Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1036/12-2/AM
z 13 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007r., nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2012r. (data wpływu 31 grudnia 2012r.) oraz piśmie wyjaśniającym z dnia 1 marca 2013r. (data wpływu 4 marca 2013r.) na wezwanie z dnia 20 lutego 2013r. nr IPPB3/423-1036/12-2/AM o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania wydatków za koszty uzyskania przychodów oraz momentu powstania kosztu uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie uznania wydatków za koszty uzyskania przychodów oraz momentu powstania kosztu uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W związku z koniecznością restrukturyzacji istniejącego finansowania, Spółka zawarła w dniu 26 kwietnia 2010 r. z konsorcjum banków „Umowę w sprawie kredytów dla X. S.A.”

W dniu 10 lutego 2011 r. została zawarta kolejna umowa kredytowa z konsorcjum banków na refinansowanie zadłużenia istniejącego z tytułu Umowy Kredytu z 26 kwietnia 2010 r. (dalej: Umowa).

Do grona banków kredytujących X. S.A. (dalej: X. S.A. lub Spółka) na mocy Umowy w dniu 15 lutego 2011 r. przystąpił Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (dalej EBOiR) jako kredytodawca.

Zgodnie z Umową kredyt udzielony przez EBOiR miał być przeznaczony na finansowanie i refinansowanie wydatków inwestycyjnych X. S.A. i Spółek z Grupy Kapitałowej X. przewidzianych w programie inwestycyjnym.

W przypadku uzyskania kredytu od EBOiR X. S.A. planowała przeznaczyć środki pochodzące z kredytu na refinansowanie Inwestycji zakupu niemieckiej grupy chemicznej S. poprzez spłatę wyemitowanych przez X. S.A. w tym celu obligacji.

W celu pozyskania finansowania został przygotowany przez X. S.A. oraz zweryfikowany przez konsultanta technicznego zaangażowanego przez konsorcjum banków Program Inwestycyjny Spółki, który został zatwierdzony przez konsorcjum banków. Ponadto zostały przygotowane projekcje finansowe przy zaangażowaniu zewnętrznego doradcy oraz na podstawie raportu rynkowego opracowanego przez niezależnego konsultanta rynkowego.

Umowa przewidywała szereg warunków zawieszających, których spełnienie było niezbędne dla wypłaty przedmiotowego kredytu.

Grupa X. począwszy od IV kwartału 2011 roku nie spełniała kowenantów finansowych określonych w Umowie. Spółka przewidując w I kwartale 2012 r., że nie będzie w stanie spełnić wszystkich warunków zawieszających Umowy rozpoczęła negocjacje z EBOiR i pozostałymi bankami. Negocjacje miały na celu zmianę warunków zawieszających na takie, które pozwalałyby na udzielenie przedmiotowego kredytu. Pomimo prowadzonych negocjacji nie doszło do porozumienia w zakresie zmiany warunków zawieszających.

Na dzień 30 czerwca 2012 r. Spółka nie spełniła dwóch warunków zawieszających Umowy:

1. warunku zdefiniowanego w par. 4.3 pkt e Umowy, który przewidywał, że stosunek Skonsolidowanego EBITDA za Okres Obliczeniowy kończący się 30 czerwca 2012 r. do liczby pracowników w Grupie na dzień 30 czerwca 2012r. miał wynosić określony w Umowie poziom oraz
   
2. warunku zdefiniowanego w par. 4.3 pkt g Umowy, zgodnie z którym stosunek Skonsolidowanego EBITDA do skonsolidowanych przychodów ze sprzedaży netto miał wynosić co najmniej określony w Umowie poziom za Okres Obliczeniowy kończący się 30 czerwca 2012r.
   
   

Niespełnienie powyższych warunków zawieszających było spowodowane niższym wskaźnikiem EBITDA, którego główną przyczyną była niższa od oczekiwanej rentowność segmentu organicznego spowodowana niekorzystnymi warunkami na rynku produktów wytwarzanych przez ten segment, w szczególności produktu TDI (tj. wzrostem cen surowców służących do produkcji TDI, jak również spadkiem cen sprzedaży TDI).

W związku z powyższym w dniu 15 października 2012 r. EBOiR w porozumieniu ze Spółką i bankami odstąpił od Umowy.

Proces pozyskania finansowania z EBOiR, w szczególności proces przygotowawczy związany z zawarciem Umowy, wymagał ponoszenia przez Spółkę szeregu kosztów (dalej: Koszty Pozyskania Finansowania EBOIR), takich jak:

1. koszty usług doradczych
   • profesjonalne usługi doradcze związane z wyceną majątku i ustanawianiem zabezpieczeń na majątku;
     
   • doradztwo prawne, finansowe, korporacyjne;
     
   • inne koszty doradztwa
   
   

Z uwagi na fakt, iż koszty te dotyczyły całości finansowania uzyskiwanego na podstawie Umowy, Spółka alokowała odpowiednią część powyższych kosztów do kredytu, który miał zostać udzielony przez EBOiR stosując do tego celu klucz udziału finansowania w całości finansowania z tytułu Umowy.

2. koszty prowizji bankowych naliczonych przez EBOiR,
   
   

Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR zostały poniesione przez Spółkę w latach 2010- 2012.

Dla celów rachunkowych Spółka do dnia 30 czerwca 2012 r. ujmowała Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR na koncie rozliczeń międzyokresowych czynnych i nie uznawała ich za koszty dla celów rachunkowych.

Z uwagi na fakt iż niektóre warunki zawieszające Umowy, tj. wskaźniki finansowe, w szczególności EBIDTA, nie zostały spełnione na dzień 30 czerwca 2012 r., Spółka ujęła w księgach rachunkowych:

• Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR poniesione do dnia 30 czerwca 2012 r. jako koszty w czerwcu 2012 r.
  
• Koszty Pozyskania Finansowania EBOIR poniesione po dniu 30 czerwca 2012 r. Spółka dla celów rachunkowych uznawała jako koszty na bieżąco w dacie otrzymania faktur dokumentujących poniesienie kosztów.
  
  

Spółka nie ujęła dotychczas Kosztów Pozyskania Finansowania EBOiR jako kosztów uzyskania przychodów.

Spółka uzyskała indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 18 sierpnia 2011 r. o sygn. IPPB3/423-490/11-2/GJ, zgodnie z którą:

• koszty związane z pozyskaniem finansowania kredytem konsorcjalnym na gruncie Umowy stanowią koszty pośrednie,
  
• koszty te powinny być rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów każdorazowo w momencie, w którym są ujmowane jako koszt w księgach rachunkowych poprzez rozliczenia międzyokresowe czynne.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki?
   
2. Czy na gruncie art. 15 ust 4d i 4e ustawy o CIT momentem zaliczenia Kosztów Pozyskania Finansowania EBOiR do kosztów uzyskania przychodów będzie dzień ujęcia tych wydatków jako koszty dla celów rachunkowych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pierwszego pytania Spółka stoi na stanowisku, że na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT może rozpoznać Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR jako koszty uzyskania przychodów.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka pragnie przedstawić poniższą argumentację.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), cyt.:

„kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).„

W konsekwencji, aby dany wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. koszt musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika oraz powinien on być właściwie udokumentowany;
   
2. koszt musi pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika i musi zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania i zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
   
3. koszt nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   
1. Poniesienie przez Spółkę Kosztów Pozyskania Finansowania EBOiR
   
   

Nie ulega wątpliwości, iż Spółka jako lider konsorcjum faktycznie poniosła Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR, które zostały zapłacone, a w związku z tym pokryte z majątku Spółki.

Poniesienie Kosztów Pozyskania Finansowania EBOIR zostało w sposób właściwy udokumentowane

• Umową;
  

• umowami zawartymi ze spółkami doradczymi
  

• raportami, opiniami przygotowanymi przez doradców
  

• fakturami za usługi wystawionymi przez spółki doradcze
  

• notami wystawionymi przez EBOiR
  
  
  

2. Związek poniesionych przez Spółkę Kosztów Pozyskania Finansowania EBOiR z przychodem.
   
   

Spółka poniosła Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR w celu pozyskania finansowania. Środki z kredytu miały zostać przeznaczone na refinansowanie wydatków inwestycyjnych X. S A.

Poniesienie wydatków na pozyskanie finansowania w celu refinansowania wydatków inwestycyjnych warunkowało prowadzenie działalności gospodarczej ukierunkowanej na osiąganie przychodów przez Spółkę oraz obsługę jej zobowiązań.

Spółka działała racjonalnie poszukując źródeł finansowania swojej działalności w celu generowania przychodów. Tym samym poniesienie wydatków, które były niezbędne do zawarcia Umowy z konsorcjum banków (w tym z EBOiR) było jak najbardziej zasadne.

W momencie podpisywania Umowy Spółka nie była w stanie przewidzieć, że z uwagi na warunki ekonomiczne, w szczególności istotne pogorszenie rentowności w segmencie organicznym, Spółka nie spełni niektórych warunków zawieszających Umowy.

Niespełnienie warunków zawieszających Umowy było spowodowane niższym wskaźnikiem EBITDA, którego poziom obniżył się z uwagi na niższą od oczekiwanej rentowność sektora organicznego, spowodowaną niekorzystnymi warunkami na rynku produktów wytwarzanych przez ten sektor (tj. wzrostem cen surowców służących do produkcji przedmiotowych produktów, jak również spadkiem cen na produkty). Czynniki, które spowodowały obniżenie wskaźnika EBITDA były całkowicie niezależne od Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust 1 ustawy o CIT, aby wydatki mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów, muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przepis ten nie uzależnia możliwości uznania poniesionych wydatków za koszt uzyskania przychodu od faktycznego osiągnięcia przychodu.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
  

• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  
  

Powyższe stanowisko potwierdza utrwalona linia orzecznictwa sądów administracyjnych, m.in.:

• Uchwała NSA 7 sędziów z dnia 18 czerwca 2007 r., sygn akt II FPS 8/06, cyt.
  

„Może się bowiem zdarzyć, ze mimo uzasadnionych ekonomicznie, uwzględniających zasady logiki, działań nie dojdzie do powstania lub zwiększenia przychodu (…). Istotne jest natomiast to, ze kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby przyniosło ono przychody także w przyszłości”.

• Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 5 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1221/08, cyt.:
  

„Należy przy tym podkreślić, ze koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów (wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 1998 r., sygn akt SA/Gd 819/96, niepubl.). Może się w związku z tym zdarzyć, że podatnik ponosi określony koszt, który ma niewątpliwy związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednak nie spowoduje on powstania lub powiększenia przychodów. Analiza treści omawianego przepisu wskazuje na to, ze ustawodawca nie uzależnił uznania poniesionych wydatków za koszt uzyskania od konieczności osiągnięcia przychodu.”

• Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 21 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Sz 643/05, cyt.:
  

„Koszty poniesione przez podatnika należy bowiem oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu, a nie niezbędności rezultatu, w postaci konieczności osiągnięcia przychodu”.

W związku z powyższym Spółka ma prawo zaliczyć Koszy Pozyskania Finansowania EBOiR do kosztów uzyskania przychodów, gdyż na moment ich poniesienia miały one związek z przyszłymi przychodami Spółki. Zostały one poniesione w celu uzyskania przychodu oraz zabezpieczenia źródła przychodów w przyszłości.

3. Brak wyłączenia przedmiotowych kosztów w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT
   
   

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie zawiera wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów ani kosztów usług doradczych ani prowizji bankowych.

Podsumowując, dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo — skutkowym z osiąganymi przychodami.

Wniosek:

Jako, że:

• Spółka faktycznie poniosła Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR;
  
• poniesienie Kosztów Pozyskania Finansowania EBOiR miało na celu pozyskanie finansowania na refinansowanie wydatków inwestycyjnych Spółki, czyli bezwzględnie służyło osiąganiu przez Spółkę przychodów;
  
• nie ulega wątpliwości, że działania X. nakierowane na pozyskanie finansowania były racjonalne, a Spółka na moment zawarcia Umowy nie mogła przewidzieć, że w przyszłości nie będzie w stanie spełnić warunków zawieszających Umowy;
  
• poniesienie kosztu zostało właściwie udokumentowane;
  
  

Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR poniesione przez Spółkę stanowią niewątpliwie koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W odniesieniu natomiast do drugiego pytania Spółka stoi na stanowisku, że na gruncie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT momentem zaliczenia Kosztów Pozyskania Finansowania EBOiR do kosztów uzyskania przychodów będzie dzień ujęcia tych wydatków jako koszty dla celów rachunkowych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka pragnie przedstawić poniższą argumentację.

Na gruncie ustawy o CIT o momencie uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu decyduje rodzaj związku danego kosztu z uzyskanym przychodem.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b - 4c ww. ustawy),
  

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust 4d, ust. 4e tej ustawy),
  
  
  

Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR będące przedmiotem niniejszego wniosku stanowią koszty pośrednie. Nie można ich bowiem w sposób bezpośredni powiązać z konkretnym strumieniem przychodów osiąganych przez Spółkę. Ich poniesienie warunkowało prowadzenie działalności gospodarczej ukierunkowanej na osiąganie przychodów przez Spółkę oraz obsługę jej zobowiązań, a więc warunkowało przychody.

Moment rozpoznania kosztów pośrednich dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych został określony w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, zgodnie z którym, cyt.: „koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą”.

Za dzień poniesienia kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT uważa się, cyt.: „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.”

W świetle cytowanego przepisu moment rachunkowego ujęcia danego wydatku w księgach rachunkowych jako kosztu (moment jego wykazania w rachunku zysków i strat) wyznacza również moment uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach przepisów prawa podatkowego, jak np.

1. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 października 2012 r. sygn. IPPB5/423-646/12-3/RS, cyt.;

„Stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.”

2. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 października 2012 r. sygn. IPPB3/423-527/12-4/ KK, cyt.:

„[.. .] należy stwierdzić, że z treści art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa zasada: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.”

3. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 sierpnia 2012 r. sygn. IBPBI/2/423-780/12/JD, cyt:

„Stwierdzić więc należy, że z treści przywołanych przepisów updop wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego.

4. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 stycznia 2011 r. sygn. IPPB3/423-829/10-2/JG, cyt.:

„należy stwierdzić, iż koszty prowizji od kredytów bankowych oraz koszty wycen nieruchomości dla celów zabezpieczenia kredytów stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, rozumianej jako moment ujęcia kosztu w księgach rachunkowych, tzn. w momencie wykazania przedmiotowych kosztów w rachunku zysków strat - stosownie do art. 15 ust. 4d w zw. z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”;

5. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 grudnia 2009 r. sygn. ITPB3/423-550/09/DK, cyt:

„Spółka ujmuje w księgach rachunkowych koszty prowizji, rozliczając je proporcjonalnie przez cały okres trwania umowy kredytowej, tym samym nie jest możliwe potraktowanie zapłaconej prowizji za koszt uzyskania przychodu, jednorazowo w momencie jej zapłaty.

W świetle powyższego, wydatki na prowizję bankową i inne opłaty warunkujące uruchomienie kredytu stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości trwania umowy kredytowej.

Stanowisko takie zostało potwierdzone również w wyroku NSA z 27 września 2012 r. sygn. II FSK 253/11, cyt: „W związku z poczynionymi uwagami należy stwierdzić, że ujęcie (zaksięgowanie) wydatku w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wydatek dla zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodu musi zatem spełniać wymogi określone ustawą podatkową, ale w czasie koszt ten ujawniony jest w dniu jego zaksięgowania w księgach rachunkowych.”

Spółka pragnie podkreślić, że prawidłowość powyższego stanowiska potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w skierowanej do Spółki interpretacji indywidualnej z dnia 18 sierpnia 2011 r, o sygn. IPPB3/423-490/11-2/GJ, dotyczącej momentu ujęcia kosztów związanych z pozyskaniem finansowania kredytem konsorcjalnym na gruncie Umowy.

Zgodnie z przyjętym przez Spółkę i potwierdzonym w ww. interpretacji sposobem rozliczania kosztów związanych z pozyskaniem finansowania kredytem konsorcjalnym, przedmiotowe wydatki stanowiły dla Spółki koszty w sensie rachunkowym w poszczególnych miesiącach, w dniu ich ujawnienia w księgach rachunkowych. Dzień rozliczenia w danym miesiącu kosztu poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów – RMK) wyznaczał dzień jego rozpoznania jako kosztu uzyskania przychodów.

W konsekwencji przyjęcia powyższego sposobu ujęcia kosztów związanych z pozyskaniem finansowania kredytem konsorcjalnym, w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku Spółka powinna rozpoznać Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR jako koszty uzyskania przychodów na dzień ich ujęcia jako kosztów dla celów rachunkowych (wykazania w rachunku zysków i strat) w czerwcu 2012 r., jak również kosztów ponoszonych po 30 czerwca 2012 r. w dacie ich poniesienia, tj. ujęcia w księgach jako koszty.

Przyjęcie powyższego podejścia pozwoli na zachowanie spójności w przyjętej przez Spółkę metodologii rozliczania wszystkich kosztów pozyskania finansowania na podstawie Umowy dla celów podatkowych i będzie zgodne z uzyskaną przez Spółkę ww. indywidualną interpretacją przepisów prawa podatkowego.

Wnioski:

• Koszty Pozyskania Finansowania EBOiR stanowią koszty pośrednie (zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT).
  

• momentem zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów będzie dzień ujęcia tych wydatków jako koszty dla celów rachunkowych (na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT).
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.