Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-758/15/TS
z 3 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 26 listopada 2015 r., (data wpływu do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 14 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość usług medycznych sfinansowanych przez nią osobom Uprawnionym (100%) ze środków obrotowych, biorąc pod uwagę okoliczność zaliczania tych odpłatności jako wynagrodzenia pracowniczego, od którego odprowadzany jest należny podatek PIT i składka na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2015 r. wpłynął do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim (24 grudnia 2015 r. do tut. BKIP) wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość usług medycznych sfinansowanych przez nią osobom Uprawnionym (100%) ze środków obrotowych, biorąc pod uwagę okoliczność zaliczania tych odpłatności jako wynagrodzenia pracowniczego, od którego odprowadzany jest należny podatek PIT i składka na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej również jako: „Wnioskodawca”) zatrudnia wielu pracowników w różnych zakładach produkcyjnych zlokalizowanych na terenie całego kraju. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom pracowników Spółka postanowiła, że zakupi dla nich usługi medyczne oraz pakiety sportowe, a pracownicy wyrazili zainteresowaniem tą formą ich wynagradzania. Sam pomysł powstał w dziale Human Resources, którego jednym z celów jest kreowanie przyjaznego postrzegania Spółki przez pracowników. Aby sprawę sformalizować z punktu widzenia prawa pracy, zmieniono regulamin wynagradzania funkcjonujący w Spółce i dodano w nim nowy rozdział przyznający pracownikom, jako element należnego im wynagrodzenia ze stosunku pracy, świadczenia dodatkowe, właśnie w postaci świadczeń medycznych i abonamentów sportowo-rekreacyjnych. Tak więc w świetle prawa pracy te świadczenia zostały uznane za należne pracownikowi wynagrodzenie ze stosunku pracy, takie same jak wypłacane mu w pieniądzu (to de facto jest nawet świadczenie w pieniądzu, tyle, że zamiast Spółka płacić pracownikowi wynagrodzenie w pieniądzu, a ten następnie opłacać omawiane świadczenia firmom je oferującym, od razu opłaca te świadczenia Spółka, ze skutkiem zapłaty na rzecz pracownika). Dlatego pracownik, gdyby Spółka mu tych świadczeń nie zapewniła (a zobowiązała się, że zapewni) może Spółkę pozwać do sądu pracy, tak samo jak o wypłatę wynagrodzenia w pieniądzu.

Wskazane usługi medyczne i sportowe zostały wykupione dla pracowników Spółki oraz członków ich rodzin lub też partnerów życiowych. Niniejszy wniosek dotyczy tylko i wyłącznie skutków podatkowych usług medycznych zakupionych przez Spółkę, z których mogą skorzystać osoby niebędące jej pracownikami, (dalej: „Uprawnieni”). Zakres osób mogących skorzystać z zakupionych przez Spółkę usług medycznych i sportowych wynika wprost z umów podpisanych przez nią z poszczególnymi podmiotami świadczącymi tego typu usługi. Technicznie, skorzystanie ze wskazanych usług nastąpi poprzez wykupienie kart, które będą służyć określeniu ilości i wartości usług, z których skorzysta dany pracownik i osoba Uprawniona. Karta jest imienna i tylko jej posiadacz może z niej korzystać. W zależności od karty może ona być na przykład rodzinna (dla pracownika i członków jego rodziny) lub też zwykła (dla samego pracownika, co w niniejszej sprawie nie ma miejsca). Zakup omawianych usług (do których uprawnia karta) został przez Spółkę sfinansowany z jej środków obrotowych. Na Spółkę są wystawiane faktury z tytułu zakupu tych usług.

Jak wskazano powyżej, przedmiotem niniejszego wniosku jest kwestia określenia skutków podatkowych finansowania przez Spółkę usług medycznych dla osób Uprawnionych. Jeżeli chodzi o sposób finansowania zakupu usług medycznych przez Spółkę to w całości finansuje ona ich zakup osobom Uprawnionym.

Spółka wartość usług zakupionych dla osób Uprawnionych w części opłacanej przez nią (czyli 100% za usługi medyczne dla osób Uprawnionych) uznaje za przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm., dalej: „ustawa o PIT” – winno być t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.). Innymi słowy, zakup usług medycznych dla osób Uprawnionych (dla pracowników też), które Spółka płaci za pracownika z tytułu korzystania przez niego czy też przez osoby Uprawnione z usług medycznych, uznaje ona za przychód pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT (w przypadku osób Uprawnionych chodzi oczywiście o pracownika, dla którego osoba Uprawniona jest członkiem rodziny albo partnerem życiowym). Kwota wyliczona w ten sposób jest uwzględniana przy określeniu podstawy naliczenia składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość usług medycznych sfinansowanych przez nią osobom Uprawnionym (100%) ze środków obrotowych, biorąc pod uwagę okoliczność zaliczania tych odpłatności jako wynagrodzenia pracowniczego, od którego odprowadzany jest należny podatek PIT i składka na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłacane dla osób Uprawnionych ze środków obrotowych usługi medyczne (w całości), będą jej kosztem uzyskania przychodów. Argumentacja na tę okoliczność jest przedstawiona poniżej.

Kwestia art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Warunkiem sine qua non zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest tylko i wyłącznie poniesienie tego wydatku w celu osiągnięcia przychodu. W orzecznictwie sądowym ugruntowała się w tym względzie teoria związku przyczynowo-skutkowego. Wedle tej teorii (odwołującej się do fundamentalnych zasad logiki) poniesiony wydatek będzie stanowić koszt uzyskania przychodu tylko wtedy, jeżeli przy zachowaniu reguł zdrowego rozsądku logicznym się wydaje powstanie/zwiększenie w jego następstwie przychodu. Tak więc według tej teorii w następstwie przyczyny – koszt – powinien powstać skutek – przychód/większy przychód. Dlatego koncepcja ta jest nazywana koncepcją związku przyczynowo-skutkowego. Ważne jest więc tylko to, aby z logicznego punktu widzenia wydawało się na dzień poniesienia wydatku, że wydatek ten powinien zaowocować powstaniem przychodów (jest to teoria związku przyczynowo-skutkowego). Przyczyną jest więc np. koszt reklamy, a skutkiem (zakładanym z logicznego punktu widzenia, że wystąpi) winno być powstanie w jego następstwie przychodu. Warto w omawianej teorii podkreślić, że nie wymaga ona jako warunku koniecznego – dla zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu – pojawienia się w ślad za tym wydatkiem efektu pod postacią powstania/zwiększenia przychodu. Wymaga tylko w chwili zarachowywania wydatku do kosztów uzyskania przychodu przyjęcia założenia – na podstawach logicznych – że wydatek ten powinien skutkować powstaniem przychodu. Nie trzeba być wybitnym logikiem, aby zrozumieć, że z punktu widzenia teorii związku przyczynowo-skutkowego jak najbardziej można mówić o zakładanym (a także zrealizowanym) przełożeniu kosztów na przychody w omawianej sytuacji, tj.:

1.koszt Spółki poniesiony na zwiększenie wynagrodzenia jej pracowników ze stosunku pracy, opodatkowanego podatkiem PIT i uwzględnionego w podstawie wymiaru składek na ubezpieczanie społeczne (mówimy o wynagrodzeniu ze stosunku pracy, w niniejszej sprawie, zarówno w sensie prawa pracy, jak i w sensie ustawy o PIT, a konkretnie jej art. 12), powoduje zwiększenie motywacji pracowników do pracy (pracownik lepiej wynagradzany lepiej pracuje), a co za tym idzie lepsza jest wydajność i jakość ich pracy – przyczyna według koncepcji związku przyczynowo-skutkowego;

2.na skutek lepszej pracy pracowników Spółka osiąga większe przychody z działalności gospodarczej – skutek według koncepcji związku przyczynowo-skutkowego.

Należy zauważyć, że zakup przez Spółkę od określonych podmiotów omawianych usług, jest zgodny ze strategią jej działania. Spółka stara się tworzyć obraz siebie jako podmiotu przyjaznemu swoim pracownikom i ich rodzinom. Sens tego jest oczywisty. Pracownicy mają być bardziej zadowoleni z pracy w Spółce, która dostarcza im źródło dochodów w różnorakiej formie. Bezspornym jest więc, że omawiane wydatki stanowią wynagrodzenie pracownicze, a te mają bezpośredni wpływ na przychody osiągane przez Spółkę, co jest także zgodne z przywołaną teorią związku przyczynowo-skutkowego. Kwestia ta (zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzeń pracowniczych) w przepisach prawa podatkowego nie budzi żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Fakt, że korzystają fizycznie z tychże usług poza pracownikami osoby Uprawnione nie zmienia faktu, że jest to doliczane do przychodu pracowników i winno być uznane za jej koszt uzyskania przychodu.

Na marginesie warto także zauważyć, że art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, nie wymaga wcale istnienia związku bezpośredniego między poniesieniem wydatku, a uzyskaniem przychodu. Może być to także związek pośredni. Musi być tylko w ogóle zachowany cel poniesienia wydatku pod postacią osiągnięcia w jego wyniku przychodu, co daje przymiot kosztu uzyskania przychodu takim wydatkom. Potwierdzają to liczne wyroki sądowe. Przykładowo, w wyroku z 12 maja 1999 r. sygn. akt I SA/Wr 482/97, NSA stwierdził, że: „kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty”. W przypadku Spółki, ponoszenie przez nią wydatków na finansowanie usług medycznych osobom Uprawnionym, jako wydatki stanowiące wynagrodzenie ze stosunku pracy, od którego Spółka odprowadziła zaliczkę na podatek PIT, musi być traktowane jako jej koszt uzyskania przychodu.

Zatem, kosztami uzyskania przychodu są uzasadnione racjonalnie i gospodarczo wydatki związane z działalnością gospodarczą podatnika przez ich poniesienie w celu osiągnięcia przychodu. Wydatki poniesione przez Spółkę na wynagrodzenie pracowników w formie niepieniężnej (zakup usług medycznych dla osób Uprawnionych) są z całą pewnością uzasadnione racjonalnie i gospodarczo, a przychód, jako będący ich następstwem, jest oczywisty. Dlatego w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie zacytowany powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wobec powyższego, zdaniem Spółki, ma pełne prawo zaliczyć przedmiotowe wydatki do swoich kosztów uzyskania przychodu.

Brak wyłączenia w ustawie o CIT z kosztów uzyskania przychodów wydatków Spółki.

Bardzo istotnym argumentem wskazującym na możliwość zaliczania omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodu Spółki jest brak ich wymienienia w katalogu wyłączeń przedmiotowych z kosztów uzyskania przychodów, przewidzianych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Tylko koszty wymienione w tym przepisie (art. 16 ust. 1 ustawy o CIT) nie mogą być kosztem dla podatnika. Jako, że omawiana sytuacja nie wyczerpuje znamion żadnej z sytuacji uregulowanych w przedmiotowym przepisie, wydatki Spółki są w całości kosztem uzyskania przychodu. Jest to o tyle logiczne, że dziwnym byłoby piętnowanie i nie zaliczanie do kosztów części należnego pracownikowi wynagrodzenia ze stosunku pracy, które w przedmiotowej sprawie wynika z korzystania przez osoby Uprawnione z usług medycznych zakupionych przez Spółkę.

Potwierdzenie stanowiska Spółki znajduje się w interpretacji nr IBPBI/4510-58/15/IZ (winno być IBPBI/2/4510-58/15/IZ) z 15 kwietnia 20015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (zwanego dalej „Dyrektorem”). W interpretacji tej, Dyrektor stwierdził następująco: „Wydatki poniesione na zakup pakietów medycznych, w ramach których są zawarte świadczenia profilaktyki oraz medycyny zarówno dla pracowników, jak i członków ich rodzin spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop. Jednocześnie nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 updop, zatem stanowią one koszty uzyskania przychodów”.

Organ podatkowy w uzasadnieniu wydanej interpretacji stwierdził, że kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na zakup pakietów medycznych na rzecz pracowników, ponieważ są związane z prowadzoną przez spółkę działalnością. Za „koszty pracownicze” można uznać także wydatki dotyczące zakupu pakietów medycznych dla członków rodzin pracowników. Świadczenie to bowiem jest związane ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą (gdyby nie ten stosunek członkowie rodzin nie partycypowaliby w nabytych pakietach medycznych). Powołany organ ocenił cel poniesionego wydatku, stwierdzając, że nie ulega wątpliwości, że wydatki na zakup pakietów medycznych dla pracowników oraz członków ich rodzin spółka poniosła w trosce o pracowników i ich rodziny. Wpływa to na zwiększenie motywacji pracowników do pracy, gdyż pakiety wpływają na lojalność wobec pracodawcy i budują wizerunek pracodawcy jako dbającego nie tylko pracowników, ale również o członków rodzin pracowników. To z kolei skutkuje wyższą efektywnością pracy oraz rzutuje na zmniejszenie fluktuacji pracowników.

Ponadto, organ podatkowy uznał, że wydatki na pakiety medyczne stanowią przejaw i wyraz starań spółki o stan zdrowia, kondycji fizycznej samopoczucia pracowników oraz ich najbliższych osób, co w dalszej perspektywie może przyczyniać się do poprawy atmosfery pracy i w rezultacie do zwiększania wydajności pracy z przełożeniem na uzyskiwane przez spółkę przychody. W konsekwencji wydatki te stanowią koszty uzyskania przychodu.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, wskazana powyżej interpretacją potwierdza argumentację co do słuszności zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości usług medycznych sfinansowanych przez nią osobom Uprawnionym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego wynika, że pracownikom Spółki, jako element należnego im wynagrodzenia ze stosunku pracy, przyznano świadczenia dodatkowe, w postaci usług medycznych i abonamentów sportowo-rekreacyjnych. W świetle prawa pracy, te świadczenia zostały uznane za należne pracownikowi wynagrodzenie ze stosunku pracy. Wskazane usługi medyczne i sportowe zostały wykupione dla pracowników Spółki oraz członków ich rodzin lub też partnerów życiowych. Skorzystanie ze wskazanych usług nastąpi poprzez wykupienie kart, które będą służyć określeniu ilości i wartości usług, z których skorzysta dany pracownik i osoba Uprawniona (członek rodziny lub partner/partnerka pracownika). Zakup omawianych usług (do których uprawnia karta) został przez Spółkę sfinansowany z jej środków obrotowych. Na Spółkę są wystawiane faktury z tytułu zakupu tych usług. Ponadto, wartość ww. świadczeń dla pracownika oraz jego najbliższych finansowana przez Spółkę jest kwalifikowana do przychodu pracownika na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) i kwalifikowana przez Spółkę jako część przychodu pracownika ze stosunku pracy, od którego odprowadzane są zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych. W związku z powyższym Spółka powzięła wątpliwość, czy zakup usług medycznych dla osoby Uprawnionej stanowi dla niej koszt uzyskania przychodu.

Kosztami podatkowymi są także m.in. tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na zakup pakietów medycznych na rzecz pracowników, ponieważ są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Za „koszty pracownicze” można uznać także wydatki dotyczące zakupu pakietów medycznych dla członków rodzin/osób bliskich pracowników. Świadczenie to bowiem jest związane ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą (gdyby nie ten stosunek członkowie rodzin/osoby bliskie nie partycypowałyby w nabytych pakietach medycznych).

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 57 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (niebędącej przedmiotem niniejszej interpretacji), świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz.U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Należy zauważyć, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57 updop, podlegają tylko te należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które nie zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji. Zatem, jeżeli osoby uprawnione mogą korzystać z określonych świadczeń zdrowotnych, w ramach wykupionych przez pracodawcę usług medycznych, należy uznać, że art. 16 ust. 1 pkt 57 updop, nie ma zastosowania. W związku z tym, wartość takich usług może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, spełnia bowiem przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się zatem za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.