Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-201/13-4/PM
z 22 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w X działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2013 r. (data wpływu 31 maja 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 lipca 2013 r. (data wpływu 23 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości stosowania dla całego obiektu inwentarzowego biogazowni stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% -za prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości stosowania dla całego obiektu inwentarzowego biogazowni stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w X działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), pismem z dnia 13 czerwca 2013 r., nr IPTPB3/423-201/13-2/PM, (doręczonym w dniu w 16 lipca 2013 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, dnia 23 lipca 2013 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 22 lipca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest osobą prawną. Spółka zawarła umowę z firmą X SA na generalne wykonawstwo inwestycji pod nazwą „XX”. Przedmiotem umowy było pełnienie funkcji Generalnego Realizatora Inwestycji przez firmę X S.A. w zakresie wykonania robót budowlanych oraz pełnienia nadzoru nad całością zadań mających za cel realizację inwestycji.

Zaliczki płacone na podstawie faktur VAT były płacone jako zaliczki na wykonanie przedmiotu umowy, a nie za poszczególne elementy składowe wchodzące w zakres rzeczowy inwestycji. Cała instalacja stanowi integralną całość i żadne pojedyncze elementy nie mogą funkcjonować samodzielnie w procesie wytwarzania czystej energii elektrycznej. Jedynie zespolenie wszystkich składowych części w całość gwarantuje poprawne funkcjonowanie Biogazowni.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w skład Biogazowni wchodzą następujące składniki:

1. budynek przygotowania substratów ze zbiornikiem wstępnego mieszania i zbiornikami na wodę czystą i wodę odzyskaną i wywar gorzelniany jak również z urządzeniami takimi jak: pompy, maceratory, hydrofory, itp.,
2. dwa zbiorniki hydrolizerów z niezbędnymi urządzeniami,
3. dwa zbiorniki fermentacyjne z niezbędnymi urządzeniami,
4. separator z wiatą do składowania potermentu suchego i niezbędnymi urządzeniami i maszynami,
5. moduł odsiarczania biogazu z rurociągami,
6. agregat kogeneracyjny w kontenerze,
7. stacja transformatorowa z niezbędnym okablowaniem,
8. pochodnia gazu z rurociągami,
9. studnia rozdzielcza pofermentu i zbiorniki na wodę pofermentacyjną z niezbędnymi rurociągami i pompami.
   
   

Budynki faktycznie wykraczają poza ustawowo ich określone elementy, wypełnione są urządzeniami służącymi do produkcji biogazu, a docelowo energii elektrycznej, zajmującymi znaczną przestrzeń, przez co przestają być budynkami i stanowią jeden obiekt inwentarzowy. W skład obiektu inwentarzowego oprócz maszyn, urządzeń, aparatów, instalacji wchodzą fundamenty oraz konstrukcje wsporcze i ochronne (ściany i dach).

Spółka sklasyfikowała wg KŚT podane wyżej składniki jako jeden obiekt inwentarzowy biogazowni w grupie 2 podgrupie 21 rodzaju 211 z wyszczególnieniem „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych”.

W dniu 31 sierpnia 2012 r. na podstawie decyzji wydanej przez Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego Spółka uzyskała pozwolenie na użytkowanie biogazowni rolniczej w miejscowości X w gminie X. W dniu 7 stycznia 2013 r. Spółka uzyskała wpis do rejestru przedsiębiorstw energetycznych zajmujących się wytwarzaniem biogazu rolniczego, co umożliwiło rozpoczęcie produkcji energii elektrycznej i jej sprzedaż. W styczniu 2013 r. Spółka uzyskała „Ekspertyzę techniczną określającą funkcje poszczególnych obiektów i urządzeń tworzących ciąg technologiczny XX”.

Spółka produkuje i sprzedaje energię elektryczną uzyskaną z biogazu rolniczego w procesie beztlenowej fermentacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy słusznie jednostka amortyzuje obiekt inwentarzowy biogazowni według stawki 10% w skali rocznej?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w powiązaniu z klasyfikacją środków trwałych spółka dokonuje amortyzacji całego obiektu inwentarzowego biogazowni stawką 10% rocznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74 poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Powyższy przepis wskazuje, że aby składniki majątku mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą spełniać następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
  

• stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
  

• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Amortyzacja wskazana w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzależniona jest od kompletności, jak i zdatności do użytku środka trwałego w dniu przyjęcia go do używania. Ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie;
  

• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
  

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Podatnik musi te środki w takiej działalności używać. Oddanie takiego środka do używania oznacza, że rozpoczęło się wykorzystywanie tego środka w działalności gospodarczej. Pojęcie „wykorzystywanie na potrzeby” jest pojęciem szerszym od pojęcia „wykorzystywania w ramach” prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel;
  

• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. W myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Należy również mieć na uwadze, że stawki podane w Wykazie można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami omawianej ustawy.

Oprócz powyższych przesłanek określonych przez ustawodawcę w ustawie podatkowej przy rozstrzyganiu problemu, czy dany przedmiot może być uznany za środek trwały należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych zawartą w obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2010 r., Nr 242 poz. 1622) - gdzie poszczególne środki trwałe, zakwalifikowane są do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim, np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny, itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być, np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe, itp.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1 poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, że Organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod poz. 02 dla środków trwałych z rodzaju 211 KŚT - „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych”, stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10%.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka produkuje i sprzedaje energię elektryczną uzyskaną z biogazu rolniczego w procesie beztlenowej fermentacji. Spółka zawarła umowę z firmą X SA na generalne wykonawstwo inwestycji pod nazwą „XX”. Przedmiotem umowy było pełnienie funkcji Generalnego Realizatora Inwestycji przez firmę X SA w zakresie wykonania robót budowlanych oraz pełnienia nadzoru nad całością zadań mających za cel realizację inwestycji. Cała instalacja stanowi integralną całość i żadne pojedyncze elementy nie mogą funkcjonować samodzielnie w procesie wytwarzania czystej energii elektrycznej. Jedynie zespolenie wszystkich składowych części w całość gwarantuje poprawne funkcjonowanie Biogazowni. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że budynki faktycznie wykraczają poza ustawowo ich określone elementy, wypełnione są urządzeniami służącymi do produkcji biogazu, a docelowo energii elektrycznej, zajmującymi znaczną przestrzeń, przez co przestają być budynkami i stanowią jeden obiekt inwentarzowy. W skład obiektu inwentarzowego oprócz maszyn, urządzeń, aparatów, instalacji wchodzą fundamenty oraz konstrukcje wsporcze i ochronne (ściany i dach). Spółka sklasyfikowała wg KŚT podane wyżej składniki jako jeden obiekt inwentarzowy biogazowni w grupie 2 podgrupie 21 rodzaju 211 z wyszczególnieniem „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych”.

Podsumowując powyższe, należy wskazać, że skoro Wnioskodawca zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych zakwalifikował obiekt inwentarzowy Biogazowni do grupy 2 - Budowle oraz obiekty, rodzaj 211 - „Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych”, to dla tego obiektu będzie miała zastosowanie stawka amortyzacyjna 10% w skali rocznej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w X.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.