Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1099/14-2/AG
z 8 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

C. S.A. (dalej: C. lub Spółka) posiada 100% udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością C. AB (publ) z siedzibą w Szwecji (dalej: Spółka Szwedzka). Spółka Szwedzka jest spółką celową, której zadaniem jest pozyskiwanie na rzecz C. finansowania na rynkach międzynarodowych poprzez emisję obligacji (dalej: Obligacje Zagraniczne) oraz obsługę pozyskanego finansowania.

Emisja Obligacji Zagranicznych nastąpiła w dniu 28 listopada 2012 r. Uzyskane przez Spółkę Szwedzką środki finansowe zostały następnie przekazane do C. S.A. Od strony formalnej, przekazanie nastąpiło poprzez objęcie przez Spółkę Szwedzką obligacji wyemitowanych przez C. w ramach prywatnej subskrypcji (dalej: Obligacje Korporacyjne), przy czym:

• wartość, nominalna Obligacji Korporacyjnych odpowiada wartości nominalnej Obligacji Zagranicznych,
  
• Obligacje Korporacyjne zostały wyemitowane z dyskontem,
  
• oprocentowanie Obligacji Korporacyjnych odpowiada oprocentowaniu Obligacji Zagranicznych powiększonemu o marżę stanowiącą wynagrodzenie Spółki Szwedzkiej z tytułu podejmowanych ryzyk oraz pełnionych funkcji i zapewniającą pokrycie kosztów.
  
  

Celem przedmiotowej struktury finansowania (tj. emisji Obligacji Zagranicznych i powiązanej z nią emisji Obligacji Korporacyjnych) było uzyskanie przez Spółkę długoterminowego i stabilnego finansowania. Emisja Obligacji Zagranicznych została przeprowadzona przez C. za pośrednictwem Spółki Szwedzkiej, ponieważ występowanie podmiotu szwedzkiego jako emitenta Obligacji Zagranicznych dawało możliwość łatwiejszego pozyskania zagranicznych inwestorów oraz uzyskania bardziej atrakcyjnych warunków finansowania.

Środki finansowe pozyskane przez C. w wyniku emisji Obligacji Korporacyjnych, a pochodzące z wcześniej wyemitowanych Obligacji Zagranicznych zostały przeznaczone na refinansowanie istniejących zobowiązań finansowych na korzystnych dla Spółki warunkach.

Emisja Obligacji Zagranicznych została obwarowana szeregiem warunków (tzw. kowenantów), których spełnienie ma na celu ochronę źródeł spłaty zobowiązań wobec obligatariuszy (zagranicznych inwestorów). Naruszenie określonych warunków może stanowić podstawę do skierowania przez obligatariuszy (zagranicznych inwestorów) do Spółki Szwedzkiej żądania wykupu Obligacji Zagranicznych przed terminem ich zapadalności.

Jednym z takich warunków (kowenantów) wynikających z umowy emisji Obligacji Zagranicznych było nałożone na C. obowiązku wyeliminowania ujemnych kapitałów w rumuńskiej spółce zależnej S.C. Uzinele Sodice G. - C. Group SA (dalej: U.) w okresie 18 miesięcy od daty emisji Obligacji Zagranicznych.

Spółka zdecydowała, że z perspektywy prowadzonej działalności gospodarczej korzystniejsze dla Spółki będzie wydłużenie terminu na spełnienie powyższego warunku.

W związku ze ścisłym powiązaniem emisji Obligacji Zagranicznych i Korporacyjnych, naruszenie warunków emisji Obligacji Zagranicznych może doprowadzić do wymagalności Obligacji Korporacyjnych. W świetle bowiem postanowień umowy emisji Obligacji Korporacyjnych, w sytuacji, w której Spółka Szwedzka będzie zobowiązana do spłaty swoim obligatariuszom kwot wynikających z Obligacji Zagranicznych (co może mieć miejsce w przypadku naruszenia warunku, o którym mowa powyżej), Obligacje Korporacyjne mogą stać się wymagalne przed upływem terminu ich zapadalności. W konsekwencji, niespełnienie przez C. zobowiązania w postaci doprowadzenia do likwidacji kapitałów ujemnych w US G. w określonym terminie, mogło spowodować konieczność zwrotu przez Spółkę środków finansowych uzyskanych poprzez emisję Obligacji Korporacyjnych, na skutek żądania przez Spółkę Szwedzkiej (emitenta Obligacji Zagranicznych) na długo przed ustalonym terminem (przymusowy wykup Obligacji Korporacyjnych).

Przymusowy wykup Obligacji Korporacyjnych przez C. mógłby istotnie wpłynąć na status finansowy Spółki i spowodować problemy w zakresie bieżącego finansowania prowadzonej działalności oraz ryzyko zwiększenia się kosztów takiego finansowania (Spółka będzie zmuszona do pozyskania środków finansowych na mniej korzystnych warunkach).

W celu uniknięcia powyższego ryzyka, na mocy poczynionych uzgodnień pomiędzy C. i Spółką Szwedzką, Spółka Szwedzka wystąpiła do obligatariuszy z wnioskiem o odroczenie terminu na spełnienie omawianego warunku (dalej: Waiver). Jednocześnie, C. zobowiązał się do dokonania zwrotu na rzecz Spółki Szwedzkiej poniesionych przez nią kosztów w zakresie uzyskania lub sam bezpośrednio został obciążony przez usługodawcę takimi kosztami w postaci m.in.: opłaty za zrzeczenie dla obligatariuszy Obligacji Zagranicznych (consent fee), kosztów usług prawnych związanych z uzyskaniem , kosztów zaangażowania instytucji finansowych pośredniczących w uzyskaniu W, tzn. agenta ds. pozyskania zgody (solicitation agent), agenta tabulacyjnego i informacyjnego (tabulation and information agent), części nieodliczonego VAT wynikającego ze stosowanej struktury sprzedaży (dalej: Koszty W).

W wyniku podjętych działań, Spółka Szwedzka uzyskała Waiver, a poniesione przez nią w tym zakresie koszty zostały jej zwrócone przez C.. Na podstawie uzyskanego W, Spółka uzyskała dodatkowy czas na spełnienie zobowiązań wynikających z umowy emisji Obligacji Zagranicznych i, tym samym, zapewniła sobie stabilizację finansową w najbliższej przyszłości.

Stosownie do przyjętej przez Spółkę polityki rachunkowości, Koszty W stanowią koszt pozyskania finansowania i jako takie, podobnie jak dyskonto Obligacji Korporacyjnych, dla celów rachunkowych zostały ujęte przez konto rozliczeń międzyokresowych czynnych (dalej: RMK) i są rozliczane według efektywnej stopy przez okres, na jaki wyemitowane zostały Obligacje Korporacyjne. W konsekwencji, Koszty W stanowią koszty dla celów rachunkowych (są wykazywane w rachunku zysków i strat) w poszczególnych miesiącach, w dniu ich ujęcia w księgach rachunkowych w wyniku rozliczenia RMK przez okres, na jaki zostały wyemitowane Obligacje.

Nieodliczona kwota podatku od towarów i usług naliczonego w związku z poniesionymi Kosztami W nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej posiadanych przez C..

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka ma prawo do zaliczenia poniesionych Kosztów W do kosztów uzyskania przychodów?
   
2. Czy Spółka powinna rozpoznawać Koszty W dla celów podatkowych tak samo jak dla celów bilansowych, tj. poprzez rozliczenia międzyokresowe kosztów (RMK)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1.

C. stoi na stanowisku, że poniesione Koszty W stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; dalej: „Ustawy o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszystkie poniesione przez podatnika wydatki, pod warunkiem, że:

1. ich poniesienie ma lub też może mieć wpływ na osiąganie przez podatnika przychodów lub służy zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów,
   
2. wydatki te nie są wskazane w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, jako wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.
   
   

Ad. a. - poniesienie kosztu w celu zabezpieczenia źródła przychodów

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztem podatkowym może być wydatek służący zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu.

Poniesione przez C. wydatki na uzyskanie przez Spółkę Szwedzki) W, służyły natomiast zabezpieczeniu sytuacji finansowej Spółki. Spółka uznała bowiem, że z perspektywy prowadzonej działalności gospodarczej, bardziej korzystne będzie dla niej opóźnienie realizacji zobowiązania wynikającego z umowy emisji Obligacji Zagranicznych do wyeliminowania ujemnych kapitałów w rumuńskiej spółce zależnej U..

W przypadku jednak niedochowania przez C. ustalonego w umowie emisji Obligacji Zagranicznych terminu na wyeliminowanie ujemnych kapitałów w U., Spółka mogłaby być zobowiązana do natychmiastowego wykupu Obligacji korporacyjnych, co oznaczałoby natychmiastowy zwrot całości finansowania, które Spółka uzyskała ze środków pieniężnych pochodzących z emisji Obligacji Zagranicznych przeprowadzonej „za pośrednictwem" Spółki Szwedzkiej.

W konsekwencji, przymusowy wykup Obligacji Korporacyjnych uniemożliwiłby Spółce kontynuowanie prowadzenia działalności gospodarczej, której celem jest osiąganie przychodów zgodnie z przyjętą strategią (dostosowaną do wdrożonej struktury finansowania). Spółka byłaby zmuszona do poszukiwania alternatywnych źródeł finansowania, które pozwoliłyby na uregulowanie zobowiązań wynikających z konieczności przedterminowej spłaty Obligacji Korporacyjnych i poniesienia negatywnych konsekwencji finansowych związanych z uzyskaniem mniej korzystnych warunków takiego finansowania.

Jedyną możliwością pozwalającą na wyeliminowanie powyższego ryzyka, było uzyskanie przez Spółkę szwedzką odpowiedniej zgody zagranicznych inwestorów na wydłużenie dla C. terminu do wyeliminowania ujemnych kapitałów w U.. W konsekwencji, na mocy poczynionych uzgodnień pomiędzy C. i Spółką Szwedzką, Spółka Szwedzka wystąpiła do obligatariuszy z wnioskiem o odroczenie terminu na spełnienie omawianego warunku, tj. uzyskanie W.

Uzyskanie W wiązało się z poniesieniem określonych kosztów takich jak:

• opłata za zrzeczenie dla obligatariuszy Obligacji Zagranicznych (consent fee),
  
• koszty usług prawnych związanych z uzyskaniem W,
  
• koszty zaangażowania instytucji finansowych pośredniczących w uzyskaniu W, tzn. agenta ds. pozyskania zgody (solicitation agent), agenta tabulacyjnego i informacyjnego (tabulation and information agent),
  
• część nieodliczonego VAT wynikającego ze stosowanej struktury sprzedaży (dalej: Koszty W).
  
  

Część powyższych kosztów została poniesiona bezpośrednio przez C., natomiast część z nich została poniesiona przez Spółkę szwedzką. Na mocy porozumienia pomiędzy C. a Spółką Szwedzką, C. zobowiązała się do dokonania zwrotu na rzecz Spółki Szwedzkiej poniesionych przez nią kosztów w zakresie uzyskania W i takiego zwrotu dokonał. W konsekwencji, w ostatecznym rozrachunku, wszystkie Koszty W zostały poniesione przez C..

Na podstawie uzyskanego W , Spółka:

• uzyskała możliwość późniejszego spełnienia zobowiązań wynikających z umowy emisji Obligacji Zagranicznych, co było pożądane z perspektywy biznesowej C. i
  
• wyeliminowała ryzyko przymusowego wykupu Obligacji korporacyjnych, który mógłby spowodować zachwianie stabilności finansowej przedsiębiorstwa Spółki.
  
  

W konsekwencji, powyższego, należy uznać, iż poniesione przez Spółkę wydatki na uzyskanie W zostały poniesione w celu zabezpieczenia źródła przychodów (przedsiębiorstwo C.) i pośrednio przyczynią się do zapewnienia możliwości uzyskiwania przez Spółkę przychodów podatkowych. Tym samym, pierwszy z warunków umożliwiających zaliczenie Kosztów W do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT należy uznać za spełniony.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w utrwalonej linii interpretacyjnej sądów administracyjnych. Przykładem może być między innymi:

• uchwała NSA 7 sędziów z dnia 18 czerwca 2007 r., sygn. akt II FPS 8/06, cyt.
  
  „Może się bowiem zdarzyć, że mimo uzasadnionych ekonomicznie, uwzględniających zasady logiki, działań nie dojdzie do powstania lub zwiększenia przychodu (...). Istotne jest natomiast to, ze kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby przyniosło ono przychody także w przyszłości".
  
• wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 5 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1221/08, cyt;
  
  „Należy przy tym podkreślić ze koszt uzyskania przychodów jest kosztom działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów (wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 1998 r., sygn akt SA/Gd 819/96, niepubl.). Może się w związku z tym zdarzyć że podatnik ponosi określony koszt, który ma niewątpliwy związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednak nie spowoduje on powstania lub powiększenia przychodów. Analiza treści omawianego przepisu wskazuje na to, że ustawodawca nie uzależnił uznania poniesionych wydatków za koszt uzyskania od konieczności osiągnięcia przychodu.”
  
• wyrok WSA w Szczecinie z; dnia 21 czerwca 200/ r., sygn. akt I SA/Sz 64S/OS, cyt,:
  
  „Koszty poniesione przez podatnika należy bowiem oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu, a nie niezbędności rezultatu, w postaci konieczności osiągnięcia przychodu".
  
  

Ad. b. - brak wyłączenia przedmiotowych kosztów w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT

Koszty będące przedmiotem niniejszego wniosku nie zostały zawarte w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, w związku z poniesieniem przez C. Kosztów po stronie Spółki pojawi się wartość podatku naliczonego VAT, który nie będzie podlegał odliczeniu w związku ze stosowaniem proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy o VAT. Jednocześnie, wartość nieodliczonej kwoty VAT nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej posiadanych przez C..

W konsekwencji powyższego, za spełniony należy uznać również drugi z warunków umożliwiających zaliczenie Kosztów do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Wniosek:

Spółka ma prawo do zaliczenia poniesionych Kosztów do kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 2.

C. stoi na stanowisku, że Koszty stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów każdorazowo na dzień ich ujęcia w danym miesiącu jako koszty dla celów bilansowych w wyniku rozliczenia RMK. Koszty będące przedmiotem niniejszego wniosku stanowią tzw. koszty pośrednie. Zostały one bowiem poniesione w celu zapewnienia możliwości utrzymania dotychczasowego finansowania, wykorzystywanego przez Spółkę w celu prowadzenia działalności gospodarczej ukierunkowanej na osiąganie przychodów i regulowanie zobowiązań. Jednocześnie, nie można ich w sposób bezpośredni powiązać z konkretnym strumieniem przychodów osiąganych przez Spółkę.

Moment rozpoznania kosztów pośrednich dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych został określony w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, zgodnie z którym, cyt.:

„koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą",

Za dzień poniesienia kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT uważa się, cyt.:

„dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów."

W świetle cytowanego przepisu moment rachunkowego ujęcia danego wydatku w księgach rachunkowych jako kosztu (moment jego wykazania w rachunku zysków i strat) wyznacza również moment uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu dla potrzeb podatkowych.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w orzeczeniu NSA z 27 września 2012 r. (sygn. II FSK 253/11), cyt:

„W związku z poczynionymi uwagami należy stwierdzić, że ujęcie (zaksięgowanie) wydatku w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wydatek dla zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodu musi zatem spełniać wymogi określone ustawą podatkową, ale w czasie koszt ten ujawniony jest w dniu jego zaksięgowania w księgach rachunkowych."

Stanowisko takie potwierdzają również liczne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane przez organy podatkowe, jak np.

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 maja 2014 r. (sygn. IBPBI/2/423-204/14/CzP), cyt,:
  „Wskazane koszty dla celów bilansowych, tj. ustalenia wyniku finansowego, są rozliczane w czasie, jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów, w ten sposób, że ich wartość jest podzielona przez ilość miesięcy, których dotyczą, a uzyskana w wyniku tego podzielenia kwota jest w każdym miesiącu zaliczana w poczet kosztów.
  
  Jeśli zatem zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości Spółka, dla celów bilansowych, wydatki stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodu będzie rozliczała w czasie, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Co do zasady, stanowi o tym art. 15 ust. 4e updop,";
  
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 lipca 2012 r. (sygn. ILPB3/423-177/12-3/AO), cyt.:
  
  7. „W rezultacie, skoro dla celów księgowych Spółka ujmuje Prowizję jako koszt księgowy rozliczany w czasie proporcjonalnie do okresu obowiązywania umowy kredytu (czyli 7 lat), to należy uznać, że ze względu na postanowienia art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, również dla celów podatkowych Prowizja powinna być rozpoznawana jako koszt uzyskania przychodów rozliczany w czasie (a nie jednorazowo) proporcjonalnie do okresu obowiązywania umowy kredytu.
     
  8. Podsumowując, skoro Prowizja:
     1. spełnia ogólną definicję kosztu uzyskania przychodów określoną w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
        
     2. nie stanowi „wydatku na nabycie akcji" w Y SA,
        
     3. stanowi tzw. koszt „pośrednio" związany z przychodami i podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w momencie określonym w art. 15 ust. 4d ww. ustawy,
        
     4. dla celów księgowych Spółka ujmuje Prowizję jako koszt księgowy rozliczany w czasie proporcjonalnie do okresu obowiązywania umowy kredytu (czyli 7 lat),
  - to należy uznać, że w analizowanej sytuacji, Spółka powinna rozpoznać Prowizję jako koszt uzyskania przychodów rozliczany w czasie proporcjonalnie do okresu obowiązywania umowy kredytu, zgodnie z jej ujęciem dla celów rachunkowych.";
  
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 stycznia 2012 r. (sygn. IPPB3/423-913/11-2/PK1), cyt.:
  
  „W ocenie Wnioskodawcy również w przypadku dokonania przez Wnioskodawcę emisji obligacji, przy założeniu, że - dla celów rachunkowych - są w każdym roku proporcjonalnie przypisywane do uzyskiwanych przychodów rachunkowych Spółka powinna dokonać rozliczenia kosztów uzyskania przychodów związanych z emisją obligacji w momencie powstania kosztów dla celów rachunkowych, tj. w momencie ujęcia ich jako koszt w księgach Spółki.
  
  Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy koszty emisji stanowić będą koszty uzyskania przychodów w momencie ujęcia ich odpowiednio w księgach Spółki jako koszt zgodnie z metodologia opisaną w stanie faktycznym.";
  
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 marca 2011 r. (sygn. ILPB4/423-1/11-2/DS), cyt.:
  
  „Reasumując, jeżeli wydatki z tytułu planowanej emisji obligacji, tj. za usługi doradcze, prawne, marketingowe, maklerskie itp. zostaną poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, to stanowić one będą koszty uzyskania przychodów.
  
  Natomiast określając moment ujęcia ww. wydatków w kosztach uzyskania przychodów należy mieć na uwadze zapis art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który wskazuje, że wydatki te jako koszty pośrednio związane z przychodem Spółki, będą potrącalne w dacie ich poniesienia, tj. poprzez ich rozliczenie w czasie zgodnie z przyjętymi zasadami polityki rachunkowości.";
  
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 października 2012 r. (sygn. IPPB5/423-646/12-3/RS), cyt.:
  
  „Stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.";
  
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 października 2012 r. (sygn. IPPB3/423-527/12-4/ KK), cyt.:
  
  „[...] należy stwierdzić, że z treści art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa zasada: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.";
  
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 sierpnia 2012 r. (sygn. IBPBI/2/423-780/12/JD), cyt.:
  
  „Stwierdzić więc należy, że z treści przywołanych przepisów updop wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego.";
  
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 stycznia 2011 r. sygn. (IPPB3/423-829/10-2/JG), cyt:
  
  „[...] należy stwierdzić, iż koszty prowizji od kredytów bankowych oraz koszty wycen nieruchomości dla celów zabezpieczenia kredytów stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, rozumianej jako moment ujęcia kosztu w księgach rachunkowych, tzn. w momencie wykazania przedmiotowych kosztów w rachunku zysków strat - stosownie do art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.".
  
  

Spółka pragnie ponadto wskazać, że prawidłowość powyższego stanowiska potwierdził również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydanych na rzecz C. interpretacjach indywidualnych:

• z dnia 13 marca 2013 r. o sygn. IPPB3/423-1036/12-2/AM, dotyczącej momentu ujęcia dla celów podatkowych kosztów związanych z pozyskaniem finansowania, które ostatecznie nie zostało udzielone na rzecz Spółki;
  
• z dnia 7 lutego 2013 r. o sygn. IPPI33/423-1014/12-2/MS1, dotyczącej momentu ujęcia dla celów podatkowych nierozliczonej na dzień spłaty kredytu konsorcjalnego części kosztów pozyskania finansowania;
  
• z dnia 18 sierpnia 2011 r. o sygn. IPPB3/423-490/11-2/GJ, dotyczącej momentu ujęcia dla celów podatkowych poniesionych przez Spółkę kosztów związanych z pozyskaniem finansowania kredytem konsorcjalnym.
  
  

Wszystkie powołane powyżej interpretacje indywidualne wydane na rzecz Spółki potwierdzają, że momentem ujęcia wydatków stanowiących koszty pośrednie jest moment ich ujęcia jako koszty dla celów rachunkowych. W szczególności, zgodnie ze stanowiskiem zawartym w interpretacji z dnia 18 sierpnia 2011 r., wydatki stanowiące koszty pośrednie, które stanowiły dła Spółki koszty w sensie rachunkowym w poszczególnych miesiącach, powinny być ujmowane jako koszty uzyskania przychodów każdorazowo w dniu rozliczenia kosztów dla celów rachunkowych w danym miesiącu (poprzez rozliczenia międzyokresowe).

W świetle powołanych powyżej interpretacji organów podatkowych i orzeczenia NSA, w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, Spółka powinna rozpoznawać Koszty jako koszty uzyskania przychodów każdorazowo na dzień ich ujęcia w poszczególnych miesiącach jako koszty dla celów rachunkowych w wyniku rozliczenia RMK.

Wnioski:

• Koszty stanowią dla Spółki koszty pośrednie.
  
• Na gruncie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT Koszty W stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów każdorazowo na dzień ich ujęcia w danym miesiącu jako koszty dla celów bilansowych w wyniku rozliczenia RMK.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.