Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-258/16-2/SO
z 31 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2016 r. (data wpływu 14 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

R. sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) powstała w celu zrealizowania inwestycji „B.” (dalej: „Inwestycja”). Inwestycja polega na wybudowaniu, eksploatacji i zarządzaniu bioelektrownią (tzn. biogazownią wytwarzającą biogaz). Z biogazu powstałego w bioelektrowni wyprodukowana zostanie energia elektryczna.

Realizacja Inwestycji została powierzona wyspecjalizowanej firmie („Generalny Wykonawca”). Generalny Wykonawca wykonał roboty budowlane oraz nadzorował całość zadań mających za cel realizację Inwestycji. Wynagrodzenie Generalnego Wykonawcy zostało określone jedną kwotą i zafakturowane w jednej fakturze, w której nie wyodrębniono żadnych poszczególnych pozycji, takich jak koszty poszczególnych materiałów czy usług zakupionych w ramach realizacji Inwestycji.

Podczas realizacji Inwestycji Spółka płaciła Generalnemu Wykonawcy zaliczki, przy czym nie dotyczyły one poszczególnych etapów, a jedynie zaliczek tytułem ogólnej realizacji Inwestycji.

W skład ukończonej Inwestycji – bioelektrowni („Bioelektrowni”) wchodzą następujące składniki:

• zamknięte komory fermentacyjne z niezbędnymi urządzeniami,
  

• magazyn substratów (silosy) z niezbędnymi urządzeniami,
  

• kontener sanitarno-biurowy,
  

• zbiornik ziemny laguna (na odpad pofermentacyjny),
  

• zbiornik wstępny na przyjęcie płynnego materiału wsadowego z niezbędnymi urządzeniami,
  

• zbiornik wstępny buforowy na płynną fazę po separacji z niezbędnymi urządzeniami;
  

• studzienki rozdzielcze pofermentu i zbiorniki na wodę pofermentacyjną z niezbędnymi rurociągami i pompami,
  

• stacja transformatorowa z niezbędnym okablowaniem,
  

• instalacja osuszania produktu pofermentacyjnego,
  

• separator z wiatą do składowania pofermentu suchego i niezbędnymi urządzeniami i maszynami,
  

• moduł odsiarczania biogazu z rurociągami,
  

• kogenerator: (silnik spalinowy, silnik elektryczny (prądnica), szafa sterownicza, system sterowniczy - komplet),
  

• podajnik (linia przesyłu masy: pompa + sieć przesyłowa),
  

• łącznik techniczny,
  

• chłodnia gazu (silos z zbiornikiem biogazu),
  

• magazyn na suszony poferment,
  

• plac utwardzony,
  

• pochodnia gazowa z rurociągami,
  

• ogrodzenie,
  

• waga,
  

• zbiornik bezodpływowy szambo,
  

• odgromniki,
  

• hydranty naziemne,
  

• systemy sterowania i kontroli.
  
  
  

Obiekty posadowione na terenie Bioelektrowni wypełnione są urządzeniami służącymi do produkcji biogazu, a docelowo energii elektrycznej, zajmującymi znaczną przestrzeń, przez co stanowią jeden obiekt inwentarzowy. W skład gazowni oprócz maszyn, urządzeń, aparatów, instalacji wchodzą fundamenty oraz konstrukcje wsporcze i ochronne (ściany i dach). Cała Inwestycja stanowi integralną całość i żadne pojedyncze elementy nie mogą funkcjonować samodzielnie w procesie wytwarzania czystej energii elektrycznej. Jedynie zespolenie wszystkich składowych części instalacji wybudowanej w ramach realizacji Inwestycji w całość gwarantuje poprawne funkcjonowanie Bioeiektrowni.

W dniu 25 listopada 2015 r., na podstawie decyzji wydanej przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego, Spółka uzyskała pozwolenie na użytkowanie gazowni rolniczej klasyfikując ją jako: Kategoria: XVIII obiekty przemysłowe (rolnicza bioelektrownia 1 Mwe).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym jest zastosowanie stawki amortyzacji podatkowej 10% w skali rocznej w stosunku do Bioelektrowni kwalifikowanej jako jeden obiekt inwentarzowy według Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 2 podgrupie 21 rodzaju 211 „przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych”?

Zdaniem Wnioskodawcy, cała kompleksowa infrastruktura Bioelektrowni, stanowiąca jeden kompleksowy środek trwały, powinna być kwalifikowana na gruncie Rozporządzenia KŚT w grupie 2 podgrupie 21 rodzaju 211 „przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych" i może być amortyzowana, dla celów podatku CIT, według stawki w wysokości 10% w skali rocznej.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów (kosztem podatkowym) są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 (amortyzacja podatkowa).

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku CIT amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, zwane środkami trwałymi.

W świetle przepisów ustawy o CIT, dany składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych podatnika, o ile:

1. został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
2. stanowi własność lub współwłasność podatnika, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,
3. jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie te składniki majątku podatnika, które są wyposażone we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na ich funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
4. przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,
5. jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu;
6. nie został wskazany w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe warunki, Spółka pragnie zauważyć, że:

1. kompleksowa infrastruktura Bioelektrowni została wytworzona przez Generalnego Wykonawcę w oparciu o umowę zawartą ze Spółką. Umowa przewidywała wybudowanie instalacji elektrowni biogazowej jako całości, bez wyszczególniania poszczególnych jej elementów składowych,
2. Spółka jest właścicielem infrastruktury Bioelektrowni,
3. infrastruktura Bioelektrowni wyłącznie jako kompleksowa całość jest kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania składnikiem majątkowym. Poszczególne elementy składowe tej infrastruktury, traktowane jako odrębne maszyny, urządzenia, konstrukcje, nieprzyłączone do integralnej całości instalacji elektrowni biogazowej, nie mogą być kwalifikowane jako samodzielne środki trwałe, gdyż bez pozostałych elementów Bioelektrowni jako całości, nie są kompletne i pozostają niezdatne do użytku. Potwierdza to choćby fakt, iż Spółka dostała od Generalnego Wykonawcy jedną fakturę za wykonaną usługę, bez wyszczególnienia kosztów poszczególnych elementów Bioelektrowni. Jak również fakt, iż pozwolenie na użytkowanie obejmuje Bioelektrownię jako całość, a nie poszczególne jej elementy (budowle, czy budynki),
4. Infrastruktura Bioelektrowni jest sprawna technicznie, co potwierdza otrzymane przez Spółkę pozwolenie na użytkowanie Bioelektrowni,
5. przewidywany okres używania kompleksowej infrastruktury Bioelektrowni jest dłuższy niż rok,
6. kompleksowa infrastruktura Bioelektrowni jest wykorzystywana przez Spółkę w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej (produkcja i sprzedaż energii elektrycznej pochodzącej z odnawialnych źródeł),
7. kompleksowa infrastruktura Bioelektrowni ani żadne z jej elementów składowych nie zostały wskazane w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o podatku CIT.
   
   

W rezultacie, zdaniem Spółki, instalacja elektrowni biogazowej stanowi pojedynczy środek trwały, podlegający amortyzacji podatkowej zgodnie z brzmieniem wskazanych przepisów ustawy o CIT.

W myśl art. 16f ust. 1 ustawy o CIT podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 16a ust. 1. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art, 16h-16m ustawy o CIT, gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł (art. 16f ust. 3 ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przewiduje, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Art. 16i ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Wykaz stawek amortyzacyjnych, stanowiący załącznik nr 1 do ustawy o CIT, odwołuje się do Klasyfikacji Środków Trwałych zawartej w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2010 r., Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439, z późn. zm.)., w którym poszczególne środki trwałe zostały zakwalifikowane do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju. Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych („KŚT”) zasadniczo pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Jednak w niektórych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie danego integralnego zespołu elementów majątku trwałego za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy.

Instalacja elektrowni biogazowej została wytworzona na podstawie umowy z Generalnym Wykonawcą obejmującej wybudowanie instalacji elektrowni biogazowej jako całości, bez wyszczególniania poszczególnych jej elementów składowych. Jak już wskazano, poszczególne elementy składowe instalacji Bioelektrowni, traktowane jako odrębne maszyny, urządzenia, konstrukcje, nieprzyłączone do integralnej całości instalacji elektrowni biogazowej, samodzielnie pozostają niezdatne do użytku, nie spełniają swoich funkcji. W rezultacie, jako samodzielne obiekty nie spełniają definicji środków trwałych, zarówno w rozumieniu ustawy o CIT, jak i w rozumieniu klasyfikacji KŚT zawartej w Rozporządzeniu, odwołującej się w tym zakresie do ustawy o rachunkowości.

W konsekwencji, Spółka uważa, że instalację elektrowni biogazowej należy uznać za pojedynczy kompleksowy obiekt zbiorczy – pojedynczy środek trwały. Na gruncie KŚT Spółka sklasyfikowała kompleksową infrastrukturę bioelektrowni jako jeden obiekt inwentarzowy w grupie 2 podgrupie 21 rodzaju 211 z wyszczególnieniem „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych”. Według najlepszej wiedzy Spółki rodzaj KŚT 211 jest najbardziej adekwatnym symbolem klasyfikacji KŚT, do którego można przyporządkować kompleksowe i złożone instalacje elektrowni biogazowych, w tym opisaną w niniejszym wniosku instalację Bioelektrowni będącą własnością Spółki.

W wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o CIT, pod poz. 02 dla środków trwałych z rodzaju 211 KŚT – „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych” stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10% rocznie. Zatem cała kompleksowa infrastruktura Bioelektrowni stanowiąca jeden kompleksowy środek trwały, sklasyfikowany na gruncie KŚT w grupie 2 podgrupie 21 rodzaju 211 z wyszczególnieniem „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych”, może być amortyzowana dla celów podatku CIT według stawki w wysokości 10% w skali rocznej.

Słuszność powyższego stanowiska potwierdzają interpretacje organów podatkowych wydane w podobnych stanach faktycznych, przykładowo interpretacja prawa podatkowego:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 16.04.2015 r., nr IPTPB3/423-250/14-2/KC;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 22.08.2013 r. nr IPTPB3/423-201/13-4/PM,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 04.07.2013 r. nr IPPB3/423-297/13-2/MS1,
• Dyrektora izby Skarbowej w Warszawie z dnia 06.06.2012 r. nr IPPB3/423-124/12-4/MS,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 10.02.2011 r. nr IBPBI/415-1194/10/WRz,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 02.10.2011 r. nr IBPBI/1/415-1194/10/Wrz.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Zarówno przepisy ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

W związku z powyższym niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Spółkę, tj. potwierdza prawidłowość przyjętej przez Spółkę stawki amortyzacyjnej w okolicznościach opisanego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym, a w szczególności nie jest rolą ustalanie, czy opisane we wniosku składniki w istocie mogą stanowić jeden obiekt inwentarzowy – Bioelektrownię. Ustalanie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego czy kontrolnego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ ustali, że stan przedstawiony we wniosku jest inny, wówczas właściwy organ wywiedzie skutki prawne adekwatne do sytuacji mającej miejsce w rzeczywistości a niniejsza interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych (nie będzie chroniła Spółki – Wnioskodawcy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.