INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12.04.2012 r. (data wpływu 20.04.2012 r.) oraz w piśmie z dnia 12.06.2012 r. (data nadania 14.06.2012 r., data wpływu 18.06.2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-294/12-2/RS z dnia 05.06.2012 r. (data nadania 05.06.2012 r., data doręczenia 08.06.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionych środków trwałych od części sfinansowanej ze środków własnych Grupy producentów również w okresie, w którym na podstawie umowy udostępnienia z tych środków trwałych nieodpłatnie korzystają członkowie grupy producentów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20.04.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionych środków trwałych od części sfinansowanej ze środków własnych Grupy producentów również w okresie, w którym na podstawie umowy udostępnienia z tych środków trwałych nieodpłatnie korzystają członkowie grupy producentów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

J. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: J. lub Spółka) jest grupą producentów rolnych zrzeszającą producentów owoców i warzyw. Spółka prowadzi działalność rolniczą w zakresie produkcji pomidorów szklarniowych. Celem J. jest działalność na rzecz członków (dalej: członkowie Grupy Producentów), którymi mogą być wyłącznie rolnicy - osoby fizyczne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby prawne prowadzące gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym lub prowadzące działalność rolniczą w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej. Członkowie Grupy Producentów są jednocześnie udziałowcami Spółki.

Na mocy decyzji z dnia 28 stycznia 2009 r. wydanej przez Marszałka Województwa, J. uzyskał wstępne uznanie za grupę producentów owoców i warzyw oraz zatwierdzenie planu dochodzenia do uznania tej grupy za organizację producentów owoców i warzyw, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2003 r. o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu, rynku suszu paszowego oraz rynków lnu i konopi uprawianych na włókno (Dz. U. 2008 r., Nr 11, poz. 70 ze zm.). J. posiada także świadectwo potwierdzające rejestrację podmiotu w Agencji Rynku Rolnego.

W ramach funkcjonowania J., właściciele gospodarstw rolnych i jednocześnie wspólnicy Spółki (członkowie Grupy Producentów), produkują w swoich gospodarstwach pomidory szklarniowe oraz gruntowe. Zobowiązani są przy tym do utrzymania jednolitej technologii jakości oraz do przestrzegania wielkości dostaw. Spółka natomiast dokonuje sprzedaży dostarczanych warzyw osobom trzecim - odbiorcom i przetwórcom.

W celu zagwarantowania prawidłowego działania Spółki jak również w związku z rozwojem działalności, Spółka wnioskowała do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o przyznanie pomocy finansowej na pokrycie części kwalifikowanych kosztów inwestycji ujętych w zatwierdzonym planie dochodzenia do uznania. Spółka z uwagi na brak odpowiedniego sprzętu, nie posiadała bowiem możliwości spełnienia wymogu określonego w art. 125b ust. 1 lit. e) Rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (Dz. U. 299 z 16. 11.2007 r. str. 1 ze zm.) dotyczącego zapewnienia swoim członkom środków technicznych umożliwiających zbieranie, przechowywanie, pakowanie i wprowadzanie do obrotu ich produktów.

Spółka wnioskowała o kwotę dofinansowania na pokrycie części kosztów inwestycji w wysokości 75% wartości netto inwestycji. Pomocy finansowej udziela Europejski Fundusz Rolniczy Gwarancji oraz Europejski Fundusz Rolny Rozwoju Obszarów Wiejskich przy współfinansowaniu krajowym. Kwota otrzymanej pomocy finansowej jest wypłacana przez polską agencję płatniczą - Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w ramach programów współfinansowanych z unijnych funduszy.

Otrzymaną w 2010 r. dotację Spółka przeznaczyła m. in. na zakup wózków do zbioru pomidorów (ręcznych i elektrycznych), plastikowych skrzynek do zbioru oraz plastikowych europalet (dalej: sprzęt). Zakup sprzętu miał ścisły związek z działalnością prowadzoną przez J., bowiem z założenia miał służyć (i służy) do zbioru i przewożenia pomidorów z gospodarstw członków Grupy Producentów do sortowni pomidorów.

Spółka zobowiązała się do udostępniania tego sprzętu członkom aby mogli dokonywać zbioru pomidorów na zasadach równego dostępu. Koszty nabycia wózków, skrzynek i europalet w 75% zostały pokryte z dotacji, zaś w 25% ze środków własnych J., co miało istotny wpływ na przyjęty przez Spółkę sposób podatkowego rozliczenia wydatków związanych z nabyciem sprzętu.

Spółka zaklasyfikowała zakupiony sprzęt do środków trwałych i rozpoczęła ich amortyzację. Kierując się dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. 2011 r., Nr 74, Poz. 397 ze zm.; dalej: ustawa o PDOP) Spółka rozpoznaje w kosztach uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej zakupionego sprzętu jedynie w tej części, w której ich nabycie było finansowane ze środków własnych J., tj. od 25% wartości początkowej tych środków trwałych (Spółka nie rozpoznaje w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych w tej części, w której ich zakup był finansowany z dotacji, tj. od 75% ich wartości początkowej).

Środki trwałe zakupione przez J. umożliwiają prawidłowe funkcjonowanie Spółki, jak również umożliwiają optymalizację procesu sprzedaży produkowanych pomidorów. Z uwagi na wspomnianą powyżej specyfikę i cel działalności grupy producentów rolnych, J. udostępnia członkom Grupy Producentów zakupiony sprzęt (wózki, skrzynki i palety). Sprzęt wykorzystywany jest przez członków wyłącznie w celach produkcji pomidorów w ramach J. (sprzęt ten nie jest wykorzystywany przez członków w innych celach).

Podstawą na jakiej sprzęt jest wykorzystywany przez członków Grupy Producentów są „umowy udostępnienia” zawierane odrębnie na każdy rodzaj sprzętu, tj. odrębnie umowa udostępnienia na wózki do zbioru pomidorów, odrębnie umowa na skrzynki i odrębnie umowa na europalety (dalej: umowa udostępnienia).

Zgodnie z przykładową umową udostępnienia (umowa udostępnienia z dnia 1 marca 2011 r. na udostępnienie plastikowych europalet), „udostępniający” (J.) oddaje do używania i pobierania pożytków określoną ilość europalet, a „biorący” (jeden z członków Grupy Producentów), przyjmuje je w używanie. Zgodnie z zapisami w umowie, „udostępniający” (J.) oświadcza, że jednym z celów J. jest zapewnienie członkom grupy środków technicznych umożliwiających zbiór, magazynowanie, pakowanie i wprowadzanie do obrotu wyprodukowanych przez nich warzyw, co wynika z art. 125b ust. 1 lit. e) Rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007. Przykładowa umowa udostępnienia została zawarta na czas określony do 30 listopada 2011 r. Po zakończeniu umowy sprzęt jest zwracany J.

Zgodnie z postanowieniami umowy, w przypadku uszkodzenia lub utraty europalet „biorący” ponosi koszty naprawy oraz wszelkie inne koszty związane z używaniem palet. Ponadto „biorący” nie może oddać palet w używanie osobie trzeciej bez zgody „udostępniąjącego”.

Z tytułu udostępnienia sprzętu członkom Grupy Producentów (udziałowcom J.), Spółka nie pobiera wynagrodzenia.

J. zawiera umowy udostępnienia (zgodnie z powyższym schematem) z każdym z członków Grupy Producentów co roku (tj. umowy takie były zawierane również w 2010 r.) i na określony czas, co jest podyktowane sezonowością zbioru pomidorów.

W piśmie z dnia 12.06.2012 r. Wnioskodawca doprecyzował przedstawiony stan faktyczny, tj. podał, iż:

1. J. nie ma statutu grupy producentów rolnych, o której mowa w art. 17 ust. 1 pkt 49 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej. ustawa o PDOP), tj. nie została wpisana do rejestru grup prowadzonego przez marszałka województwa, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz zmianie innych ustaw (Dz. U. nr 88, poz. 983 ze zm.). Podkreślono, że - tak jak już zostało to przedstawione w stanie faktycznym w złożonym przez Spółkę wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej - na mocy decyzji z dnia 28 stycznia 2009 r. wydanej przez Marszałka Województwa J. uzyskał wstępne uznanie za grupę producentów owoców i warzyw oraz zatwierdzenie planu dochodzenia do uznania tej grupy za organizację producentów owoców i warzyw zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2003 r. o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu, rynku suszu paszowego oraz rynków lnu i konopi uprawianych na włókno (Dz. U. z 2008 r. Nr 11, poz. 70 ze zm.).
2. Zakup przedmiotowych środków trwałych (m. in. wózków do zbioru pomidorów, plastikowych skrzynek i plastikowych europalet) nie został sfinansowany ze środków wolnych od opodatkowania na mocy art. 17 ust. 1 pkt 49 ustawy o PDOP, tj. pochodzących ze sprzedaży produktów lub grup produktów, dla których grupa została utworzona, wyprodukowanych w gospodarstwach jej członków. Zakup środków trwałych w 75% został sfinansowany z dotacji otrzymanej z Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji oraz Europejskiego Funduszu Rolnego Rozwoju Obszarów Wiejskich przy współfinansowaniu krajowym. Kwota otrzymanej pomocy finansowej została wypłacana przez polską agencję płatniczą - Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w ramach programów współfinansowanych z unijnych funduszy. W opinii Spółki otrzymana kwota dotacji, tj. 75% kosztów nabycia środków trwałych, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 17 ust. 1 pkt 48 lub 53 ustawy o PDOP, jednak w celu potwierdzenia właściwej podstawy prawnej dla zwolnienia Spółka wystąpiła do Ministra Finansów z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w tym zakresie.
   
   

Podniesiono, iż pozostałe 25% kosztu nabycia przedmiotowych środków trwałych Spółka pokryła ze środków własnych, co do których Spółce nie przysługiwało żadne zwolnienie od opodatkowania PDOP.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółce przysługuje prawo do uznania za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych (dokładnie: od 25% wartości początkowej środków trwałych, tj. od części która została pokryta ze środków własnych Spółki) również w okresie w którym na podstawie umowy udostępnienia z tych środków trwałych nieodpłatnie korzystają członkowie Grupy Producentów...

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych (dokładnie: od 25% wartości początkowej środków trwałych, tj. od części która została pokryta ze środków własnych Spółki) stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów, w tym również w okresie, w którym na podstawie umowy udostępnienia ze środków tych korzystają członkowie Grupy Producentów nie płacąc z tego tytułu wynagrodzenia. W konsekwencji, w opinii Spółki nie znajdzie zastosowania wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o POOP.

Podniesiono, iż zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP. Oznacza to, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP oraz że wykaże ich związek przyczynowo-skutkowy z osiąganymi przychodami (z zachowaniem albo zabezpieczeniem funkcjonowania źródła przychodów).

W pierwszej kolejności wskazano, iż poniesione przez Spółkę wydatki na nabycie sprzętu spełniają warunek na mocy którego muszą one być poniesione „w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”. Spółka nabyła bowiem sprzęt (wózki do zbioru pomidorów, skrzynki do zbioru oraz europalety) w związku z prowadzoną działalnością w zakresie produkcji pomidorów. Zakup ten miał na celu zarówno wywiązanie się Spółki z obowiązków, jakimi jest obciążana z uwagi na charakter i cel prowadzonej działalności (grupa producentów rolnych zapewnia swoim członkom możliwość korzystania ze środków, maszyn i urządzeń potrzebnych do produkcji owoców i warzyw) jak i optymalizację procesu sprzedaży pomidorów produkowanych przez J.

Dokonując dalszej analizy przepisów podniesiono, iż zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o PDOP, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Z kolei na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o PDOP amortyzacji podlegają co do zasady stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 zwane środkami trwałymi.

W związku z powyższym, podniesiono, iż zakupiony przez Spółkę sprzęt spełnia przesłanki pozwalające na uznanie sprzętu (wózków, skrzynek oraz europalet) za środki trwałe podlegające amortyzacji. Spełnione bowiem zostały następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• były kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich ozywania był dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c oraz art. 16 ustawy o PDOP.
  
  

Podkreślono, że Spółka ma świadomość, iż w opisanej sytuacji ostatni z wymienionych warunków spełniony zostaje jedynie w stosunku do 25% wartości początkowej środków trwałych (sprzętu), gdyż tylko w tej części Spółka sfinansowała ich nabycie z własnych środków finansowych. W 75%, jak zostało podkreślone w opisanym stanie faktycznym, finansowanie tych środków pochodziło z otrzymanej przez Spółkę dotacji wypłaconej przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w ramach programów współfinansowanych z funduszy unijnych. Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o PDOP stanowi, że do kosztów podatkowych nie można zaliczyć odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Tym samym, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o PDOP Spółka rozpoznaje w kosztach podatkowych odpisy amortyzacyjne jedynie od 25% wartości początkowej zakupionych środków trwałych.

Uwzględniając powyższe Spółka jest zdania ze przysługuje jej prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od 25% wartości początkowej zakupionego sprzętu (środków trwałych), przy czym prawo to przysługuje również w okresie, w którym na podstawie umowy udostępnienia ze środków tych korzystają członkowie Grupy Producentów (wspólnicy J.) nie płacąc z tego tytułu wynagrodzenia na rzecz J.

Podniesiono, iż Spółce jest znany przepis art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o PDOP, niemniej w opinii Spółki w opisanej sytuacji nie znajdzie on zastosowania. Wskazano, że zgodnie z przywołanym przepisem za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania – „za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania”. Spółka zauważa, że aby stwierdzić, czy w danej sytuacji przepis ten ma zastosowanie, ustalić należy, czy faktycznie ma miejsce oddanie do „nieodpłatnego używania”. Przepisy ustawy o PDOP nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. Jednakże zgodnie z powszechnie przyjętą praktyką (potwierdzoną orzecznictwem sądów administracyjnych) przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia, których skutkiem jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy nieodpłatnym można nazwać tylko takie świadczenie, które nie powoduje powstania jakichkolwiek wzajemnych świadczeń na rzecz świadczeniodawcy.

Według Spółki biorąc pod uwagę powyższe zauważyć należy, że w opisanej sytuacji w rzeczywistości nie dochodzi do nieodpłatnego świadczenia. Wynika to przede wszystkim z istoty wzajemnych relacji (a dokładniej - zobowiązań) pomiędzy J. a członkami Grupy Producentów oraz specyfiki działalności grupy producentów rolnych jaką jest J.. Jak już bowiem opisano w stanie faktycznym, Spółka udostępnia sprzęt członkom Grupy Producentów (udziałowcom J.), gdyż jest do tego zobowiązana zarówno przepisami regulującymi działalność grup producentów rolnych jak i ze względu na fakt, że prawo do korzystania z tego sprzętu wynika z umowy Spółki oraz umów udostępnienia. Z drugiej zaś strony członkowie Grupy producenckiej korzystają z tego sprzętu wyłącznie dla celów produkcji pomidorów w ramach J., a następnie - do czego są zobowiązani - sprzedają wyprodukowane pomidory do J.. J. sprzedaje natomiast tak pozyskane pomidory osobom trzecim. Jak zatem wynika z powyższego, obydwie strony umów udostępnienia czerpią z jej realizacji wzajemne, ekwiwalentne świadczenia - zarówno J. jak i członkowie Grupy Producentów. Członkowie Grupy Producentów uzyskują świadczenie w postaci możliwości użytkowania sprzętu niezbędnego do zbioru pomidorów (wózków, skrzynek i europalet), Spółka zaś ma możliwość dalszej sprzedaży pomidorów dostarczonych przez tych członków, a to w efekcie niewątpliwie ma dla niej wymiar finansowy (Spółka realizuje na sprzedaży pomidorów marżę). A zatem, pomimo że członkowie Grupy Producentów nie płacą J. za używanie sprzętu, to z ekonomicznego punku widzenia, zdaniem Wnioskodawcy, nie może być mowy o nieodpłatnym świadczeniu J. na rzecz tych członków. Świadczenie to w efekcie końcowym przekłada się bowiem na wygenerowanie przez Spółkę przychodów ze sprzedaży pomidorów dostarczonych przez członków Grupy Producentów.

Podniesiono, iż zaprezentowana argumentacja znajduje potwierdzenie w pismach organów podatkowych. W szczególności wskazano na interpretację wydaną w bardzo zbliżonym stanie faktycznym, tj. interpretację z dnia 3 stycznia 2012 r. nr IPPB5/423-964/11-4/DG wydaną przez Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. W piśmie tym organ stwierdził: „W przedmiotowej sytuacji, nie dojdzie jednakże do sytuacji wystąpienia nieodpłatnego świadczenia. Jak Spółka wielokrotnie podkreślała: „w charakterze działania Wnioskodawcy są wzajemne, ekwiwalentne świadczenia pomiędzy Spółką a udziałowcami/producentami. Z jednej strony producenci mają obowiązek sprzedaży swoich płodów poprzez Spółkę, co uniemożliwia im negocjowanie cen z innymi podmiotami instytucjonalnymi - takie świadczenie niewątpliwie ma wymiar finansowy Z drugiej strony Spółka, aby wypełnić zapisy ustawy i umowy Spółki zobowiązującej ją do zaopatrzenia się w maszyny i urządzenia, nabywa środki trwałe, które wspomagają proces organizacji sprzedaży”. Nie znajdzie zatem zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (…).

Wskazano, iż warta uwagi jest również interpretacja Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 marca 2009 r. nr IPPB5/423-16/09-2/MŚ. W interpretacji tej organ podatkowy odniósł się do sytuacji, w której podatnik świadczący usługi w zakresie dostarczania abonentom programów telewizyjnych, na czas trwania umowy przekazuje abonentom bez dodatkowych opłat dekoder, które abonenci wykorzystują do korzystania z usług oferowanych przez podatnika. Podatnik podnosił, że w opisanej sytuacji nie będziemy mieli do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem ze względu na wzajemny charakter umowy abonamentowej (tj. usługa telewizyjna wraz z dekoderem w zamian za miesięczną opłatę abonamentową). Podniesiono, iż również w tym przypadku - pomimo że za udostępnienie dekodera podatnik nie pobierał opłaty - organ podatkowy przyznał podatnikowi rację przyznając mu prawo do rozliczenia w kosztach podatkowych odpisów amortyzacyjnych od dekoderów w okresie, w którym nieodpłatnie korzystali z nich abonenci.

W związku z powyższym, Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska, zgodnie z którym odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych (od 25% wartości początkowej środków trwałych, tj. od części, która została pokryta ze środków własnych Spółki) stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów również w okresie, w którym na podstawie umowy udostępnienia ze środków tych korzystają członkowie Grupy Producentów nie płacąc z tego tytułu wynagrodzenia. W konsekwencji, w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o PDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów o ile pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika oraz nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z ww. przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl regulacji zawartych w art. 16d ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Przy zaliczaniu odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów w myśl cyt. wyżej art. 15 ust. 6 tej ustawy należy mieć także na względzie wyłączenia zawarte w ust. 1 art. 16 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a - 16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy wskazać, iż komentowany przepis art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza takie odstępstwo od tej zasady, że odpisy amortyzacyjne związane z wydatkami na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środka trwałego odliczonymi wcześniej od podstawy opodatkowania lub też zwróconymi w jakiejkolwiek formie nie będą zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Celem tego przepisu jest unikanie możliwości podwójnego odpisywania, gdy podatnik uzyskał już zwrot wydatków.

Ponadto stosownie do regulacji art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania, za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Przepisy normujące umowę użyczenia zawiera ustawa Kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. z 1964r. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 710 przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Umowa użyczenia jest umową nieodpłatną. Jest ona zawierana w celu niesienia bezinteresownej pomocy osobie, która takiej pomocy oczekuje. Użyczający za swoją uczynność wobec biorącego, za pozbawienie siebie użytku z rzeczy, nie otrzymuje żadnej korzyści. Równocześnie nie upoważnia ona biorącego do pobierania pożytków z przedmiotu umowy. Nieodpłatny charakter tej umowy implikuje szczególne obowiązki stron, polegające na ograniczeniu obowiązków użyczającego i zarazem rozszerzeniu zakresu obowiązków biorącego do używania (Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, Andrzej Kidyba (red.), Zdzisław Gawlik, Andrzej Janiak, Katarzyna Kopaczyńska-Pieczniak, Grzegorz Kozieł, Elżbieta Niezbecka, Tomasz Sokołowski).

Należy również odwołać się do zagadnienia nieodpłatnego świadczenia. Zauważyć należy, że jakkolwiek ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem "świadczenie nieodpłatne", to jednak pomocne jest odwołanie do orzecznictwa sądowego w tym zakresie. Za nieodpłatne świadczenia należy uznać wszystkie te zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku mające konkretny wymiar finansowy. Podstawową cechą nieodpłatnego świadczenia jest taka sytuacja, że otrzymujący przysporzenie, nie będzie zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, np. obniżka ceny z tytułu świadczonej usługi.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż generalnie obowiązuje zasada, że do kosztów uzyskania przychodu w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zalicza się odpisy amortyzacyjne, ale z uwzględnieniem art. 16.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest grupą producentów rolnych zrzeszającą producentów owoców i warzyw prowadzącą działalność rolniczą w zakresie produkcji pomidorów szklarniowych. Celem Spółki jest działalność na rzecz jej członków, którymi mogą być wyłącznie rolnicy - osoby fizyczne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby prawne prowadzące gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym lub prowadzące działalność rolniczą w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej. Na mocy decyzji z 28.01.2009 r. wydanej przez Marszalka Województwa, Wnioskodawca uzyskał wstępne uznanie za grupę producentów owoców i warzyw oraz zatwierdzenie planu dochodzenia do uznania tej grupy za organizację producentów owoców i warzyw. Spółka posiada także świadectwo potwierdzające rejestrację w Agencji Rynku Rolnego. W celu zagwarantowania prawidłowego działania jak również w związku z rozwojem działalności, Spółka wnioskowała do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o przyznanie pomocy finansowej na pokrycie części kwalifikowanych kosztów inwestycji ujętych w zatwierdzonym planie dochodzenia do uznania. Otrzymaną w 2010 r. dotację Spółka przeznaczyła m. in. na zakup wózków do zbioru pomidorów (ręcznych i elektrycznych), plastikowych skrzynek do zbioru oraz plastikowych europalet. Koszty nabycia ww. sprzętów w 75% zostały pokryte z dotacji, zaś w 25% ze środków własnych J.. W stosunku do przedmiotowych środków własnych Spółce nie przysługiwało żadne zwolnienie od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Spółka zaklasyfikowała zakupiony sprzęt do środków trwałych i rozpoczęła jego amortyzację. W kosztach uzyskania przychodów Spółka rozpoznaje wyłącznie odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej zakupionego sprzętu, której nabycie było finansowane ze środków własnych, tj. od 25% wartości początkowej tych środków trwałych. Zakupiony sprzęt Spółka udostępniania swoim członkom na podstawie umów udostępnienia zawieranych na czas określony odrębnie na każdy rodzaj sprzętu na zasadach równego dostępu. Jest on przez nich wykorzystywany wyłącznie w celach produkcji pomidorów w ramach J.. Środki trwałe zakupione przez J. umożliwiają prawidłowe funkcjonowanie Spółki, jak również umożliwiają optymalizację procesu sprzedaży produkowanych pomidorów. Po zakończeniu umowy sprzęt jest zwracany J.. Z tytułu udostępnienia sprzętu członkom Grupy Producentów (udziałowcom J.), Spółka nie pobiera wynagrodzenia

Według Spółki w opisanej sytuacji nie dochodzi do nieodpłatnego świadczenia. Wynika to przede wszystkim z istoty wzajemnych relacji pomiędzy J. a członkami Grupy Producentów oraz specyfiki działalności grupy producentów rolnych jaką jest J., gdyż Spółka udostępniając sprzęt swoim członkom jest do tego zobowiązana zarówno przepisami regulującymi działalność grup producentów rolnych jak i umową Spółki. Z drugiej zaś strony członkowie Grupy producenckiej korzystają z tego sprzętu wyłącznie dla celów produkcji pomidorów w ramach J., a następnie - do czego są zobowiązani - sprzedają wyprodukowane pomidory do J.. Wnioskodawca podnosi iż obydwie strony umów udostępnienia czerpią z jej realizacji wzajemne, ekwiwalentne świadczenia - członkowie Grupy Producentów uzyskują świadczenie w postaci możliwości użytkowania sprzętu niezbędnego do zbioru pomidorów (wózków, skrzynek i europalet), Spółka zaś ma możliwość dalszej sprzedaży pomidorów dostarczonych przez tych członków. Świadczenie to w efekcie końcowym przekłada się na wygenerowanie przez Spółkę przychodów ze sprzedaży pomidorów dostarczonych przez członków Grupy Producentów.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości początkowej zakupionych środków trwałych, która została sfinansowana ze środków własnych Spółki również w okresie, w którym na podstawie umowy udostępnienia z tych środków trwałych nieodpłatnie korzystają członkowie grupy producentów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym nie dojdzie do sytuacji wystąpienia nieodpłatnego świadczenia. Nie znajdzie zatem zastosowania cytowany wyżej przepis art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższych przepisów, należy uznać, iż Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej przedmiotowych środków trwałych (m. in. na wózków ręcznych i elektrycznych do zbioru pomidorów, plastikowych skrzynek do zbioru oraz plastikowych europalet) od części, która została pokryta ze środków własnych Spółki również w okresie, w który na podstawie umowy udostępnienia z tych środków trwałych nieodpłatnie korzystają członkowie ww. Grupy Producentów.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.