INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2012 r. (data wpływu 28 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na mocy art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pełni funkcje płatnika przy wypłacie emerytur i rent z zagranicy.

Realizując ww. obowiązki, Wnioskodawca dokonuje identyfikacji tytułu danego świadczenia w oparciu o możliwe do uzyskania informacje, najczęściej w pierwszej kolejności w oparciu o tytuł przelewu wskazany przez jego nadawcę. Opis tytułu przelewu jednak często nie pozwala jednoznacznie stwierdzić, pozwala jedynie przypuszczać, że przekazywana jest emerytura lub renta z zagranicy. Na taki charakter może bowiem wskazywać pojawienie się w tytule takich przekazów słów typu „pension”, jak np. „Australian Goverenment Pension”, czy „rente”. Z uwagi jednak na fakt, iż instytucje zagraniczne, w których nazwie pojawia się słowo „pension”, częstokroć wypłacają również inne świadczenia niż emerytury i renty (np. zasiłki rodzinne, dodatki pielęgnacyjne, świadczenia małżeńskie, deputaty węglowe itp.), lub gdy w tytule nie pojawiają się żadne opisy wyżej wskazane (o charakterze świadczenia można jedynie przypuszczać na podstawie innych danych, np. nadawcy przelewu będącego instytucją ubezpieczeń społecznych). Płatnik na podstawie opisu nie ma możliwości ustalenia, iż dane świadczenie rzeczywiście jest rentą lub emeryturą zagraniczną, od której jest zobowiązany pobierać zaliczkę na podatek.

Niekiedy inne oprócz tytułu przelewu posiadane informacje pozwalają przypuszczać, iż świadczenie może być emeryturą lub rentą zagraniczną, np. kiedy nadawcą przelewu jest instytucja ubezpieczeń społecznych, jednakże te inne informacje również nie pozwalają na ustalenie z całą pewnością, jaki jest charakter świadczenia.

Wiedzę o charakterze świadczenia mają także nadawcy przelewu, jednakże z uwagi choćby na ochronę danych osobowych Wnioskodawca nie ma prawnych możliwości pozyskania koniecznych do pełnienia funkcji płatnika informacji od nadawcy przelewu.

W opisanych wyżej sytuacjach Bank często nie dysponuje informacjami wystarczającymi do stwierdzenia z całą pewnością, że świadczenie jest rentą lub emeryturą z zagranicy. W takich wypadkach konieczna jest współpraca Klienta, który poinformuje o fakcie otrzymywania renty lub emerytury zagranicznej lub przedstawi dokumenty potwierdzające charakter świadczenia, pozwalające na pobór zaliczki w prawidłowej wysokości. W celu ustalenia charakteru świadczenia, w razie nieprzedstawienia przez Klienta stosownych dokumentów, od Klienta odbierane jest oświadczenie, w którym potwierdza on rodzaj i charakter świadczenia. Również inne kwestie istotne dla ustalenia, czy powstaje obowiązek pobrania zaliczki na podatek od emerytury lub renty z zagranicy, jak w szczególności ustalenie miejsca rezydencji podatkowej Klienta, mogą być ustalane w drodze odebrania oświadczenia od Klienta, jeśli nie można tego ustalić na podstawie innych posiadanych danych lub dokumentów.

W celu wyjaśnienia powyższych okoliczności, tj. gdy powstają wątpliwości co do charakteru świadczenia lub innych istotnych danych (jak ustalenie miejsca rezydencji podatkowej), Klienci są proszeni o przekazanie stosownych dokumentów, względnie stosownego oświadczenia, tj.:

• oświadczenia potwierdzającego, iż świadczenie jest rentą lub emeryturą zagraniczną,

• oświadczenia potwierdzającego, iż świadczenie pochodzi z pracowniczego programu emerytalnego utworzonego i działającego w oparciu o przepisy dotyczące PPE obowiązujące w państwach członkowskich UE lub w innych państwach należących do EOG albo w Konfederacji Szwajcarskiej,

• względnie, jeśli Klient zaprzecza takiemu charakterowi świadczenia lub wskazuje na inny jego charakter a Wnioskodawca nie ma innych danych pozwalających na potwierdzenie emerytalno-rentowego charakteru świadczenia, oświadczenie Klienta potwierdza, iż świadczenie nie jest rentą lub emeryturą z zagranicy, względnie, iż jest to świadczenie o innym charakterze (np. zasiłki rodzinne, dodatki pielęgnacyjne, świadczenia małżeńskie, deputaty węglowe, odszkodowania etc.),

• oświadczenia Klienta potwierdzającego inne istotne dane, w szczególności miejsce rezydencji podatkowej Klienta.
  
  

Zdarza się, iż ww. oświadczenie Klienta zawierają nieprawdę, ewentualnie zmienia się stan faktyczny objęty oświadczeniem, a Klient nie informuje Wnioskodawcy o zmianie, m. in., gdy Klient zmienia miejsce rezydencji podatkowej.

Zdarzają się również sytuacje, w których Wnioskodawca nie dysponuje żadnymi pewnymi informacjami o charakterze przelewu, tj. iż jest on rentą lub emerytura zagraniczną, natomiast Klient z własnej inicjatywy składa Bankowi oświadczenie, iż na jego rachunek bankowy wpływają świadczenia o charakterze emerytalno-rentowym z zagranicy. W takich sytuacjach niekiedy Klient żąda jednocześnie wystawienia informacji PIT-11 za okres od pierwszego wpływu do daty złożenia powyższego oświadczenia, tj. także w odniesieniu do okresu, co do którego Bank nie miał informacji o charakterze świadczenia, że jest emeryturą lub rentą zagraniczną.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w odniesieniu do wpływających na rachunki klientów świadczeń o charakterze emerytalno-rentowym:

1. Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za niepobrane zaliczki na podatek dochodowy od świadczeń wypłaconych w okresie, gdy nie posiadał jeszcze wiedzy na temat emerytalno-rentowego charakteru świadczenia, tj. do daty, w której o takim charakterze świadczenia poinformował Klient składając stosowne oświadczenie lub przedkładając dokumenty dotyczące tego świadczenia...
2. Wnioskodawca ponosi powyższą odpowiedzialność w sytuacji, gdy podjął decyzję o sposobie opodatkowania danego świadczenia lub nie pobrał zaliczki na podatek, działając w oparciu o oświadczenie Klienta, które następnie okaże się nieprawdziwe, względnie stan faktyczny zawarty w oświadczeniu ulegnie zmianie, a Wnioskodawca nie zostanie o tym poinformowany...
3. Wnioskodawca ma obowiązek wystawić informacje PIT-11 za okres od pierwszego wpływu świadczenia, gdy nie posiadał jeszcze wiedzy na temat rzeczywistego charakteru świadczenia, do dnia uzyskania od Klienta potwierdzenia, że świadczenie jest emeryturą lub rentą z zagranicy...
4. po otrzymaniu informacji, w postaci oświadczenia Klienta, potwierdzającej, iż świadczenie jest emeryturą lub rentą z zagranicy, Wnioskodawca ma obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od wszystkich wpływów sprzed daty otrzymania ww. potwierdzenia od Klienta, że świadczenie jest emeryturą lub rentą z zagranicy...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, nieposiadania wiedzy o faktycznym charakterze tego świadczenia na podstawie danych:

Ad a) i b)

Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za niepobrane zaliczki na podatek dochodowy od świadczeń wypłaconych w okresie, gdy nie posiadał informacji pozwalających stwierdzić, iż świadczenie jest emeryturą lub rentą zagraniczną, względnie w sytuacji, gdy Wnioskodawca podjął decyzję o sposobie opodatkowania danego świadczenia lub nie pobrał zaliczki na podatek, działając w oparciu o oświadczenie Klienta, które następnie okaże się nieprawdziwe, względnie stan faktyczny zawarty w oświadczeniu ulegnie zmianie, a Wnioskodawca nie zostanie o tym poinformowany.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne obowiązane są do poboru zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych rent i emerytur z zagranicy.

Jednakże, jak twierdzi Wnioskodawca, aby wypełnić nałożone przez ustawodawcę obowiązki płatnika, musi posiadać wiedzę, iż wypłacane przez niego świadczenie jest rentą/emeryturą i że jest wypłacane z zagranicy. W przypadku tych świadczeń, Wnioskodawca nie jest podmiotem wypłacającym świadczenie, lecz jedynie pośrednikiem przekazującym środki. Jego wiedza na temat przekazywanych środków jest zatem wtórna, uzależniona od informacji przekazanych przez Klienta.

Zatem w sytuacji, w której Klient nie udzielił Wnioskodawcy koniecznych informacji, względnie złożył Bankowi oświadczenie, które następnie okazało się niezgodne z prawdą, Bank nie ponosi odpowiedzialności za nieujawnienie podstawy opodatkowania i niepobranie zaliczek na podatek dochodowy. Również w sytuacji, gdy wprawdzie oświadczenie Klienta jest zgodne z prawdą w dacie jego złożenia, jednak następnie zmienia się stan faktyczny, a Klient nie informuje Wnioskodawcy o tej zmianie, nie ma podstaw do nakładania na Płatnika odpowiedzialności za niepobranie zaliczki na podatek.

Ad c)

Wnioskodawca nie ma obowiązku wystawiać informacji PIT-11 za okres od pierwszego wpływu, gdy nie posiadał jeszcze wiedzy na temat charakteru świadczenia, do dnia uzyskania od klienta potwierdzenia, iż świadczenie jest emeryturą lub rentą z zagranicy, natomiast informację PIT-11 Wnioskodawca wystawi jedynie za okresy następujące po uzyskaniu wiedzy o charakterze świadczenia i ujmie w nim świadczenia wypłacone po tej dacie.

Stanowisko to jest konsekwencją stanowiska wyrażonego w pkt a) i b). Skoro Wnioskodawca nie posiadał wiedzy na temat charakteru i pochodzenia świadczenia, to nie mógł wówczas pełnić funkcji płatnika, a zatem nie mógł w ustawowych terminach sporządzić informacji PIT-11. Taką informację Wnioskodawca będzie natomiast obowiązany wystawić i ująć w niej wypłaty, co do których otrzymał informację, że są to emerytury lub renty zagraniczne, za okres od daty pozyskania tej informacji w postaci oświadczenia Klienta.

Ad d)

Po otrzymaniu informacji potwierdzającej, iż świadczenie jest emeryturą lub rentą zagranicy, w postaci oświadczenia Klienta, Płatnik nie ma obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od wpływów sprzed daty otrzymania potwierdzenia charakteru wpływu w postaci oświadczenia Klienta, obowiązek ten dotyczy natomiast wszystkich świadczeń realizowanych po tej dacie.

Z tych samych powodów, które wskazano w pkt a) i b), w ocenie Wnioskodawcy nie ma On obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od świadczeń zrealizowanych przed datą uzyskania informacji, w postaci oświadczenia Klienta, że świadczenie jest emeryturą lub rentą z zagranicy, skoro przed tą datą Wnioskodawca nie posiadał jeszcze wiedzy na temat charakteru świadczenia.

Wnioskodawca podał, iż podobne stany faktyczne były już przedmiotem interpretacji wydawanych przez organy podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. , poz. 361 ze zm.), do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy – od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

Natomiast w myśl ust. 3 tego artykułu, zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1c, z tym że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w większości umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska, opodatkowanie emerytur i rent oraz innych podobnych świadczeń pochodzących z zagranicy, ma miejsce wyłącznie w państwie zamieszkania beneficjenta.

Takie też rozwiązanie przyjęte jest w Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku – OECD. Podkreślić należy, że umowy, które zawiera strona polska w dużej mierze wzorowane są na Modelowej Konwencji.

Przypadki, w których prawo opodatkowania tych świadczeń, przysługuje państwu wypłacającemu, stanowią wyjątek od wyżej wskazanej reguły. Odrębne zasady opodatkowania dotyczą głównie świadczeń pochodzących np. z ustawowych systemów zabezpieczeń socjalnych, indywidualnych systemów emerytalnych, świadczeń związanych z wcześniejszą pracą o charakterze publicznym.

W myśl art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego, do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Jak wynika z art. 26a § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik. W tym przypadku nie stosuje się przepisu art. 30 § 5.

Według art. 26a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnik nie będzie ponosił odpowiedzialności za nieujawnienie albo ujawnienie w kwocie niższej przez płatnika podstawy opodatkowania następujących czynności, objętych podatkiem dochodowym od osób fizycznych:

1. uzyskiwanie przez podatnika przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy (art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
2. uzyskiwanie przez podatnika przychodów z działalności wykonywanej osobiście (art. 13 ww. ustawy),
3. uzyskiwanie przez podatnika przychodów z praw majątkowych (art. 18 tej ustawy).
   
   

Wobec powyższego, podatnik nie ponosi odpowiedzialności za podatek w takim zakresie, w jakim nie został on zapłacony w wyniku wadliwie wykonanych czynności płatnika, czy też niewykonania ich w ogóle. Tym samym, art. 26a ustawy Ordynacja podatkowa, uwalnia podatnika od odpowiedzialności na gruncie Ordynacji podatkowej do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany był płatnik.

Sytuacja taka może wystąpić wówczas, gdy płatnik i osoba, której wypłacane jest świadczenie pozostają ze sobą w takim stosunku prawnym, że płatnik ma wpływ na charakter wypłacanego świadczenia i jego wysokość, co determinuje skutki podatkowe związane z wypłatą tego świadczenia.

Natomiast zgodnie z art. 30 § 1 ww. ustawy, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Jednocześnie stosownie do art. 30 § 4 tej ustawy, jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi okoliczność, o której mowa w § 1 lub 2 (dotyczy odpowiedzialności inkasenta), organ ten wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w której określa wysokość należności z tytułu niepobranego lub pobranego, a niewpłaconego podatku.

Zgodnie z art. 30 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów o odpowiedzialności podatkowej płatnika (§ 1-4 tego artykułu), nie stosuje się, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika.

W świetle powyższych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, obowiązek płatnika polega na wykonaniu trzech materialno-technicznych czynności: obliczeniu należnego od podatnika podatku, pobraniu obliczonego podatku z jego środków i wpłaceniu w wyznaczonym terminie do właściwego organu podatkowego.

Niemniej jednak płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony na podstawie art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zatem, za podatek niepobrany przez płatnika od podatnika, mimo takiego obowiązku, odpowiada płatnik, a nie podatnik.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca pełni funkcje płatnika przy wypłacie emerytur i rent z zagranicy. Realizując zlecenia z zagranicy, Wnioskodawca dokonuje identyfikacji tytułu danego świadczenia na podstawie opisu przelewu bądź nadawcy przelewu, którym jest instytucja ubezpieczeń społecznych. Występują jednak przypadki, w których Wnioskodawca nie może jednak na podstawie tych informacji, z całą pewnością stwierdzić, iż realizowane świadczenie jest rentą lub emeryturą z zagranicy. W celu wyjaśnienia wątpliwości co do charakteru świadczenia i innych istotnych danych, np. miejsca rezydencji podatkowej, Klienci składają Wnioskodawcy odpowiednie dokumenty, przesądzające o charakterze świadczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż realizacja przez Bank wypłaty świadczeń emerytalno-rentowych pochodzących z zagranicy nie mieści się w dyspozycji przepisów art. 12, 13 oraz 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazanych w treści art. 26a ustawy Ordynacja podatkowa, zatem omawiany art. 26a cyt. ustawy w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania.

W związku z powyższym, należy wskazać na treść art. 30 § 1 i § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym, zasada ponoszenia odpowiedzialności przez płatnika jest wyłączona, jeżeli odrębne przepisy stanowią inaczej albo jeżeli podatek nie został pobrany z winy podatnika; w tych przypadkach organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatnika.

Jak wskazano wyżej, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nakłada na płatnika obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia podatku na rachunek organu podatkowego. W przypadku niewykonania jakiejkolwiek z tych czynności, płatnik ponosi odpowiedzialność za wszystkie działania, których efektem jest niewpłacenie w prawidłowej wysokości podatku na rzecz właściwego organu podatkowego.

Natomiast, jeżeli Bank, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych wykona obowiązki wynikające z ustawy zgodnie z jej wymogami, tj. obliczy, pobierze i odprowadzi należny podatek we właściwym terminie, bądź potraktuje świadczenie emerytalno-rentowe z zagranicy jako zwolnione od opodatkowania w Polsce, to nie musi przejąć odpowiedzialności za niedopełnienie obowiązków przez podatnika w zakresie przekazania płatnikowi informacji o danych, mających wpływ na sposób i wysokość opodatkowania, ewentualnie zwolnienie z opodatkowania.

W myśl art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z treści wyżej cytowanego przepisu wynika, że informację o dochodach podatnika oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy, na formularzu PIT-11 sporządza płatnik, który w trakcie roku podatkowego dokonywał obliczenia i pobierał zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, od wypłaconych świadczeń.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy Bank podejmie decyzję o sposobie opodatkowania lub decyzję o zwolnieniu z opodatkowania danego świadczenia emerytalno–rentowego pochodzącego z zagranicy, na podstawie stosownego oświadczenia podatnika lub innego dokumentu przesądzającego o charakterze tego świadczenia, wówczas Bank nie poniesie odpowiedzialności płatnika wynikającej z przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, w przypadku gdy oświadczenie, o którym mowa powyżej będzie zawierało nieprawdę, bądź stan faktyczny zawarty w oświadczeniu ulegnie zmianie, a Bank nie zostanie o tym poinformowany.

Wobec powyższego, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wystawienia informacji PIT-11 za okres, kiedy nie posiadał wiedzy co do charakteru świadczenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.