2016.05.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-1272/15/16-5/S/MP
z 4 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

W związku ze skargą wniesioną w dniu 11 kwietnia 2016 r. (data wpływu 14 kwietnia 2016 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 4 lutego 2016 r. znak IPPP1/4512-1272/15-4/MP (doręczoną w dniu 8 lutego 2016 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów, w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) uwzględnia skargę w całości, w związku z czym, zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 4 lutego 2016 r. nr IPPP1/4512-1272/15-4/MP uznając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2015 r. (data wpływu 17 grudnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 20 stycznia 2016 r. (data wpływu 22 stycznia 2016 r.) na wezwanie Organu z dnia 12 stycznia 2016 r. (doręczone w dniu 15 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z dotankowaniem serwisowanych samochodów osobowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2015 r. wpłynął wniosek Strony o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z dotankowaniem serwisowanych samochodów osobowych.

Wniosek uzupełniono w dniu 20 stycznia 2016 r. (data wpływu 22 stycznia 2016 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 12 stycznia 2016 r. (doręczone w dniu 15 stycznia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową (spółką z o.o.) posiadającą siedzibę i miejsce zarządu na terytorium Polski, posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w podatku CIT w Polsce oraz jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym („Wnioskodawca").

Wnioskodawca jest niezależnym dealerem pojazdów samochodowych (samochodów osobowych), świadczy usługi serwisowe oraz usługi wynajmu pojazdów samochodowych. W przypadku świadczenia usług serwisowych, Wnioskodawca w niektórych przypadkach serwisowane pojazdy samochodowe odbiera lub odprowadza do klientów, co wiąże się z koniecznością dotankowywania pojazdów samochodowych (zdarza się, że takie odprowadzanie pojazdu samochodowego wiąże się z podróżą nawet ok. 200 km, co generuje konieczność dotankowywania i ponoszenia innych kosztów). Dotankowywanie samochodów jest również niezbędne ze względu na konieczność sprawdzenia przez pracowników Wnioskodawcy, czy usługa serwisu została prawidłowa wykonana.

Wnioskodawca nie wykorzystuje tych pojazdów samochodowych (powierzonych mu w celu serwisu) do swojej działalności gospodarczej (poza świadczeniem usługi serwisu).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 20 stycznia 2016 r. Wnioskodawca wskazał:

Nadzór nad pojazdami odbieranymi lub odprowadzanymi do klientów w związku ze świadczoną usługą serwisową sprawują wyznaczeni przez dyrektora serwisu pracownicy. Przy odbiorze samochodu spisywany jest protokół odbioru gdzie wpisywany jest przebieg pojazdu, oraz stan paliwa. Przy zdaniu pojazdu ponownie jest podpisywany protokół z przebiegiem pojazdu i stanem paliwa. Dyrektor serwisu kontroluje, czy pracownik przejechał km zgodnie z wytyczoną trasą od i do właściciela pojazdu.

Użytkowanie samochodów serwisowych klientów do celów prywatnych lub innych jest wykluczone. Pracownicy są zobowiązani przestrzegać regulamin który zabrania takich praktyk. Cytat z regulaminu:

„Dla pojazdów, o których mowa w niniejszym rozdziale III, zabroniony jest wszelki ich użytek na cele inne niż wykonanie zleconej przez klienta usługi, w tym użytek prywatny, polegający w szczególności na:

podróży pomiędzy miejscem zamieszkania Użytkownika a miejscem pracy,
przewożeniu osób niebędących osobami zatrudnionymi w Spółce, z wyjątkiem klientów Spółki, osoby upoważnione, klientów i kontrahentów,
podróży poza wykonywaniem zadań w ramach zlecenia usługi,
podróży niezwiązanej z działalnością Spółki”.

Nadzór nad przestrzeganiem regulaminów jest sprawowany przez dyrektora serwisu.

Zabezpieczeniami gwarantującymi przestrzeganie wewnątrzfirmowych regulaminów są protokoły zdawczo - odbiorcze przed i po odstawieniu pojazdu z zaznaczeniem stanu paliwa. Ponadto monitorowanie zużytego paliwa odbywa się prostą metodą matematyczną ilości zużytych litrów do przejechanych kilometrów.

Koszt dotankowania jest wliczany do wartości usługi serwisowej.

Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu serwisowanych pojazdów o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT, gdyż stoi na stanowisku, iż w świetle udzielonych powyżej odpowiedzi jest to czynność zbędna.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku - w przypadku dotankowywania samochodów osobowych serwisowanych przez Wnioskodawcę na rzecz klientów np. w celu odprowadzenia samochodu do klienta, sprawdzenia czy usługa serwisu została prawidłowo wykonana itp. - Wnioskodawcy przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od tych wydatków ?

Zdaniem Wnioskodawcy :

W stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku - w przypadku dotankowywania samochodów osobowych serwisowanych przez Wnioskodawcę na rzecz klientów np. w celu odprowadzenia samochodu do klienta, sprawdzenia czy usługa serwisu została prawidłowo wykonana itp. - Wnioskodawcy przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od tych wydatków.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, podatnikowi podatku VAT co do zasady, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwota podatku naliczonego, która przysługuje odliczeniu została uregulowana w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, stanowi 50% kwoty podatku: (1) wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika; (2) należnego z tytułu: (a) świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT podatnikiem jest ich usługobiorca, (b) dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT podatnikiem jest ich nabywca, (c) wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów; (3) należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a ustawy o VAT; (4) wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b ustawy o VAT, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy o VAT do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa powyżej, zalicza się wydatki dotyczące :

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zgodnie z art. 86a ust. 3 ustawy o VAT przepis art. 86a ust. 1 ustawy o VAT nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są: (i) wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub (ii) konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy o VAT pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli: (i) sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub (ii) konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W związku z tym, że wydatki na nabycie paliwa przez Wnioskodawcę są ściśle związane z usługami serwisowymi wykonywanymi w pojazdach samochodowych klientów należy uznać, że wydatki te stanowią wydatki związane z pojazdami samochodowymi w rozumieniu art: 86a ust. 2 ustawy o VAT. Biorąc zaś pod uwagę, że pojazdy samochodowe klientów są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej (w celu świadczenia usługi serwisowej) Wnioskodawcy, to zgodnie z art. 86a ust. 2, 3 i 4 ustawy o VAT w zw. z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawcy będzie przysługiwało pełne prawo do odliczenia podatku VAT związanego z tymi wydatkami.

W dniu 4 lutego 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną nr IPPP1/4512-1272/15-4/MP, w której stanowisko Strony uznał za nieprawidłowe.

Zdaniem Organu, Wnioskodawca nie spełnia drugiego ze wskazanych warunków wymienionych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT tj. nie prowadzi ewidencji przebiegu serwisowanych pojazdów, o której mowa w art. 86a ust. 7 ww. ustawy.

Prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdów jest warunkiem koniecznym do uzyskania prawa do odliczenia 100% podatku naliczonego związanego z eksploatacją tych pojazdów.

Jak bowiem wskazuje treść powołanych wyżej regulacji prawnych, w odniesieniu do wydatków związanych z samochodami osobowymi podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu, jeśli samochody te przeznaczone są wyłącznie do odprzedaży lub oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu (dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze).

W konsekwencji, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego od ww. wydatków związanych z dotankowaniem serwisowanych pojazdów bez prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzającej jego wykorzystanie wyłącznie na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego, o ile nie zaistniały wyłączenia wynikające z art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z uwagi na brak możliwości uznania, że serwisowane pojazdy są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, oraz fakt że są to samochody osobowe, Wnioskodawcy – w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw - do dnia 30 czerwca 2015 r. nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabywanego paliwa celem dotankowania tych samochodów w celu odprowadzenia samochodu do klienta lub sprawdzenia czy usługa serwisu została prawidłowo wykonana.

Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona w dniu 8 lutego 2016 r. W dniu 19 lutego 2016 r. (data wpływu 22 lutego 2016 r.) Strona wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, w dniu 18 marca 2016 r. pismem znak IPPP1/4512-1-17/16-2/MP udzielono odpowiedzi na ww. wezwanie, w którym stwierdzono brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego (odpowiedź została skuteczne doręczona w dniu 23 marca 2016 r.).

Skargę na ww. interpretację indywidualną Strona wniosła w dniu 11 kwietnia 2016 r. (data wpływu 14 kwietnia 2016 r.).

Zarzuty skargi :

Skarżąca wnosi o :

uchylenie Interpretacji w całości - z powodu jej wydania z naruszeniem art. 14b § 1 w zw. z art. 14c § 1 zdanie pierwsze i art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej oraz art. 14b § 1 w zw. z art. 14c § 1 zdanie drugie Ordynacji podatkowej w zw. z art. 86 ust. 1 i art. 86a ustawy o VAT - na skutek dokonania przez Ministra Finansów w Interpretacji błędnej wykładni art. 86 ust. 1 i art. 86a ustawy o VAT skutkującej niewłaściwą oceną: co do za - co doprowadziło do błędnego zastosowania przez Ministra Finansów w Interpretacji art. 14b § 1 w zw. z art. 14c § 1 zdanie pierwsze w zw. z art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej oraz błędnego niezastosowania art. 14b § 1 w zw. z art. 14c § 1 zdanie pierwsze i zdanie drugie Ordynacji podatkowej - poprzez uznanie stanowiska Skarżącej, przedstawionego we Wniosku, w tym wykładnię art. 86 ust. 1 i art. 86a ustawy o VAT za nieprawidłowe,
podczas gdy w analizowanym w Interpretacji stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym stanowisko Skarżącej przedstawione we Wniosku, w tym wykładnię art. 86 ust 1 i art. 86a ustawy o VAT należało uznać za prawidłowe, tj. uznać, iż w stanie faktycznym i w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku w przypadku dotankowywania samochodów osobowych serwisowanych przez Skarżącą na rzecz klientów np. w celu odprowadzenia samochodu do klienta, sprawdzenia czy usługa serwisu została prawidłowo wykonana itp. Skarżącej przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od poniesionych wydatków, oraz

Zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Skarżąca nie zgadza się ze stanowiskiem Ministra Finansów przedstawionym w Interpretacji i podtrzymanym w Odpowiedzi na Wezwanie do Usunięcia Naruszenia Prawa w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT naliczonego z tytułu wydatków związanych z dotankowywaniem serwisowanych samochodów osobowych, uznaje je za błędne oraz podtrzymuje swoje stanowisko zawarte we Wniosku i w Wezwaniu do Usunięcia Naruszenia Prawa.

Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej „minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) ”. Ponadto, stosownie do art. 14c § 1 zdanie pierwsze Ordynacji podatkowej „ interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny”. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy, interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej).

Z ww. przepisów Ordynacji podatkowej wynika, że wniosek zainteresowanego podmiotu (w tym też podatnika) o wydanie interpretacji indywidualnej - o ile spełnia wszystkie wymogi formalne, wskazane w Ordynacji podatkowej - zobowiązuje Ministra Finansów do wydania takiej interpretacji (art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej), przy czym organ interpretujący musi wydać interpretację zgodną z prawem (a nie interpretację wadliwą). W razie, gdy organ nie zgadza się ze stanowiskiem wnioskodawcy, ma on obowiązek: (i) wskazać stanowisko prawidłowe (zdaniem organu) oraz (ii) sformułować uzasadnienie prawne dokonania takiej oceny.

Zdaniem Skarżącej, Minister Finansów w Interpretacji naruszył tak art. 14b § 1 w zw. z art. 14c § 1 zdanie pierwsze i art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej, jak i art. 14b § 1 w zw. z art. 14c § 1 zdanie drugie Ordynacji podatkowej, wydając indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego, w której: (i) błędnie zastosował art. 14b § 1 w zw. z art. 14c § 1 zdanie pierwsze oraz art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej oraz (ii) błędnie nie zastosował art. 14b § l w zw. z art. 14c § 1 zdanie drugie Ordynacji podatkowej - uznając stanowisko Skarżącej, przedstawione we Wniosku za nieprawidłowe w sytuacji, gdy w realiach niniejszej sprawy, stanowisko Skarżącej należało uznać za prawidłowe.

Skarżąca stoi bowiem na stanowisku, iż prawidłowe jest stanowisko Skarżącej, zgodnie z którym w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku, w przypadku dotankowywania samochodów osobowych serwisowanych przez Skarżącą na rzecz klientów np. w celu odprowadzenia samochodu do klienta, sprawdzenia czy usługa serwisu została prawidłowo wykonana itp. - Skarżącej przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od poniesionych wydatków.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT „w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 [ustawy o VAT], przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 [ustawy o VAT]”, (zastrzeżenia z art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT nie mają znaczenia dla stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionych we Wniosku).

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT „kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu: nabycia towarów i usług.”

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT „w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 [ustawy o VAT], stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 [ustawy o VAT] podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 [ustawy o VAT] podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a [ustawy o VAT];
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b [ustawy o VAT], oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 [ustawy o VAT] oraz art. 34 [ustawy o VAT].”

Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy o VAT „do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa powyżej, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.”

Zgodnie z art. 86a ust. 3 ustawy o VAT „przepis [ art. 86a] ust. 1 [ustawy o VAT] nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.”

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy o VAT „pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. ”

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionym we Wniosku, Skarżąca jest niezależnym dealerem pojazdów samochodowych (samochodów osobowych), świadczy usługi serwisowe oraz usługi wynajmu pojazdów samochodowych.

W przypadku świadczenia usług serwisowych, Skarżąca w niektórych przypadkach serwisowane pojazdy samochodowe odbiera lub odprowadza do klientów, co wiąże się z koniecznością dotankowywania pojazdów samochodowych (zdarza się, że takie odprowadzanie pojazdu samochodowego wiąże się z podróżą nawet ok 200 km, co generuje konieczność dotankowywania i ponoszenia innych kosztów). Dotankowywanie samochodów jest również niezbędne ze względu na konieczność sprawdzenia przez pracowników Skarżącej czy usługa serwisu została prawidłowa wykonana.

Skarżąca nie wykorzystuje tych pojazdów samochodowych (powierzonych jej w celu serwisu) do swojej działalności gospodarczej (poza świadczeniem usługi serwisu).

Ponadto w piśmie z dnia 20 stycznia 2016 r. stanowiącym uzupełnienie Wniosku, Skarżąca wskazała między innymi, że koszt dotankowania samochodu jest wliczany do wartości usługi serwisowej. Zatem - jak wynika z powyższego - nabywane przez Skarżącą paliwo stanowi towar służący wykonaniu przez Skarżącą usługi serwisu.

Wobec tego, zgodnie z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionych we Wniosku oraz mając na uwadze ww. przepisy ustawy o VAT, Skarżąca stoi na stanowisku odmiennym niż Minister Finansów w Interpretacji, iż w przypadku dotankowywania samochodów osobowych serwisowanych przez Skarżącą na rzecz klientów np. w celu odprowadzenia samochodu do klienta, sprawdzenia czy usługa serwisu została prawidłowo wykonana itp. - Skarżącej przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od poniesionych wydatków.

Skarżąca spełnia bowiem warunki wszystkie wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT stanowiące przesłanki umożliwiające obniżenie kwoty podatku VAT naliczonego o kwotę podatku VAT należnego. Skarżąca: (i) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, a (ii) wydatki na paliwo do serwisowanych samochodów mają związek z prowadzoną przez Skarżącą działalnością gospodarczą podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z tym, wbrew temu co wskazał Minister Finansów w Interpretacji, ograniczenia zawarte w art. 86a ustawy o VAT dotyczące prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego nie znajdą w tym wypadku zastosowania. Skarżąca nie wykorzystuje bowiem serwisowanych przez siebie samochodów w działalności gospodarczej (poza świadczeniem usługi serwisu). Serwisowane samochody są przekazywane Skarżącej wyłącznie do wykonania określonych czynności serwisowych. Natomiast wydatki ponoszone przez Skarżącą są związane z wykonaniem usługi serwisowej, a także razem z tą usługą rozliczane jako jedna usługa serwisowa.

Stanowisko Skarżącej znajduje potwierdzenie w innych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego wydawanych przez Ministra Finansów. Jako przykład należy wskazać m.in. interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 29 października 2014 r. (nr IBPP2/443-693/14/ICz), w której - w stanie faktycznym zbliżonym do stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego we Wniosku - wskazano między innymi, że „biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego oraz treść powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że dokonane zakupy (paliwa) służą wykonywaniu czynności opodatkowanych, bowiem jak wyjaśnił Wnioskodawca zakupione paliwo wykorzystuje do świadczonych usług serwisu i napraw pojazdów należących do floty klienta. Zatem jak wskazał Wnioskodawca nabywane paliwo wykorzystywane do naprawianych samochodów, będzie wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych. Wobec powyższego, w świetle powołanego art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawcy, jako zarejestrowanemu podatnikowi podatku VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakup paliwa wykorzystywanego jako materiał do naprawy i serwisu samochodów należących do firm flotowych, na zasadach wynikających z ww. przepisu.”

Podobne stanowisko przedstawił Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 5 marca 2015 r. (nr IBPP2/443-1252/14/KO). Odnosząc się do stanu faktycznego tej sprawy organ podatkowy wskazał, iż „z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie posiada żadnego tytułu prawnego do używania pojazdów. Wnioskodawca na mocy umowy jest uprawiony wyłącznie do wykonania ściśle określonych czynności wymienionych w zawartej pomiędzy stronami umowie. Wnioskodawca nie jest uprawniony do używania czy też eksploatacji pojazdów w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Zawarta umowa zobowiązuje Wnioskodawcę do odbioru pojazdów samochodowych, stanowiących własność kontrahenta, od klienta swego kontrahenta (leasingobiorcy), wykonania wymienionych w umowie czynności i dostarczenia tych pojazdów w miejsce wskazane przez kontrahenta (właściciela pojazdu - bank). Właścicielem pojazdów jest Bank lub Fundusz Leasingowy. Analiza ww. przepisów art. 86a ust. 2 pkt 3 [ustawy o VAT] wskazuje, że ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego przy nabyciu paliwa dotyczy wydatków związanych z pojazdami samochodowymi używanymi na podstawie tytułu prawnego do używania tych pojazdów do działalności gospodarczej. Tymczasem w rozpatrywanej sprawie pojazdy samochodowe, będące przedmiotem windykacji, do których Wnioskodawca w oparciu o zapisy umowy zobowiązany jest do m. in. zatankowania paliwa „do pełna” i niezwłocznego odstawienia pojazdu w miejsce wskazane przez właściciela pojazdu - bank, nie posiada żadnego tytułu ani uprawnienia do użytkowania czy eksploatacji tych pojazdów w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Właścicielem tych pojazdów jest Bank lub Fundusz Leasingowy. Zatem należy uznać, że pojazdy te nie są używane czy eksploatowane stricte w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest wyłącznie uprawniony do wykonania określonych czynności związanych przygotowaniem tych pojazdów do przekazania właścicielowi. W konsekwencji przyjąć należy, że przepisy art. 86a ustawy o VAT nie będą miały zastosowania. ”

Zbieżne z powyższymi stanowisko przedstawił organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z dnia 18 sierpnia 2015 r. (nr ITPP2/4512-669/15/RS). Minister Finansów również w tej interpretacji przepisów prawa podatkowego stanął na stanowisku, iż „ w przypadku samochodów osobowych oraz dostawczych, będących własnością kontrahenta Spółki, które wykorzystuje w celu wykonania badań i analiz technicznych, nie ma zastosowania art. 86a ustawy o VAT, bowiem okoliczności sprawy nie wskazują, aby Spółka posiadała tytuł prawny do ww. samochodów. Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że od wydatków na zakupy materiałów eksploatacyjnych takich jak: płyny, oleje, opony, części zamienne oraz zakupu paliwa do ich napędu, niezbędnych do przeprowadzenia ww. usług, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego na zasadach ogólnych, zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Należy zaznaczyć, że prawo to przysługuje pod warunkiem. że nie znajdą zastosowania wyłączenia, o których mowa w art. 88 ustawy o VAT."

Zatem, zdaniem Skarżącej, Minister Finansów w Interpretacji błędnie uznał, iż Skarżącej nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu wydatków związanych z dotankowywaniem serwisowanych samochodów osobowych. Skarżąca wskazuje bowiem, iż ponoszone przez Skarżącą wydatki na nabycie paliw w celu odprowadzenia samochodu do klienta, sprawdzenia czy usługa serwisu została prawidłowo wykonana itp. są związane z wykonywaniem przez Skarżącą usługi serwisowej, w związku z tym, zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Skarżąca powinna mieć prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT z tytułu poniesienia ww. wydatków.

Mając na uwadze powyższe, Skarżąca wnosi jak we wstępie Skargi.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów, po rozpatrzeniu skargi wniesionej w dniu 11 kwietnia 2016 r. (data wpływu 14 kwietnia 2016 r.) i ponownym przeanalizowaniu opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z 11 grudnia 2015 r. (data wpływu 17 grudnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 20 stycznia 2016 r. (data wpływu 22 stycznia 2016 r.) na wezwanie Organu z dnia 12 stycznia 2016 r. (doręczone w dniu 15 stycznia 2016 r.) - jest prawidłowe.

Kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zgodnie z którym, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powołanego przepisu art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego) oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Na mocy art. 86a ust. 1 ww. ustawy – w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy – do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

W myśl art. 86a ust. 3 ustawy – przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Stosownie do art. 2 pkt 34 cyt. ustawy, przez pojazdy samochodowe, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z pózn. zm.), użyte w ustawie określenie pojazd samochodowy oznacza pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

W świetle pkt 40 ww. artykułu, określenie samochód osobowy oznacza - pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Według art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy – warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
- jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1
  lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności (art. 86a ust. 6 ustawy).

Użycie wyrazu „wyłącznie” w art. 86a ust. 5 ustawy, obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2014 r., wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane – choćby przejściowo – do innych celów (np. użytek służbowy podatnika ). Ewidencja dla tego rodzaju pojazdów (jeśli jest to pojazd obiektywnie wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej) musi być prowadzona i powinna zawierać wskazane w przepisie art. 86a ust. 7 ustawy elementy.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

samochodów osobowych;
innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi :
1. 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
2. 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
3. 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.

Jak wynika z regulacji ust. 2 tego artykułu, przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest niezależnym dealerem pojazdów samochodowych (samochodów osobowych), świadczy usługi serwisowe oraz usługi wynajmu pojazdów samochodowych.

W przypadku świadczenia usług serwisowych, Wnioskodawca w niektórych przypadkach serwisowane pojazdy samochodowe odbiera lub odprowadza do klientów, co wiąże się z koniecznością dotankowywania pojazdów samochodowych (zdarza się, że takie odprowadzanie pojazdu samochodowego wiąże się z podróżą nawet ok. 200 km, co generuje konieczność dotankowywania i ponoszenia innych kosztów). Dotankowywanie samochodów jest również niezbędne ze względu na konieczność sprawdzenia przez pracowników Wnioskodawcy, czy usługa serwisu została prawidłowo wykonana. Koszt dotankowania jest wliczany do wartości usługi serwisowej.

Wnioskodawca nie wykorzystuje tych pojazdów samochodowych (powierzonych mu w celu serwisu) do swojej działalności gospodarczej (poza świadczeniem usługi serwisu).

Nadzór nad pojazdami odbieranymi lub odprowadzanymi do klientów w związku ze świadczoną usługą serwisową sprawują wyznaczeni przez dyrektora serwisu pracownicy. Przy odbiorze samochodu spisywany jest protokół odbioru gdzie wpisywany jest przebieg pojazdu, oraz stan paliwa. Przy zdaniu pojazdu ponownie jest podpisywany protokół z przebiegiem pojazdu i stanem paliwa. Dyrektor serwisu kontroluje czy pracownik przejechał km zgodnie z wytyczoną trasą od i do właściciela pojazdu. Monitorowanie zużytego paliwa odbywa się prostą metodą matematyczną ilości zużytych litrów do przejechanych kilometrów.

Użytkowanie samochodów serwisowych klientów do celów prywatnych lub innych jest wykluczone. Pracownicy są zobowiązani przestrzegać regulamin który zabrania takich praktyk. Regulamin stanowi m.in., że „Dla pojazdów, o których mowa w niniejszym rozdziale III, zabroniony jest wszelki ich użytek na cele inne niż wykonanie zleconej przez klienta usługi, w tym użytek prywatny, polegający w szczególności na:

podróży pomiędzy miejscem zamieszkania Użytkownika a miejscem pracy,
przewożeniu osób niebędących osobami zatrudnionymi w Spółce, z wyjątkiem klientów Spółki, osoby upoważnione, klientów i kontrahentów,
podróży poza wykonywaniem zadań w ramach zlecenia usługi,
podróży niezwiązanej z działalnością Spółki”.

Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu serwisowanych pojazdów o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT, gdyż stoi na stanowisku, iż w świetle udzielonych powyżej informacji jest to czynność zbędna.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z dotankowaniem serwisowanych samochodów osobowych (np. w celu odprowadzenia samochodu do klienta lub sprawdzenia czy usługa serwisu została wykonana prawidłowo).

Z analizy treści art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi dotyczy pojazdów będących własnością podatnika lub wykorzystywanych przez niego na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze w prowadzonej działalności gospodarczej, albo gdy są zaimportowane przez podatnika lub przez niego wytworzone na potrzeby prowadzenia tej działalności. Nie można za takie uznać pojazdów, które nie są własnością podatnika, ani do których nie posiada on tytułu prawnego (na podstawie np. umowy najmu, dzierżawy, leasingu), a jedynie zostały mu powierzone w celu wykonania określonych usług.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że w przypadku samochodów osobowych, będących własnością klienta Spółki i przekazywanych Spółce wyłącznie w celu wykonania określonych czynności serwisowych , nie znajdzie zastosowania ograniczenie w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikające z art. 86a ustawy o VAT. Wnioskodawca (Spółka) nie posiada żadnego tytułu prawnego do ww. samochodów, nie wykorzystuje tych pojazdów do swojej działalności gospodarczej (poza świadczeniem usługi serwisu). Nabywane paliwo celem dotankowania opisanych pojazdów stanowi towar służący wykonaniu przez Spółkę usługi serwisu, koszt dotankowania jest wliczany do wartości usługi serwisowej.

Z uwagi na to należy wskazać, że w przypadku dotankowania samochodów osobowych serwisowanych przez Wnioskodawcę na rzecz klientów (np. w celu odprowadzenia samochodu do klienta lub sprawdzenia czy usługa serwisu została prawidłowo wykonana), Spółce przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z tytułu tych wydatków na zasadach ogólnych, zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Należy zaznaczyć, że prawo to przysługuje pod warunkiem, że nie znajdą zastosowania wyłączenia, o których mowa w art. 88 ww. ustawy.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Organ podatkowy informuje ponadto, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych sprawa została rozpatrzona odrębnie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin