Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-254/13/JP
z 27 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 marca 2014 r. (data wpływu do Biura – 27 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych skierowania pracownika do pracy w spółce-córce – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych skierowania pracownika do pracy w spółce-córce.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca posiada zakłady produkcyjne, również jako należące do niego spółki-córki – w różnych miejscowościach w Polsce. W stosunku do zatrudnionych pracowników Wnioskodawca pełni funkcję płatnika. Z uwagi na konieczność organizacji linii produkcyjnej w spółce-córce, na potrzeby produkcji, Wnioskodawca – na podstawie art. 42 § 4 Kodeksu pracy – skierował (oddelegował) do tej spółki-córki mającej siedzibę w Polsce, swojego pracownika na okres 1 miesiąca. Obecnie okres pracy pracownika w spółce-córce został przedłużony na kolejny miesiąc.

Wnioskodawca, w związku z wykonywaniem przez pracownika pracy w spółce-córce, świadczy na rzecz pracownika następujące świadczenia:

• zapewnia dojazd (dowóz) do spółki-córki
• pokrywa koszty zakwaterowania pracownika przez okres wykonywania pracy w spółce-córce.

Ponadto pracownik korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Jak powinien zostać potraktowany przez Wnioskodawcę wyjazd pracownika i koszty z nim związane (ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz pracownika w związku z jego wyjazdem) w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jako tzw. oddelegowanie czy podróż służbowa?
2. W przypadku zakwalifikowania przedmiotowego wyjazdu pracownika jako oddelegowanie – czy pracownik może w trakcie roku podatkowego zrezygnować z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu (co byłoby podstawą do ewentualnego zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku odchodowym od osób fizycznych w związku z art. 21 ust. 14 ww. ustawy)?
   
   

Ad. 1. Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęć „oddelegowanie” oraz „podróż służbowa”. Pojęcia te są terminami funkcjonującymi w prawie pracy. Podróż służbowa została uregulowana w art. 775 Kodeksu pracy, natomiast instytucja z art. 42 § 4 Kodeksu pracy jest nazwana „oddelegowaniem”. Z uwagi na brak definicji powyższych pojęć w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych występują rozbieżności w interpretacjach i stanowiskach organów podatkowych. Rozbieżności te mogą mieć wpływ na prawidłowość – pod względem podatkowym – rozliczeń dokonywanych przez pracodawcę-płatnika. W ocenie Wnioskodawcy kwalifikacja wyjazdu pracownika do pracy w spółce-córce na gruncie prawa pracy warunkuje ocenę tych zdarzeń na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i sposób opodatkowania. Powyższe wynika z podstawowej zasady – brak zdefiniowania pojęcia w przepisach podatkowych powoduje konieczność odwoływania się do właściwych przepisów „niepodatkowych” i/lub wypracowanego na ich gruncie przez orzecznictwo i piśmiennictwo rozumienia tych pojęć. Na gruncie prawa pracy wyjazd pracownika do pracy w spółce-córce przez okres miesiąca winien być potraktowany jako oddelegowanie (nie ma związku z „podróżowaniem”, a jest zmianą miejsca pracy pracownika na określony czas). Wnioskodawca wskazał pracownikowi jako podstawę art. 42 § 4 Kodeksu pracy. Wobec powyższego, koszty ponoszone przez pracodawcę na rzecz pracownika w związku z jego oddelegowaniem, tj. zapewnienie dojazdu (dowozu) do spółki-córki oraz pokrywanie kosztów zakwaterowania pracownika przez okres wykonywania pracy w spółce-córce, będą stanowiły – co do zasady – przychód pracownika ze stosunku pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W ocenie Wnioskodawcy, możliwe byłoby zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy co do świadczeń z tytułu zakwaterowania pracownika po spełnieniu ich ustawowych przesłanek.

Ad. 2. Wnioskodawca uważa, że zgodnie z art. 32 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pracodawca pobiera miesięczną zaliczkę na podatek obliczoną z uwzględnieniem wyższych kosztów uzyskania przychodu w przypadku złożenia przez pracownika oświadczenia o spełnianiu warunków ustawowych do ich zastosowania. Stan taki trwa aż do złożenia przez pracownika oświadczenia o przeciwnej treści. Uwzględnianie przez pracodawcę dotyczy miesięcznej zaliczki na podatek (bez znaczenia jest więc okoliczność trwania danego roku podatkowego). Ponadto pracownik ma prawo do rozliczenia kosztów podwyższonych (jeśli mu przysługują) w zeznaniu rocznym, jeśli nie złożył stosownego oświadczenia pracodawcy. Wobec tego, zdaniem Wnioskodawcy, pracownik może zrezygnować w trakcie roku podatkowego z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu składając pracodawcy stosowne oświadczenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów oraz zastosowania zwolnienia w związku ze skierowaniem pracownika do pracy w spółce-córce.

W zakresie oceny zastosowania przez Wnioskodawcę do wyjazdu pracownika do pracy w spółce-córce – instytucji oddelegowania lub też polecenia wyjazdu służbowego w ramach podróży służbowej – należy wskazać, że Organ interpretacyjny nie posiada uprawnień do dokonywania wykładni przepisów z tej dziedziny aktywności Wnioskodawcy.

Wypada podkreślić, że przepisy prawa pracy nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym przez przepisy prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w trybie wydawania interpretacji indywidualnej, zgodnie z art. 14b Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych posiada uprawnienia do interpretowania tylko przepisów prawa podatkowego.

Tym samym Organ w niniejszej interpretacji dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy w świetle przepisów prawa podatkowego, nie oceniając prawidłowości stosowania rozwiązań wynikających z zastosowania regulacji prawa pracy. Jest to bowiem zależne od wielu okoliczności faktycznych i prawnych wynikających z łączącego pracodawcę i pracownika stosunku pracy (w tym kwestii jego modyfikacji w trakcie trwania tego stosunku i jej skutków), które nie podlegają ocenie Organu interpretacyjnego.

Podstawą oceny stosowanej przez Organ jest przedstawienie przez Wnioskodawcę wyczerpującego opisu stanu faktycznego sprawy (tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie – nie jest to hipotetyczne zdarzenie przyszłe), zadanie pytania przez Wnioskodawcę i udzielenie przez Wnioskodawcę odpowiedzi adekwatnej do zadanego pytania. Tak sformułowany wniosek podlega ocenie z punktu widzenia prawa podatkowego, którego zakres zawiera wspomniany powyżej art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl przepisów art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 – 2b.

Na podstawie art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W związku z powyżej zacytowanymi przepisami należy stwierdzić, że – co do zasady – przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Natomiast pracodawca będąc płatnikiem generalnie zobowiązany jest, od świadczeń wypłacanych pracownikowi ze stosunku pracy, obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, która posiada zakłady produkcyjne (w tym należące do niej spółki-córki) w różnych miejscowościach w Polsce. W stosunku do zatrudnionych pracowników Wnioskodawca pełni funkcję płatnika. Z uwagi na konieczność organizacji linii produkcyjnej w spółce-córce, na potrzeby produkcji, Wnioskodawca – na podstawie art. 42 § 4 Kodeksu pracy – skierował (oddelegował) do tej spółki-córki mającej siedzibę w Polsce, swojego pracownika na okres 1 miesiąca. Obecnie okres pracy pracownika w spółce-córce został przedłużony na kolejny miesiąc. Wnioskodawca, w związku z wykonywaniem przez pracownika pracy w spółce-córce, świadczy na rzecz pracownika świadczenia: dojazdu (dowozu) do spółki-córki oraz pokrycia kosztów zakwaterowania pracownika przez okres wykonywania pracy w spółce-córce. Ponadto pracownik korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem złożonego wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego należy wskazać, że zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

W myśl art. 22 ust. 13 ww. ustawy, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z kolei na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Zgodnie z art. 21 ust. 14 ww. ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Należy przyjąć – z uwagi na stwierdzenia poczynione na wstępie o tym, że Organ nie odnosi się do układania stosunku pracy przez zainteresowane strony – że w przypadku, gdy Wnioskodawca potraktował wyjazd pracownika do pracy w spółce-córce jako oddelegowanie pracownika na podstawie art. 42 § 4 ustawy z dnia ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), to brak jest podstaw, by takie ustalenie podlegało negacji przez Organ interpretacyjny. W konsekwencji, jak wskazał Wnioskodawca, zapewnia on pracownikom dojazd (dowóz) do miejsca pracy w spółce-córce oraz pokrywa koszty zakwaterowania pracownika przez okres wykonywania pracy w spółce-córce. Jedne i drugie koszty pracodawca wlicza do przychodu pracowników z tytułu łączącego ich stosunku pracy.

Jednocześnie należy zauważyć, że w przypadku, gdy pracodawca pokrywa koszty dojazdu do miejscowości zakładu pracy pracownika i jednocześnie zwrócone koszty dojazdu zostają zaliczone do przychodów tego pracownika, to w dalszym ciągu pracownik ten może korzystać z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 w związku z art. 22 ust. 13 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do kwestii zakwaterowania oddelegowanych pracowników należy zaznaczyć, że zgodnie z cytowanymi powyżej przepisami, w sytuacji gdy pracodawca pokrywa koszty zakwaterowania pracowników powinien on – co do zasady – zaliczyć je do przychodów ze stosunku pracy pracownika.

Jednocześnie ustawa przewiduje możliwość zwolnienia takiego przychodu z opodatkowania podatkiem dochodowym po spełnieniu konkretnych przesłanek. Skorzystanie ze zwolnienia takiego przychodu pracownika z opodatkowania podatkiem dochodowym możliwe jest do oznaczonej kwoty, tj. 500 zł miesięcznie oraz może odnosić się do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a pracownicy nie korzystają z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4, czyli tzw. podwyższonych.

Zatem, aby skorzystać ze zwolnienia do kwoty 500 zł miesięcznie w stosunku do uzyskanego przychodu z tytułu zwrotu kosztów zakwaterowania pracownika, jednocześnie muszą zachodzić takie okoliczności, że pracownik co prawda ma miejsce zamieszkania poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy (tak jak w niniejszej sytuacji pracownika oddelegowanego), jednak jednocześnie nie korzysta on z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy. Oznacza to, że skorzystanie z omawianego zwolnienia jest możliwe wtedy, gdy podatnik nie korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy.

Na podstawie art. 32 ust. 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie; przepisy ust. 3a i 4 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 32 ust. 3a ww. ustawy, oświadczenia, (…) nie składa się, jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie. Natomiast w myśl art. 32 ust. 4 ww. ustawy zakład pracy nie zmniejsza zaliczki w sposób określony w ust. 3 (odpowiednio: nie stosuje kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3) (…), jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy wystąpi oddelegowanie pracownika do miejscowości, innej niż ta, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę, to Wnioskodawca może zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodów do przychodu pracownika oddelegowanego, aż do momentu gdy ten pracownik nie powiadomi go o zmianie stanu faktycznego w stosunku do złożonego wcześniej oświadczenia o spełnieniu warunków do stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy.

Reasumując należy stwierdzić, że Wnioskodawca, po uzyskaniu od pracownika stosownego oświadczenia odnoszącego się do podwyższonych kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy, winien stosować te koszty aż do czasu zmiany oświadczenia złożonego przez pracownika. Dopiero po zmianie tego oświadczenia Wnioskodawca może pobierać zaliczkę na podatek dochodowy przez potrącenie kosztów uzyskania przychodów w podstawowej wysokości.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.