Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-1131/15/IK
z 24 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 grudnia 2015 r. (data wpływu 31 grudnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 11 marca 2016 r. (data wpływu 14 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe - w zakresie uznania, że bon promocyjny nie stanowi towaru,
• prawidłowe - w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży usług za pomocą bonu promocyjnego,
• nieprawidłowe - w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w sytuacji niezrealizowania bonu promocyjnego.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie uznania bonu promocyjnego za towar oraz w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży bonów promocyjnych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 11 marca 2016 r. (data wpływu 14 marca 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 1 marca 2016 r. znak: IBPP2/4512-1131/15/IK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność z zakresu usług medyczno-analitycznych, w szczególności w przedmiocie przeprowadzania badań i analiz medycznych. Wnioskodawca jest podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT i prowadzi co do zasady działalność zwolnioną z opodatkowania.

W celu promocji swoich usług Wnioskodawca udostępnił przedsiębiorcom do nabycia bony promocyjne opiewające na konkretne usługi (badania). Przedsiębiorcy po ich zakupie mogą następnie przekazać (odpłatnie, nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie - uzależnione jest to wyłącznie od intencji przedsiębiorców-nabywców i Wnioskodawca nie ma na to wpływu).

Bony uprawniają dysponenta bonu do zakupu na jego podstawie badania przeprowadzanego przez Wnioskodawcę. Bon nie może ulec spieniężeniu, ani nie może być za niego wyświadczona żadna inna usługa niezależnie od jej wartości. Bony wydawane są z sześciomiesięcznym okresem ważności, licząc od dnia sprzedaży bonu na rzecz przedsiębiorcy-nabywcy. Bony są rejestrowane w systemie teleinformatycznym, który pozwala na zweryfikowanie, kiedy bon został wydany i kiedy upływa termin jego ważności. Jeżeli bon nie zostanie zrealizowany w terminie, o którym mowa w zdaniu poprzedzającym podlega on umorzeniu.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. Nie można określić konkretnej usługi w momencie sprzedaży bonu, bowiem bon uprawnia do skorzystania z konkretnie określonego pakietu badań laboratoryjnych;
2. Nie można określić konkretnej ceny w momencie sprzedaży bonu, ponieważ korzystając z bonu można wybrać usługę z pakietu badań laboratoryjnych, a badania te mogą przyjmować różne ceny;
3. W związku z powyższym wartość bonu nie będzie stanowiła równowartości konkretnej usługi;
4. Bony mogą być nabywane zarówno przez indywidualnego klienta niebędącego przedsiębiorcą jak i przez przedsiębiorców będących podatnikami podatku od towarów i usług, a także przez zwolnionych z tego podatku;
5. Badania wykonywane przez Wnioskodawcę, do nabycia których będzie upoważniał bon są zwolnione z podatku VAT zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że zawarcie w stanowisku kwestii o fakturowaniu jest niezbędny w celu prawidłowego ujawnienia przebiegu postępowania odnośnie wystawienia bonów na kontrahentów Wnioskodawcy. W konsekwencji sama kwestia i prawidłowość fakturowania nie są przedmiotem zapytania i powinny być traktowane w przedmiotowym opisie jako kwestia poboczna, która nie podlega rozstrzygnięciu i jest elementem stanu faktycznego, a Organ podatkowy nie może modyfikować, oraz wezwać do modyfikowania stanu faktycznego.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług, zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku jako nr 1):

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że bony stanowią znak legitymacyjny w rozumieniu Kodeksu Cywilnego, a tym samym nie stanowią towaru w rozumieniu uVAT w konsekwencji czego obowiązek w podatku od towarów i usług powstaje dopiero w momencie realizacji usługi, która wynika z bonu - art. 19 ust. 1 uVAT.

Stanowisko Wnioskodawcy (oznaczone we wniosku jako ad. 1).

Zgodnie z definicją zawartą w przepisie art. 2 pkt 6 uVAT, przez «towar» rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast poprzez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 uVAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Należy zauważyć, że nabycie bonu przez przedsiębiorcę-nabywcę nie stanowi celu samego w sobie - istotne dla kontrahenta pozostaje zaś to, co w dalszej kolejności można za ten bon uzyskać. Z tego względu sprzedaż bonu nie mieści się w zakresie pojęcia świadczenia usług, gdyż z całą pewnością mamy tutaj rodzaj substratu materialnego w postaci papieru na którym opisane jest na co bon figuruje. Jednocześnie nie może być mowy o tym, że bon towarowy stanowi towar w rozumieniu uVAT, gdyż nie stanowi on potencjalnego dobra konsumpcyjnego sam w sobie, a jedynie w zakresie VAT przedmiotowe mogą stać się usługi lub przedmioty nabyte na podstawie bonu.

Bon należy zatem uznać za przejaw znaku legitymacyjnego określonego w art. 921(15) § 1 KC. Zgodnie z wskazaną regulacją znak legitymacyjny jest dokumentem stwierdzających obowiązek świadczenia. Za takim rozumieniem pojęcia bonu towarowego - jako znaku legitymacyjnego opowiadają się w swych interpretacjach organy podatkowego, niejednokrotnie stwierdzając, że takie rozumienie jest powszechnie przyjęte [por. Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 października 2011 r., sygn. IPPP3/443-1043/11-2/JK; Interpretację Indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 grudnia 2010 r., sygn. IPPP2/443-735/10-4/KG].

Nie ma tu znaczenia, że w przedmiotowej sprawie bony opiewają na konkretne świadczenia. Pojęcie bonu towarowego nie jest zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego. Internetowy Słownik Języka Polskiego (http://sjp.pwn.pl)) definiuje zaś «bon» jako «dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie pewnych towarów, sumy pieniędzy lub usług».

Przyjęcie, że Bon stanowi znak legitymacyjny w rozumieniu przepisu art. 921(15) § 1 KC ma istotne znaczenie na powstanie momentu opodatkowania w VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wskazano powyżej znak legitymacyjny nie może być traktowana jako usługa, gdyż brak jest podstaw do uznania jej za takową, oraz jednocześnie nie może być on traktowany jako towar, ponieważ jego istota sprzedaży bonu nie jest przeniesienie własności bonu, a umożliwienie osobie nim się legitymującej otrzymanie świadczenia na które bon opiewa.

Ponadto podkreślić należy, że zaakceptowanie poglądu, że bon stanowi towar prowadziłoby do nielogiczności w momencie jego wykorzystania, gdyż podatek należny byłby za dostawę towaru, natomiast przedmiotowy bon mógłby opiewać na świadczenie usług.

Uznać należy, że zdarzenie istotne z punktu widzenia podatku VAT ma miejsce dopiero w momencie realizacji bonu, bowiem zgodnie z art. 19a ust. 1 uVAT moment powstania obowiązku podatkowego ma miejsce z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Tym samym dopiero przybycie pracownika, któremu bon powierzono, oraz nabycie przez niego usługi tym bonem powoduje powstanie obowiązku w podatku VAT [por. m.in. wciąż aktualna Interpretacja Indywidualna Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 24 stycznia 2008 r., sygn. IS.II/2-443/199/07]. Bony stanowią znaki legitymacyjne, które nie dotyczą konkretnego świadczenia, lecz zastępują one środki pieniężne umożliwiając klientom ich wykorzystanie przy nabyciu usług Wnioskodawczyni jako formy „zapłaty” - są więc quasi środkiem płatniczym (w przypadku bonów wydawanych odpłatnie).

W oparciu o powyższe - skoro bony same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb - nie stanowią przejawu autonomicznego świadczenia. Bony nie mieszczą się więc w definicji towaru, określonej w art. 2 pkt 6 uVAT. W konsekwencji ich wydanie nie może stanowić dostawy towarów w rozumieniu art. 7 uVAT [por. Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 września 2012 r., sygn. IPPP1/443-660/12-2/MP].

Opodatkowaniu podatkiem VAT podlega natomiast wyświadczenie usługi badania na rzecz posiada bonu (klienta) w momencie realizacji bonu (według zasad właściwych dla poszczególnych badań).

Z powyższego wynika, że w momencie sprzedaży (wydania) bonów przez Wnioskodawczynię nie dochodzi do żadnego świadczenia ze strony Wnioskodawczyni na rzecz ich odbiorcy - niezależnie od tego, czy bony przekazywane są odpłatnie czy nieodpłatnie [por. Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 października 2011 r., sygn. IPPP3/443-1043/11-2/JK].

Skoro czynność sprzedaży bonów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie ma obowiązku dokumentowania takiej transakcji fakturą. Wobec braku obowiązku dokumentowania czynności wydania bonów fakturą, prawidłowe będzie wystawienie w związku z tym noty księgowej potwierdzającej przekazanie bonu [por. Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 września 2008 r., sygn. ILPP1/443-581/08-2/MT].

Obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstanie dopiero wtedy, gdy bon towarowy zostaje zrealizowany przez klienta. Osoba korzystająca z praw, jakie daje bon, dokonuje w istocie zapłaty za nabywane u Wnioskodawczyni usługi (badania).

Jeżeli zaś bon nie zostanie zrealizowany w terminie (wygaśnie lub zostanie umorzony) Wnioskodawczyni powinna rozpoznać obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług na moment utraty mocy przez bon - wtedy bowiem abstrakcyjne przysporzenie przekształciło się w konkretną czynność, która nie zostanie już zastąpiona przez wykonanie badania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe - w zakresie uznania, że bon promocyjny nie stanowi towaru,
• prawidłowe - w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży usług za pomocą bonu promocyjnego,
• nieprawidłowe - w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w sytuacji niezrealizowania bonu promocyjnego.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W oparciu o art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przez towary stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o VAT).

Zasady dotyczące ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług uregulowane zostały w art. 19a ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do kwestii ustalenia czy bon promocyjny stanowi towar oraz czy wydanie bonu promocyjnego powoduje powstanie obowiązku podatkowego.

Należy zauważyć, że przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia bonu promocyjnego. Natomiast Słownik Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN) definiuje „bon” jako „dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie pewnych towarów, sumy pieniędzy lub usług”.

W świetle powyższego, a także przywołanego wcześniej przepisu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, bon towarowy, nazwany w omawianej sprawie przez Wnioskodawcę „bonem promocyjnym”, nie mieści się w definicji towaru w rozumieniu ww. przepisu ustawy o VAT lecz jest jedynie dokumentem uprawniającym do odbioru towarów (usług). Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary lub usługi, natomiast wydanie tego bonu następuje w zamian za dokonanie wpłaty środków pieniężnych przez klienta na rzecz Wnioskodawcy. Konsekwentnie zatem, czynności sprzedaży ww. bonów klientom nie można utożsamiać z dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dokonania wpłaty środków pieniężnych przez nabywcę na rzecz Wnioskodawcy, a w konsekwencji wydania bonu promocyjnego nie można również uznać za świadczenie usług za odpłatnością.

Z wniosku nie wynika aby Wnioskodawca stawiał jakiekolwiek ograniczenia lub warunki jakie klient musiałby spełnić aby nabyć bon promocyjny. W konsekwencji w przedmiotowej sytuacji (tj. sprzedaży bonu promocyjnego) nie mamy również do czynienia ze świadczeniem usług przez Wnioskodawcę na rzecz jego klientów.

A zatem, wskazany bon promocyjny, będący znakiem legitymacyjnym, w okolicznościach przedstawionych we wniosku, nie wypełnia definicji towaru wynikającej z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT a czynność odpłatnego przekazania bonu promocyjnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto dokonana przez klientów Wnioskodawcy wpłata środków pieniężnych w związku z nabyciem bonu promocyjnego nie stanowi także zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu art. 19a ust. 8 ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o podatku od towarów i usług definicji zaliczki ani przedpłaty. Zgodnie ze „Słownikiem języka polskiego PWN”, zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet należności. Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przez przedpłatę należy rozumieć określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru lub usługi, wpłacaną z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

Stosownie do powyższego, zaliczka jak również przedpłata jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego dokonana przez klientów Wnioskodawcy wpłata środków pieniężnych w związku z nabyciem bonu promocyjnego nie będzie związana z nabyciem określonej usługi, bowiem jak wskazał Wnioskodawca, w momencie sprzedaży bonu promocyjnego nie jest możliwe określenie usług, które zostaną nabyte przy jego wykorzystaniu. Również nie można określić konkretnej ceny w momencie sprzedaży bonu, ponieważ korzystając z bonu można wybrać usługę z pakietu badań laboratoryjnych, a badania te mogą przyjmować różne ceny. Co więcej, bon niezrealizowany w terminie (okres 6 miesięcy) podlega umorzeniu.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że pobierana przez Wnioskodawcę opłata za bon promocyjny nie jest formą przedpłaty lub zaliczki, gdyż klienci nabywając przedmiotowy bon promocyjny wpłacają odpowiednią kwotę nie za z góry ustaloną usługę. Tym samym dokonana wpłata nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, w momencie wydania bonu.

W omawianej sprawie zapłata, która ma miejsce przed wykonaniem usługi nie spełnia w całej rozciągłości definicji przedpłaty. Przyszła usługa nie jest jeszcze w momencie zapłaty szczegółowo określona – nieznany jest przedmiot usługi, ilość oraz cena usług. Dopiero z chwilą wykonania usługi, a więc w momencie skorzystania z usługi powstaje obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT.

Reasumując, należy stwierdzić, że czynność sprzedaży przez Wnioskodawcę bonów promocyjnych, o których mowa we wniosku, nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, natomiast środki pieniężne, które otrzymuje Wnioskodawca w związku z odpłatnym przekazaniem tych bonów swoim klientom nie stanowią zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu art. 19a ust. 8 ustawy o VAT.

W tej sytuacji, w momencie sprzedaży bonów podarunkowych nie wystąpi obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług. Należy przy tym podkreślić, że dotyczy to również sytuacji, gdy bon promocyjny nie zostaje zrealizowany w wymaganym terminie i traci swoją moc z uwagi na upływ terminu na który został wydany.

Dopiero realizacja bonu, czyli fizyczne skorzystanie z usługi przez klienta, regulującego zapłatę poprzez wręczenie bonu, jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Wykonanie usługi za bony podlega opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych według stawek właściwych dla danej usługi. Wówczas w przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy art. 19a ustawy o VAT.

Natomiast w sytuacji gdy w ustalonym przez Wnioskodawcę, jako wydawcę bonu promocyjnego sześciomiesięcznym okresie ważności, licząc od dnia sprzedaży bonu na rzecz przedsiębiorcy – nabywcy, nie został on zrealizowany, nie wystąpi obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe - w zakresie uznania, że bon promocyjny nie stanowi towaru,
• prawidłowe - w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży usług za pomocą bonu promocyjnego,
• nieprawidłowe - w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w sytuacji niezrealizowania bonu promocyjnego.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Ponadto należy wskazać, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga w kwestii fakturowania, bowiem jak wynika ze wskazań Wnioskodawcy w uzupełnieniu do wniosku, kwestia ta nie była przedmiotem zapytania i nie powinna podlegać rozstrzygnięciu.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślić należy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego udzielona odpowiedź traci swą ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.