Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4518-10/15-6/GG
z 31 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku 7 kwietnia 2015 r. (data wpływu 8 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 lipca 2015 r. (data wpływu 17 lipca 2015 r.) oraz pismem z dnia 23 lipca 2015 r. (data wpływu 28 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 30 czerwca 2015 r., nr IPTPB3/4518-10/15-2/GG (doręczonym w dniu 6 lipca 2015 r.) oraz pismem z dnia 21 lipca 2015 r., nr IPTPB3/4518-10/15-3/GG (doręczonym w dniu 23 lipca 2015 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwania wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 lipca 2015 r. oraz z dnia 23 lipca 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą przekształciła się w jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i z dniem 28 stycznia 2015 r. została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym. Przekształcenie osoby fizycznej w jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością nastąpiło na podstawie art. 551 § 5 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030, z późn. zm., dalej: k.s.h.) i odbyło się w trybie uregulowanym art. 584¹-584¹³ k.s.h. Powstała spółka ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz posiada nieograniczony obowiązek podatkowy od całości swoich dochodów – art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., dalej: u.p.d.o.p.).

Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą przed przekształceniem w jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, tj. w marcu 2014 r., czerwcu 2014 r., w lipcu 2014 r., sierpniu 2014 r., wrześniu 2014 r., październiku 2014 r., listopadzie 2014 r., grudniu 2014 r. dokonała korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu nieuregulowania faktur w terminie określonym w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – art. 24d ust. 1-3. Faktury, o których jest mowa we wniosku dotyczyły zakupu towarów. Towar z tych faktur został odsprzedany w tym samym miesiącu co został kupiony, a więc został zaliczony do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu zakupu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy jednoosobowa spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która powstała na podstawie art. 551 § 5 ustawy z dnia 15 września 2000 r. k. s. h., z przekształcenia osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, może na podstawie art. 15b ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktury, które uregulowała powstała jednoosobowa spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, a które były usunięte z kosztów uzyskania przychodów przez przekształcającą się osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą na podstawie art. 24d ust. 1 lub 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów faktur, które opłaciła (zgodnie z art. 15b ust. 4 u.p.d.o.p.), a które wcześniej zostały usunięte z kosztów na podstawie art. 24d ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm., dalej: u.p.d.o.f), jest możliwe dzięki sukcesji podatkowej wynikającej z wprowadzonych od dnia 1 stycznia 2013 r. zmian w Ordynacji podatkowej. Zmiany te wprowadza ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342).

Do art. 93a dodany został § 4. Zgodnie z nim jednoosobowa spółka kapitałowa powstała w wyniku przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wstępuje w przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa przekształcanego przedsiębiorcy związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem tych praw, które nie mogą być kontynuowane na podstawie przepisów regulujących opodatkowanie spółek kapitałowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 93a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 851, z późn. zm.), jednoosobowa spółka kapitałowa powstała w wyniku przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wstępuje w przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa przekształcanego przedsiębiorcy związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem tych praw, które nie mogą być kontynuowane na podstawie przepisów regulujących opodatkowanie spółek kapitałowych.

Wskazać należy, że od wskazanej wyżej zasady ogólnej mogą zachodzić pewne odstępstwa. Wynika to z przepisu art. 93e Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym ww. przepis art. 93a Ordynacji podatkowej stosuje się w zakresie, w jakim odrębne ustawy, umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz inne ratyfikowane umowy międzynarodowe, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie stanowią inaczej.

Powyższe oznacza, że aby określić zakres przejmowanych przez następcę prawnego praw i obowiązków, należy dokonać oceny nie tylko przepisów Ordynacji podatkowej, ale także innych aktów prawnych oraz ustalić jakie przepisy w konkretnej sytuacji mogą znaleźć zastosowanie. „odrębne ustawy”, o których mówi powyższy przepis, to każdy akt prawny rangi ustawowej, zarówno z zakresu prawa podatkowego, jak i pozapodatkowy.

Przykładem ograniczenia wynikającego z ustawy podatkowej jest art. 7 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), który stanowi, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się strat przedsiębiorców przekształcanych, łączonych, przejmowanych lub dzielonych - w razie przekształcenia formy prawnej, łączenia lub podziału przedsiębiorców, z wyjątkiem przekształcenia spółki w inną spółkę.

Istotą przekształcenia jest zmiana formy prawnej, w której funkcjonuje dany podmiot. Podmiot przekształcany nie jest traktowany jako podmiot likwidowany, gdyż prowadzona przez niego działalność, przy wykorzystaniu tego samego majątku, będzie kontynuowana w innej formie prawnej. Skutkiem przekształcenia jest wstąpienie we wszelkie prawa i obowiązki podmiotu przekształcanego.

Mając na uwadze art. 93a § 4 Ordynacji podatkowej, należy stwierdzić, że z ograniczeniami wynikającymi z zastosowania art. 93e tej ustawy, Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która powstanie w wyniku przekształcenia osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego, prawa i obowiązki przekształconej osoby fizycznej.

Mocą art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342), z dniem 1 stycznia 2013 r. do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych został wprowadzony przepis art. 15b.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Stosownie do art. 15b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zasadniczym celem wprowadzenia przedmiotowych rozwiązań było przeciwdziałanie zjawisku tzw. zatorów płatniczych. Regulacje te mają mobilizować podatników do regulowania płatności kontrahentom.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów należy dokonać:

• jeżeli termin płatności zobowiązania jest krótszy lub wynosi 60 dni – z upływem 30 dnia od daty upływu terminu wymagalności (płatności) zobowiązania, lub
  

• jeżeli termin płatności zobowiązania jest dłuższy niż 60 dni – z upływem 90 dnia od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 15b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia.

Stosownie do art. 15b ust. 9 ww. ustawy, przepisy ust. 1-8 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części.

Jak stanowi art. 15b ust. 5 ww. ustawy, jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, jeżeli w miesiącu, w którym powinno nastąpić zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów, podatnik nie ponosi kosztów podatkowych lub poniesione koszty podatkowe są niższe niż kwota stosownego zmniejszenia, wówczas ma on obowiązek zwiększenia przychodów podatkowych o kwotę, o którą nie pomniejszył kosztów uzyskania przychodów.

Wprowadzenie z dniem 1 stycznia 2013 r. nowych przepisów w podatku dochodowym od osób prawnych ma na celu przeciwdziałanie zjawisku tzw. zatorów płatniczych, poprzez zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami, a tym samym poprawę ich płynności finansowej.

Konsekwentnie, regulacje art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mają za zadanie niejako wymusić na dłużnikach terminowe regulowanie płatności (nie później niż w ciągu 30 dni od dnia upływu terminu płatności – art. 15b ust. 1 tej ustawy) oraz ograniczenie sytuacji, w których występuje dłuższy termin płatności (ponad 60 dni – art. 15b ust. 2 ustawy). Jeżeli jednak takie sytuacje występują, to dłużnik musi liczyć się z poniesieniem negatywnych konsekwencji w postaci obowiązku dokonania korekty odpowiednich kosztów uzyskania przychodów, co wpłynie na wysokość jego zobowiązania podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Ponadto należy zauważyć, że obowiązujące z dniem 1 stycznia 2013 r. regulacje dotyczące korekty kosztów podatkowych nie znajdą zastosowania do podatnika, który kwot wynikających z faktury lub innego dokumentu nie zaliczył do kosztów podatkowych; zatem nieuregulowanie kwoty wynikającej z ww. faktury lub innego dokumentu nie będzie powodowało obowiązku korygowania kosztów podatkowych.

Zaznaczenia wymaga, że przepis art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzależnia termin dokonania zmniejszenia (korekty) kosztów podatkowych od terminu płatności określonego w fakturze bądź umowie i to strony ustalają ten termin w ramach stosunku cywilnoprawnego. Przepisy prawa podatkowego nie ingerują w ustalenia pomiędzy stronami, co do określenia terminu płatności (sposobu jego liczenia). Dokonując literalnej wykładni art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kluczową kwestią jest właściwe zdefiniowanie pojęcia „termin płatności”. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji terminu płatności. Posługując się terminologią finansową „termin płatności” jest to dzień, w którym należy spłacić zobowiązanie, lub okres między dniem powstania a dniem wymagalności wierzytelności.

Wobec powyższego, termin płatności to okres, w którym dłużnik powinien uregulować swoje zobowiązanie w jakiejkolwiek formie (np. dokonać płatności), a wierzyciel może domagać się od dłużnika uregulowania takiego zobowiązania (np. na drodze sądowej) dopiero, gdy termin płatności minął.

Należy zauważyć, że swoboda zawierania umów to jedna z fundamentalnych zasad prawa. Zasada ta zapisana jest w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm., dalej: k.c.), który stanowi, że strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Wobec powyższego, przy zawieraniu umów między przedsiębiorcami obowiązuje zasada swobody umów. Przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych, porozumień), ani nie mają wpływu na ich treść, w tym ustalenia dotyczące terminów płatności.

Konsekwentnie, przedsiębiorcy zawierając umowy handlowe mogą dowolnie kształtować stosunek prawny (umowę) w zakresie „terminu płatności” – jako jednego z warunków umownych – byleby takie postanowienie umowne nie było sprzeczne z naturą danego stosunku prawnego, przepisami prawa ani zasadami współżycia społecznego.

Ważne jest, aby termin był wskazany w sposób konkretny. W przeciwnym razie znajdzie zastosowanie art. 455 k.c., zgodnie z którym jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

W świetle powyższego, należy uznać, że zdarzeniem, od którego liczony jest termin płatności w kontekście przepisów art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może być dowolnym zdarzeniem uzgodnionym przez Strony.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy, należy nadmienić, że ustawa nie definiuje własnego domniemanego momentu rozpoczęcia biegu terminu płatności i nie sprzeciwia się w związku z tym przyjęciu za ten moment zdarzenia określonego przez strony transakcji. Z braku odmiennych ustawowych regulacji, kluczowe stają się zatem umowne ustalenia poczynione przez strony.

Kwestią będącą przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest ustalenie, czy Spółka powstała z przekształcenia osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą jest uprawiona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków wynikających z faktur przez Nią zapłaconych, a które zostały usunięte z kosztów uzyskania przychodów przez osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, na podstawie art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z cytowanych powyżej przepisów art. 15b ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów należy dokonać z upływem 30 dnia od daty upływu terminu wymagalności (płatności) zobowiązania jeżeli termin płatności zobowiązania jest krótszy lub wynosi 60 dni, natomiast jeżeli termin płatności zobowiązania jest dłuższy niż 60 dni – z upływem 90 dnia od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku kosztów uznanych przez podatnika za koszty bezpośrednie, sposób ujęcia kosztów jako kosztów uzyskania przychodów uzależniony jest od momentu rozpoznania przychodu, do którego koszt ten powinien być bezpośrednio przypisany.

Odnosząc się zatem do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami, w sytuacji, gdy sprzedaż nabytych towarów nastąpi przed upływem 30 dni od daty upływu terminu płatności krótszego niż 60 dni, podatnik powinien zaliczyć koszt ich nabycia do kosztów podatkowych na dzień uzyskania przychodu z ich sprzedaży. W razie zaś niedokonania zapłaty w terminie 30 dni od upływu terminu płatności, wystąpi obowiązek dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych (w wysokości zaliczonej uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, tj. w wysokości w jakiej podatnik pomniejszył uzyskany przychód ze sprzedaży o koszt nabycia towarów).

Natomiast w przypadku, gdy koszt z tytułu nabycia towarów zostanie potrącony zgodnie z art. 15 ust. 4, 4b, 4c ww. ustawy, dopiero po upływie terminu określonego w ust. 1 art. 15b (tj. terminu 30 dni od daty upływu terminu płatności), to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów nastąpić będzie mogło z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania (art. 15b ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie bowiem z art. 15b ust. 8 omawianej ustawy, jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Natomiast jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni i Spółka zaliczy koszt nabycia towarów do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 4, 4b oraz 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a nie ureguluje zobowiązania w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, to będzie zobowiązana do dokonania zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wydatku zaliczonego do kosztów, niezależnie od tego czy na ten dzień upłynie już termin płatności ustalony pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem.

Wobec powyższego, w sytuacji zatem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów i braku uregulowania zobowiązania -Wnioskodawca będzie zobowiązany pomniejszyć koszty uzyskania przychodów z upływem 30 dni od daty upływu terminu płatności (art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) lub 90 dni od daty zaliczenia kwoty zobowiązania do kosztów uzyskania przychodów (art. 15b ust. 2 ww. ustawy). Natomiast, jeżeli Spółka ureguluje zobowiązanie w ciągu 30 dni od dnia upływu terminu płatności lub 90 dni od momentu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, to brak będzie podstaw do korygowania tych kosztów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą przekształciła się w jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i w 2015 r. została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym. Przekształcenie osoby fizycznej w jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością nastąpiło na podstawie k.s.h. i odbyło się w trybie uregulowanym art. 584¹-584¹³ k.s.h. Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą przed przekształceniem w jednoosobową spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w okresie od marca 2014 r. do grudnia 2014 r. dokonała korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu nieuregulowania faktur w terminie określonym w art. 24d ust. 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Faktury, o których jest mowa we wniosku dotyczyły zakupu towarów. Towar z tych faktur został odsprzedany w tym samym miesiącu co został kupiony, a więc został zaliczony do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu zakupu.

Dokonując zatem oceny zakwalifikowania opisanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, stwierdzić należy, czy wydatek ten może stanowić koszt uzyskania przychodów, tj. czy zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – wydatek ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z możliwością osiągania przychodów z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca powstały w wyniku przekształcenia osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą – zgodnie z przepisem art. 93 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej – wstąpił we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki tej osoby fizycznej.

Zatem, Wnioskodawca powstały z przekształcenia osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, będący sukcesorem jej praw i obowiązków, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki wynikające z faktur przez Niego uregulowanych, a które były usunięte z kosztów uzyskania przychodów przez przekształcającą się osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, na podstawie art. 15b ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalskim.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.