Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-6/15/SK
z 1 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 marca 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 7 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kar umownych z tytułu nieterminowego wykonania usług informatycznych, powstałych:

• z przyczyn niezależnych od Spółki - jest prawidłowe,
• z przyczyn zależnych od Spółki - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kar umownych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (dalej: jako „Spółka” albo „Wnioskodawca”) świadczy usługi informatyczne. Wnioskodawca na zlecenie swoich kontrahentów tworzy i wdraża scentralizowane, kompleksowe systemy informatyczne i realizuje rozmaite projekty informatyczne. Wnioskodawca świadczy ww. usługi na podstawie umów zawieranych z kontrahentami. W umowach Spółka zobowiązuje się do zapłaty na rzecz kontrahentów określonych kwot tytułem kar (odszkodowań) umownych w przypadku opóźnień w wykonaniu usług (nieterminowe wykonanie usług). W niektórych umowach znajdują się postanowienia, zgodnie z którymi w przypadku uchylania się przez Wnioskodawcę od obowiązku zapłaty kar (odszkodowań) umownych, kontrahent ma prawo wypowiedzieć umowę (odstąpić od umowy) ze skutkiem natychmiastowym. W każdym jednak przypadku zamawiający ma prawo potrącić sobie naliczone kary z wypłacanego wynagrodzenia lub dochodzić zapłaty tych kar i odszkodowań z tytułu opóźnienia przed sądem powszechnym, co spowodowałoby dla Wnioskodawcy dodatkowe koszty.

Postanowienia dotyczące kar umownych są typowe dla umów zawieranych w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Zabezpieczają one interesy kontrahentów, na wypadek nieterminowego wykonania usług przez Wnioskodawcę. Wystąpienie obowiązku zapłaty opisanych powyżej kar umownych nie musi być zawinione przez Wnioskodawcę, może też nastąpić z przyczyn od niego niezależnych. Kara za opóźnienie zastrzeżona jest bowiem w przypadku samego faktu wykonania zamówionej usługi po upływie umówionego terminu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kosztami uzyskania przychodów dla Spółki są kwoty kar umownych zapłaconych przez Spółkę na rzecz jego kontrahentów z tytułu opóźnień w wykonaniu usług świadczonych na podstawie umów zawartych z tymi kontrahentami?

Zdaniem Spółki, kwoty kar umownych zapłaconych przez Spółkę na rzecz swoich kontrahentów z tytułu opóźnień w wykonaniu świadczonych usług na podstawie umów zawartych z tymi kontrahentami, są kosztami uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „UPDOP”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Kara umowna, regulowana w art. 483 kodeksu cywilnego jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, zgodnie, z którym naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania może nastąpić poprzez zapłatę określonej kwoty pieniędzy. Obowiązek zapłaty kary umownej wynika wyłącznie z postanowień umowy.

Karę umowną strony mogą zastrzec jedynie w przypadku zobowiązania niepieniężnego. Kara umowna należy się wierzycielowi w umówionej wysokości, niezależnie od rozmiaru poniesionej szkody. Kara tego rodzaju, co do zasady, zastępuje odszkodowanie należne wierzycielowi na zasadach ogólnych w przypadku wystąpienia szkody spowodowanej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania. Dlatego, zgodnie z art. 483 § 2 kodeksu cywilnego, bez zgody wierzyciela dłużnik nie może zwolnić się z wykonania zobowiązania przez zapłatę kary umownej. Z treści art. 15 ust. 1 UPDOP, wynika szereg warunków uznania wydatku za podatkowy koszt uzyskania przychodów.

Są to z jednej strony warunki o charakterze pozytywnym, a mianowicie:

1. poniesienie wydatku przez podatnika,
2. jego definitywny (rzeczywisty) charakter,
3. związek z prowadzoną przez podatnika działalnością,
4. poniesienie wydatku w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła,
5. właściwe jego udokumentowanie,

z drugiej zaś warunki o charakterze negatywnym, tj. niepodleganie przez wydatek pod katalog enumeratywnie wyliczonych kosztów niestanowiących na gruncie przepisów prawa podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP wynika, że wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są kary umowne i odszkodowania wypłacane wyłącznie z tytułów w nim wymienionych, tj. z tytułu:

• wad dostarczonych towarów,
• wad wykonanych robót,
• wad wykonanych usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów,
• zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.
  
  

Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są więc wyłącznie kary i odszkodowania z tytułu wad wykonanych usług oraz zwłoki w usuwaniu wad wykonanych usług.

Ustawodawca nie wyłączył w tym przepisie z kosztów kar zapłaconych z innego tytułu - tak jak w tym przypadku - z tytułu opóźnionego wykonania zamówienia/usługi.

Wynika z tego, że ustawodawca zmierzał do pozbawienia podatników prawa do obciążenia kosztów uzyskania przychodów wydatkami poniesionymi na zapłatę kar umownych jedynie w przypadku zawinionego działania usługodawcy i to tylko w zakresie wadliwie wykonywanych usług lub zawinionego opóźnienia w usuwaniu wad tych usług. Ustawodawca nie ujął w tym przepisie kar umownych wynikłych z opóźnienia w zakończeniu prac (nie wadliwych). Oznacza to, że wypłacone kary umowne wynikające z opóźnienia w realizacji kontraktu (a nie z powodu wystąpienia wady lub w zwłoki w usunięciu wady usługi), jako niewymienione w ww. przepisie UPDOP, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile wykazują związek z prowadzoną działalnością i uzyskiwanymi z tego tytułu przychodami.

Skoro kary umowne należne z tytułu opóźnień w wykonaniu (nieterminowych wykonań) usług nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP, to należy uznać, że przepis ten nie znajduje zastosowania w sprawie będącej przedmiotem wniosku, ponieważ dotyczy tylko i wyłącznie kar (odszkodowań) umownych ściśle w tym przepisie wymienionych, tj. kar umownych oraz odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub też zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W sytuacji, gdy kary (odszkodowania) umowne będące przedmiotem zapytania Spółki nie znajdują się w powyższym katalogu, to wydatki poniesione przez nią na zapłatę tych kar (odszkodowań) mogą być oceniane jako koszty uzyskania przychodów jedynie pod kątem spełnienia przesłanek pozytywnych wymienionych w art. 15 ust. 1 UPDOP.

Powyższe potwierdza także orzecznictwo sądów administracyjnych, w tym przykładowo wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt I FSK 1770/10, w którym Sąd odnosząc się do treści art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP uznał, że to uregulowanie logicznie rzecz biorąc oznacza, że kary umowne i odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż określone w art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP - co do zasady, jeżeli tylko miałyby związek z przychodem lub miałyby na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, będą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Uzasadnienie dla takiego stanowiska można także znaleźć w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego wydanych w zbliżonych stanach faktycznych przez Dyrektorów Izb Skarbowych działających z upoważnienia Ministra Finansów, w tym przykładowo:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 9 stycznia 2014 r. Znak: IPPB3/423-879/13-2/GJ, z 15 maja 2013 r. Znak: IPPB3/423-120/13-2/PK1, z 12 czerwca 2012 r. Znak: IPPB3/423-152/12-4/GJ,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 21 marca 2013 r. Znak: ILPB3/423-11/13-4/KS.
  
  

Dodatkowo należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęć „zachowanie źródła przychodów” i „zabezpieczanie źródła przychodów”. Dlatego znaczenie tych pojęć należy ustalić w drodze wykładni językowej.

„Zachowanie” oznacza „pozostanie w posiadaniu czegoś” (zob. Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 2007), „dochowanie czegoś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”.

„Zabezpieczenie” to „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym” „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”.

Analiza obu pojęć wskazuje, że są to pojęcia w pewnym sensie zbieżne znaczeniowo. W konsekwencji należy wskazać, że kosztami poniesionymi w celu zachowania źródeł przychodów będą wszelkie koszty poniesione w celu pozostania w posiadaniu przychodów, zachowania status quo w przypadku otrzymywanych przychodów. Jednocześnie koszty poniesione w celu zabezpieczenia źródeł przychodów będą oznaczać wszelkie koszty, które podatnik poniósł w celu utrzymania przychodów i uchronienia ich przed utratą przez podatnika.

Takie rozumienie pojęć „zachowanie źródła przychodów” i „zabezpieczanie źródła przychodów” jest również przyjmowane w praktyce organów podatkowych, które uznają, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób (por. np. w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 października 2007 r., Znak: 1401/BP-I/4210-62/07/SP, publ. Anna Pęczyk-Tofel, Marcin Stanisław Tofel, Monitor Podatkowy 2008, Nr 1 oraz w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 sierpnia 2014 r. Znak: ILPB3/423-101/11/14-S/EK).

W uzasadnieniu uchwały NSA (7 sędziów) z 25 czerwca 2012 r. sygn. II FPS 2/12 - za wyrokiem WSA we Wrocławiu z 14 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1702/07 - wskazano, że zasady dotyczące kosztów uzyskania przychodów mają w założeniu uwzględnić istotę i cel prowadzenia działalności gospodarczej, premiując wydatki służące jej rozwojowi i generowaniu przychodów. Niektóre rodzaje działań powodujących "doraźne" straty są elementem strategii gospodarczej i nie muszą stać w sprzeczności z działaniami w celu osiągnięcia przychodów, ale w dalszej perspektywie służyć zwiększaniu zysków podmiotu gospodarczego. (...) Cel fiskalny realizuje się wówczas w podatku należnym od zysku wypracowanego na skutek takich właśnie racjonalnych działań podatnika.

W najnowszym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazuje się, że przy ocenie dopuszczalności kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar umownych i odstępnego należy przykładać szczególne znaczenie do rozumienia terminów "zachowanie" i "zabezpieczenie" źródła przychodów. W szczególności, jeżeli jako zabezpieczenie źródła przychodów należy rozumieć koszty poniesione na ochronę istniejącego (podstawowego) źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób, to ograniczenie strat finansowych w postaci rezygnacji z wydatku, pomimo poniesienia pewnych kosztów, służy właśnie temu celowi. W dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, poniesienie pewnych wydatków (zapłata kary umownej nie wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP czy odstępnego) ograniczy straty, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Istotne jest więc, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika (...). Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu, a fakt, że podatnik nie oczekiwał określonego efektu gospodarczego nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów, ale i minimalizacji strat. (z uzasadnień wyroków NSA z dnia 11 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 478/12, sygn. akt II FSK 556/12 i sygn. akt II FSK 557/12, w których wskazano również na inne wyroki NSA z 19 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2486/10, z 27 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 2192/11; z 3 października 2012 r., sygn. akt II FSK 2597/11; z 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1770/10; z 17 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1365/10; z 27 października 2011 r., sygn. akt II FSK 840/10, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Podobną argumentację NSA przedstawił również w uzasadnieniu wyroku z 23 października 2012 r., sygn. akt II FSK 484/11.

W szczególności, w odniesieniu do tych umów, które zawierają postanowienia, zgodnie z którymi w przypadku uchylania się przez Wnioskodawcę od obowiązku zapłaty kary umownej, kontrahent ma prawo wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym można dodatkowo wskazać, że jeżeli Wnioskodawca nie zapłaciłby kary umownej, to utraciłby źródło przychodów. W takich przypadkach prowadzi to do wniosku, że Wnioskodawca działał w celu najpierw pozyskania źródła dochodów (wtedy, gdy godził się na zapis dotyczący kar umownych), a następnie, respektując ten zapis i uiszczając kary umowne, Wnioskodawca działa i będzie działać w celu zachowania źródła przychodu.

Podsumowując, w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) przedstawionym we wniosku, kary umowne z tytułu opóźnień wynikłych z jakiejkolwiek przyczyny w wykonaniu (nieterminowych wykonań) usług spełniają warunki art. 15 ust. 1 (pozyskanie źródła przychodów i zachowanie źródła przychodów) i jednocześnie nie mieszczą się w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 UPDOP jako, że nie dotyczą zwłoki w usunięciu wad wykonanej usługi ani nie są karą za wady w wykonanej usłudze.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przywołana regulacja wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego – co do zasady – poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła.
  
  

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 updop).

Art. 16 ust. 1 updop zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie zauważyć należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W konsekwencji przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Jest to katalog zamknięty. Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z zaistnieniem ww. zdarzeń.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka świadczy usługi informatyczne na podstawie umów zawieranych z kontrahentami. W umowach tych znajdują się zapisy zobowiązujące Spółkę do zapłaty na rzecz kontrahentów określonych kwot tytułem kar umownych w przypadku nieterminowego wykonania usług. W niektórych z tych umów znajdują się postanowienia, zgodnie z którymi w przypadku uchylania się przez Spółkę od obowiązku zapłaty kar umownych, kontrahent ma prawo wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym, co spowodowałoby dla Spółki dodatkowe koszty. W każdym jednak wypadku kontrahent ma prawo potrącić sobie naliczone kary z wynagrodzenia lub dochodzić zapłaty tych kar i odszkodowań przed sądem powszechnym. Powyższe kary, jak wskazano we wniosku, nie muszą wynikać z przyczyn zawinionych przez Spółkę, mogą też wystąpić z przyczyn niezależnych od Spółki.

Instytucja kary umownej, jako sposób zabezpieczenia prawidłowej realizacji umowy, ma przede wszystkim na celu ułatwienie dochodzenia naprawienia ewentualnej szkody. Została ona uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.) w art. 483 - 484. Pod pojęciem kary umownej należy rozumieć zastrzeżenie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Innymi słowy, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

Kary umowne, o których mowa w opisanym zdarzeniu przyszłym nie mieszczą się w katalogu zawartym w cyt. powyżej art. 16 ust. 1 pkt 22 updop. Co do tych kar, wskazać jednakże należy, że niewymienienie ich w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop nie oznacza, że automatycznie można takie wydatki uznać za koszt podatkowy. Pomiędzy poniesionym kosztem, a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowo – skutkowy, albowiem musi być to wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem w przypadku konieczności zapłacenia przedmiotowych kar, należy zbadać, czy zostanie spełniona ogólna przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 updop, tj. czy istnieje związek przyczynowo–skutkowy poniesionych wydatków z przychodem, czy też wydatki te służyły zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jednocześnie podkreślić należy, że nałożone kary nie mogą wynikać z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania samej Spółki. Niezwykle istotne jest aby obiektywna ocena działań Spółki skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą. Wobec powyższego, jeżeli Spółka działa przy zachowaniu zasad należytej staranności, a naliczone kary będą wynikały z okoliczności na które Spółka nie będzie miała wpływu i będą związane z uzyskiwanym przez nią przychodem w ramach prowadzonej działalności, to uznać należy je za koszty poniesione w celu zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodu.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996, przez pojęcie „zachować” („zachowywać”) należy rozumieć „dochować coś w stanie nie zmienionym, nie naruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” („zabezpieczać”) oznacza „uczynić bezpiecznym – nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić”. Można zatem przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Istotą tego rodzaju kosztów jest ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, skoro zapłata kar umownych w związku z nieterminowym wykonaniem usług jest związana z uzyskiwanym przez Spółkę przychodami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i została przewidziana przez Spółkę w łączących ją z kontrahentami umowach, a nieterminowe wykonanie usług informatycznych, jak wynika z wniosku może wynikać z jakiejkolwiek przyczyny co oznacza - zarówno z przyczyn zależnych, jak i niezależnych od Spółki - to wydatki w postaci zapłaty kar umownych dot. tych kar, które nastąpiły z przyczyn niezależnych od Spółki, będą kosztem uzyskania przychodów Spółki, na podstawie cyt. art. 15 ust. 1 updop. W przypadku natomiast zapłaty przez Spółkę kar umownych powstałych z tytułu nieterminowego wykonania usług powstałych na skutek nieracjonalnych i nienależytych działań, tj. okoliczności zależnych od Spółki, wydatki te nie będą mogły stanowić kosztów podatkowych Spółki.

W związku z powyższym, przedstawione we wniosku stanowisko Spółki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kar umownych z tytułu nieterminowego wykonania usług informatycznych, powstałych:

• z przyczyn niezależnych od Spółki – jest prawidłowe,
• z przyczyn zależnych od Spółki – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.