z przeznaczeniem na użytek leśny. Składowisko składa się z trzech kwater składowania, przy czym w chwili składania niniejszego zapytania kwatera Nr 3 jest oddana do użytku i obecnie eksploatowana. Zgodnie ze sporządzanymi obecnie planami techniczno-ekonomicznymi pojemność kwatery zostanie wypełniona odpadami do października 2017 r., po czym Spółka wystąpi do właściwego organu administracji o wydanie decyzji na jej zamknięcie. Podatkowe rozliczenie zamknięcia kwatery Nr 3 („Kwatera”) jest przedmiotem składanego zapytania.

Kwatera składowiska odpadów jest klasyfikowana przez Wnioskodawcę zgodnie z normatywną Klasyfikacją Środków Trwałych ( Dz. U. 2010 nr 242 poz. 1622 z późn. zm.) w:

Grupie 2 „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej”;

Podgrupie 29 „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe”;

Rodzaju 291 „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej nie skalsyfikowane”.

Stawka amortyzacji podatkowej dla kwatery składowiska odpadów wynosi co do zasady 4,5%. Stawka ta jest stosowana – zgodnie ze stanowiskiem GUS – dla wchodzących w skład kwatery:

• ukształtowania terenu;
• uszczelnienia składowiska;
• drenażu składowiska;
• przepompowni odcieków, sieci elektryczne, sieci tłocznych.
  
  

Kwatera nr 3 składowiska odpadów służy działalności gospodarczej, sprowadzającej się zasadniczo do przyjmowania odpadów i ich deponowania w celu unieszkodliwiania za wynagrodzeniem. Wykorzystanie kwatery w okresie eksploatacji składowiska odpadów stanowi zatem źródło przychodów dla Spółki. Kwatera odpadów nr 3 stanowi, w konsekwencji zastosowania powyższych regulacji i okoliczności faktycznych, w ewidencji Wnioskodawcy odrębny środek trwały, klasyfikowane wg KŚT w grupie 291 „pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej, gdzie indziej niesklasyfikowane”. Stawka amortyzacji stosowana przez Spółkę zarówno dla potrzeb amortyzacji bilansowej, jak i podatkowej wynosi 4,5% rocznie.

Wartość początkowa środka trwałego (Kwatery) została ustalona przez Spółkę w sposób zgodny z art. 16g ust. 1 ustawy o CIT. Spółka, opierając się o regulację art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, uznaje odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych, dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy o CIT, za podatkowe koszty uzyskania przychodu.

Należy jednak podkreślić, że dla każdej kwatery składowiska odpadów wyróżnia się 3 etapy:

1. Faza przedeksploatacyjna – związana z przygotowaniem dokumentacji, uzyskaniem wszystkich niezbędnych pozwoleń, budową kwatery i uzyskanie pozwolenia na użytkowanie,
2. Faza eksploatacyjna – związana z deponowaniem odpadów i rekultywacją po wypełnieniu się powierzchni składowej,
3. Faza poeksploatacyjna – trwająca 30 lat od dnia zakończenia rekultywacji. W trakcie tej fazy prowadzi się monitoring składowiska.
   
   

Spółka generuje przychody z tytułu wykorzystywania składowiska jedynie w fazie eksploatacyjnej. W trakcie fazy poeksploatacyjnej Spółka ponosi koszty w postaci amortyzacji obiektów składowiska (w tym kwater składowych), energii, podatku od nieruchomości, monitoringu wizyjnego, monitoringu środowiska oraz ubezpieczenia. Wszystkie te koszty związane są ściśle z charakterem prowadzonej działalności, w której przychody uzyskuje się tylko w fazie eksploatacyjnej. Zobowiązanie do ponoszenia kosztów w fazie poeksploatacyjnej wynika z wydanych decyzji administracyjnych, których podstawą normatywną są w szczególności przepisy rangi ustawowej (m.in. ustawy o gospodarowaniu odpadami) oraz rozporządzenia wykonawcze.

Spółka rozważa na obecnym etapie możliwość i skutki likwidacji środka trwałego w postaci Kwatery nr 3 składowiska odpadów w fazie poeksploatacyjnej na gruncie prawa bilansowego oraz prawa podatkowego. Przesłanką do przeprowadzenia procedury likwidacji ŚT jest możliwa utrata przez kwaterę składowiska odpadów w fazie poeksploatacyjnej cech (właściwości) środka trwałego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej (w rozumieniu prawa podatkowego).

W kontekście powyższego powstała zatem wątpliwość dotycząca skutków likwidacji środka trwałego na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, w szczególności dotycząca możliwości – w świetle regulacji ustawy o CIT – jednorazowego ujęcia jako kosztów podatkowych niezamortyzowanej wartość środka trwałego w postaci kwatery składowiska odpadów poddanego likwidacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowym jest zamierzone działanie Wnioskodawcy, który planuje zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych i jednorazowe ujęcie jako podatkowych kosztów uzyskania przychodu niezamortyzowanej wartość środka trwałego w postaci Kwatery nr 3 składowiska odpadów poddanego likwidacji z uwagi na utratę przez ten obiekt statusu środka trwałego?
2. Czy prawidłowym jest zamierzone działanie Wnioskodawcy, który planuje ujmować jako podatkowe koszty uzyskania przychodu wydatki ponoszone w fazie poeksploatacyjnej składowiska, w tym w szczególności w zakresie podatku od nieruchomości, energii, ubezpieczenia, monitoringu środowiskowego i monitoringu wizyjnego?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

W ocenie Wnioskodawcy będzie on obowiązany do zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych, a strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonej – na gruncie podatkowym – Kwatery składowiska odpadów, należącej do przedsiębiorstwa prowadzonego przez Spółkę stanowi koszt uzyskania przychodów (KUP lub koszt podatkowy) Spółki w dacie uzyskania decyzji o zamknięciu, wydanej przez Marszałka Województwa. W przedstawionych bowiem okolicznościach niezamortyzowana podatkowo wartość środka trwałego poddanego likwidacji może być kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust.1 ustawy o CIT.

Należy wskazać w pierwszej kolejności, że zgodnie z art. 16a ustawy o CIT środkiem trwałym jest składnik rzeczowych aktywów przedsiębiorstwa, spełniający kumulatywnie poniższe warunki:

• stanowiący własność lub współwłasność podatnika,
• nabyty przez podatnika lub wytworzony we własnym zakresie,
• kompletny i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania.
• posiadający przewidywany okres używania dłuższy niż rok,
• wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddanym do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
  
  

Wnioskodawca, wprowadzając Kwaterę składowiska odpadów do prowadzonej ewidencji środków trwałych, spełniał wskazane przesłanki, gdyż był właścicielem wskazanych obiektów, wytworzonych przez niego lub nabytych, z uzyskanych decyzji administracyjnych wynika, że okres używania każdej z kwater, w tym Kwatery Nr 3, był dłuższy niż 1 rok, a każda z kwater składowiska odpadów była kompletna i zdatna do użytku zarówno w znaczeniu funkcjonalnym, technicznym, jak formalnym, gdyż w chwili wprowadzania danej kwatery do ewidencji Spółka posiadała wszelkie niezbędne decyzje, zezwolenia, atesty legalizujące budowle kwater składowiska. Od dnia oddania każdej z kwater do użytku były one wykorzystywane w działalności gospodarczej przedsiębiorstwa należącego do Spółki.

Wartość początkową środka trwałego dla celów amortyzacji podatkowej określa się zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT, tj. dla wytworzonych przez podatnika środków trwałych ustala się nią wg kosztu wytworzenia, a dla środków trwałych nabytych przez podatnika – wg ceny nabycia.

Zgodnie z brzmieniem art. 16g ust. 4 ustawy o CIT: za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Wnioskodawca zrealizował wskazane dyrektywy w toku ustalania wartości początkowej każdego ze środków trwałych.

Przepis art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wskazuje, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Od dnia oddania Kwatery nr 3 składowiska odpadów do użytku była ona wykorzystywana w działalności gospodarczej przedsiębiorstwa należącego do Spółki i amortyzowana także dla celów podatkowych. W praktyce moment przyjęcia określonego środka trwałego do użytkowania pokrywał się z rozpoczęciem fazy eksploatacyjnej składowiska.

Jak wskazano powyżej, przedmiot amortyzacji w dniu przyjęcia do używania powinien być kompletny i zdatny do użytku. Kryteria „kompletności” i „zdatności do użytku” nie zostały bliżej określone przepisami prawa podatkowego. Przyjmuje się w doktrynie, że są one wypełnione, jeśli dany obiekt jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem oraz jest sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Kwatera składowiska odpadów zostaje fizycznie zamknięta w chwili, gdy zostanie wypełniona odpadami oraz Spółka uzyska decyzję Marszałka Województwa o jej zamknięciu, co stanowi, że jej dalsza eksploatacja będzie prawnie i faktycznie niemożliwa. Tym samym na Spółce ciążyć będzie obowiązek ponoszenia stosownych wydatków związanych z likwidacją kwatery, co wynika z określonych decyzji w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących lokalizacji, budowy, eksploatacji i zamknięcia, jakim powinny odpowiadać poszczególne typy składowisk odpadów. W tej fazie prowadzenia składowiska odpadów zapełniona kwatera nie generuje już dla spółki przychodów.

Wobec powyższego zapełniona Kwatera w fazie poeksploatacyjnej – jako obiekt inżynierii lądowej – od momentu jej zamknięcia nie będzie spełniać już wszystkich przesłanek do uznania za środek trwały, ponieważ przestanie być zdatna do użytku. W innym ujęciu – obiekt ten nie będzie wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, tj. składowaniem odpadów.

W konsekwencji, w związku z faktyczną likwidacją (zamknięciem) określonej kwatery, Wnioskodawca planuje zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jej wartości początkowej. Niezamortyzowaną do dnia zamknięcia kwatery składowiska odpadów wartość początkową danego środka trwałego Wnioskodawca planuje odnieść w koszty podatkowe jako podatkowe koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 CIT.

Z powyższej definicja wynika, że po wyłączeniu kosztów wymienionych enumeratywnie w katalogu art. 16 ust. 1 CIT, z zasady wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, stanowią podatkowy koszt uzyskania przychodów. Katalog wyłączeń z kosztów z art. 16 ustawy o CIT nie sprzeciwia się ujęciu niezamortyzowanej wartości kwatery składowiska w kosztach. Należy zwrócić uwagę na przepis art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Oznacza to, że niewątpliwe nie stanowi kosztu uzyskania przychodu kwota stanowiąca wartość dokonanych już przez Wnioskodawcę odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej danej kwatery składowiska odpadów (środka trwałego) od chwili przyjęcia jej do użytkowania aż do chwili jej zapełnienia (zamknięcia).

Wykładnia ww. przepisu prowadzi jednocześnie do wniosku (zgodnie z zasadą rozumowania a contrario), iż kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawcy mogą być straty w środkach trwałych w części, w jakiej nie zostały one zamortyzowane do chwili zamknięcia, chyba że sprzeciwiałby się takiemu ujęciu inny przepis prawa.

Mając na uwadze treść art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, w obecnym brzmieniu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest wystąpienie zmiany rodzaju działalności, powodującej utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej.

Zatem to ustalenie, czy utrata przez Kwaterę składowiska odpadów przydatności gospodarczej spowodowana została rezygnacją przez Wnioskodawcę z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był likwidowany środek trwały, przesądza w analizowanej sytuacji o podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych.

Norma wynikającą z aktualnego brzmienia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT nie znajdzie w konsekwencji zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż Spółka nie zmienia zakresu prowadzonej działalności. Zamknięcie kwatery składowiska odpadów wynika z faktu jego zapełnienia obiektu do poziomu przewidzianego w jej dokumentacji technicznej i wydawanych decyzjach administracyjnych. Dalsza eksploatacja Kwatery po jej zapełnieniu jest niedopuszczalna w świetle prawa.

Wobec powyższego dla Kwatery Nr 3 z chwilą zapełnienia nie spełniają się przesłanki kompletności i zdatności do użytku i jako taka winna zostać wykreślona z prowadzonej ewidencji środków trwałych.

Efektem przeprowadzenia procedury wycofania (likwidacji) środka trwałego przez Wnioskodawcę będzie poniesienie straty wynikającej z faktu, że usuwany z ewidencji środek trwały nie został w pełni zamortyzowany. Spółce przysługuje jednak prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ww. straty związanej z likwidacją tego środka trwałego, w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych.

Stanowisko takie prezentuje ugruntowania linia interpretacyjna prezentowana przez organy podatkowe, w szczególności wskazać można aktualną wykładnię przepisów dokonaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpelacji indywidualnej z dnia 17 września 2015 r. nr ILPB3/4510-1-293/15-2/KS, w której organ wydający interpretację stwierdził: „(...) dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był likwidowany środek trwały.

Jak wskazano powyżej, z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że obowiązek wykonania rekultywacji i monitorowania w fazie poeksploatacyjnej zlikwidowanej kwatery składowiskiem odpadów nr IIia jest podyktowany nałożonym obowiązkiem ustawowym i nie jest związany ze zmianą rodzaju działalności.

W związku z powyższym, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółce będzie przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty związanej z likwidacją tego środka trwałego, w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych”.

Podobne tezy prezentowane były m.in. przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 28 marca 2011 r. nr ILPB4/423-4/11-3/DS,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 4 października 2010 r. nr IBPBI/2/423-995/10/JD,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 22 grudnia 2016 r. nr 0461-ITPB3.4510.579.2016.1.JG.
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Obowiązek wykonania rekultywacji kwatery składowiska odpadów i jego monitorowania w fazie poeksploatacyjnej wynika z przepisów rangi ustawowej, które nałożone zostają na przedsiębiorcę (podatnika) prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie eksploatacji składowisk odpadów.

Wobec powyższego wszelkie wydatki Wnioskodawcy związane z utrzymaniem składowiska w fazie poeksploatacyjnej, w sposób zgodny z rygorami nałożonymi na przedsiębiorcę w aktach normatywnych stanowią podatkowy koszt uzyskania przychodu.

Obowiązek rekultywacji i monitoringu składowiska odpadów po jego zamknięciu wynika obecnie z regulacji art. 121 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r., poz. 21 z późn. zm.). Zgodnie ze wskazanym przepisem zarządzający składowiskiem odpadów ma obowiązek:

• składowania odpadów na składowisku odpadów w sposób selektywny, mając na uwadze uniknięcie szkodliwych dla środowiska reakcji pomiędzy składnikami tych odpadów oraz możliwość dalszego ich wykorzystania, jak również rekultywację i ponowne zagospodarowanie terenu składowiska odpadów;
• monitorować składowisko odpadów przed rozpoczęciem, w trakcie i po zakończeniu eksploatacji składowiska oraz corocznie przesyłać uzyskane wyniki wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska w terminie do końca pierwszego kwartału, po zakończeniu roku kalendarzowego, którego te wyniki dotyczyły.
  
  

Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu składowiska odpadów i będący właścicielem nieczynnej, w sensie funkcjonalnym, kwatery składowiska odpadów ponosi wydatki wynikające z ustawowych obowiązków, związanych z utrzymaniem zamkniętego składowiska w stanie nie zagrażającym środowisku naturalnemu i normatywnym nakazem jego rekultywacji, które są dodatkowo skonkretyzowane w decyzjach administracyjnych adresowanych do tego przedsiębiorcy w zakresie każdego ze składowisk.

Również wcześniejsze regulacje prawne, obowiązujące przed wejściem w życie wskazanej ustawy, stawiały takie wymagania przed przedsiębiorcami. Wobec wszystkich Kwater składowiska odpadów Spółka jest zobligowana do ponoszenia określonych nakładów. Wydatkami takimi, niewątpliwie ponoszonymi przez Wnioskodawcę, są w szczególności koszty energii, ubezpieczeń, podatku od nieruchomości, monitoringu środowiskowego, zatrudnionego personelu etc.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W konsekwencji wszelkie wydatki poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą są kosztami uzyskania przychodów, jeżeli tylko nie zostały wymienione w katalogu z art. 16 ustawy o CIT oraz możliwe jest wykazanie pośredniego lub bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przez podatnika przychodami.

Skoro przepisy prawa nałożyły na Wnioskodawcę szereg obowiązków (zadań) związanych z koniecznością zneutralizowania potencjalnego, niebezpiecznego wpływu składowiska odpadów na środowisko, to przedsiębiorca nie ma możliwości „zrezygnować” z ich realizacji, a zatem nie może zrezygnować z obowiązku ponoszenia wydatków. Art. 16 ustawy o CIT nie zawiera żadnej kategorii nakładów przedsiębiorcy aktywnego w branży składowania odpadów na spełnienie ustawowych obowiązków, które ograniczałaby lub wyłączały ich uznanie za koszty.

W konsekwencji wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z utrzymaniem zamkniętej kwatery składowiska odpadów i jej rekultywacją, a także wydatki związane z monitoringiem poeksploatacyjnym ponoszone przez kolejne 30 lat od jego zamknięcia, jak również podatek od nieruchomości od budowli, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Stanowią one z pewnością racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane przyczynowo-skutkowo z prowadzoną działalnością zarobkową, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości likwidowanego składowiska odpadów jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w powyższym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych wydatków w fazie poeksploatacyjnej składowiska odpadów jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w powyższym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.