Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-35/15-2/AJ
z 9 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2015 r. (data wpływu 21 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracowników Spółki na usługi przewozu taksówką osobową, usługi korzystania z parkingu oraz za przejazd autostradą (płatną) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracowników Spółki na usługi przewozu taksówką osobową, usługi korzystania z parkingu oraz za przejazd autostradą (płatną).

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

S. Sp. z o.o. (dalej zwana „S.”, „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podmiotem należącym do światowego koncernu S. będącego liderem nowoczesnych technologii w tym w branży technologii cyfrowych oraz wiodącą firmą w branży elektronicznej, specjalizującą się w produkcji urządzeń elektronicznych i medialnych, sprzętu AGD, półprzewodników, pamięci i integracji systemów.

Wykonując swoje obowiązki służbowe, pracownicy Spółki korzystają z usług przewozu taksówką osobową, Ponadto, w czasie korzystania z aut służbowych do celów służbowych pracownicy korzystają z parkingów płatnych oraz z autostrad płatnych.

Dzięki korzystaniu z powyższych usług wzrasta efektywność pracowników. W szczególności, dzięki korzystaniu z przedmiotowych usług pracownicy skracają czas podróży do miejsc lub z miejsc, w których wypełniają obowiązki służbowe (np. czas dojazdu z jednego biura S. w Warszawie do drugiego biura, czas dojazdu na spotkania biznesowe z kontrahentami na terenie Warszawy i całej Polski, czas podróży podczas delegacji, czas dojazdu do miejsca zamieszkania z pracy po zakończeniu pracy w nadgodzinach).

Zgodnie z procedurami wprowadzonymi w S., pracownik korzystający z usług przewozu taksówką zobowiązany jest korzystać ze współpracującej z S. korporacji taksówkarskiej. Transakcja taka jest rozliczana bezgotówkowo za pomocą specjalnej karty klienta wydawanej przez korporację taksówkarską. Po upływie okresu rozliczeniowego korporacja taksówkarska wystawia S. zbiorczą fakturę za usługi taksówkarskie.

Dochodzi jednak do sytuacji, w których pracownik nie korzysta z usług współpracującej korporacji taksówkarskiej np. przebywając w podróży służbowej, gdzie korporacja taksówkarska nie świadczy usług przewozowych lub gdy korporacja taksówkarska nie może przyjąć zlecenia, albo też czas na oczekiwanie na taksówkę tej korporacji jest bardzo długi, gdy tymczasem dostępna jest taksówka innej korporacji bez oczekiwania. W takich przypadkach, jeżeli pracownik Spółki, dokonując płatności za usługę przewozu taksówką osobową, nie żąda faktury, to otrzymuje od przewoźnika jedynie paragon fiskalny. Wówczas płatność za usługę przewozu dokonywana jest przez pracownika gotówką lub firmową kartą kredytową.

Natomiast w przypadku korzystania przez pracownika z miejsca parkingowego lub z autostrady płatnej, odpowiednio w parkomacie lub w punkcie poboru opłat za autostradę pracownikowi wydawany jest paragon fiskalny. Pracownicy odbywają te jazdy zawsze w celach służbowych (tylko takie wydatki są rozliczane) i z wykorzystaniem samochodu służbowego. Samochody przekazywane pracownikom do korzystania są leasingowane przez Wnioskodawcę.

Paragony fiskalne dokumentujące przejazdy taksówkami, korzystanie z parkingu lub przejazd autostradą płatną są opisywane przez pracowników Spółki poprzez umieszczenie na nich danych i podpisu pracownika, korzystającego z danej usługi lub też paragon jest dołączany do dokumentu zawierającego między innymi dane i podpis pracownika korzystającego z usługi oraz cel poniesienia wydatku na usługę (np. poprzez wskazanie nazwy klienta, kontrahenta, wydarzenia, szkolenia etc. z którym poniesienie danego wydatku miało związek).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy wydatki pracowników Spółki poniesione na usługi przewozu taksówką osobową, usługi korzystania z parkingu, usługi korzystania z autostrady płatnej w trakcie wykonywania przez tych pracowników obowiązków służbowych, udokumentowane paragonem fiskalnym lub wydrukiem z parkomatu, stanowią koszty uzyskania przychodu dla Spółki ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wydatki pracowników Spółki poniesione w trakcie wykonywania przez tych pracowników obowiązków służbowych, na usługi przewozu taksówką osobową, usługi korzystania z parkingu, usługi korzystania z autostrady płatnej udokumentowane paragonem fiskalnym, stanowią koszty uzyskania przychodu dla Spółki.

Zdaniem Spółki, ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., dalej: „Ustawa o CIT”) nie zawiera żadnych szczególnych zasad dotyczących zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów usług przewozu taksówką osobową, korzystania z parkingu czy z autostrady płatnej, dlatego zastosowanie powinna znaleźć tutaj klauzula generalna prawa podatkowego wyrażona w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.”

Powyższy przepis Ustawy o CIT określa, jakie poniesione koszty mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Zgodnie z przywołanym przepisem za koszt uzyskania przychodu może być uznany wydatek, który spełnia następujące warunki:

1. wydatek musi być definitywnie poniesiony;
2. wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodów, ewentualnie w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i powinien mieć związek z działalnością gospodarczą podatnika;
3. wydatek powinien być właściwie udokumentowany;
4. wydatek nie powinien być ujęty w kosztach wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.
   
   

W ocenie Spółki, w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na przedmiotowe usługi spełnione zostały wszystkie wyszczególnione powyżej warunki.

Ad. a. wydatek musi być definitywnie poniesiony

Pracownik Spółki przy otrzymaniu paragonu fiskalnego płaci za usługę niezwłocznie gotówką lub kartą firmową. Tak samo gotówką opłacany jest parkomat. W związku z powyższym należy uznać, że warunek, aby wydatek był definitywnie poniesiony będzie przez Spółkę spełniony.

Ad. b. wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodów, ewentualnie w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i powinien mieć związek z działalnością gospodarczą podatnika

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT tylko określone wydatki poniesione przez podatnika stanowią koszt uzyskania przychodów na gruncie prawa podatkowego. Aby wydatek uznać za koszt poniesienia przychodu, pomiędzy danym wydatkiem a kosztem uzyskania przychodu musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten jest wykazany, gdy poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie jego źródła. Związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkiem a przychodem istnieje zatem, kiedy każdorazowo spełnione zostaje kryterium celowości tego wydatku (art. 15 ust. 1 odnosi się do „kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodu”). Kryterium celowości ponoszonego wydatku nie oznacza jednak, że każde celowe działanie podatnika musi osiągnąć zamierzony skutek w postaci osiągnięcia lub zwiększenia przychodu czy też zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Z tych powodów ewentualny brak skutku w postaci konkretnego przychodu nie dyskwalifikuje wydatku jako kosztu poniesionego w celu osiągnięcia przychodu. Podatnik powinien jednak realnie zakładać, że poniesienie przez niego wydatku może przyczynić się bezpośrednio lub pośrednio do uzyskania przychodu.

Powyższa wykładnia zwrotu: „w celu uzyskania przychodów” zawartego w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT została potwierdzona w szeregu orzeczeń sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku z 28 lutego 1997 roku (sygn. SA/Gd 3458/95), Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu, a nie niezbędności i rezultatu, jaki przyniosły w postaci konkretnego przychodu. O tym, co jest celowe, potrzebne w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność, a nie organ podatkowy, który według własnego uznania przesądza, co było niezbędne, a co nie, dla uzyskania określonego przychodu.” Podobnie, w wyroku z 6 listopada 1998 roku, sygn. I SA/Ka 923/97, Naczelny Sąd Administracyjny zajął stanowisko, że „wydatek tylko wtedy stanowić będzie koszt uzyskania przychodu, gdy poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu, przez co musi się wiązać z konkretnym źródłem przychodu i powodować lub co najmniej realnie zakładać osiągnięcie z tego źródła przychodu. Nie będzie natomiast stanowić kosztu uzyskania przychodu taki wydatek, który oceniany obiektywnie, nie może spowodować osiągnięcia przychodu ani też nie może mieć realnego wpływu na uzyskiwany przychód bądź jego źródło”. Powyższe rozumienie kryterium celowości wydatku przedstawiły również ostatnio Wojewódzkie Sądy Administracyjne - w Gdańsku w wyroku z dnia 4 stycznia 2011 r. o sygn. I SA/Gd 1107/10 oraz w Olsztynie z wyroku z dnia 10 grudnia 2009 r. o sygn. I SA/Ol 703/09.

Na podstawie powyższego nie ma więc wątpliwości, że już sam „kwalifikowany” cel poniesienia wydatku jest wystarczający do ujęcia wydatku w kosztach uzyskania przychodów, nawet jeśli końcowo przychód nie zostanie przez podatnika zrealizowany. Każdy wydatek wymaga jednak zawsze indywidualnej oceny pod kątem jego pośredniego lub bezpośredniego związku z przychodem podatnika.

Przenosząc powyższe ogóle rozważania na temat zasad kwalifikacji kosztów usług przejazdów taksówkami osobowymi, korzystania z parkingów lub autostrad płatnych, należy stwierdzić, że koszty tych usług są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów w postaci sprzedaży produktów S. w Polsce w ramach działalności gospodarczej S.. Jak już Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego, ponoszenie przez Spółkę wydatków na powyższe usługi służy bowiem prawidłowemu i efektywnemu czasowo wypełnianiu obowiązków służbowych przez pracowników Spółki. W szczególności, dzięki korzystaniu z przedmiotowych usług pracownicy skracają czas podróży do miejsc, w których mają do wypełnienia obowiązki służbowe - przykładowo takie jak uczestnictwo w spotkaniach biznesowych z kontrahentami.

Wskazać należy, że wydatki na taksówki, parkingi i autostrady płatne nie mają bezpośredniego przełożenia na zwiększenie sprzedaży produktów S., a tym samym na wzrost przychodów S. w Polsce, Jednakże mogą pośrednio przyczynić się w szerszej perspektywie czasowej do utrzymania lub zwiększenia wolumenu sprzedaży produktów S. na polskim rynku.

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że Spółka ponosi wydatki na przedmiotowe usługi w celu osiągnięcia przychodu. Przy czym, ewentualny brak skutku w postaci zwiększenia przychodów S. w związku z zakupem przedmiotowych usług nie może dyskwalifikować wydatków na przedmiotowe usługi jako kosztu poniesionego w celu osiągnięcia przychodu. Spółka bowiem wykazała powyżej, iż może realnie zakładać, że poniesienie przez nią wydatków na przedmiotowe usługi może przyczynić się do uzyskania przychodu.

Powyższe stanowisko potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 8 kwietnia 2010 r., sygn. III SA/Wa 2256/09. Sąd w szczególności wskazał, że „przy ocenie związku określonego wydatku z celem w postaci uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła nie można wymagać bezbłędności działania przedsiębiorcy, Założenie o obowiązku zachowania należytej staranności przy podejmowaniu decyzji gospodarczych nie wynika bowiem z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przeciwnie ustawodawca pozwala uwzględniać w rozliczeniu podatkowym poniesione straty, które są przecież konsekwencją nietrafionych decyzji gospodarczych, a w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. - katalogu wyłączeń z kosztów podatkowych - tylko co do niektórych wydatków określonych m.in. w pkt 17 - 22 zakazuje pomniejszania uzyskanych przychodów o koszty związane z wadliwym wykonywaniem działalności.”

Reasumując wydatki na usługi w zakresie przewozu taksówką osobową, korzystania z parkingów i autostrad płatnych są (i będą) ponoszone przez Spółkę w celu uzyskania przychodów i mają związek z działalnością gospodarczą Spółki.

Ad. c. wydatek powinien być właściwie udokumentowany

Spółka posiada i będzie posiadać właściwą dokumentację poniesionych wydatków na taksówki, parkingi i autostrady płatne.

W szczególności Spółka posiada paragony fiskalne, które będą w odpowiedni sposób opisane. W szczególności paragony fiskalne dokumentujące przedmiotowe usługi są (i będą) opisywane przez pracowników Spółki poprzez umieszczenie na nich danych i podpisu pracownika, korzystającego z danej usługi lub też paragony są (i będą) dołączane do dokumentu zawierającego dane i podpis pracownika korzystającego z usługi oraz cel poniesienia wydatku na usługę (np. spotkanie biznesowe z prezesem firmy XYZ w mieście ABC).

Paragony fiskalne (ewentualnie wraz z wyżej wskazanym dodatkowym dokumentem) stanowić będą dokumenty księgowe w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. nr 152, poz, 1223 ze zm,, dalej „UoR”). W art. 21 ust. 1 UoR wskazano następujące elementy, jakie powinien zawierać dowód księgowy:

• określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
  

• określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
  

• opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
  

• datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także data sporządzenia dowodu,
  

• podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
  

• stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania. Zgodnie z art. 21 ust. la UoR można nie zamieszczać na dowodzie danych, o których mowa w pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych.
  
  
  

Biorąc pod uwagę treść art. 21 ust. 1a UoR wskazać należy, że paragon fiskalny nie wymaga ani podpisu jego wystawcy ani odbiorcy usługi. Natomiast pozostałe wymogi dla dokumentu księgowego opisane w punktach 1-6 art. 21 ust. 1 UoR są w przypadku przedmiotowych paragonów fiskalnych spełnione, ponieważ wynikają bezpośrednio z treści paragonu lub też z dokumentacji do niego dołączonej. W szczególności, z dokumentacji dołączonej do paragonu wynika, że S. jest stroną transakcji w rozumieniu art. 21 ust. 1 UoR.

Organy podatkowe są zgodne co do tego, że jeżeli dokument spełnia wymogi do uznania go za dowód księgowy w myśl przepisów UoR, to będzie on również właściwym dokumentem dla celów podatku dochodowego. Na podstawie takiego dokumentu wydatek będzie mógł więc zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z 18 lipca 2012 r., o numerze 1PPB3/423-241/12-4/GJ Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że: „Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych, choć niejednokrotnie dokumentem niewystarczającym. Na podatniku spoczywa więc ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Ma on obowiązek nie tylko udokumentować, że wydatek został poniesiony (prawidłowo zarachowany) ale wykazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu”.

Spółka pragnie jednak jednocześnie podkreślić, że nawet jeżeli przedmiotowe paragony wraz z towarzyszącą im dokumentacją nie spełniałyby wymogów formalnych dla dowodów księgowych, to i tak można byłoby uznać, że wydatki na taksówki zostały właściwe udokumentowane na potrzeby ustalenia kosztów uzyskania przychodów. Takie stanowisko potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 3 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 242/08 wskazał, że podatnik nie powinien być jednak pozbawiony prawa do zaliczenia wydatku do kosztów wyłącznie z powodu wadliwości dokumentu księgowego. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że nie można pominąć wydatku wykazanego wadliwym dokumentem księgowym tylko z uwagi na wady dokumentu, chyba że ponad wszelką wątpliwość stwierdzone zostanie, iż wydatek taki w ogóle poniesiony nie został.

Powyższą tezę Naczelnego Sądu Administracyjnego odnośnie możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wydatków udokumentowanych w inny sposób niż poprzez dowód księgowe znajduje również potwierdzenie w treści art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej - ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku (dalej „OP”). Zgodnie z tym artykułem, „jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem”. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 OP, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, a także materiały zgromadzone v wtoku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że katalog dowodów jest otwarty.

W świetle powyżej przywołanych przepisów i wyroku NSA, zdaniem Spółki, paragony fiskalne i sporządzona do nich dokumentacja potwierdzająca w szczególności charakter wydatku, dzień jego poniesienia, dane identyfikacyjne pracownika, który spowodował wydatek i cel poniesienia wydatku, z całą pewnością stanowić będą prawidłowe udokumentowanie wydatków na taksówki na gruncie Ustawy o CIT. Tym samym przesłanka z punktu c warunkująca zaliczenie wydatków na taksówki, parkingi i autostrady płatne w koszty uzyskania przychodów Spółki jest również spełniona.

Ad. d wydatek nie powinien być ujęty w kosztach wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT

Wydatki poniesione na przedmiotowe usługi nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych w oparciu o przepisy art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Tym samym przesłanka z punktu d warunkująca zaliczenie wydatków na taksówki w koszty uzyskania przychodów Spółki jest również spełniona.

Stanowisko Spółki, że wydatki pracowników na taksówki, parkingi i autostrady płatne udokumentowane za pomocą o paragonu fiskalnego oraz dodatkowej dokumentacji stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki na gruncie Ustawy o CIT, znalazło również potwierdzenie wśród władz skarbowych.

Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 23 stycznia 2012 r. sygn. ILPB3/423-508/11-2/MM potwierdził stanowisko podatnika, że wydatki ponoszone przez pracowników spółki w ramach wykonywania obowiązków służbowych dokumentowane paragonami fiskalnymi, opisane poprzez umieszczenie na nich danych i podpisu pracownika, opisu dokumentowanej operacji gospodarczej oraz celu poniesienia wydatku, stanowią koszty uzyskania przychodów na gruncie Ustawy o CIT.

W interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 stycznia 2009 r. sygn. IPPB3/423-1509/08-2/GJ, organ potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „wydatki poniesione przez pracowników Spółki w ramach wykonywanych czynności związanych z działalnością gospodarczą Spółki w czasie podróży służbowych, udokumentowane paragonami z kasy fiskalnej, fakturami imiennymi, biletami parkingowymi oraz biletami komunikacji miejskiej stanowią koszty uzyskania spółki.”

W interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 czerwca 2009 r., sygn. ILPB3/423-192/09-4/MC, organ stwierdził, iż: „W oparciu o obowiązujący stan prawny stwierdzić należy, iż paragony fiskalne na przejazdy taksówkami w sprawach służbowych oraz faktury lub rachunki wystawione imiennie na pracownika, potwierdzające poniesienie wydatków związanych z działalnością Spółki, uzupełnione o dane określone w art. 21 ustawy o rachunkowości, mogą stanowić podstawę zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.”

Podsumowując, w świetle powyższych rozważań, Spółka stoi na stanowisku, że ma prawo do zaliczenia wydatków na usługi przewozu taksówką osobową, usługi parkingowe i usługi przejazdu autostradą płatną do kosztów uzyskania przychodu. W szczególności paragony fiskalne wraz z dodatkową dokumentacją wyjaśniającą, który pracownik poniósł wydatek i cel wydatku, stanowią wystarczający sposób udokumentowania wydatków na taksówki, parkingi i autostrady płatne dla celów podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.