Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-513/14-2/AJ
z 25 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2014 r. (data wpływu 2 czerwca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz szwajcarskiej organizacji non-profit z tytułu nabycia praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz szwajcarskiej organizacji non-profit z tytułu nabycia praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawiera różnego rodzaju umowy z kontrahentami zagranicznymi. Zawierane przez Spółkę umowy dotyczą m.in. zakupu praw do transmisji sportowych, zarówno na żywo, jak i do odtworzeń zarejestrowanych wcześniej wydarzeń sportowych.

W związku z powyższym, Spółka współpracuje m.in. z E. (dalej: „E.”), podmiotem prawa szwajcarskiego posiadającym osobowość prawną, z siedzibą w Genewie. E. jest stowarzyszeniem zrzeszającym media publiczne z wielu krajów. Celem statutowym działalności E. jest m.in. promowanie i rozwój mediów publicznych, ochrona wolności wypowiedzi i informacji, wzmacnianie wolności mediów i wolnego przepływu informacji, rozwój kulturowej różnorodności w celu promowania tolerancji i solidarności, a także ochrona i promocja dziedzictwa kulturowego Europy.

1. dokonuje zakupu praw do wydarzeń sportowych takich jak m.in.: Igrzyska Olimpijskie, Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej, Mistrzostwa Świata w Lekkiej Atletyce, itp.
2. obciąża poszczególnych członków, w tym Spółkę, opłatami z tytułu nabycia przez nich praw do transmisji poszczególnych wydarzeń, zgodnie ze zgłoszonym przez nich zapotrzebowaniem. W związku z tym, Spółka wypłaca na rzecz E. wynagrodzenie z tytułu nabycia praw do transmisji wydarzeń sportowych.
   
   

Prawa nabywane przez Spółkę od E. obejmują prawo do transmisji na żywo wydarzeń sportowych, jak i do retransmisji tych wydarzeń lub ich części. Zakres nabytych przez Spółkę praw zależy każdorazowo od zakresu praw uzyskanych w umowie zawieranej pomiędzy E. a organizatorem sportowym lub innym uprawnionym do danego wydarzenia (np. FIFA, UEFA, MKOl), wedle przyjętych zasad podziału praw sportowych między członków E..

Nabywając prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych od E., Spółka nie uzyskuje uprawnień do samodzielnego (tj. z wykorzystaniem własnych zasobów), rejestrowania określonych wydarzeń sportowych, a nabywa jedynie prawo do transmisji na żywo lub retransmisji zarejestrowanych już wydarzeń sportowych (w całości lub ich fragmentów), opatrywania emitowanych wydarzeń komentarzami w języku polskim oraz tworzenia sprawozdań z przebiegu wydarzeń sportowych.

Spółka jest w posiadaniu aktualnego certyfikatu rezydencji podatkowej E., wydanego przez właściwe władze podatkowe Konfederacji Szwajcarskiej. Ponadto, E. jest rzeczywistym beneficjentem (tzw. beneficial owner) wynagrodzeń, wypłacanych przez Spółkę z tego tytułu. E. nie posiada na terytorium Polski zakładu w rozumieniu art. 4a ust. 11 ustawy o CIT z uwzględnieniem postanowień UPO PL-CH. Ponadto, Spółka i E. nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu pkt 3 Protokołu do UPO PL-CH.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz E. (osoby prawnej z siedzibą w Genewie, Szwajcaria) z tytułu nabycia praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych, stanowią należności licencyjne w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską, a tym samym, czy przy ich wypłacie na Spółce ciąży obowiązek potrącania podatku u źródła ?

Zdaniem Wnioskodawcy, płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz E. z tytułu nabycia praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską, a tym samym na Spółce nie ciąży obowiązek potrącania podatku u źródła przy dokonywaniu ich wypłat.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski przez podatników, nieposiadających w Polsce siedziby (zarządu), przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaż) tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tymi także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, wskazany powyżej przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Zgodnie zaś z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, obowiązki płatnika związane z poborem podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, ciążą na osobacli prawnych, jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej oraz będących przedsiębiorcami osobach fizycznych, które dokonują wypłat takich należności.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz wskazane powyżej przepisy ustawy o CIT należy stwierdzić, że prawidłowe ustalenie, czy na Spółce, jako płatniku, ciąży obowiązek poboru podatku u źródła z tytułu nabycia praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych od podmiotu będącego rezydentem podatkowym w Szwajcarii zależy od wyniku analizy, czy wypłacane przez Spółkę wynagrodzenie mieści się w katalogu przychodów wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a jeśli tak, to czy wynagrodzenie to może podlegać, zgodnie z postanowieniami UPO PL-CH, opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce podlegają m. in. przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych, w tym również ze sprzedaży tych praw.

Zatem, w celu ustalenia, czy przychody rezydenta szwajcarskiego, który nie posiada w Polsce siedziby (zarządu) ani zakładu, do którego można je przyporządkować, z tytułu zbycia praw do transmisji/retransmisji telewizyjnych wydarzeń sportowych podlegają opodatkowaniu w Polsce, należy rozważyć, czy prawa te można zakwalifikować do praw autorskich lub praw pokrewnych.

Ustawa o CIT nie zawiera ani definicji praw autorskich ani definicji praw pokrewnych. Tym samym, w celu dokonania prawnej kwalifikacji praw do telewizyjnej transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych należy, w ocenie Spółki, sięgnąć do przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz, 631 ze zm.; dalej: „Prawo autorskie").

Regulacje dotyczące praw autorskich i praw pokrewnych znajdują się w tym samym akcie prawnym - Prawie autorskim. Niemniej, należy stwierdzić, iż prawa autorskie stanowią odrębną kategorię prawną od praw pokrewnych.

Na takie podejście wskazuje już sam tytuł aktu prawnego ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Różnice w zakresie przedmiotu praw pokrewnych i autorskich a także wyraźne wyodrębnienie w Prawie autorskim regulacji dotyczących przedmiotowych reżimów ochrony (prawa autorskie są uregulowane postanowieniami rozdziałów nr 1-10, natomiast prawa pokrewne postanowieniami rozdziału 11), stanowią o tym, iż prawa autorskie i prawa pokrewne mają odrębny charakter i tym samym, objęte są odmiennymi reżimami ochrony. Również w literaturze podnoszony jest pogląd, iż prawa pokrewne stanowią odrębną kategorię praw podmiotowych w stosunku do praw autorskich. Specyfika przedmiotów tych praw jest na tyle duża, iż nie było możliwości uregulowania ich w ramach szczególnych zasad ochrony autorsko-prawnej. Umieszczenie unormowania praw autorskich i praw pokrewnych w jednej ustawie wynika z podobieństwa (i tylko podobieństwa) przedmiotu ochrony i za optymalne rozwiązanie systemowe uznano umieszczenie tych regulacji w jednej ustawie (Por. Rafał Golat, Prawo autorskie i prawa pokrewne, Wydawnictwo C. H. Beck 2002).

Należy stwierdzić, że prawa autorskie dotyczą ochrony utworów (dziel), natomiast prawa pokrewne w sposób zbiorczy określają rodzaje wytworów niematerialnych. Przedmiotem praw autorskich jest utwór, a więc każdy wytwór intelektualny, któremu można przypisać cechę twórczości i indywidualności, czy też oryginalności. Natomiast w przypadku praw pokrewnych brak jest jednolitej kategorii, lecz różne wytwory działalności, z jednej strony artystyczne wykonania utworów, czyli rezultaty osobistych działań osób wykonujących utwory, a z drugiej strony - fonogramy, wideogramy, nadania i niektóre wydania - czyli rezultaty nakładu pracy i inwestycji związane z twórczością.

Ponadto, podział na prawa autorskie i prawa pokrewne występuje w ustawodawstwie innych państw, w prawie UE i prawie międzynarodowym. Prawa pokrewne są zresztą regulowane w odrębnych konwencjach międzynarodowych. O ile głównymi aktualnie konwencjami dotyczącymi praw autorskich jest konwencja berneńska o ochronie dzieł literackich i artystycznych (Akt paryski, Dz. U. z 1990 r., Nr 82, poz. 474) oraz traktat Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (WIPO) z 1996 r. o prawne autorskim (Dz. U. z 2005 r., Nr 3, poz. 12), o tyle najważniejszymi konwencjami dotyczącymi praw pokrewnych są konwencja rzymska z 1961 r. (Międzynarodowa konwencja o ochronie wykonawców, producentów fonogramów oraz organizacji nadawczych, Dz. U. z 1997 r., Nr 125, poz. 800) oraz traktat WIPO z 1996 r. o artystycznych wykonaniach i fonogramach (Dz. U. z 2004 r., Nr 41, poz. 375). Wśród krajów członkowskich Unii Europejskiej, zobowiązanych do ujednolicania ustawodawstwa z zakresu ochrony własności intelektualnej, rozgraniczenie takie wprowadzają już same tytuły unijnych aktów prawnych (np. Dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich nr 92/100 z dnia 19 listopada 1992 r. dotycząca najmu i użyczania oraz określonych praw pokrewnych w zakresie własności intelektualnej - zastąpiona w wersji ujednoliconej Dyrektywą 2006/115/WE, Dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich nr 93/83 z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji określonych przepisów prawa autorskiego oraz praw pokrewnych Rady Wspólnot Europejskich nr 93/98 z dnia 29 października 1993 r. w sprawie ujednolicenia czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych - zastąpiona w wersji ujednoliconej Dyrektywą 2006/116/WE oraz Dyrektywa 2001/29 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym). Poza tym, niektóre z wymienionych aktów prawnych zawierają przepisy regulujące wzajemny stosunek praw autorskich do praw pokrewnych, zgodnie z którym ochrona praw pokrewnych nie dotyczy i nie narusza ochrony prawa autorskiego (np. art. 12 Dyrektywy 2006/115/WE, art. 5 Dyrektywy 93/83). Tak samo, w oparciu o zasady niezależności i braku uszczerbku, ukształtowana została relacja praw pokrewnych do praw autorskich w polskim Prawie autorskim (art. 88, art. 94 ust. 1, art. 97).

Również w piśmiennictwie podatkowym wskazuje się wprost, że przepisy Prawa autorskiego, podobnie jak to ma miejsce w innych ustawodawstwach oraz prawie międzynarodowym wyraźnie odróżniają prawa autorskie od praw pokrewnych (Por. Józef Banach, Model Konwencji OECD, Komentarz pod red. B. Brzezińskiego, str. 839).

Podsumowując, zdaniem Spółki, prawa autorskie i prawa pokrewne stanowią odrębne kategorie praw podmiotowych, których przedmiotem są różne dobra o charakterze niematerialnym. Z tego powodu, nie mogą być traktowane jako jedna kategoria, a w szczególności interpretowane łącznie.

Zgodnie z art. 1 Prawa autorskiego, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Zatem, jak wynika z treści przytoczonego przepisu, jedynie twórczy i indywidualny charakter danego zakresu aktywności ludzkiej pozwala na zakwalifikowanie go do kategorii utworów. Z tego względu, istotne jest ustalenie, czy dana wartość niematerialna spełnia przesłanki bycia utworem.

W art. 1 ust. 2 Prawa autorskiego, ustawodawca wskazał przykładowe kategorie utworów, stanowiące przedmiot prawa autorskiego:

• wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
  

• plastyczne;
  

• fotograficzne;
  

• lutnicze;
  

• wzornictwa przemysłowego;
  

• architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
  

• muzyczne i słowno-muzyczne;
  

• sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
  

• audiowizualne (w tym filmowe).
  
  
  

Wedle tradycyjnego poglądu, transmisja wydarzenia sportowego nie spełnia wymogów do uznania jej za utwór w rozumieniu Prawa autorskiego. Transmisja wydarzenia sportowego stanowi jedynie odzwierciedlenie jego przebiegu, przekazanie obrazu i dźwięku przy użyciu takich środków technicznych, aby widz mógł je na bieżąco obserwować. Jednocześnie, podmiot transmitujący wydarzenie sportowe nie wpływa na jego przebieg, nie może ingerować w sposób przeprowadzenia np. meczu piłkarskiego, czy też zawodów lekkoatletycznych. W przypadku transmisji/retransmisji wydarzenia sportowego nie można mówić o wartościach twórczych, indywidualnych wnoszonych przez organizatora ani podmiot transmitujący wydarzenie sportowe. Przebieg zawodów nie jest kształtowany przez zamysł twórców transmisji, lecz oddają oni jedynie obraz tego, co się podczas wydarzenia sportowego dzieje. Nie budzi żadnych wątpliwości, że wydarzenie sportowa (np. mecz piłkarski) i składające się na nie występy sportowców nie stanowią utworu będącego przedmiotem prawa autorskiego. Stanowisko takie zajął trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z. 4.11.2011 r., w sprawach połaczonych: C 403/08, Football Association Premier League Ltd i inni v. QC Leisure oraz C-429/08 Murphy v. Media Protection Services Ltd, pkt 98, stwierdzając: spotkań sportowych nie sposób uważać za twórczość intelektualną, którą można zakwalifikować jako utwór w rozumieniu dyrektywy o prawie autorskim. Uwaga ta zachowuje ważność zwłaszcza w przypadku meczów piłkarskich podlegających regułom gry niepozostawiającym swobody twórczej w rozumieniu prawa autorskiego.”

Zatem, prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych, będące przedmiotem transakcji dokonywanych przez Spółkę z E., nie posiadają ani twórczego, ani indywidualnego charakteru, gdyż ich podstawowym i jedynym celem jest wierne odzwierciedlenie rzeczywistości, przy użyciu z góry ustalonych środków technicznych.

Również zdaniem komentatorów Prawa autorskiego, wytwór, nieposiadający charakteru twórczego a jedynie przedstawiający w sposób obiektywny przedmiot lub zdarzenie (np. wydarzenie sportowe), które zaistniały w rzeczywistości, nie może być uznany za utwór w rozumieniu Prawa autorskiego (Por. J. Barta, M. Czajkowska-Dąbrowska, Z. Ćwiąkalski, R. Markiewicz, E. Traple, Ustawa oprawie autorskim i prawach pokrewnych, 2003 Dom Wydawniczy ABC, str. 60.

Nagranie wydarzenia sportowego na żywo z kilku czy kilkunastu kamer nie powoduje, że można tutaj wyróżnić indywidualny charakter twórcy, co więcej, trudno określić, kto miałby być tym twórcą.

Podsumowując, w ocenie Spółki, brak jest podstaw do twierdzenia, iż nabywane przez Spółkę prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych mają za przedmiot prawa autorskie.

W konsekwencji, nie mogą również stanowić praw autorskich w rozumieniu Prawa autorskiego. Zatem, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz E. nie stanowi przychodu z praw autorskich, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Jak wskazano powyżej, w ustawie o CIT brak jest definicji praw pokrewnych, które uregulowane zostały w Prawie autorskim. Pod pojęciem praw pokrewnych rozumie się więc, m.in.: fonogramy i wideogramy (art. 94 Prawa autorskiego) oraz nadania programów radiowych i telewizyjnych (art. 97 Prawa autorskiego).

Zgodnie z art. 94 ust. 2 Prawa autorskiego, wideogramem jest pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów, z dźwiękiem lub bez, niezależnie od tego czy stanowi ono utwór audiowizualny.

Zdaniem Spółki, prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych należy kwalifikować do kategorii wideogramów w rozumieniu art. 94 ust. 2 Prawa autorskiego. Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 kwietnia 2013 r. (sygn. III SA/Wa 2740/12) przychylił się do stanowiska, iż transmisja lub retransmisja wydarzenia sportowego nie jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego, lecz wideogramem w rozumieniu praw pokrewnych.

Takie stanowisko zostało także potwierdzone w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 11 maja 2012 r. (nr IPPB5/423-114/12-2/AJ), gdzie stwierdzono, że „W opinii tut. Organu podatkowego Spółka prawidłowo zakwalifikowała przedmiotowe prawa do transmisji wydarzeń sportowych, takich jak walki bokserskie, mecze piłkarskie do kategorii wideogramów w rozumieniu art. 94 ust. 2 w rozdziale 11 „Prawa pokrewne” ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm., dalej pr. aut.) Podobne stanowisko wyrażone zostało także w interpretacji z dnia 20 grudnia 2013 r. nr IPPB5/423-764/13-4/AJ.

Zdaniem Spółki, nadane transmisje/retransmisje wydarzeń sportowych podlegać będą też ochronie określonej w art. 97 Prawa autorskiego, jako przedmiot prawa do nadania programów radiowych i telewizyjnych.

Bez względu na to, czy prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych Stasiowie będą wideogramy, czy też prawa do nadania programów radiowych i telewizyjnych, powinny zostać uznane za prawa pokrewne w rozumieniu przepisów rozdziału 11 Prawa autorskiego. Zatem, co należy ponownie podkreślić, stanowią odrębny rodzaj praw od praw autorskich.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych stanowią prawa pokrewne w rozumieniu przepisów rozdziału 11 Prawa autorskiego, przez co wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę do E., z tytułu ich nabycia, będzie stanowiło przychód z praw pokrewnych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podlegający w Polsce podatkowi u źródła w wysokości 20% tych przychodów.

Klasyfikacja praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych jako wideogramów albo praw do nadań programów radiowych i telewizyjnych, ze względu na fakt, iż obie te kategorie stanowią prawa pokrewne w rozumieniu Prawa autorskiego, pozostaje bez wpływu na konsekwencje w opodatkowaniu dokonywanych przez Spółkę na rzecz E. wypłat z tytułu nabycia praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych w świetle przepisów UPO PL-CH, o czym mowa w dalszej części uzasadnienia stanowiska Spółki.

Jak wskazano powyżej, zdaniem Spółki wypłaty należności na rzecz E. związane z nabywaniem praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych stanowią przychody z praw pokrewnych i co do zasady podlegają opodatkowaniu u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska. Warunkiem zastosowania przepisów odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest posiadanie przez podmiot wypłacający wynagrodzenie, mieszczące się w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, certyfikatu rezydencji odbiorcy wynagrodzenia, wydanego przez odpowiednie władze podatkowe kraju siedziby odbiorcy, potwierdzającego miejsce siedziby odbiorcy dla celów podatkowych.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Spółka jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej E., wydanego przez szwajcarski organ podatkowy, zgodnie z którym E. posiada siedzibę dla celów podatkowych na terytorium Szwajcarii. Zatem, znajdą zastosowanie postanowienia UPO PL-CH.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 UPO PL-CH, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie (tutaj: w Polsce), wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie (tutaj: w Szwajcarii), mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie (tutaj: w Szwajcarii). Jednocześnie, zgodnie z ust. 2, należności licencyjne mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają (tutaj: w Polsce), i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 % kwoty należności licencyjnych brutto.

Definicja „należności licencyjnych” została zawarta w art. 12 ust. 3 UPO PL-CH. Zgodnie z nim, określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego, w tym prawa do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami do kin, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Mając na uwadze powyższą definicje należy stwierdzić, iż prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych, które, jak dowiedziono wcześniej nie stanowią praw autorskich, nie mieszczą się zakresie definicji należności licencyjnych w rozumieniu UPO PL-CH.

Z analizy zakresu przedmiotowego definicji należności licencyjnych UPO PL-CH wynika również, że nie obejmuje ona płatności za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw pokrewnych.

Ponadto, niezależnie od powyższych dywagacji w zakresie Prawa autorskiego, prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych w telewizji nie zostały wymienione wprost w definicji należności licencyjnych w UPO PL-CH. Umowa wskazuje bowiem wyłącznie na prawa do filmów do kin. Spółka pragnie zaznaczyć, iż w niektórych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, w definicji należności licencyjnych zawarte zostały prawa do emisji, transmisji/retransmisji w telewizji, czy też wynagrodzenia za nagrania przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Przykładowo, w art. 12 ust. 3 Konwencji między Rzeczpospolita Polską a Republiką Węgierską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, pod pojęciem „należności licencyjnych” mieszczą się także wynagrodzenia uzyskiwane z tytułu używania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji.

Z kolei w art. 12 ust. 3 lit. a Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wskazano, że pod pojęciem należności licencyjnych należy rozumieć także wynagrodzenie za filmy i taśmy dla radia i telewizji oraz inne sposoby odtwarzania lub przekazywania.

W umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzeczpospolita Polską a Republiką Federalną Niemiec wskazano zaś, że przepisy dotyczące należności licencyjnych stosuje się także do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Porównując zakres pojęcia „należności licencyjne” określony w UPO PL-CH z zakresami tegoż pojęcia przedstawionymi w przywołanych powyżej umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania dochodzi się do wniosku, iż zgodnie z postanowieniami UPO PL-CH wynagrodzenia za prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych w telewizji nie mieszczą się w definicji „należności licencyjnych” zawartej w tej umowie. W przypadku, gdyby wolą stron było zaliczenie takich praw do należności licencyjnych, byłyby one wprost wskazane w UPO PL-CH.

Stanowisko, zgodnie z którym, prawa do nadawania programów telewizyjnych (nie wymienione w art. 12 ust. 3 UPO PL-CH) nie mieszczą się w definicji należności licencyjnych w rozumieniu UPO PL- CH zostało potwierdzone także w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 20 grudnia 2013 r. (nr IPPB5/423-764/13-4/AJ), gdzie stwierdzono, że „wolą stron UPO polsko-brytyjskiej, polsko-irlandzkiej, polsko-węgierskiej i polsko-hiszpańskiej było objęcie praw do transmisji lub retransmisji w telewizji zakresem pojęcia „należności licencyjnych” (ang. royalties) w rozumieniu art. 12 tych umów. Odmiennie natomiast w przypadku UPO polsko-austriackiej i polsko-szwajcarskiej należy uznać, że strony tych umów wyłączyły z definicji należności licencyjnych prawa do transmisji telewizyjnej.

Mając na uwadze, jak wskazano powyżej, że prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych w telewizji nie mieszczą się w definicji należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 UPO PL-CH (w szczególności - nie zostały wprost wymienione w U PO PI. (11 prawa do odtwarzania programów telewizyjnych ani nagrania przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów), zdaniem Spółki nie będą one podlegać opodatkowaniu w Polsce. Ze względu na to, iż przychodów E. z tytułu sprzedaży praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych na rzecz Spółki nie można zakwalifikować do kategorii należności licencyjnych w rozumieniu UPO PL-CH, przychody te stanowią przychody przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 7 UPO PL-CH, a które, zgodnie z przywołanym artykułem, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w którym uzyskujący przychody ma siedzibę (E. nie posiada zakładu na terytorium Polski, zatem wyłączenie dotyczące zakładu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 UPO PL-CH nie znajdzie zastosowania).

Spółka pragnie także zauważyć, iż umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania są aktami normatywnymi należącymi do prawa międzynarodowego publicznego, które posiadają własne, odrębne i dla siebie swoiste dyrektywy wykładni prawa. Dyrektywy te zostały zawarte przede wszystkim w Konwencji Wiedeńskiej o Prawie Traktatów sporządzonej w Wiedniu dnia 23 maja 1969 r. W myśl art. 31 tej Konwencji, traktat należy interpretować w dobrej wierze, zgodnie ze zwykłym znaczeniem, jakie należy przypisać użytym w nim wyrazom w ich kontekście, oraz w świetle jego przedmiotu i celu. Zatem, odmiennie niż w porządku prawa krajowego, dyrektywy wykładni umów międzynarodowych nakazu ją w procesie wykładni uwzględnić zawsze nie tylko wykładnię językową, ale nawet w sytuacji językowej jasności postanowień umowy, sięgnąć po wykładnię funkcjonalną. Zdaniem Spółki, powyższe wskazuje na brak konieczności sięgania do definicji prawa krajowego skoro zamiar stron umowy (w tym wypadku wyłączenie z definicji „należności licencyjnych” praw do transmisji/emisji w telewizji) wynika wprost z treści umowy międzynarodowej.

Zatem, skoro wynagrodzenie za prawa do transmisji wydarzeń sportowych nie zostały wymienione w art. 12 ust. 3 UPO PL-CH, nie stanowią one należności licencyjnych w rozumieniu tej umowy. W związku z tym, wynagrodzenie wypłacane E. przez Spółkę z tytułu nabywania przez Spółkę praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych w telewizji należy zakwalifikować do „zysków przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 UPO PL-CH. Jak wspomniano powyżej, zyski przedsiębiorstw podlegają opodatkowaniu wyłącznie w kraju rezydencji osoby je uzyskującej. Jednocześnie, jak wynika wprost z opisu stanu faktycznego okoliczność, że E. nie prowadzi działalności w Polsce poprzez zakład, przychody E. z tytułu sprzedaży praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych otrzymywane od Spółki będą podlegały opodatkowaniu wyłącznie w Szwajcarii. Tym samym, w dacie wypłaty przedmiotowych należności na rzecz E., na Spółce nie ciąży obowiązek potrącania podatku u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W opinii tut. Organu podatkowego przedmiotowe prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych należy zakwalifikować do kategorii wideogramów w rozumieniu art. 94 ust. 2 w rozdziale 11 „Prawa pokrewne” ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm., dalej pr. aut.), zgodnie z którym wideogramem jest pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów, z dźwiękiem lub bez, niezależnie od tego, czy stanowi ono utwór audiowizualny.

Powyższe stanowisko tut. Organu podatkowego znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu wyroku WSA w Warszawie z 4 kwietnia 2008 r. III SA/Wa 301/08, w którym wskazano, że należności za prawo do transmisji programów telewizyjnych mieszczą się – co do zasady – w definicji należności licencyjnych (w kontekście polsko-brytyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania).

Podobnie w wyroku z 14 czerwca 2013 r. III SA/Wa 2740/12 Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że nagrania wydarzeń sportowych utrwalone przez podmioty zagraniczne są wideogramami.

Przechodząc na płaszczyznę prawa podatkowego należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, ze późn. zm., dalej także: updop) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednocześnie na mocy art. 26 ust. 1 powołanej ustawy osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W ww. art. 3 ust. 2 updop, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 updop podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

W konsekwencji należy uznać, że wypłaty należności związanych z nabyciem przedmiotowych praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych co do zasady podlegają opodatkowaniu u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 updop (w zw. z art. 26 ust. 1 updop).

Jednakże należy podkreślić, że zgodnie z art. 21 ust. 2 updop przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W procesie kwalifikacji prawnopodatkowej dochodów uzyskiwanych w układzie transgranicznym (rozpatrując kwestię ograniczonego obowiązku podatkowego w odniesieniu do nierezydentów) należy przeprowadzić analizę:

• czy dane przysporzenie podlega opodatkowaniu w Polsce (jak w niniejszej sprawie), a jeżeli tak, to
  

• czy Polska ma prawo do opodatkowania tego przysporzenia w świetle stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
  
  
  

Mimo, że zgodnie z zasadą autonomiczności prawa podatkowego ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych dokonuje samodzielnej kwalifikacji prawnopodatkowej określonych dochodów, to z uwagi na okoliczność, że opisany stan faktyczny dotyczy dochodów uzyskiwanych przez spółkę posiadającą siedzibę poza terytorium Polski przedmiotowy obowiązek podatkowy może zostać zmodyfikowany postanowieniami odpowiedniej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 91 ust. 2 Konstytucji RP.

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania jest zespołem norm kolizyjnych mających na celu rozgraniczenie praw dwóch państw do opodatkowania danego przysporzenia. Umowy takie nie kreują jednak samodzielnie obowiązku podatkowego. W konsekwencji okoliczność, że umowa przyznaje jednemu państwu prawo do opodatkowania danej kategorii dochodu, nie oznacza, że takie opodatkowanie będzie miało w praktyce miejsce, ponieważ jest to regulowane wyłącznie wewnętrznym ustawodawstwem tego państwa.

Z uwagi na fakt, że odbiorcą wynagrodzenia jest podmiot z siedzibą w Szwajcarii, zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Bernie dnia 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92, Dz. U. z 2011 r. Nr 255, poz. 1533 dalej: „Konwencja”).

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 Konwencji zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Przy czym jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej konwencji, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu (art. 7 ust. 7 Konwencji).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Konwencji należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 12 ust. 2 Konwencji, jednakże, takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

Za decydujące dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie będzie zatem ustalenie, czy przedmiotowe wynagrodzenie wypłacane na rzecz E. mieści się w pojęciu należności licencyjnych w rozumieniu Konwencji.

Z definicji zawartej w art. 12 ust. 3 Konwencji wynika, że określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego, w tym prawa do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami do kin, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że np. art. 12 ust. 3 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840) definiuje określenie „należności licencyjne” jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how);

Podobnie art. 12 ust. 3 lit. a Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada1995 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129, Dz. U. z 2000 r. Nr 53, poz. 650) określa „należności licencyjne” jako wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Należy zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że biorąc pod uwagę zasady wykładni umów międzynarodowych oraz polską politykę traktatową należy stwierdzić, że definicją należności licencyjnych w Konwencji są objęte są tylko prawa związane z filmami dla kin (z jednoczesnym wyłączeniem praw do emisji, czy też transmisji/retransmisji w telewizji).

Gdyby wolą stron Konwencji było objęcie definicją należności licencyjnych praw do transmisji w telewizji, byłoby to wyraźnie wskazane w art. 12 ust. 3 (Konwencji).

Wynagrodzenie za korzystanie z praw do transmisji (retransmisji) wydarzeń sportowych należy zatem zakwalifikować do „zysków przedsiębiorstw” w rozumieniu art. 7 Konwencji.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę wynikającą wprost z opisu stanu faktycznego okoliczność, że szwajcarski kontrahent Wnioskodawcy nie prowadzi działalności w Polsce poprzez zakład (nie posiada zakładu w rozumieniu art. 4a pkt 11 updop z uwzględnieniem postanowień Konwencji), przedmiotowe dochody rezydenta szwajcarskiego podlegają opodatkowaniu tylko w Państwie jego siedziby dla celów podatkowych, czyli w Szwajcarii.

Oznacza to, że stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz E. z tytułu nabycia praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską, a tym samym na Spółce nie ciąży obowiązek potrącania podatku u źródła przy dokonywaniu ich wypłat - należy uznać za prawidłowe.

W świetle powyższego, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie okoliczność, że tut. Organu podatkowy nie podziela poglądu Wnioskodawcy, zgodnie z którym z okoliczności, że nie można uznać za utwór wydarzenia sportowego (np. meczu piłkarskiego) wynika, że prawo do transmisji takiego wydarzenia nie może podlegać ochronie prawa autorskiego (dla uznania, że przedmiotowe wynagrodzenie mieści się w zakresie przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 1 wystarczające jest wskazanie, że przedmiotowe prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych podlegają ochronie jako prawa pokrewne).

Czym innym jest widowisko sportowe, a czym innym zapis obrazu i dźwięku (czyli audiowizualny) takiego widowiska.

Komentatorzy prawa autorskiego (por. J. Barta, M. Czajkowska-Dąbrowska, Z. Ćwiąkalski, R. Markiewicz, E. Traple. Prawo Autorskie i Prawa Pokrewne. Komentarz Zakamycze 2005, str. 680) wskazują, że z uwagi na brak jednoznacznej definicji pojęcia utworu audiowizualnego nie można wykluczyć, że audycje telewizyjne na żywo można uznać za utwory.

Stąd prawo przysługujące danemu podmiotowi związane z transmisją (lub retransmisją) wydarzenia sportowego może być objęte ochroną nie tylko jako prawo pokrewne, ale też kumulatywnie jako utwór audiowizualny podlegający ochronie jako prawo autorskie. Jako oczywiste należy uznać, że elementem transmisji meczu piłkarskiego mogą być takie utwory w rozumieniu prawa autorskiego jak Hymn Ligi Mistrzów, utwory audiowizualne - filmy obrazujące najciekawsze migawki z poprzednich edycji rozgrywek, wywiady z uczestnikami widowiska itp.

Jak podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie (por. wyrok z dnia 13.01.2006 r. III CSK 40/05 LEX nr 176385 oraz wyrok z 26.06.1998 r. I PKN 196/98) nie może być uznany za utwór i objęty ochroną prawa autorskiego taki przejaw ludzkiej aktywności umysłowej, któremu brak cech dostatecznie indywidualizujących, to jest odróżniających go od innych wytworów podobnego rodzaju i przeznaczenia. Warunkiem ustalenia, iż przedmiot ewentualnej ochrony spełnia przesłanki uznania go za utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 pr. aut. jest kumulatywne istnienie trzech głównych związanych ze sobą, mających charakter ocenny cech :

• dobro takie jest przejawem działalności twórczej,
  

• ma charakter indywidualny,
  

• zostało ustalone w jakiejkolwiek postaci.
  
  
  

W tym kontekście utworem może być np. fotografia, jeżeli jest przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Jeżeli więc zapis widowiska sportowego będzie miał cechy indywidualności (np. sekwencje zbliżeń, ujęcia z wielu kamer…) to nie można wykluczyć możliwości uznania go także za utwór audiowizualny (podlegający kumulatywnej ochronie przewidzianej zarówno dla praw pokrewnych, jak i praw autorskich).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.