2016.12.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB3.4510.663.2016.1.JG
z 22 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2016 r. (data wpływu 24 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaprzestania amortyzacji dla zamykanego składowiska odpadów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaprzestania amortyzacji dla zamykanego składowiska odpadów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zgodnie z wydanym pozwoleniem zintegrowanym znak z dnia 15 kwietnia 2016 r. (nowe pozwolenie zintegrowane), Instrukcją prowadzenia składowiska znak z dnia 31 lipca 2015 r. eksploatuje składowisko odpadów komunalnych. W chwili obecnej odpady są składowane na jednej kwaterze balastu (nr 1). W przyszłości mają być włączone do eksploatacji jeszcze dwie kwatery.

Spółka będzie zamykała kwaterę składowiska nr 1, zgodnie z instrukcją prowadzenia składowiska.

W wyżej wymienionej instrukcji określony jest:

techniczny sposób zamknięcia składowiska,
harmonogram działań związanych z rekultywacją składowiska,
sposób sprawowania nadzoru nad zrekultywowaną kwaterą nr 1 składowiska odpadów w formie monitoringu.

W momencie wypełnienia kwatery nr 1 odpadami, zgodnie z uzyskaną decyzją wydaną przez Marszałka Województwa, Spółka zaprzestanie składować na niej odpady.

W następnych latach odbywać się będą na niej prace rekultywacyjne, do których będą wykorzystywane dostarczone do Spółki odpady, z których przyjmowania Spółka będzie osiągała przychody.

Zakończenie prac rekultywacyjnych przewidziane jest na 31 grudnia 2017 r. Następnie przez kolejne 30 lat od daty wydania decyzji o zamknięciu wydzielonej kwatery składowiska, Spółka będzie zobowiązana, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 24 marca 2003 roku w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących lokalizacji, budowy, eksploatacji i zamknięcia, jakim powinny odpowiadać poszczególne typy składowisk odpadów (Dz.U. Nr 61, poz. 549 z późn. zm.), do przeprowadzenia monitoringu poeksploatacyjnego.

Na kwaterze składowiskowej odpadów nr 1 Spółka ma instalację do ujmowania i przetwarzania gazu pozyskiwanego ze składowiska na energię elektryczną. W związku z umieszczoną ww. instalacją Spółka będzie czerpała pożytki z przychodów ze sprzedaży energii elektrycznej.

Na dzień dzisiejszy trudno jest określić okres pozyskiwania i przetwarzania na energię elektryczną gazu ze składowiska, okres ten będzie można szacunkowo określić na podstawie przeprowadzonych próbnych pomiarów.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości Spółka w każdym roku, w którym składuje odpady na kwaterach składowisk tworzy rezerwę (wg planu rezerw) na przyszłe zobowiązania z tytułu rekultywacji i monitoringu poeksploatacyjnego składowiska odpadów, rezerwy te są rezerwami niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodów.

Kwatera składowiska odpadów nr 1 została w lipcu 2007 roku wprowadzona na stan środków trwałych. Zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych (załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) - grupa 291, Spółka stosuje stawkę amortyzacyjną dla ww. kwatery składowiska w wysokości 4,5 % na rok.

W kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytania:

Czy w związku z rekultywacją kwatery składowiska odpadów nr 1 wszelkie wydatki z tym związane będą stanowiły koszty uzyskania przychodów?
Czy w związku z zaprzestaniem przyjmowania odpadów na kwaterze składowiskowej nr 1 kolejne odpisy amortyzacyjne tej budowli będą stanowiły koszty uzyskania przychodu?
Czy podatki od nieruchomości: od zajmowanej powierzchni oraz od wartości budowli tej kwatery składowiskowej odpadów nr 1 płacone w kolejnych latach, począwszy od roku 2018 będą stanowiły koszty uzyskania przychodów?
Czy wydatki związane z monitoringiem poeksploatacyjnym ponoszone przez kolejne kilkadziesiąt lat będą stanowiły koszty uzyskania przychodów?
W którym momencie należy zaprzestać amortyzacji kwatery nr 1?

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku numerem 5. W zakresie pozostałych pytań oznaczonych we wniosku numerem 1 - 4, zostaną Wnioskodawcy wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ogólne zasady składowania i magazynowania odpadów określono w Rozdziale 7 ustawy z dnia 21 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz.U. Nr 62, poz. 628 z późn. zm.). W art. 1 ust. 1 ww. ustawy, określa ona zasady postępowania z odpadami w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, a w szczególności zasady zapobiegania powstawaniu odpadów oraz ograniczenia ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, a także odzysku lub unieszkodliwiania odpadów.

Jak stanowi art. 3 ust. 3 pkt 16 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o składowisku odpadów - rozumie się przez to obiekt budowlany przeznaczony do składowania odpadów. Natomiast szczegółowe wymagania dotyczące, między innymi eksploatacji i zamknięcia składowisk odpadów zostały zawarte w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 24 marca 2003 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących lokalizacji, budowy, eksploatacji i zamknięcia, jakim powinny odpowiadać poszczególne typy składowisk odpadów (Dz. U. Nr 62, poz. 549).

Regulacja § 17 ust. 1 powołanego powyżej rozporządzenia normuje proces zamykania i rekultywacji składowisk odpadów, wskazuje na konieczność integracji składowiska z otaczającym środowiskiem oraz obserwacji wpływu tego składowiska na środowisko. I tak, rekultywację wykonuje się zgodnie z harmonogramem działań związanych z rekultywacją składowiska odpadów, określonym w zgodzie na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, w sposób zabezpieczający składowisko odpadów przed jego szkodliwym oddziaływaniem na wody powierzchniowe i podziemne oraz powietrze, integrującą obszar składowiska odpadów z otaczającym środowiskiem oraz umożliwiającą obserwację wpływu składowiska odpadów na środowisko, stosując materiały niebędące odpadami lub odpady, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 21 marca 2006 roku w sprawie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów poza instalacjami i urządzeniami (Dz. U. Nr 49, poz. 356).

W myśl § 17 ust. 2 rozporządzenia z dnia 24 marca 2003 r. po dniu zaprzestania przyjmowania odpadów do składowania na składowisku odpadów niezabezpieczonych lub jego części zabezpiecza się je przed infiltracją wód opadowych przez uszczelnienie jego powierzchni.

Zgodnie z § 17 ust. 4 ww. rozporządzenia po dniu zaprzestania przyjmowania odpadów do składowania na składowisku odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne lub składowisku odpadów obojętnych lub ich części, skarpy oraz powierzchnię korony składowiska porządkuje się i zabezpiecza przed erozją wodną i wietrzną przez wykonanie odpowiedniej okrywy rekultywacyjnej, której konstrukcja uzależniona jest od właściwości odpadów. Zatem podmiot, który prowadzi działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu składowiska odpadów, a jednocześnie jest właścicielem nieczynnego składowiska ponosi wydatki związane zarówno z eksploatacją czynnego składowiska, jak i wydatki wynikające z ustawowych obowiązków, związanych z utrzymaniem zamkniętego składowiska.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z powyższego przepisu wynika, że nie wszystkie wydatki poniesione przez podatnika są kosztami uzyskania przychodów są po wyłączeniu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy - wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Jako koszty uzyskania przychodów mogą być rozpatrywane zarówno koszty bezpośrednie, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami. W przypadku kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, a do takich należy zaliczyć wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z utrzymaniem zamkniętej i rekultywowanej kwatery składowiska odpadów nr 1, zastosowanie znajduje art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury, albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury, z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ww. ustawy). Mając na względzie konieczność należytego wypełnienia obowiązków, związanych z utrzymaniem zamkniętego składowiska odpadów przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia składowiska odpadów uznać należy, że zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z rekultywacją kwatery składowiska odpadów nr 1, a także wydatki na nieruchomość (tj. od zajmowanej powierzchni oraz od wartości budowli tej kwatery składowiska odpadów nr 1) płacone w kolejnych latach, począwszy od roku 2018, jak również wydatki związane z monitoringiem poeksploatacyjnym ponoszone przez kolejne kilkadziesiąt lat stanowią koszty uzyskania przychodów, z wyjątkiem tych, które zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kolejnym elementem interpretacji jest amortyzacja nie zakończona, a właściwie brak możliwości dalszej amortyzacji po zamknięciu kwatery balastu nr 1. Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia, zgodnie bowiem z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Zatem co do zasady, wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do ich odpłatnego zbycia. Do tego momentu wydatki te mogą być odnoszone w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi.

Aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały musi spełniać on następujące warunki:

musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
przewidywany okres jego użytkowania jest dłuższy niż rok,
jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z okoliczności sprawy wynika, że kwatera składowiska odpadów nr 1 zostanie zamknięta, ponieważ zostanie wypełniona odpadami. Tym samym na Spółce ciąży obowiązek ponoszenia stosownych wydatków związanych z jej likwidacją, co wynika z rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 24 marca 2003 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących lokalizacji, budowy, eksploatacji i zamknięcia, jakim powinny odpowiadać poszczególne typy składowisk odpadów.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że przedmiotowa kwatera – jako obiekt inżynierii lądowej – w momencie jej zamknięcia nie spełnia już wszystkich przesłanek do uznania jej za środek trwały, ponieważ nie jest ona zdatna do użytku.

Obiekt ten nie jest już wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, tj. składowaniem odpadów będących źródłem przychodów. Zatem Spółka w związku z zamknięciem kwatery składowiska odpadów nr 1, winna zaprzestać dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jej wartości początkowej. Należy zwrócić uwagę na przepis art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowy od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Zatem kosztem uzyskania przychodów będą straty w środkach trwałych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane.

Natomiast, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Zatem dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był likwidowany środek trwały.

W przypadku Spółki wynika, że obowiązek utrzymania i monitorowania zlikwidowanego –zamkniętego środka trwałego w postaci kwatery składowiska nr 1, został podyktowany nałożonym obowiązkiem ustawowym i nie jest związany ze zmianą rodzaju działalności.

W związku z powyższym, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółce przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, straty związanej z likwidacją tego środka trwałego, w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, w momencie otrzymania decyzji Urzędu Marszałkowskiego o zamknięciu kwatery nr 1, a tym samym rozpoczęciu prac rekultywacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.; dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego przepisu wynika, że nie wszystkie wydatki poniesione przez podatnika są kosztami. Kosztami uzyskania przychodów są, po wyłączeniu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Co do zasady, wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 15 ust. 6 ww. ustawy).

Jak stanowi art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów

Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie składowania odpadów komunalnych z wykorzystaniem jednej kwatery. W przyszłości Wnioskodawca ma zamiar włączyć do eksploatacji jeszcze dwie kwatery. Wnioskodawca utworzoną kwaterę składowiska odpadów nr 1, w lipcu 2001 r., wprowadził do ewidencji środków trwałych. Spółka zaliczyła przedmiotowa kwaterę odpadów do grupy 291 KŚT i stosuje stawkę amortyzacyjna w wysokości, 4,5 %.

Zgodnie z decyzją uzyskaną od Marszałka Województwa Spółka zaprzestanie składowania odpadów w kwaterze oznaczonej nr 1. W następnych latach na zamkniętej kwaterze nr 1 będzie prowadziła prace rekultywacyjne, których zakończenie przewidziano na 31 grudnia 2017 r. Wnioskodawca do rekultywacji wykorzystywać będzie dostarczone odpady, z których przyjmowania uzyskuje przychody.

Jak z powyższego wynika odpisów amortyzacyjnych dokonuje się m. in do końca miesiąca, w którym postawiono je w stan likwidacji.

Pojęcie „likwidacja” nie zostało zdefiniowane w prawie podatkowym w związku z powyższym należy odnieść się do rozumienia tego znaczenia w języku potocznym, które jest wieloznaczne i oznacza generalnie zniesienie, usunięcie, rozwiązanie czegoś (Słownik języka polskiego PWN Warszawa 1998, red. M. Szymczaka, t. II str. 32). Zatem likwidacja środka trwałego to także usunięcie z ewidencji, definitywne zaprzestanie korzystania, czy też pozostawienie w dyspozycji innego podmiotu. Likwidacja to nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także przekazanie środka trwałego innemu podmiotowi czy to poprzez darowiznę czy sprzedaż, zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub „moralnym”, wycofanie go z ewidencji środków trwałych.

Brzmienie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że aby możliwe było dokonywanie odpisów amortyzacyjnych koniecznym jest, aby środek ten wykorzystywany był przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Jeżeli zatem, co wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał kwatery nr 1 w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, w związku z jej zamknięciem, nie może od tego środka trwałego dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Kwestia budząca wątpliwości dotyczy określenia momentu w którym Spółka winna zaprzestać dokonywania odpisów amortyzacyjnych kwatery nr 1 w związku z jej zamknięciem czyli likwidacją przedmiotowego środka trwałego. Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w sprawie zamknięcia kwatery odpadów Wnioskodawca uzyska decyzję wydaną przez Marszałka Województwa.

Obowiązek uzyskania decyzji o zamknięciu składowiska odpadów wynikał z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2010 r. Nr 185, poz.1243 z późn. zm.) uchylonej z dniem 23 stycznia 2013 r. Obecnie po utracie mocy ww. ustawy przepis art. 146 ust . 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r., poz. 21, z późn. zm.) stanowi, że zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wymaga uzyskania zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części.

Przedmiotowa zgoda jest wydawana, w drodze decyzji, przez właściwy organ, na wniosek złożony przez zarządzającego składowiskiem odpadów (art.146 ust. 2 ustawy o odpadach)

Decyzja o wyrażeniu zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części zawiera:

datę zaprzestania przyjmowania odpadów do składowania na składowisku odpadów lub jego wydzielonej części, przy czym data ta nie może być późniejsza niż 3 miesiące od dnia doręczenia tej decyzji;
określenie technicznego sposobu zamknięcia składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wraz z harmonogramem prac związanych z tym zamknięciem;
określenie sposobu rekultywacji składowiska odpadów lub jego wydzielonej części wraz z harmonogramem prac związanych z tą rekultywacją;
termin zakończenia rekultywacji składowiska odpadów lub jego wydzielonej części;
określenie sposobu sprawowania nadzoru nad zrekultywowanym składowiskiem odpadów lub jego wydzieloną częścią, w tym monitoringu, oraz warunki wykonywania tego nadzoru.

Jak z powyższego wynika, Wnioskodawca nie ma prawa przyjmowania odpadów do składowania na składowisku odpadów lub jego wydzielonej części od daty wskazanej w decyzji o wyrażeniu zgody na zamknięcie składowiska odpadów, a określonej jako data zaprzestania przyjmowania odpadów do składowania na składowisku odpadów lub jego wydzielonej części.

Z brzmienie przepisu art. 16a ust. 1 wskazującym przedmioty podlegające amortyzacji i postanowień art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określającego zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego wynika, że amortyzacji podlegają środki trwałe wykorzystywane do prowadzonej działalności gospodarczej do chwili ich likwidacji, czyli daty definitywnego zaprzestania korzystania z danego środka trwałego do celu do jakiego był on wykorzystywany. W opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym data ta wynika z decyzji marszałka o zamknięciu przedmiotowej kwatery i oznacza datę zaprzestania przyjmowania odpadów do składowania na składowisku odpadów lub jego wydzielonej części wskazaną w tym dokumencie (czyli datę do której składowisko odpadów może pełnić funkcję do jakiej było wykorzystywane w prowadzonej działalności).

W związku z powyższym Wnioskodawca ma prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych do końca miesiąca, w którym przypada data zaprzestania przyjmowania odpadów zamykanej kwatery nr 1 składowiska odpadów wskazaną w decyzji Marszałka Województwa o zamknięciu składowiska odpadów.

Do daty tej Wnioskodawca ma bowiem prawo do korzystania z zamykanego składowiska odpadów i może przyjmować odpady czyli prowadzić działalność gospodarczą wykorzystując przedmiotowy środek trwały do tego samego celu, mimo uzyskania i odbioru decyzji o zamknięciu składowiska.

Reasumując datą likwidacji wskazanego środka trwałego jest data wskazana w decyzji Marszałka Województwa zatwierdzona jako data zaprzestania przyjmowania odpadów do składowania na składowisku odpadów lub jego wydzielonej części i to ona determinuje okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę.

Należy także wyjaśnić, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy Ordynacji podatkowej, w szczególności nie jest postępowaniem dowodowym, które może być prowadzone w toku kontroli podatkowej czy postępowania podatkowego lub czynności sprawdzających. Organ wydający interpretację indywidualną nie może więc zbadać w sensie merytorycznym „sprawy podatkowej” wynikającej z przytoczonego we wniosku zdarzenia, lecz jedynie pozytywnie lub negatywnie ocenić, z przytoczeniem przepisów prawa podatkowego, czy stanowisko pytającego zawarte we wniosku odnoszące się do regulacji przepisów prawa podatkowego jest słuszne i znajduje oparcie w okolicznościach opisanego zdarzenia. Przedstawiony we wniosku opis sprawy stanowi bowiem jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym, wraz z zadanym pytaniem, wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin