2015.10.26 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-356/15-2/AO
z 26 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 24 lipca 2015 r. (data wpływu 27 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z realizacją przez klientów voucherów w sklepach Wnioskodawcy:

w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 1 w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe,
w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 2 w zakresie przychodu podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z realizacją przez klientów voucherów w sklepach Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”), prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. dystrybucji artykułów elektrotechnicznych oraz automatyki przemysłowej, także w zakresie fachowego doradztwa technicznego i specjalistycznych szkoleń. Spółka ma w swojej ofercie produkty uznanych, światowych liderów rynku producentów sprzętu i osprzętu elektrotechnicznego, telekomunikacyjnego oraz automatyki przemysłowej. Wspiera także krajowych producentów, ze szczególnym uwzględnieniem tych, którzy proponują wysokiej jakości produkty oraz nowoczesne rozwiązania i technologie.

Dynamiczny rozwój handlu i usług oraz stan nasycenia różnorodnością produktów przyczyniły się do zwiększenia konkurencji. Wszystkie firmy zawzięcie walczą o pozyskanie nowego i utrzymanie stałego klienta. Dlatego Wnioskodawca planuje zorganizować i wdrożyć program lojalnościowy, który będzie nagradzał obecnych i/lub nowych klientów za różnego rodzaju zachowania, tj. za polecenie lub dokonanie zakupów towarów w sieci sklepów Wnioskodawcy. Program lojalnościowy będzie wprowadzony regulaminem programu lojalnościowego, a ich uczestnikami będą tylko osoby fizyczne - klienci zarejestrowani w systemie programu lojalnościowego. System będzie posiadał subkonta na których będą odrębnie naliczane punkty za polecenie oraz odrębnie punkty za dokonanie zakupów.

Niniejszy wniosek dotyczy sytuacji, w której w ramach programu lojalnościowego przyznawane będą obecnym jak i nowym klientom punkty za dokonanie zakupów towarów w sieci sklepów Wnioskodawcy, następnie wymienialne na vouchery. Program zakładać będzie, że za każde dokonanie zakupów przez obecnego jak i nowego klienta, klient otrzyma punkty jako odpowiedni procent wartości zakupów. Punkty te naliczane będą automatycznie w systemie.

Jak już zostało wskazane, każdy uczestnik programu lojalnościowego będzie miał w systemie swoje subkonto, na którym będą zapisywane i sumowane gromadzone przez niego punkty za polecenie oraz za dokonywane zakupy. Po osiągnięciu pułapu w systemie programu lojalnościowego przez punkty za dokonanie zakupów towarów w sieci sklepów Wnioskodawcy, do klientów będą automatycznie wysyłane vouchery, które będą uprawniały do dokonywania zakupów w sieci sklepów Wnioskodawcy.

Przekazywane przez Wnioskodawcę vouchery w ramach programu lojalnościowego będą przedstawiać określoną wartość nominalną i będą uprawniały do dokonywania zakupów w sieci handlowej Spółki. Posłużenie się przez klienta Wnioskodawcy voucherem podczas dokonywanych zakupów będzie traktowane jako dokonanie przez niego płatności w wysokości równej wartości nominalnej określonej na voucherze. Voucher nie będzie mógł być wymieniony na pieniądze, ani nie będzie mógł stanowić przedmiotu obrotu handlowego innego niż określony przez Wnioskodawcę w regulaminie programu lojalnościowego. Możliwość dokonywania zakupów za pośrednictwem vouchera będzie ograniczona czasowo.

Celem wprowadzenia programu jest nie tylko pozyskanie klienta, ale przede wszystkim zbudowanie jego lojalności i utrzymanie go. Ponadto, korzyścią dla Wnioskodawcy z wprowadzenia programu lojalnościowego będzie:

Wzrost obrotu i zysku firmy;
Kształtowanie pozytywnego wizerunku firmy w oczach klienta;
Pozyskiwanie wiedzy na temat koszyka zakupów klienta;
Precyzyjne stosowanie akcji promocyjnych;
Związanie najlepszych klientów z firmą;
Uzyskanie gwarancji ponawiania zakupów;
Zmniejszenie kosztów pozyskiwania nowych klientów;
Blokowanie konkurencji i przejęcie ich klientów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość nominalną voucherów w momencie realizacji ich przez klientów w sklepach Wnioskodawcy?

W przypadku odpowiedzi negatywnej na pytanie nr 1:

Czy w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, realizacja vouchera przez obecnego, jak i nowego klienta nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychodu w części pokrytej wartością nominalną vouchera?

Zdaniem Wnioskodawcy, może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość nominalną voucherów w momencie realizacji ich przez klientów w sklepach Wnioskodawcy.

W przypadku uznania powyższego stanowiska Wnioskodawcy za nieprawidłowe, zdaniem Wnioskodawcy, realizacja vouchera przez klienta w takiej sytuacji nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychodu w części pokrytej wartością nominalną vouchera.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość nominalna wydanych i zrealizowanych voucherów jest kosztem uzyskania przychodów, bowiem wydanie voucherów o określonej wartości nominalnej związane jest z osiąganym przychodem, a także z zachowaniem oraz zabezpieczeniem źródła przychodów. Nie jest to również wydatek wyłączony z kosztów na podstawie z art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

W ocenie Wnioskodawcy, wartość nominalna voucherów będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów w momencie realizacji przedmiotowych voucherów przez klientów, bowiem w tym momencie ziszcza się ekonomiczny ciężar vouchera. Oznacza to, że w momencie sprzedaży towaru za który zapłata nastąpi w części za pośrednictwem vouchera, Wnioskodawca poniesie ekonomiczny ciężar wdrożenia programu lojalnościowego, a zatem działań marketingowych oraz reklamowych.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, wyemitowane przez Wnioskodawcę vouchery w ramach programu lojalnościowego będą przedstawiać określoną wartość nominalną i będą uprawniały do dokonywania zakupów w sieci sklepów Wnioskodawcy. Posłużenie się przez klienta Wnioskodawcy voucherem podczas dokonywanych zakupów będzie traktowane jako dokonanie przez niego płatności w wysokości równej wartości nominalnej określonej na voucherze (utożsamiają one równowartość określonej kwoty pieniędzy).

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, celem wprowadzenia programu jest nie tylko pozyskanie klienta, ale przede wszystkim zbudowanie jego lojalności i utrzymanie go.

Ponadto, korzyścią dla Wnioskodawcy z wprowadzenia programu lojalnościowego będzie:

Wzrost obrotu i zysku firmy;
Kształtowanie pozytywnego wizerunku firmy w oczach klienta;
Pozyskiwanie wiedzy na temat koszyka zakupów klienta;
Precyzyjne stosowanie akcji promocyjnych;
Związanie najlepszych klientów z firmą;
Uzyskanie gwarancji ponawiania zakupów;
Zmniejszenie kosztów pozyskiwania nowych klientów;
Blokowanie konkurencji i przejęcie ich klientów.

Wdrożenie programu lojalnościowego jest działaniem marketingowym oraz reklamowym i stanowi zachętę do maksymalizacji zakupów towarów Wnioskodawcy, a w konsekwencji zwiększenia przychodów Wnioskodawcy. Jednocześnie, przedmiotowe działania wywierają pozytywny wpływ na postrzeganie Wnioskodawcy przez klientów (wizerunek), a w konsekwencji na zachowanie bądź zabezpieczenie źródła przychodów.

Mając powyższe na uwadze, wartość nominalna voucherów może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem udokumentowania, iż przedmiotowe vouchery zostaną wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem. Co prawda, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie determinuje konkretnego sposobu dokumentowania przekazywania i wykorzystywania voucherów przez klientów, niemniej dla określenia podstawy opodatkowania szczególnie istotne jest udokumentowanie powiązania kosztu uzyskania przychodów z działaniami mającymi na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów i uzyskiwaniem samych przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, wystarczającą dokumentacją będzie sporządzenie regulaminu programu lojalnościowego, istnienie potwierdzenie wydania vouchera osobie uprawnionej (poświadczone przez osobę wydającą lub beneficjenta) oraz potwierdzenie dokonania przez klienta zakupów w sklepie Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, co do zasady, są m.in. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne w tym również różnice kursowe.

Należy wskazać, iż przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych mocą art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast w świetle art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji pojęcia „bonifikata” należy odwołać się do wykładni językowej tej definicji. Przykładowo, zgodnie z Uniwersalnym słownikiem języka polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (PWN, Warszawa 2003, tom I, str. 303), „bonifikata” to - „zniżka, odstępstwo od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę albo w celach reklamowych: opust, rabat”.

Wskazuje się również, że pojęcia bonifikata, upust, rabat jak to wynika ze słownikowego ich znaczenia (zob. Słownik języka polskiego, red. M. Szymczak, t. I, II i III, Warszawa 1978, 1979, 1981, s. 188-189, 536) są synonimami. Oznaczają one: (bonifikata) zniżkę od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę; (upust) zniżkę ceny kupna, przyznaną nabywcy przez sprzedawcę zwykle przy zakupach hurtowych; (rabat) zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towarów, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie.

W przypadku posłużenia się przez nabywcę voucherem podczas dokonywanych zakupów (traktowane jako dokonanie przez niego płatności w wysokości równej wartości nominalnej określonej na voucherze) w skutkach będzie równoznaczne z udzieleniem przez sprzedawcę bonifikaty. W konsekwencji, za przychód Wnioskodawcy uznaje się kwotę zapłaconą przez klienta odpowiadającą cenie towaru obniżonej o wartość vouchera. Niemniej jednak, na fakturze będzie wskazana jedna kwota, ale obejmująca płatność dokonaną przez klienta w pieniądzu oraz wartość nominalną vouchera. W przypadku paragonów informacja na ten temat będzie odnotowana w systemie obsługującym sprzedaż.

Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach przepisów prawa podatkowego wydanych przez właściwych Dyrektorów Izb Skarbowych działających w imieniu Ministra Finansów. Przykładowo stanowisko takie zawarte zostało w interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 kwietnia 2013 r. o znaku ILPB3/423-49/13-5/AO lub w interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 lutego 2012 r. o znaku ILPB3/423-541/11-4/MM, w której zostało potwierdzone, że w momencie realizacji bonu za przychód Spółki należy uznać kwotę zapłaconą przez nabywcę odpowiadającą cenie obniżanej o wartość bonu.

W konsekwencji, Wnioskodawca zaliczy do przychodów ze sprzedaży towarów cenę ich sprzedaży pomniejszoną o wartość udzielonej bonifikaty (upustu), udokumentowanej wydanymi voucherami obniżającymi cenę. Zatem, ekonomicznie przychodem będą tylko wartości pieniężne rzeczywiście otrzymane od klienta. Niemniej, warunkiem prawidłowego rozpoznania przychodów jest prawidłowe ich udokumentowanie (kwoty faktycznie zapłaconej za towar oraz wartości wykorzystanych voucherów). Na fakturze będzie wskazana jedna kwota, ale obejmująca płatność dokonaną przez klienta w pieniądzu oraz wartość nominalną vouchera. W przypadku paragonów informacja na ten temat będzie odnotowana w systemie obsługującym sprzedaż.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

nieprawidłowe - w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 1 w zakresie kosztów uzyskania przychodów,
prawidłowe - w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 2 w zakresie przychodu podatkowego.

Odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 1.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje zorganizować i wdrożyć program lojalnościowy, który będzie nagradzał obecnych i/lub nowych klientów za różnego rodzaju zachowania, tj. za polecenie lub dokonanie zakupów towarów w sieci sklepów Wnioskodawcy. Program lojalnościowy będzie wprowadzony regulaminem, a ich uczestnikami będą tylko osoby fizyczne - klienci zarejestrowani w systemie programu lojalnościowego. System będzie posiadał subkonta na których będą odrębnie naliczane punkty za polecenie oraz odrębnie punkty za dokonanie zakupów. Spółka wskazała, że niniejszy wniosek dotyczy sytuacji, w której w ramach programu lojalnościowego przyznawane będą obecnym jak i nowym klientom punkty za dokonanie zakupów towarów w sieci sklepów Wnioskodawcy, następnie wymienialne na vouchery. Każdy uczestnik programu lojalnościowego będzie miał w systemie swoje subkonto, na którym będą zapisywane i sumowane gromadzone przez niego punkty za polecenie oraz za dokonywane zakupy. Przekazywane przez Wnioskodawcę vouchery w ramach programu lojalnościowego będą przedstawiać określoną wartość nominalną i będą uprawniały do dokonywania zakupów w sieci handlowej Spółki. Posłużenie się przez klienta Wnioskodawcy voucherem podczas dokonywanych zakupów będzie traktowane jako dokonanie przez niego płatności w wysokości równej wartości nominalnej określonej na voucherze.

Z treści ww. przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego poniesienie, cel takiego poniesienia w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz związek kosztów z przychodami, przy czym przesłanki muszą być spełnione łącznie, co oznacza, że brak choćby jednej z nich dyskwalifikuje dany wydatek jako koszt uzyskania przychodu.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie nie można utożsamiać wartości nominalnej wydanych klientom voucherów z wydatkiem Spółki.

W sytuacji, w której w ramach programu lojalnościowego przyznawane będą obecnym jak i nowym klientom punkty za dokonanie zakupów towarów za określoną cenę, następnie wymienialne na vouchery, które będą uprawniały do dokonywania zakupów w sieci sklepów Wnioskodawcy, wartość nominalna takiego vouchera nie stanowi wydatku emitenta tego vouchera. Wydanie vouchera nie jest wydaniem towaru ani świadczeniem usługi. Voucher pozwala zastąpić środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary i usługi.

Wobec powyższego, wartość nominalna wydanego vouchera nie może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów, gdyż wydanie vouchera nie wiąże się z poniesieniem kosztu przez Wnioskodawcę. Nie można bowiem przyjąć, że z chwilą wydania vouchera, majątek Spółki zostaje zmniejszony o jego wartość nominalną.

Nie można również zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że: „wartość nominalna voucherów będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów w momencie realizacji przedmiotowych voucherów przez klientów, bowiem w tym momencie ziszcza się ekonomiczny ciężar vouchera. Oznacza to, że w momencie sprzedaży towaru za który zapłata nastąpi w części za pośrednictwem vouchera, Wnioskodawca poniesie ekonomiczny ciężar wdrożenia programu lojalnościowego, a zatem działań marketingowych oraz reklamowych”.

Zdaniem tut. Organu, przedmiotowy voucher jest tylko przyrzeczeniem udzielenia bonifikaty (rabatu) w wysokości wartości nominalnej vouchera. Voucher ten nie został otrzymany przez klienta Spółki w zamian za wynagrodzenie i nie jest niczym innym, jak tylko dokumentem inkorporującym zobowiązanie przyjęte przez Wnioskodawcę do udzielenia posiadaczowi kuponu w zamian za ten kupon bonifikaty (rabatu) w momencie zakupu towarów w sieci sklepów Wnioskodawcy.

W konsekwencji „wartość nominalna” vouchera wyraża jedynie kwotę przyrzeczonej bonifikaty (rabatu). Taki voucher zastępuje środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary lub usługi. Kwota wskazana na voucherze określa wartość za jaką jego posiadacz może nabyć dowolny towar emitenta vouchera. W efekcie posłużenia się przez klienta Wnioskodawcy voucherem podczas dokonywanych zakupów, nabywca uzyskuje umniejszenie ceny towaru, który zamierza zakupić o wartość przedstawionego vouchera. W konsekwencji wydanie towaru w zamian za opisany w przedmiotowym wniosku voucher należy traktować jako rabat finansowy.

W tym miejscu pokreślić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują takiego pojęcia jak rabat. Pojęcie to zatem powinno być zgodnie z wykładnią gramatyczną, odczytywane na podstawie jego znaczenia językowego. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996 r., „rabat” - jest to zniżka, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie. Z definicji, ta kategoria płatności dotyczy spełnienia warunków ściśle związanych z wysokością obrotu w zakresie sprzedawanych towarów oraz spełnienia pewnych innych warunków w zakresie sprzedaży i płatności (np. rabat za płatność w terminie, za płatność gotówkową, za zakup w określonym czasie, za zakup określonej ilości towaru, rabat udzielony w związku z wystąpieniem zdarzeń skutkujących uszkodzeniem towaru).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że wartość bonifikaty (rabatu) obniża kwotę należną zbywcy danego towaru lub usługodawcy świadczącemu określone usługi, w konsekwencji obniża jego przychód. Zatem udzielenie rabatu nie powinno być utożsamiane z kosztem uzyskania przychodu, lecz zdarzenie takie należy wiązać z ustaleniem rzeczywistej wysokości przychodu ze sprzedaży towarów objętych tym rabatem, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 1 w zakresie kosztów uzyskania przychodów należy uznać jako nieprawidłowe.

Odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 2.

Stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 2 w zakresie przychodu podatkowego należy uznać za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Natomiast organ podatkowy, na podstawie art. 14 ust. 3 tej ustawy, jest uprawniony do zbadania zasadności ustalenia ceny w takiej, a nie innej wysokości. Przepis ten stanowi bowiem, że jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej.

Jednocześnie tut. Organ pragnie dodać, że w związku z tym, iż to pytania podatkowe określone przez podatnika wyznaczają zakres przedmiotowy wniosku, w niniejszej interpretacji indywidualnej odniesiono się ściśle do kwestii w nich zawartych. Nie odniesiono się natomiast do kwestii dotyczącej prawidłowości dokumentowania przychodu Wnioskodawcy na wystawionych przez niego fakturach oraz paragonach.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Dodatkowo informuje się, że w pozostałym zakresie wniosku dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin