Interpretacja Ministra Finansów
DD10/033/310/ZDA/14/RWPD-80562
z 23 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną w dniu 23 czerwca 2008 r. znak: IP-PB3-423-657/08-2/GJ przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w ten sposób, iż stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2008 r. o wydanie interpretacji indywidualnej z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych dotyczące kwalifikacji wydatków ponoszonych na wykupienie pakietu świadczeń medycznych dla członków rodzin pracownika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Zgodnie z opisem stanu faktycznego przedstawionym we wniosku z dnia 17 kwietnia 2008 r. Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) zatrudnia pracowników. Spółka przyznaje niektórym pracownikom świadczenia medyczne dla nich samych jak i dla członków ich rodzin. W tym celu zawarła umowę z prywatną przychodnią medyczną. Świadczenia te ponoszone są dobrowolnie przez Spółkę z chęci zapewnienia dobrych warunków zatrudnienia. Pracownicy nie są obciążeni żadnymi kosztami z tego tytułu. Spółka dolicza wysokość świadczenia medycznego do przychodu pracownika opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wysokość powyższych wydatków może być przyporządkowana do danego pracownika.

W związku z tym zadano pytanie,

Czy wydatki na wykupienie świadczeń medycznych dla członków rodziny pracownika są dla Spółki kosztem uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu nabycia świadczeń dla członków rodzin pracowników są kosztem uzyskania przychodów. Definicja kosztu uzyskania przychodów w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2007 r. stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Warunkami zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów podatkowych jest wykazanie, że:

1. wydatek został przez podatnika faktycznie poniesiony,
2. w momencie dokonywania wydatku istniały przesłanki pozwalające na stwierdzenie, że wydatek ten może przynieść podatnikowi przychody,
3. wydatek został poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
   
4. wydatek nie jest wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

Wydatki na świadczenia medyczne są faktycznie ponoszone przez Spółkę. Wykupienie dla członków rodzin pracowników świadczeń medycznych ma na celu zwiększenie identyfikacji pracowników z firmą oraz dobrej atmosfery wśród pracowników, zwiększenie ich motywacji, a w konsekwencji podniesienie wydajności pracy. W rezultacie służy to zwiększeniu przychodów Spółki ze sprzedaży. Istnieje związek przyczynowo-skutkowy w przypadku wydatków na wykupienie dla członków rodzin pracowników świadczeń medycznych. Związek ten ma charakter pośredni. Ponadto wydatki na świadczenia medyczne nie znajdują się w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodu.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki zostały spełnione wszystkie warunki uznania wydatków na świadczenia medyczne za koszty uzyskania przychodów Spółki.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając z upoważnienia Ministra Finansów (na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego; Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), wydał w dniu 23 czerwca 2008 r. interpretację indywidualną nr IP-PB3-423-657/08-2/GJ, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważa, co następuje.

Na podstawie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Finansów stanowiska wyrażonego w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 23 czerwca 2008 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (Nr IP-PB3-423-657/08-2/GJ), nie można uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, dalej: updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 57 updop, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.; dalej: updof) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się także wartość płaconych przez Spółkę świadczeń medycznych za pracownika, do którego wykupienia pracodawca nie jest zobowiązany przepisami kodeksu pracy. Taką kwalifikację wykupionego dla pracownika pakietu świadczeń medycznych potwierdził także Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 24 października 2011 r. sygn. akt II FPS 7/10. Fakt, iż zakres świadczeń wykupionego przez Spółkę pakietu pozwala na skorzystanie przez pracownika z usług przychodni medycznej także w odniesieniu do świadczeń dla członków jego rodziny nie wpływa na sposób rozpoznania przychodu na gruncie art. 12 ust. 1 updof.

Należy zauważyć, iż wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57 updop podlegają tylko te należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 updof, które nie zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji. Zatem jeżeli pracownik jest uprawniony do skorzystania z określonych świadczeń medycznych zarówno w odniesieniu do siebie samego jak i członków swojej rodziny w ramach wykupionego przez pracodawcę pakietu świadczeń medycznych, należy uznać, że art. 16 ust. 1 pkt 57 updop nie ma zastosowania. W związku z tym wartość takiego pakietu stanowiąca przychód pracownika na podstawie art. 12 ust. 1 updof może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 updop w związku z art. 16 ust. 1 pkt 57 updop.

W konsekwencji należy uznać za prawidłowe stanowisko Spółki zgodnie z którym, wydatki z tytułu nabycia świadczeń medycznych dla członków rodzin pracowników są kosztami uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.