2014.12.11 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-424/14/PS
z 11 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione

we wniosku z dnia 16 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku stosowania regulacji zawartych w art. 15b ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku stosowania regulacji zawartych w art. 15b ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji rur z polietylenu i polipropylenu, złączek z tworzyw sztucznych oraz mosiądzu, metalowych rozdzielaczy i armatury, izolacji termicznych do ogrzewań podłogowych, a także wyrobów z blachy, w tym szafek i złączek instalacyjnych. Spółka zajmuje się również handlem towarami.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje wielu transakcji zakupu różnego rodzaju towarów i usług. Przy czym wspomniane towary i usługi nabywane są od wielu kontrahentów. Terminy płatności faktur wystawionych przez kontrahentów wynoszą więcej niż 60 dni.

W celu przyśpieszenia płatności w transakcjach realizowanych pomiędzy Spółką a jej kontrahentami, została zawarta Umowa Faktoringu Odwrotnego (dalej; "umowa", "umowa faktoringu") z określonym limitem w zakresie przelewu, w ramach której funkcję faktora pełni podmiot zajmujący się działalnością finansową w zakresie usług faktoringu (bank). Na podstawie umowy faktor (bank) będzie nabywał wierzytelności przysługujące kontrahentom w stosunku do Spółki, a następnie dokonywał zapłaty za nabywane od kontrahentów wierzytelności.

Przy czym usługi świadczone na podstawie umowy faktoringu będą obejmowały jedynie wierzytelności przysługujące kontrahentom umieszczonym na zaakceptowanym przez faktora (bank) Zgłoszeniu Dostawcy, będącym załącznikiem do Umowy.

Z postanowień umowy wynika, iż w celu wykonania umowy przez faktora Spółka będzie zobowiązana do przesyłania Zestawień wierzytelności ze wskazanym terminem płatności drogą elektroniczną za pomocą Systemu wymiany danych. Przy czym Spółka będzie zobowiązana do przesyłania Zestawienia wierzytelności najpóźniej w terminie płatności wierzytelności na rachunek krajowy dostawcy i na 3 dni robocze przed terminem płatności wierzytelności na rachunek zagraniczny. Faktor (bank) będzie finansował dostawy poprzez zapłatę wierzytelności pieniężnych przysługujących kontrahentom wobec Spółki zgodnie z art. 518 Kodeksu cywilnego (dalej: KC"). Poprzez wykup wierzytelności faktor będzie wchodził w prawa wierzyciela do wysokości dokonanej zapłaty zgodnie z art. 518 § 1 ust. 3 KC. Na podstawie postanowień zawartych w umowie, Spółka będzie zobowiązana do spłaty wykupionych przez faktora wierzytelności. Przy czym, zgodnie z umową faktoringu maksymalny akceptowany termin płatności przez Spółkę wynosi 120 dni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku, gdy faktor (bank) dokona zapłaty kwoty wynikającej z faktury na rzecz kontrahenta Spółki wstępując w prawa wierzyciela zgodnie z treścią umowy faktoringu, na potrzeby art. 15b ust 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy przyjąć, że kwota należna kontrahentowi (wynikająca z faktury lub innego dokumentu) została uregulowana, a więc ograniczenia wynikające z art. 15b ustawy nie znajdują zastosowania?

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku, gdy faktor (bank) dokona zapłaty kwoty wynikającej z faktury kontrahentowi Spółki zgodnie z treścią umowy przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z tej faktury przez Spółkę, na potrzeby art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy przyjąć, że kwota należna kontrahentowi została uregulowana, a więc ograniczenia wynikające z art. 15b ustawy nie znajdują zastosowania, a Spółka nie będzie zobowiązana do dokonywania korekty (zmniejszenia) kosztów uzyskania przychodów nawet w sytuacji, gdy dokona spłaty wierzytelności na rzecz banku po upływie 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury od kontrahenta do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342; dalej: "Ustawa deregulacyjna") znowelizowała ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych m.in. poprzez dodanie art. 15b wprowadzającego obowiązek dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku wystąpienia tzw. zatorów płatniczych, tj. sytuacji, w której kwota zobowiązania podatnika wobec jego kontrahenta nie zostanie uregulowana we wskazanych w ustawie terminach.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 znowelizowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Natomiast art. 15b ust. 2 wspomnianej ustawy stanowi, iż jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodowo kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie. W świetle powyższych przepisów należy zauważyć, iż regulacja zawarta w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajduje zastosowanie do sytuacji, gdy kwoty wynikające z faktury zostały zaliczone przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów, a:

kwota wynikająca z faktury nie została uregulowana w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 15b ust. 1 ustawy) lub
termin płatności faktury jest dłuższy niż 60 dni, a kwota wynikająca z faktury nie została uregulowana w ciągu 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów (art. 15b ust. 2 ustawy).

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego kwota wynikająca z faktury wystawionej przez kontrahenta w każdym przypadku będzie uregulowana przed upływem terminu płatności. Tym samym w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku nie dojdzie do przekroczenia terminów przewidzianych w art. 15b ust. 1 ustawy, tym samym w odniesieniu do tej sytuacji regulacja zawarta w tym przepisie nie będzie mogła znaleźć zastosowania. Jednocześnie ze względu na fakt, iż faktoring może mieć zastosowanie do faktur, których termin płatności jest dłuższy niż 60 dni w ocenie Spółki w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego potencjalnie może znaleźć zastosowanie regulacja zawarta w art. 15b ust. 2 ustawy. Z brzmienia wspomnianego artykułu wynika, iż podatnik jest zobowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z faktury w przypadku łącznego spełnienia następujących przesłanek:

określony termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, oraz
kwota wynikająca z faktury nie została uregulowana w ciągu 90 dni od zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki w przedstawianym zdarzeniu przyszłym w odniesieniu do faktur, których termin płatności jest dłuższy niż 60 dni zostaje spełniona pierwsza z powyższych przesłanek zastosowania art. 15b ust. 2. Niemniej jednak w sytuacji, gdy kwota wynikająca z faktury zostanie uregulowana przez faktora w ciągu 90 dni od zaliczenia przez Spółkę tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów nie dojdzie do spełnienia drugiej ze wskazanych przesłanek, w konsekwencji czego nie znajdzie zastosowania art. 15b ust. 2 ustawy. Powyższe stwierdzenie wynika przede wszystkim z faktu, iż regulacja zawarta w art. 15b ust. 2 ustawy odnosi się jedynie do sytuacji, w których kwota wynikająca z faktury nie zostanie uregulowana w ciągu 90 dni od zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym należy zauważyć, iż przepis ten nie wskazuje podmiotu, przez który musi zostać uregulowana należność wynikająca z faktury. Dlatego też w ocenie Wnioskodawcy zastosowanie ograniczeń wynikających z art. 15b ust. 2 ustawy uzależnione jest jedynie od upływu określonego w tym przepisie terminu, zaś bez znaczenia pozostaje podmiot dokonujący uregulowania danej należności.

W związku z czym w ocenie Wnioskodawcy w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego bez znaczenia pozostaje fakt, iż kwota wierzytelności kontrahenta w pierwszej kolejności będzie uregulowana przez faktora, a dopiero w dalszym ciągu zostanie ona zwrócona faktorowi przez Spółkę. Tym samym, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym dla oceny spełnienia przesłanek wynikających z art. 15b ust. 2 ustawy decydujące znaczenie będzie miała data wykupu wierzytelności przez faktora, w tym bowiem momencie na rzecz kontrahenta została uiszczona należność wynikająca z wystawionej faktury. Tak więc, skoro w dniu uregulowania należności kontrahent został zaspokojony, w stosunku do Spółki nie powinna mieć zastosowania sankcyjna regulacja zawarta w art. 15b ust. 2 ustawy.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z uzasadnieniem projektu Ustawy deregulacyjnej celem projektowanych zmian była w szczególności "poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami" (uzasadnienie do druku sejmowego nr 833, str. 1). W świetle brzmienia wspomnianego dokumentu wprowadzenie regulacji zmierzającej do ograniczenia zatorów płatniczych miało na celu także "uniknięcie sytuacji, gdy podatnik będzie wykorzystywał swoją dominującą pozycję wobec dostawcy usług lub towarów przez narzucenie długich terminów płatności" poprzez wprowadzenie rozwiązania polegającego na wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów kwot nieopłaconych w terminie 90 dni od dnia zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy w przypadku uregulowania kwoty wynikającej z faktury przez faktora przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów zostanie spełniony cel wprowadzonej regulacji, gdyż kontrahent otrzyma należność wynikającą z wystawionej przez niego faktury. W konsekwencji powyższego w przedstawionej sytuacji za niczym nieuzasadnione należy uznać zastosowanie regulacji zawartej w art. 15b ustawy w odniesieniu do wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, a uregulowanych przez faktora (bank).

Reasumując powyższe rozważania zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy faktor (bank) dokona zapłaty wynikającej z faktury kontrahentowi Spółki zgodnie z treścią umowy faktoringu przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z tej faktury przez Spółkę, na potrzeby art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy należy przyjąć, że kwota należna kontrahentowi została uregulowana, a więc ograniczenia wynikające z art. 15b ustawy o CIT nie znajdą zastosowania, a Spółka nie będzie zobowiązana do dokonania korekty (zmniejszenia) kosztów uzyskania przychodów nawet w sytuacji, gdy dokona spłaty wierzytelności na rzecz faktora (banku) po upływie 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury od kontrahenta do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4, ust. 4b - 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4d - 4e ww. ustawy).

Mocą art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342) ustawodawca z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacje zmierzające do likwidacji tzw. „zatorów płatniczych” (art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Stosownie do tego unormowania w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik – w określonych ustawą terminach – zobowiązany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

I tak, stosownie do brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z treści art. 15b ust. 2 ww. ustawy wynika natomiast, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Nowe regulacje wprowadziły zatem obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów, w przypadku gdy kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w określonym przez ustawodawcę terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana. Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy więc dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

Jednocześnie, odnosząc się do kryterium celowości wprowadzonych zmian należy podnieść, że zasadniczym celem wprowadzenia przedmiotowych rozwiązań było przeciwdziałanie zjawisku tzw. „zatorów płatniczych”.

Używane przez ustawodawcę w art. l5b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie „uregulowanie” nie zostało zdefiniowane w ustawie, dlatego też, w pierwszej kolejności należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Wskazać należy, że termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania.

Pamiętać należy jednak, że każdy z ww. typów rozliczeń ma innych charakter, dlatego też aby uznać, że wywiązano się z danego zobowiązania (spełniono świadczenie) należy szczegółowo odnieść się do sposobu regulowania należności z niego wynikającego.

Na powyższe rozumienie terminu „uregulowanie” wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego (Red. W. Doroszewski, Słownik języka polskiego. http://doroszewski.pwn.pl/), „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić - uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, iż „uregulować”, zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania.

Z opisu stanu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w celu przyśpieszenia płatności w transakcjach realizowanych pomiędzy Spółką a jej kontrahentami, zawarła umowę faktoringu odwrotnego z określonym limitem w zakresie przelewu, w ramach której funkcję faktora pełni podmiot zajmujący się działalnością finansową w zakresie usług faktoringu (bank). Na podstawie umowy faktor (bank) będzie nabywał wierzytelności przysługujące kontrahentom w stosunku do Spółki, a następnie dokonywał zapłaty za nabywane od kontrahentów wierzytelności.

Zgodnie z zapisami, umowa obejmuje jedynie wierzytelności pieniężne przysługujące kontrahentom od Spółki z tytułu dostawy towarów lub usług, zawieranych pomiędzy tymi podmiotami, w związku z prowadzoną przez nie działalnością gospodarczą, udokumentowane fakturą. Poprzez wykup wierzytelności faktor będzie wchodził w prawa wierzyciela do wysokości dokonanej zapłaty zgodnie z art. 518 § 1 ust. 3 KC. Na podstawie postanowień zawartych w umowie, Spółka będzie zobowiązana do spłaty wykupionych przez faktora wierzytelności. Przy czym, zgodnie z umową faktoringu maksymalny akceptowany termin płatności przez Spółkę wynosi 120 dni.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia, czy w sytuacji, gdy faktor (bank) dokona zapłaty kwoty wynikającej z faktury na rzecz kontrahenta Spółki wstępując w prawa wierzyciela zgodnie z treścią umowy faktoringu, należy przyjąć, że kwota należna kontrahentowi (wynikająca z faktury lub innego dokumentu) została uregulowana, a więc ograniczenia wynikające z art. 15b ustawy nie znajdują zastosowania.

W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na odmienności pomiędzy tzw. faktoringiem klasycznym a faktoringiem odwrotnym. W przypadku faktoringu klasycznego dochodzi do cesji wierzytelności i zmiany po stronie wierzyciela. Pierwotny wierzyciel dokonuje zbycia wierzytelności w celu odzyskania przynajmniej częściowo długu, natomiast nabywca wierzytelności dokonuje na rzecz pierwotnego wierzyciela zapłaty wynagrodzenia z tytułu nabycia prawa majątkowego, nie reguluje natomiast należności z tytułu pierwotnego zobowiązania. Wierzytelność nadal istnieje, tyle tylko, że pomiędzy odmiennymi podmiotami. Natomiast w przypadku factoringu odwrotnego, w wyniku zapłaty dokonanej przez faktora na rzecz dostawcy, wierzytelność powstała w związku z dostawą wygasła. Na podstawie zawartej umowy factoringowej powstaje inny stosunek zobowiązaniowy pomiędzy faktorem i dłużnikiem, a dłużnik zobowiązany jest do spełnienia na rzecz faktora świadczeń, wynikających z tej umowy.

Ma to istotny wpływ na możliwość zastosowania uregulowań zawartych w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zbycie/cesja wierzytelności przez kontrahenta na rzecz banku w trybie określonym w art. 509 Kodeksu cywilnego i otrzymanie przez kontrahenta wynagrodzenia od banku nie może być uznane za czynność tożsamą z uregulowaniem zobowiązania przez dłużnika. Otrzymana przez kontrahenta od banku zapłata za cesję wierzytelności jest następstwem innego, niż będącego źródłem powstania kosztów uzyskania przychodów, zdarzenia prawnego dotyczącego dostawy towarów.

Natomiast w przypadku faktoringu odwrotnego faktor będzie wchodził w prawa wierzyciela do wysokości dokonanej zapłaty zgodnie z art. 518 § 1 ust. 3 Kodeksu cywilnego. Uregulowanie zapłaty na rzecz dostawcy (wierzyciela) odbędzie się w ostatecznym rozrachunku kosztem majątku podatnika, ponieważ podatnik zobowiązany jest zwrócić faktorowi uiszczone kwoty.

W takiej sytuacji zrealizowany zostaje cel ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce przez zawarcie przez podatnika umowy z faktorem, skoro kontrahenci zaspokajani są w terminach nie przekraczających terminów wskazanych w art. 15b, a podatnik nie finansuje swojej działalności ze środków należnych dostawcom, ale ze środków faktora – banku, a wiec instytucji prowadzącej działalność gospodarczą w tym zakresie i pobierającej wynagrodzenie z tytułu udostępniania swoich środków innym podmiotom.

W związku z powyższym wskazać należy, że w przypadku faktoringu odwrotnego (jest to rodzaj faktoringu, w którym dłużnik zawiera umowę z bankiem – faktorem – by ten w jego imieniu uregulował zobowiązania), następuje uregulowanie przez faktora ciążącej na podatniku należności z tytułuj dostawy towarów, która w następstwie uregulowania wygasa. Powstaje natomiast nowe zobowiązanie pomiędzy podatnikiem a bankiem (faktorem).

Zapłata przez faktora (bank) powoduje, że Spółka nie będzie zobowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Spółki, w świetle którego w przypadku, gdy faktor (bank) dokona zapłaty kwoty wynikającej z faktury kontrahentowi Spółki zgodnie z treścią umowy przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z tej faktury przez Spółkę, na potrzeby art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy przyjąć, że kwota należna kontrahentowi została uregulowana, a więc ograniczenia wynikające z art. 15b ustawy nie znajdują zastosowania – jest prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin