INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością W. przedstawione we wniosku z dnia 06 marca 2009 r. (data wpływu 09.03.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych:

• fakturami imiennymi za wynajem samochodu – jest nieprawidłowe
• paragonami fiskalnymi na przejazdy taksówkami w sprawach służbowych i innych wydatków związanych z działalnością Spółki, udokumentowanych fakturami lub rachunkami imiennymi wystawionymi na pracownika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 15 maja 2009 r. (data wpływu 19.05.2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne.

Stan faktyczny nr 1.

W jednoosobowej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, utworzonej przez Gminę, zatrudniony jest na umowę o pracę obywatel Niemiec, który w Spółce pełni jednocześnie funkcję Członka Zarządu. Jego umowa o pracę zawiera między innymi poniższe zapisy:

• Spółka będzie pokrywać koszty przelotów z jego miejsca zamieszkania do siedziby Spółki oraz przeloty powrotne (przeloty związane z przyjazdem do miejsca zatrudnienia),
• praca będzie wykonywana w Polsce przez 10 dni w miesiącu, a w pozostałe dni, poza granicami kraju,
• Spółka będzie pokrywać wszystkie poniesione koszty i wydatki związane z wykonywaną pracą.
  
  

Po przyjeździe do Polski, pracownik przywozi dokumenty na poniesione koszty i przynosi do księgowości do akceptacji i wypłaty. Niejednokrotnie są to faktury, wystawione imiennie na ww. pracownika, a nie na Wnioskodawcę. Takie faktury Spółka otrzymuje za korzystanie z internetu w Niemczech. Rada Nadzorcza uchwałą wyraziła zgodę na zakup w Niemczech przez pracownika mieszkającego w Niemczech, karty do korzystania z internetu w sprawach związanych z wykonywaną pracą na rzecz Spółki. Jest również taki zapis w aneksie do umowy o pracę. Pracownik twierdzi, że nie ma możliwości zakupu takiej karty w Niemczech na Spółkę. Do faktury za korzystanie z internetu jest dołączane wyjaśnienie o niemożności wystawienia faktury na Spółkę.

Spółka otrzymuje również faktury za wynajem samochodu w Niemczech, wystawiane na dane imienne pracownika. Są dostarczane także paragony z kasy fiskalnej na przejazdy taksówką. Wszystkie dokumenty są opisywane przez tego pracownika, jako koszty poniesione w związku z wykonywaną pracą. Wydatki akceptuje przewodniczący Rady Nadzorczej. Paragony na przejazdy taksówką przedstawiają również inni pracownicy Spółki, którzy korzystali z przejazdu podczas wykonywania pracy. Są one również zatwierdzane przez przełożonych jako koszty poniesione w związku z wykonywaną pracą na rzecz Spółki. Ponieważ na paragonach nie ma danych odbiorcy, na odwrotnej stronie paragonu Spółka przybija firmową pieczątkę i księguje jako koszty uzyskania przychodów.

Tak samo Spółka postępuje z fakturami, na których brak jest Jej danych, mianowicie przystawia pieczątkę firmową, na fakturze jest opis osoby podpisującej zgodność poniesionych kosztów w związku z wykonywaną pracą na rzecz Spółki. Spółka ujmuje takie dokumenty jako koszt uzyskania przychodów.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma jednoznacznego określenia, że koszty uzyskania przychodu muszą być udokumentowane tylko i wyłącznie przez fakturę VAT. Również ustawa o rachunkowości nie określa, że do ksiąg rachunkowych może być wniesiony zapisem koszt tylko na podstawie faktur VAT. W ustawie o rachunkowości jest zapis, że do ksiąg rachunkowych należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym. Podstawą zapisów w księgach są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej.

Stan faktyczny nr 2.

Spółka, na terenie swojej siedziby, w sali konferencyjnej, organizuje spotkania z kontrahentami, wykonawcami, z którymi są zawierane umowy na wykonywanie poszczególnych zadań na rzecz Spółki.

Na spotkania, Spółka kupuje artykuły spożywcze o niewielkiej wartości, takie jak: kawa, herbata, woda mineralna, soki, ciasteczka.

Faktury za powyższe zakupy, Spółka księguje w koszty uzyskania przychodu, jako zakup artykułów spożywczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

1. Czy przyjmowane paragony fiskalne na przejazdy taksówkami w sprawach służbowych, oraz inne wydatki związane z działalnością Spółki, udokumentowane fakturami lub rachunkami wystawianymi imiennie na pracownika, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dla Spółki...
2. Czy Spółka prawidłowo ujmuje zakupy na poczęstunek osób zaproszonych spoza Spółki w kosztach uzyskania przychodów...

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie pierwsze, dotyczące opisanego stanu faktycznego nr 1.

Wniosek Spółki w zakresie pytania 2, dotyczącego opisanego stanu faktycznego nr 2 został rozpatrzony odrębną interpretacją w dniu 02 czerwca 2009 r. nr ILPB3/423-192/09-5/MC.

Ponadto informuje się, że w zakresie stanu faktycznego dotyczącego zasad księgowania faktury pierwotnej i korygującej w księdze handlowej, wydane zostało postanowienie z dnia 02 czerwca 2009 r. nr ILPB3/423-192/09-6/MC odmawiające wszczęcia postępowania w tej części.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1 dotyczącego stanu faktycznego nr 1.

Zdaniem Spółki, postępowanie takie jest słuszne. W art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest zawarte stwierdzenie, że kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1.

Pismem z dnia 15 maja 2009 r. Spółka doprecyzowała swoje stanowisko, informując, iż w przedmiotowym stanie faktycznym możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów przez Spółkę wydatków z tytułu nabycia usług przewozu osób. Wszystkie bowiem przesłanki warunkujące zaliczenie określonych wydatków do kosztów podatkowych zostały przez Spółkę spełnione.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa szczegółowych zasad dokumentowania kosztów. Nie ma jednoznacznego nakazu dokumentowania wydatków tylko i wyłącznie za pomocą faktur lub rachunków. Art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”. Wszystkie koszty poniesione przez Spółkę udokumentowane paragonami były poniesione w celu osiągnięcia przychodu, w związku z wykonywaniem spraw związanych z działalnością Spółki i wszystkie wydatki Spółka poniosła z własnych środków. Spółka bez wątpienia czyni zadość wymogowi faktycznego poniesienia określonego wydatku przez podatnika. Wydatki te mają charakter definitywny, tj. nie są one Spółce zwracane lub pokrywane za Spółkę przez inną osobę. Wydatki te nie są ponoszone na cele osobiste pracowników, zarządu, itp. osób trzecich, lecz są związane z działalnością Spółki.

Z art. 20 ustawy o rachunkowości wynika, że do ksiąg rachunkowych należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w okresie sprawozdawczym. Podstawą zapisów w księgach są dowody księgowe, stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy mimo, że paragony fiskalne same w sobie nie spełniają wszystkich wymogów dowodów księgowych określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, to nie powinny zachodzić wątpliwości, że w przedmiotowym stanie faktycznym wydatki na nabycie usług taxi, udokumentowane dodatkowo opisem celu poniesionego wydatku oraz uzupełnione pieczątką firmową Spółki, uzupełniają dane, pod względem wymagań przewidzianych w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości i stanowią koszty uzyskania przychodu.

Spółka uzupełnia paragony o następujące dane:

• dane Spółki jako podmiotu dokonującego zakupu,
• opis operacji,
• podpis pracownika.

Tak samo Spółka postępuje z dokumentami wystawionymi imiennie na pracownika na terenie Niemiec. Do dokumentów takich jest załączane oświadczenie pracownika, że nie ma możliwości za poszczególne usługi (chodzi o wynajem samochodu i korzystanie z internetu na terenie Niemiec, gdzie mieszka członek Zarządu) otrzymania faktury lub rachunku na adres Spółki. Oświadczenie takie wraz z dokumentem poniesienia wydatku jest akceptowane przez Przewodniczącego Rady Nadzorczej. Z usług internetu oraz wynajmu samochodu członek Zarządu korzysta na terenie Niemiec. Ponieważ są to wydatki ponoszone w związku z wykonywaną pracą na rzecz Spółki, opisywane są przez pracownika i Spółka zalicza je do kosztów uzyskania przychodów.

Spółka uważa, że postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodu wydatki udokumentowane zarówno paragonami, jak też fakturami lub rachunkami wystawionymi imiennie na pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego nr 1 uznaje się za

• nieprawidłowe – w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych fakturami imiennymi za wynajem samochodu,
• prawidłowe – w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych paragonami fiskalnymi na przejazdy taksówkami w sprawach służbowych i innych wydatków związanych z działalnością Spółki, udokumentowanych fakturami lub rachunkami imiennymi wystawionymi na pracownika.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Zatem za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszelkie wydatki – po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, tj. wymienionych w negatywnym katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów – o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z przychodami. Mowa tu o kosztach bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanym przychodem oraz o kosztach dot. całokształtu działalności podatnika, czyli związanych z funkcjonowaniem firmy.

W negatywnym katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in.:

• wydatki na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji (art. 16 ust. 1 pkt 38a ww. ustawy),
• wydatki z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdów dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach określonych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję pojazdu (art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy).
  
  

Ponadto, w myśl art. 16 ust. 5 ww. ustawy, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka pokrywa zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę członkowi Zarządu, będącemu obywatelem Niemiec, koszty przelotów z jego miejsca zamieszkania do siedziby Spółki oraz przeloty powrotne (przeloty związane z przyjazdem do miejsca zatrudnienia) oraz wszystkie poniesione koszty i wydatki związane z wykonywaną pracą, m.in. zakup karty na korzystanie z internetu w Niemczech, wynajem samochodu w Niemczech. Pracownik pracę w Polsce wykonuje przez 10 dni w miesiącu, a w pozostałe dni, poza granicami kraju Powyższe wynika z umowy o pracę i aneksu do niej. Większość wydatków pracownik dokumentuje fakturami imiennymi, gdyż – jak twierdzi pracownik – w Niemczech nie ma możliwości wystawienia faktury na Spółkę. Ponadto, członek Zarządu oraz inni pracownicy dostarczają do Spółki paragony za korzystanie z taksówek podczas wykonywania pracy.

W przedmiotowej sprawie wskazany wyżej przepis art. 16 ust. 1 pkt 38a ww. ustawy nie będzie miał zastosowania. Bowiem w przypadku Członka Zarządu, który aktywnie uczestniczy w zarządzaniu Spółką, nie można mówić o jednostronności świadczeń, gdyż chodzi o wydatki ponoszone w związku z działalnością gospodarczą Spółki i w celu uzyskania przychodów. Ponadto, Zarząd nie jest organem stanowiącym, gdyż w myśl art. 201 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje ją na zewnątrz. W świetle doktryny i orzecznictwa oznacza to, iż zarząd jest organem wykonawczym spółki.

Natomiast w przypadku wynajmu samochodu przez Członka Zarządu - zwrot wydatków będzie kosztem uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

Powołany przepis art. 15 ust. 1 tejże ustawy należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych – w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości – są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”. Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Przepisy art. 20 i art. 21 tejże ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Ustawodawca nie narzuca więc żadnych technicznych rozwiązań co do sposobu dokumentowania kosztów, podkreśla natomiast, że prowadzona ewidencja rachunkowa ma zapewnić określenie dochodu i podstawy opodatkowania oraz należnego podatku.

Jednocześnie, regulacje ustawy Ordynacja podatkowa nakazują dla ustalenia stanu faktycznego oprzeć się na wszystkich dowodach – oczywiście nie pozostających w sprzeczności z prawem.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Paragon oraz faktura bądź rachunek imienny, jako zewnętrzne dowody obce otrzymane od kontrahenta, niespełniające wszystkich warunków określonych przepisem art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, mogą być jednak zakwalifikowane jako dowody księgowe będące podstawą do ujęcia ich w kosztach uzyskania przychodów, gdyż zgodnie z art. 21 ust. 1a cytowanej ustawy można zaniechać zamieszczania na dowodzie wymaganych danych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 5 i 6, a więc między innymi podpisu wystawcy dowodu, jeżeli wynikają one z techniki dokumentowania zapisów księgowych. Dokumenty te powinny być opisane (przez uprawnione osoby) poprzez umieszczenie na nich danych i podpisu osoby, która dokonała opłat oraz opisu operacji gospodarczej, przy zastosowaniu ogólnie ustalonych, przez Spółkę zasad.

W oparciu o obowiązujący stan prawny stwierdzić należy, iż paragony fiskalne na przejazdy taksówkami w sprawach służbowych oraz faktury lub rachunki wystawione imienne na pracownika, potwierdzające poniesienie wydatków związanych z działalnością Spółki (m.in. zakup karty na korzystanie z internetu w Niemczech), uzupełnione o dane określone w art. 21 ustawy o rachunkowości mogą stanowić podstawę zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast, wydatki wynikające z faktur imiennych za wynajem samochodu (obejmujące m.in. opłatę najmu, paliwo), Spółka może uznać za koszt uzyskania przychodów do wysokości nie wyższej niż odpowiadająca kwocie wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Ograniczenie określone w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy również czynszów związanych z samochodami używanymi na podstawie umowy najmu.

Ponadto, dodaje się, że wniosek Spółki w zakresie stanu faktycznego dotyczącego podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 02 czerwca 2009 r. nr ILPP2/443-300/09-4/AD.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.