2015.06.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-194/15-3/TK
z 16 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia, czy jednorazowe obciążenie Spółki za okres tzw. bezumownego korzystania ze stacji uzdatniania wody będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz SPK związane z odpłatnym udostępnieniem obiektu i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia, czy jednorazowe obciążenie Spółki za okres tzw. bezumownego korzystania ze stacji uzdatniania wody będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz SPK związane z odpłatnym udostępnieniem obiektu i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina (dalej: Gmina lub Wnioskodawca) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej również jako: VAT, podatek).

W latach 2014-2015 Gmina ponosi wydatki na realizację inwestycji w zakresie budowy stacji uzdatniania wody (dalej: stacja uzdatniania wody, obiekt). Przedmiotowe wydatki obejmują przede wszystkim sporządzenie kosztorysów, roboty budowlane, w tym budowę układu technologicznego oraz usługi nadzoru budowlanego. Wydatki na przedmiotową inwestycję są zasadniczo udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Gminę. Gmina finansuje budowę stacji uzdatniania wody częściowo ze środków własnych, a częściowo z dofinansowania do kwoty netto wydatków z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 (dalej: PROW). Inwestycja będzie stanowić dla Gminy środek trwały o wartości przekraczającej kwotę netto 15 tys. PLN.

W dniu 5 lutego 2015 r. Gmina ogłosiła przetarg nieograniczony na budowę stacji uzdatniania wody. W wyniku przeprowadzonego postępowania dokonano wyboru najkorzystniejszej oferty, tj. oferty złożonej przez Sp. z o.o. (dalej: Spółka, SPK), a w konsekwencji Gmina podpisała ze Spółką umowę na wykonanie robót budowlanych. Zgodnie z treścią § 2 umowy, termin zakończenia robót będących przedmiotem umowy ustalono nie później niż 30 kwietnia 2015 r.

Od początku prowadzenia prac budowlanych Gmina zamierzała udostępnić stację uzdatniania wody odpłatnie na rzecz Spółki, będącej spółką komunalną utworzoną przez Gminę, celem powierzenia jej zadań Gminy w zakresie świadczenia usług komunalnych na terenie Gminy, w tym przede wszystkim zadań własnych Gminy dotyczących wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych. Spółka powstała na mocy uchwały Rady Miejskiej z marca 2014 r. w sprawie utworzenia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Całość udziałów w Spółce objęła Gmina pokrywając je na moment zawiązania Spółki wkładem pieniężnym. W dniu 24 kwietnia 2014 r. Spółka została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym, a w trakcie kolejnych kilku tygodni również dla celów statystycznych, otrzymując numer REGON oraz dla celów podatkowych, w tym dla celów VAT, otrzymując numer NIP. Od czerwca 2014 r. Spółka rozpoczęła regularną działalność w zakresie świadczenia usług użyteczności publicznej.

Gmina po zakończeniu prac budowlanych związanych z budową stacji uzdatniania wody, zamierza przyjąć obiekt na stan środków trwałych dokumentem OT. Zakończenie realizacji całej inwestycji planowane jest na przełomie II/III kwartału 2015 r.

Gmina zamierza oddać stację uzdatniania wody w odpłatne użytkowanie Spółki w drodze umowy dzierżawy, którą planuje zawrzeć ze Spółką niezwłocznie po uzyskaniu zgody instytucji finansującej (PROW) na tzw. przeniesienie posiadania dofinansowanego obiektu (które następuje na podstawie umowy dzierżawy). W wyniku zawarcia umowy dzierżawy, Gmina będzie obciążać Spółkę stałą miesięczną bądź kwartalną kwotą czynszu. Gmina będzie ujmować przedmiotową sprzedaż w swoich ewidencjach sprzedaży VAT, deklarować ją w składanych deklaracjach VAT i będzie odprowadzać z tego tytułu podatek VAT należny do urzędu skarbowego.

Na podstawie zawartej umowy dzierżawy, Gmina przekaże Spółce stację uzdatniania wody do korzystania w celu wykonywania działalności opodatkowanej VAT w postaci świadczenia usług wodnokanalizacyjnych na terenie Gminy. Spółka zna i akceptuje intencję Gminy w tym zakresie. Strony zamierzają zawrzeć tzw. list intencyjny na moment oddania stacji uzdatniania wody do użytkowania, w którym pisemnie potwierdzą zgodny zamiar zawarcia umowy dzierżawy i sprecyzują warunki przyszłego stosunku dzierżawnego.

Jednocześnie już w trakcie realizacji inwestycji w budowę obiektu (ewentualnie na moment ukończenia inwestycji – jeżeli zasady programu nie pozwolą na skierowanie pisma wcześniej), Gmina wystąpi do instytucji finansującej z wnioskiem o wyrażenie zgody na przeniesienie posiadania stacji uzdatniania wody na Spółkę na podstawie umowy dzierżawy (załączając do wniosku wzór umowy dzierżawy, która ma być zawarta). Zgodnie z dotychczasową praktyką Gminy, instytucja finansująca wyraża zgodę na zawarcie umowy dzierżawy dopiero po całkowitym rozliczeniu dofinansowanej inwestycji, tj. w praktyce w okresie kilku miesięcy od dnia oddania stacji uzdatniania wody do użytkowania (powinno to nastąpić najprawdopodobniej w IV kwartale 2015 r.).

Tym samym, zawarcie pisemnej umowy dzierżawy w czasie późniejszym niż moment oddania stacji uzdatniania wody na stan środków trwałych Gminy oraz przekazania jej do korzystania Spółce będzie spowodowane wyłącznie czynnikami zewnętrznymi związanymi z procedurą wynikającą z aspektów prawnych związanych z uzyskaniem pisemnej zgody PROW na zawarcie umowy. W szczególności bowiem, przed formalnym podpisaniem umowy dzierżawy ze Spółką, konieczne jest otrzymanie zgody od instytucji finansującej na odpłatne udostępnienie stacji uzdatniania wody na rzecz Spółki (inny sposób działania wiązałby się z naruszeniem zasad zawartej przez Gminę umowy o dofinansowanie). W konsekwencji, okres bezumownego korzystania przez Spółkę z obiektu nie będzie wynikał z braku woli Gminy i Spółki do zawarcia porozumienia regulującego odpłatność za świadczone przez Gminę na rzecz Spółki usługi dzierżawy, ale z okoliczności zewnętrznych niezależnych od obu Stron.

Podsumowując powyższe, Gmina planuje zaraz po oddaniu do użytkowania stacji uzdatniania wody udostępnić ją na rzecz Spółki i podpisać ze Spółką list intencyjny, który potwierdzi formalnie zamiar udostępnienia tego obiektu docelowo na podstawie umowy dzierżawy. Jednak dopiero po uzyskaniu formalnej zgody instytucji finansującej Gmina będzie mogła potwierdzić istniejący stan rzeczy w drodze podpisania umowy dzierżawy ze Spółką. Zawarta umowa będzie regulowała zasady świadczonej usługi, a także jej cenę – w tym również w okresie od momentu oddania do użytkowania obiektu do faktycznego podpisania umowy dzierżawy.

Tym samym, na moment podpisania umowy dzierżawy Gmina zamierza dokonać jednorazowego obciążenia Spółki za okres tzw. bezumownego korzystania ze stacji uzdatniania wody, tj. za okres od oddania stacji uzdatniania wody do użytkowania i korzystania przez Spółkę do miesiąca poprzedzającego formalne zawarcie umowy dzierżawy i jednocześnie momentu rozpoczęcia regularnego, comiesięcznego (bądź cokwartalnego) wystawienia faktur z tytułu czynszu dzierżawnego. Za okres bezumownego korzystania Gmina rozumie okres, w którym Spółka będzie korzystała ze stacji uzdatniania wody do prowadzenia działalności gospodarczej w postaci dostarczania wody, w którym jednocześnie nie zawarto pisemnej umowy dzierżawy pomiędzy Gminą a Spółką, a jedynie z podpisanego listu intencyjnego i złożonego wniosku do instytucji finansującej o zgodę na tzw. przeniesienie posiadania obiektu na rzecz Spółki w drodze umowy dzierżawy będzie wynikało, że umowa ta ma być formalnie zawarta w najbliższej przyszłości. Tym samym, bezumowne korzystanie będzie stanowiło w praktyce korzystanie przez Spółkę ze stacji uzdatniania wody bez podpisania formalnej umowy i otrzymywania faktur dokumentujących wynagrodzenie Gminy w tym zakresie. W tym czasie bowiem Gmina będzie oczekiwała na zgodę instytucji finansującej.

Gmina nie zamierza zmieniać w żaden sposób użytkowania stacji uzdatniania wody w przyszłości, w szczególności w okresie kilku najbliższych lat.

Dotychczas Gmina nie dokonała odliczenia VAT od wydatków inwestycyjnych na budowę stacji uzdatniania wody. Zanim Gmina dokona wdrożenia przedstawionego scenariusza w postaci obciążenia za usługę świadczoną w okresie bezumownego korzystania, Gmina chciałaby potwierdzić kwalifikację takiego obciążenia na gruncie ustawy o VAT w drodze niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Ministra Finansów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy jednorazowe obciążenie SPK za okres tzw. bezumownego korzystania ze stacji uzdatniania wody będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz SPK związane z odpłatnym udostępnieniem obiektu i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, jednorazowe obciążenie SPK za okres tzw. bezumownego korzystania ze stacji uzdatniania wody będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz SPK związane z odpłatnym udostępnieniem obiektu i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT.

Uzasadnienie stanowiska Gminy:

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jednocześnie, w świetle art. 5 ust. 2 przedmiotowej ustawy, odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej, zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji oraz świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z wyżej wymienionych przepisów ustawy o VAT wynika, że świadczeniem usług opodatkowanym VAT będzie m.in. każde świadczenie na rzecz osoby prawnej polegające na tolerowaniu czynności lub sytuacji, bez względu na to, czy wykonywane jest z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Odnosząc powyższe do opisu sprawy będącej przedmiotem wniosku, jak wskazała Gmina w uzasadnieniu do pytania oznaczonego we wniosku nr 1, udostępnienie stacji uzdatniania wody przez Gminę na rzecz SPK będzie stanowić świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Aby jednak uznać przedmiotowe świadczenie usług za opodatkowane VAT powinno być one odpłatne (alternatywnie powinno stanowić nieodpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, choć zdaniem Gminy w opisywanej sprawie nie dojdzie do zastosowania tego przepisu, jako że świadczenie to odbywać się ma na cel związany z działalnością własną Gminy, a ponadto strony poprzez podpisanie listu intencyjnego potwierdzą, że świadczenie to ma być odpłatne).

Jak wskazano w opisie sprawy, od początku prowadzenia prac budowlanych Gmina zamierza udostępnić stację uzdatniania wody odpłatnie na rzecz SPK, a SPK zna i akceptuje intencję Gminy w tym zakresie (co potwierdzi również podpisany listy intencyjny). Formalne (pisemne) zawarcie umowy dzierżawy o odpłatnym udostępnieniu wybudowanego obiektu na rzecz SPK nastąpi po uzyskaniu zgody instytucji finansującej (PROW) na tzw. przeniesienie posiadania dofinansowanej budowli na rzecz Spółki. Tym samym, formalne zawarcie umowy dzierżawy w okresie późniejszym niż moment jej oddania do użytkowania korzystania będzie podyktowane wyłącznie czynnikami zewnętrznymi związanymi wymogami zawartej umowy o przyznanie pomocy (inny sposób działania wiązałby się z naruszeniem zasad zawartej przez Gminę umowy o dofinansowanie). W konsekwencji, okres bezumownego korzystania przez SPK z obiektu nie będzie wynikał z braku woli Gminy i SPK do zawarcia porozumienia regulującego odpłatność za świadczone przez Gminę na rzecz SPK usługi dzierżawy, ale z okoliczności zewnętrznych niezależnych od obu Stron.

Zawarta umowa będzie regulowała zasady świadczonej usługi dzierżawy, a także jej cenę – w tym również w okresie od momentu oddania do użytkowania obiektu do faktycznego podpisania umowy dzierżawy. W tym zakresie strony mają zamiar zawrzeć w umowie dzierżawy zapis, w świetle którego Gmina dokona jednorazowego obciążenia SPK za okres tzw. bezumownego korzystania ze stacji uzdatniania wody (tj. za okres od oddania stacji uzdatniania wody do użytkowania i korzystania przez SPK do miesiąca poprzedzającego formalne zawarcie umowy dzierżawy i jednocześnie momentu rozpoczęcia regularnego wystawienia faktur z tytułu czynszu dzierżawnego).

Za okres bezumownego korzystania Gmina rozumie okres, w którym SPK będzie korzystał ze stacji uzdatniania wody do prowadzenia działalności gospodarczej w postaci dostarczania wody, w którym jednocześnie nie zawarto pisemnej umowy dzierżawy pomiędzy Gminą a SPK, a jedynie z podpisanego listu intencyjnego i złożonego wniosku do instytucji finansującej o zgodę na tzw. przeniesienie posiadania obiektu na rzecz SPK w drodze umowy dzierżawy będzie wynikało, że umowa ta ma być formalnie zawarta w najbliższej przyszłości. Tym samym, bezumowne korzystanie będzie stanowiło w praktyce korzystanie przez SPK ze stacji uzdatniania wody bez podpisania formalnej umowy i otrzymywania faktur dokumentujących wynagrodzenie Gminy w tym zakresie. W tym czasie bowiem Gmina będzie oczekiwała na zgodę instytucji finansującej.

W ocenie Gminy takie jednorazowe obciążenie SPK będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz SPK związanych z odpłatnym udostępnieniem obiektu (tj. jego wydzierżawieniem) i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT (analogicznie do opodatkowania VAT comiesięcznego lub cokwartalnego czynszu dzierżawnego, zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym przez Gminę w uzasadnieniu do pytania oznaczonego we wniosku jako pytanie numer 1).

W szczególności, zgodnie z praktyką Ministra Finansów, aby uznać daną transakcję za opodatkowaną VAT, pomiędzy odpłatnością otrzymaną przez wykonawcę usługi a wykonaną czynnością powinien istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek. W ocenie Gminy otrzymane przez Gminę wynagrodzenie za okres tzw. bezumownego korzystania będzie spełniało przedmiotową przesłankę, jako że odpłatność ta będzie stanowiła wynagrodzenie tylko wyłącznie za korzystanie przez SPK ze stacji uzdatniania wody w okresie, w którym Gmina nie będzie miała formalnie zawartej umowy z SPK o odpłatnym udostępnieniu obiektu (a w którym strony miały wolę zawrzeć takie porozumienie pisemne, jednak czynniki zewnętrzne nie pozwalały na jego zawarcie).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Gminy przyszłe jednorazowe obciążenie SPK za korzystanie z obiektu stacji uzdatniania wody w okresie, w którym Gmina nie będzie jeszcze miała podpisanej umowy dzierżawy z SPK sprawi, że wykonywane przez Gminę na rzecz SPK usługi związane z udostępnieniem stacji uzdatniania wody staną się odpłatne, a tym samym usługa będzie opodatkowana VAT.

Takie stanowisko potwierdził m.in. Minister Finansów w wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu interpretacji indywidualnej z dnia 29 sierpnia 2013 r., w której uznał w podobniej sytuacji, iż „z cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. (...) Jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne”.

Odnosząc sytuację Gminy do powyższego stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, należy uznać, że od początku użytkowania stacji uzdatniania wody przez Spółkę Gmina będzie świadczyła na rzecz SPK usługę w rozumieniu ustawy o VAT. Na moment jednorazowego obciążenia Spółki z tego tytułu świadczenie to stanie się odpłatne, a zatem będzie podlegało opodatkowaniu VAT na zasadach analogicznych do opodatkowania stosunku dzierżawnego.

Jednocześnie, jednorazową odpłatność za bezumowne korzystanie nie można uznać w ocenie Gminy za odszkodowanie wypłacone Gminie przez SPK, jako że Gmina od początku korzystania przez SPK z obiektu będzie tego świadoma i będzie tolerowała ten stan rzeczy. Ponadto, od początku realizacji prac związanych z budową stacji uzdatniania wody wolą stron jest podpisanie umowy i wydzierżawienie obiektu.

Reasumując, jednorazowe obciążenie SPK za okres tzw. bezumownego korzystania ze stacji uzdatniania wody będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz SPK związane z odpłatnym udostępnieniem obiektu i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Wskazane czynności, jak wynika z art. 5 ust. 2 ustawy, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Powyższe oznacza, że istotny jest przede wszystkim faktyczny przebieg danej czynności i osiągnięty rezultat zgodny z zamiarem umawiających się stron.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Pojęcie świadczenia – składającego się na istotę usługi – należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Jak wskazuje art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 25 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

W tym miejscu warto podkreślić, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności uważane jest za świadczenie usług. Dla stwierdzenia, czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy VAT. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Co się zaś tyczy odpłatności za ww. świadczenie to ustawa nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Wobec powyższego należy wskazać, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Zauważyć należy, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 471 k.c., dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Przepisy Kodeksu cywilnego regulują również kwestie bezumownego korzystania z cudzej rzeczy.

Zgodnie z art. 222 § 1 i § 2 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Na podstawie art. 224 § 1 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jak wynika z treści § 2 powołanego przepisu – od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

W oparciu natomiast o art. 225 k.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Z ww. regulacji wynika, że w sytuacji wytoczenia powództwa – przeciwko samoistnemu posiadaczowi w złej wierze – jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz jest odpowiedzialny za jej stan. Ponadto spoczywa na nim obowiązek zwrotu pobranych od powyższej chwili pożytków, których nie zużył, jak również winny jest uiścić wartość tych, które zużył.

Zgodnie z dyspozycją art. 230 k.c., przepisy normujące stosunki między właścicielem rzeczy a posiadaczem samoistnym (art. 224-229 k.c.) znajdują odpowiednie zastosowanie do stosunków między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym.

W myśl powołanego wyżej art. 230 k.c. przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Stosownie do art. 336 k.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Zauważyć należy, że z cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Analiza ww. przepisów ustawy prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Kluczowym elementem dla rozstrzygnięcia czy czynność podlega opodatkowaniu jest fakt istnienia zgody, chociażby nieformalnej, na korzystanie z przedmiotu, bądź wystąpienie przez jego właściciela na drogę sądową.

W sytuacji zatem, gdy osoba trzecia korzysta z nieruchomości bez zgody jej właściciela zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy właścicielem nieruchomości i korzystającym bezumownie z tej nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa) w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne.

Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuację, gdy korzystający z nieruchomości użytkuje ją za zgodą właściciela (nawet dorozumianą) płacąc z tego tytułu określone kwoty, a także sytuację kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) – z różnych względów – toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. W tych okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z nieruchomości bez zawiązywania stosunku zobowiązaniowego mają okoliczności faktyczne. Co do zasady, sytuacja ta pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak okoliczności wskazują na dorozumianą, milczącą zgodę właściciela nieruchomości na jej użytkowanie przez dotychczasowego użytkownika – czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, ponosi wydatki na realizację inwestycji w zakresie budowy stacji uzdatniania wody. Przedmiotowe wydatki obejmują przede wszystkim sporządzenie kosztorysów, roboty budowlane, w tym budowę układu technologicznego oraz usługi nadzoru budowlanego. Wydatki te są udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na Gminę. Gmina finansuje budowę stacji uzdatniania wody częściowo ze środków własnych, a częściowo z dofinansowania do kwoty netto wydatków z Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013. Inwestycja będzie stanowić dla Gminy środek trwały o wartości przekraczającej kwotę netto 15 tys. PLN.

W dniu 5 lutego 2015 r. Gmina ogłosiła przetarg nieograniczony na budowę stacji uzdatniania wody. W wyniku przeprowadzonego postępowania dokonano wyboru oferty złożonej przez Sp. z o.o. – Gmina podpisała ze Spółką umowę na wykonanie robót budowlanych. Zgodnie z treścią umowy, termin zakończenia robót ustalono nie później niż do 30 kwietnia 2015 r.

Od początku prowadzenia prac budowlanych Gmina zamierzała udostępnić stację uzdatniania wody odpłatnie na rzecz Spółki, będącej spółką komunalną utworzoną przez Gminę celem powierzenia jej zadań Gminy w zakresie świadczenia usług komunalnych na terenie Gminy, w tym przede wszystkim zadań własnych Gminy dotyczących wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych. Spółka powstała na mocy uchwały Rady Miejskiej w sprawie utworzenia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Całość udziałów w Spółce objęła Gmina. Od czerwca 2014 r. Spółka rozpoczęła regularną działalność w zakresie świadczenia usług użyteczności publicznej.

Gmina po zakończeniu prac budowlanych związanych z budową stacji uzdatniania wody zamierza przyjąć obiekt na stan środków trwałych dokumentem OT. Zakończenie realizacji całej inwestycji planowane jest na przełomie II/III kwartału 2015 r.

Gmina zamierza oddać stację uzdatniania wody w odpłatne użytkowanie Spółce w drodze umowy dzierżawy, którą planuje zawrzeć ze Spółką niezwłocznie po uzyskaniu zgody instytucji finansującej (PROW) na tzw. przeniesienie posiadania dofinansowanego obiektu (które następuje na podstawie umowy dzierżawy). W wyniku zawarcia umowy dzierżawy, Gmina będzie obciążać Spółkę stałą miesięczną bądź kwartalną kwotą czynszu.

Podsumowując, Gmina planuje zaraz po oddaniu do użytkowania stacji uzdatniania wody udostępnić ją na rzecz Spółki i podpisać ze Spółką list intencyjny, który potwierdzi formalnie zamiar udostępnienia tego obiektu docelowo na podstawie umowy dzierżawy. Jednak dopiero po uzyskaniu formalnej zgody instytucji finansującej Gmina będzie mogła potwierdzić istniejący stan rzeczy w drodze podpisania umowy dzierżawy ze Spółką. Zawarta umowa będzie regulowała zasady świadczonej usługi, a także jej cenę – w tym również w okresie od momentu oddania do użytkowania obiektu do faktycznego podpisania umowy dzierżawy.

Gmina nie zamierza zmieniać w żaden sposób użytkowania stacji uzdatniania wody w przyszłości, w szczególności w okresie kilku najbliższych lat.

Dotychczas Gmina nie dokonała odliczenia VAT od wydatków inwestycyjnych na budowę stacji uzdatniania wody.

W związku z powyższym opisem wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii wskazania, czy jednorazowe obciążenie Spółki za okres tzw. bezumownego korzystania ze stacji uzdatniania wody będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz SPK związane z odpłatnym udostępnieniem obiektu i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT.

Z opisu sprawy wynika, że od początku prowadzenia prac budowlanych Gmina zamierzała udostępnić stację uzdatniania wody odpłatnie na rzecz SPK, będącej spółką komunalną utworzoną przez Gminę celem powierzenia jej zadań Gminy w zakresie świadczenia usług komunalnych na terenie Gminy, w tym przede wszystkim zadań własnych Gminy dotyczących wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych.

Gmina zamierza oddać stację uzdatniania wody w drodze umowy dzierżawy, którą planuje zawrzeć z SPK niezwłocznie po uzyskaniu zgody instytucji finansującej na tzw. przeniesienie posiadania dofinansowanego obiektu (następujące w wyniku umowy dzierżawy). Na podstawie ww. umowy dzierżawy, Gmina będzie obciążać SPK stałą miesięczną bądź kwartalną kwotą czynszu. Gmina będzie ujmować przedmiotową sprzedaż w swoich ewidencjach sprzedaży VAT, deklarować ją w składanych deklaracjach VAT i będzie odprowadzać z tego tytułu podatek VAT należny do urzędu skarbowego.

Na podstawie zawartej umowy dzierżawy, Gmina przekaże SPK stację uzdatniania wody do korzystania w celu wykonywania działalności opodatkowanej VAT w postaci świadczenia usług wodnokanalizacyjnych na terenie Gminy. SPK zna i akceptuje intencję Gminy w tym zakresie. Strony zamierzają zawrzeć tzw. list intencyjny na moment oddania stacji uzdatniania wody do użytkowania, w którym pisemnie potwierdzą zgodny zamiar zawarcia umowy dzierżawy i sprecyzują warunki przyszłego stosunku dzierżawnego.

W związku z tym należy uznać, że spełnione zostały przesłanki pozwalające traktować otrzymaną kwotę za okres bezumownego korzystania ze stacji uzdatniania wody za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, i stanowiącą wynagrodzenie z tytułu świadczonej usługi polegającej na odpłatnym udostępnieniu ww. stacji.

Zatem w analizowanej sprawie korzystanie ze stacji uzdatniania wody przez SPK bez zawierania pisemnej umowy cywilnoprawnej z Wnioskodawcą – spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy w tym miejscu wskazać, że w interpretacji indywidualnej z dnia 16 czerwca 2015 r. nr ILPP1/4512-1-194/15-2/TK rozstrzygnięto, że odpłatne wydzierżawianie stacji uzdatniania wody na rzecz SPK będzie stanowić po stronie Gminy świadczenie usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, opodatkowane stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że jednorazowe obciążenie SPK za okres tzw. bezumownego korzystania ze stacji uzdatniania wody będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz SPK związane z odpłatnym udostępnieniem obiektu i będzie podlegać opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie określenia, czy jednorazowe obciążenie SPK za okres tzw. bezumownego korzystania ze stacji uzdatniania wody będzie stanowić dla Gminy wynagrodzenie za świadczenie usług na rzecz SPK związane z odpłatnym udostępnieniem obiektu i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Wniosek w zakresie uznania czynności wydzierżawiania stacji uzdatniania wody na rzecz Spółki za świadczenie usług opodatkowane podstawową stawką VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) w zdarzeniu przyszłym został rozstrzygnięty w interpretacji indywidualnej z dnia 16 czerwca 2015 r. nr ILPP1/4512-1-194/15-2/TK.

Natomiast wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur zakupowych dotyczących budowy stacji uzdatniania wody (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) został rozstrzygnięty w interpretacji indywidualnej z dnia 16 czerwca 2015 r. nr ILPP1/4512-1-194/15-4/TK.

Z kolei w kwestii dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie uznania, czy w odniesieniu do kwot wynagrodzenia z tytułu czynszu dzierżawnego i jednorazowego obciążenia za okres bezumownego korzystania, o których mowa w pytaniach nr 1 i nr 2, będą miały zastosowanie regulacje zawarte w art. 32 ustawy (pytanie oznaczone we wniosku nr 4) wydano interpretację indywidualną w dniu 16 czerwca 2015 r. nr ILPP1/4512-1-194/15-5/TK.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin