Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1278/14-3/KK
z 10 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2014r. (data wpływu 24 grudnia 2014 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest właścicielem centrum handlowego „X” (dalej: Centrum Handlowe). Podstawą działalnością Spółki jest wynajem powierzchni handlowej znajdującej się w Centrum Handlowym na rzecz podmiotów trzecich.

W celu realizacji zakresu swojej działalności operacyjnej, Wnioskodawca nabywa usługi pośrednictwa w procesie wynajmowania powierzchni w Centrum Handlowym na rzecz najemców. Powyższe usługi świadczone są przez zewnętrzny podmiot (dalej: Pośrednik) na podstawie zawartych ze Spółką umów.

Usługi świadczone przez Pośrednika obejmują m. in.:

• wyszukiwanie potencjalnych najemców oraz oferowanie im powierzchni najmu,
  
• przekazywanie Spółce informacji dotyczących podmiotów, które w wyniku działań Pośrednika, są zainteresowane zawarciem umowy najmu,
  
• udzielanie pomocy przy negocjowaniu umów najmu powierzchni handlowej z przyszłymi najemcami,
  
• udzielanie pomocy przy negocjowaniu przedłużenia umów najmu powierzchni handlowej z obecnymi najemcami.
  
  

W przypadku, gdy na skutek działań Pośrednika Spółka zawrze umowę najmu powierzchni handlowej z najemcą, wówczas zobowiązana jest zapłacić na rzecz tego Pośrednika wynagrodzenie w postaci prowizji. Wynagrodzenie to jest wypłacane Pośrednikowi jednorazowo, w określonym terminie po podpisaniu umowy najmu / przedłużenia umowy najmu z najemcą. Wysokość wynagrodzenia prowizyjnego stanowi iloczyn kwoty czynszu i określonego procentu, którego wysokość zależy od wielkości wynajmowanej powierzchni.

W przypadku przedłużenia umowy najmu Pośrednik otrzymuje wynagrodzenie w wysokości iloczynu nowo ustalonej kwoty czynszu i ustalonego umownie procentu, jednocześnie wysokość wynagrodzenia uzależniona jest od faktu, czy dana umowa najmu zostaje przedłużona na okres dłuższy lub krótszy niż 3 lata.

Wydatki związane z wypłaconym przez Wnioskodawcę wynagrodzeniem na rzecz Pośrednika z tytułu świadczenia przez niego na rzecz Wnioskodawcy usług pośrednictwa w najmie powierzchni handlowych, zlokalizowanych na terenie Centrum Handlowego, zaliczane są przez Wnioskodawcę do kosztów bilansowych, zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz, U, 1994 nr 121 poz, 591.;dalej: UoR), Ustawa ta w art. 39 stanowi, że jednostki dokonują czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów, jeżeli koszty dotyczą przyszłych okresów sprawozdawczych. Taka sytuacja ma miejsce, gdy moment poniesienia kosztu wyprzedza znacznie jego wpływ na efekty w postaci przychodów. W praktyce oznacza to, że część kosztów przypadająca na przyszłe okresy sprawozdawcze podlega aktywowaniu (ujęciu przejściowemu w aktywach bilansu) i następnie jest odnoszona w koszty kolejnych okresów sprawozdawczych. Odpisy czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów mogą następować stosownie do upływu czasu lub wielkości świadczeń. Czas i sposób rozliczenia powinien być uzasadniony charakterem kosztów, z zachowaniem zasady ostrożności.

Wnioskodawca zapisuje zatem w księgach wydatki związane z wypłaconym wynagrodzeniem na rzecz Pośrednika, z tytułu świadczenia przez niego na rzecz Wnioskodawcy usług pośrednictwa w najmie powierzchni handlowej, w całości na dzień, w którym wystawiona jest faktura od Pośrednika na koncie rozliczeniowym (rozliczenia międzyokresowe czynne).

Następnie, po dacie oddania wynajmowanej powierzchni do użytkowania najemcom, wydatki te są ujmowane jako koszty bilansowe w okresach miesięcznych, proporcjonalnie do podstawowego czasu trwania poszczególnych umów najmu.

Dla celów podatkowych wypłacone wynagrodzenie, stanowiące w rozumieniu ustawy o PDOP pośredni koszt uzyskania przychodów, zaliczane jest przez Spółkę do kosztów podatkowych w sposób analogiczny jak dla celów bilansowych (w szczególności, w takich samych okresach rozliczeniowych).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo rozpoznaje (i) wydatki na wynagrodzenie za usługi pośrednictwa w procesie wynajmowania powierzchni Centrum Handlowego będącego własnością Wnioskodawcy, a także (ii) wydatki na wynagrodzenie za usługi w zakresie przedłużenia umów najmu, jako koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do okresu trwania umowy najmu?
   
2. Czy (i) koszt wynagrodzenia za usługi pośrednictwa w procesie wynajmowania powierzchni Centrum Handlowego będącego własnością Wnioskodawcy, a także (ii) wydatki na wynagrodzenie za usługi w zakresie przedłużenia umów najmu stanowić będą koszt uzyskania przychodów proporcjonalnie do okresu trwania umowy najmu w przyszłych okresach?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowo rozpoznaje on (i) wydatki na wynagrodzenie za usługi pośrednictwa w procesie wynajmowania powierzchni Centrum Handlowego będącego własnością Wnioskodawcy oraz (ii) wydatki na wynagrodzenie za usługi w zakresie przedłużenia umów najmu jako koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do okresu trwania umowy najmu.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawcy rozpoznanie w przyszłych okresach (i) wydatków na wynagrodzenie za usługi pośrednictwa w procesie wynajmowania powierzchni Centrum Handlowego będącego własnością Wnioskodawcy oraz (ii) wydatków na wynagrodzenie za usługi w zakresie przedłużenia umów najmu jako koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do okresu trwania umowy najmu będzie prawidłowe.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

1. Możliwość ujęcia wydatku jako kosztu uzyskania przychodów
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji jako kosztu uzyskania przychodu. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji podatkowej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został on poniesiony.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP wynika zatem, iż aby wydatki poczynione przez podatnika zostały uznane za koszty uzyskania przychodów, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

Konsekwentnie, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przestanki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj, istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,
  
• nie jest wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących koszty podatkowe zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP,
  
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Należy podkreślić, iż wszystkie powyższe przesłanki w przypadku wydatków na wynagrodzenie za usługi pośrednictwa w procesie wynajmowania powierzchni Centrum Handlowego będącego własnością Wnioskodawcy są spełnione. W szczególności wydatki te przyczyniają się do generowania przychodów z głównej działalności operacyjnej Spółki, tj. przychodów w postaci czynszu najmu powierzchni handlowej.

2. Moment ujęcia kosztów uzyskania przychodów
   
   

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• koszty bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
  
• koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Zdaniem Spółki, wydatki poniesione na wypłatę wynagrodzenia Pośrednikowi za wykonywane przez niego usługi nie stanowią kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami. Powyższe wynika przede wszystkim z faktu, iż brak jest bezpośredniego związku pomiędzy poniesieniem tych kosztów a uzyskaniem konkretnych przychodów. W szczególności, wynagrodzenie należne Pośrednikowi ustalane jest jednorazowo, a dla obowiązku wypłaty wynagrodzenia istotny jest sam fakt doprowadzenia przez pośrednika do zawarcia umowy najmu, nie ma natomiast tu znaczenia rzeczywista wysokość przychodów osiągniętych przez Spółkę z tej umowy. W rezultacie, poniesienie kosztów na pozyskanie najemców nie ma wpływu na wysokość osiąganych przychodów z najmu, ani też na długość okresu, w którym te przychody są osiągane.

Konsekwentnie, zapłata omawianego wynagrodzenia - jakkolwiek stanowi koszt ponoszony w celu uzyskiwania przychodów z najmu - nie wpływa bezpośrednio na wysokość przychodów, zatem stanowi ono koszt uzyskania przychodów inny niż bezpośrednio związany z przychodami (koszt pośredni).

Przepisami regulującymi zasady potrącalności kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są art. 15 ust. 4d oraz 15 ust. 4e ustawy o PDOP. Zgodnie z art. 15 ust. 4d koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia, Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednocześnie, w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

3. Dzień poniesienia kosztu
   
   

Z przytoczonego przepisu wynika zatem, iż pojęcie „dzień poniesienia kosztu" oznacza, że co do zasady koszty uzyskania przychodów są ponoszone w momencie, na który ujęto je w księgach rachunkowych na podstawie faktury lub innego dokumentu. Jedynym wyjątkiem od tej zasady jest ujęcie kosztów jako rezerw tub biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Odnosząc się do powyższej definicji wskazać należy, że w praktyce potwierdzonej orzecznictwem sądów administracyjnych uznaje się, iż terminu „dzień poniesienia kosztu” nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, lecz należy przyjąć, iż jest to dzień, na który Spółka uwzględnia koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów), tytko jego „ujęcie jako kosztu", tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości; wspólmierności przychodów i kosztów, istotności i ostrożności. Zatem dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawi się koszt na koncie kosztowym.

Rozliczenia międzyokresowe kosztów - zgodnie z art. 39 ust, 1 i ust. 3 UoR - dokonywane są przez jednostkę, jeżeli dotyczą one przyszłych okresów sprawozdawczych. Odpisy czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów mogą następować stosownie do upływu czasu lub wielkości świadczeń. Polskie prawo nie definiuje kategorii czynnych rozliczeń międzyokresowych, dlatego stosuje się do nich ogólną definicję aktywów (przez które rozumie się kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych). W praktyce oznacza to, że rozliczenia za pośrednictwem rozliczeń międzyokresowych kosztów są dokonywane w czasie, tj. część kosztów przypadająca na przyszłe okresy sprawozdawcze podlega aktywowaniu (ujęciu przejściowemu w aktywach bilansu) i następnie jest odnoszona w koszty kolejnych okresów sprawozdawczych.

Konsekwentnie, ze względu na fakt, iż jak zostało wyżej wskazane dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym, mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego, w przypadku rozliczeń międzyokresowych kosztów koszt taki powstaje sukcesywnie, zgodnie z momentem odnoszenia ich w koszty bilansowe kolejnych okresów sprawozdawczych (przykładowo, zgodnie z okresem trwania umowy). Zaś przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami UoR pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP.

Reasumując, stosowany przez Spółkę sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Poprawność takiego stanowiska potwierdzają m.in. następujące orzeczenia:

• wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 lutego 2013 r. (sygn. III SA/Wa 2108/12):
  „Z przepisu tego [ art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP] jednoznacznie wynika, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych. Moment poniesienia kosztu powiązano zatem z dniem, na który ujęto go jako koszt w księgach rachunkowych. Ustawodawca uzależnił więc moment powstania kosztu podatkowego w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP. między innymi od momentu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych ( art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP). Omawiane przepisy dotyczą niewątpliwie potrącania kosztów w czasie. Zaksięgowanie kosztu dla celów podatkowych służyć ma przy tym określeniu dochodu lub straty danego podatnika. Wykładni przepisów art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o PDOP nie sposób zaś dokonywać w oderwaniu od pozostałych przepisów tej ustawy dotyczących instytucji przychodów, kosztów uzyskania przychodów oraz dochodu (straty), [...] W związku z poczynionymi uwagami należy stwierdzić, że ujęcie (zaksięgowanie) wydatku w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy UoR decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wydatek dla zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodu musi zatem spełniać wymogi określone ustawą podatkową, ale w czasie koszt ten ujawniony jest w dniu jego zaksięgowania w księgach rachunkowych.",
  
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 września 2012 r. (sygn. akt II FSK 253/11): „Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f~4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych.
  Moment poniesienia kosztu powiązano zatem z dniem, na który ujęto go jako koszt w księgach rachunkowych."
  
  

4. Moment rozpoznania kosztów z tytułu wynagrodzenia za usługi pośrednictwa w wynajmie
   
   

Jak wskazano powyżej, przepisy o UoR decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu (pośredniego) dla celów podatkowych. Należy zatem każdorazowo zweryfikować, na który dzień dany koszt/wydatek został ujęty jako koszt bilansowy.

Wnioskodawca ujmuje wydatki związane z wypłaconym przez Spółkę wynagrodzeniem na rzecz Pośrednika z tytułu świadczenia przez niego na rzecz Wnioskodawcy usług pośrednictwa w najmie powierzchni handlowej w księgach w całości na dzień, w którym wystawiona jest faktura od Pośrednika na koncie rozliczeniowym (rozliczenia międzyokresowe czynne). Następnie, wydatki te są rozpoznawane jako koszty bilansowe w okresach miesięcznych, proporcjonalnie do do podstawowego czasu trwania poszczególnych umów najmu.

Zdaniem Wnioskodawcy, z treści przywołanych powyżej przepisów ustawy o PDOP wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania danego wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Skoro Wnioskodawca zdecydował się rozliczać przedmiotowe wydatki w oparciu o zasady wynikające z przepisu art. 39 - UoR, a więc dokonywać systematycznie odpisów w ciężar kosztów proporcjonalnie do ustalonego okresu, to powinien je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Co do zasady, stanowi o tym cytowany wyżej art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP. Tym samym, stosowany przez Wnioskodawcę sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczenia opisanego jednorazowego wynagrodzenia dla zleceniobiorcy z tytułu zawartej umowy pośrednictwa do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, stosowany przez Spółkę sposób rozliczania kosztów związanych z wyszukaniem najemcy i doprowadzeniem do zawarcia umowy najmu/kosztów związanych z prowizją od przedłużenia umowy najmu przez najemcę należną Pośrednikowi jako kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowy, gdyż zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP jest on odzwierciedleniem sposobu rozliczania ich jako kosztów dla celów bilansowych, mianowicie przedmiotowe koszty są rozliczane na bazie miesięcznej, ponieważ analogiczne zasady zostały przyjęte dla celów księgowych.

Powyższy sposób ujmowania kosztów usługi pośrednictwa w wyszukiwaniu najemców potwierdzają organy podatkowe m. in. w następujących interpretacjach:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 września 2014 r. (sygn. ITPB3/423-350/14/KK): „(...) moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Innymi słowy, przepisy ustawy o PDOP nie stoją na przeszkodzie w rozliczeniu w czasie kosztu w postawie jednorazowego wynagrodzenia związanego z zawarciem przez Wnioskodawcę umowy pośrednictwa w zakresie poszukiwania najemcy i doprowadzenia do zawarcia umowy najmu obiektu handlowego. Skoro Wnioskodawca zdecydował się rozliczać przedmiotowe wydatki w oparciu o zasady wynikające z przepisu art. 39 UoR, a więc dokonywać systematycznie odpisów w ciężar kosztów proporcjonalnie do ustalonego okresu, to powinien je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.",
  
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 lipca 2014 r. (sygn. - IPPB3/423-416/14-4/EŻ): „Biorąc powyższe pod uwagę, jeżeli zgodnie z zasadami zawartymi w ustawie o rachunkowości, poniesione koszty z tytułu wypłaconego wynagrodzenia dla Pośredników Spółka rachunkowo rozpozna w czasie - w okresach miesięcznych, proporcjonalnie do podstawowego czasu trwania poszczególnych umów najmu - to analogicznie wypłacone wynagrodzenie, stanowiące w rozumieniu ustawy o PDOP pośredni koszty uzyskania przychodu, powinno być w taki sam sposób (w szczególności w takim samym okresie czasu) zaliczane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.".
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.