INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22.03.2012r. (data wpływu 02.04.2012r.), w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 02.04.2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) użytkuje w swojej działalności urządzenia niestanowiące własności lub współwłasności Spółki, lecz przekazane jej do używania na podstawie umów cywilnoprawnych, w tym w szczególności na podstawie umowy leasingu (urządzenia te stanowią tzw. obce środki trwałe”). Wykorzystywane na podstawie ww. umów obce środki trwałe tworzą wyposażenie serwerowni oraz centrali telefonicznej. Spółka traktuje wspomniane urządzenia jako osobne zespoły składników realizujące określone potrzeby Wnioskodawcy. Mianowicie, Spółka postrzega:

1. wyposażenie serwerowni jako jeden zespół składników zapewniający potrzeby związane w szczególności z funkcjonowaniem sieci informatycznej,
2. urządzenia składające się na centralę telefoniczną jako jeden zespól składników realizujących potrzeby telekomunikacyjne Spółki.
   
   

Zdarza się także, iż Wnioskodawca nabywa na własność (w ramach transakcji zakupu, na potwierdzenie której Wnioskodawca otrzymuje odpowiednią fakturę VAT) elementy uzupełniające zespół składników serwerowni oraz centrali telefonicznej. Dzięki temu Spółka umożliwia prawidłowe działanie/współdziałanie urządzeń pozyskanych w ramach umowy leasingu (lub innej umowy cywilnoprawnej, na podstawie której Spółka użytkuje obce środki trwałe). Ponadto, w trosce o spełnianie bieżących potrzeb działalności, Wnioskodawca regularnie dokonuje na swój koszt inwestycji prowadzących do zwiększenia wartości użytkowej opisanych obcych środków trwałych, a wynikających z konieczności dostosowania tych urządzeń do aktualnych wymogów technicznych i potrzeb Spółki, Wnioskodawca dokonuje również wymiany uszkodzonych elementów zespołów urządzeń na elementy spełniające te same funkcje, lecz technologicznie bardziej zaawansowane. Omawiana wymiana jest traktowana przez Wnioskodawcę jako modernizacja obcego środka trwałego. Wszelkie tego typu nakłady (nabywane na własność przez Spółkę i związane z używaniem obcych środków trwałych) są przez Spółkę kwalifikowane jako inwestycje w obcym środku trwałym. Jako przykłady inwestycji w obcym środku trwałym poczynionych przez Spółkę w poprzednich latach podatkowych można wymienić nabycie: karty pamięci, dyski oraz okablowanie, kontrolery dysków, listwy do serwera, instalacje światłowodowe, zasilacze, baterie, komputery, serwery plików, switche, routery, licencje przedłużające gwarancje, licencje rozszerzające funkcjonalność, licencje użytkownika, procesory itp.

Co istotne, Spółka odrębnie przyjmuje do używania oraz rozpoznaje jako inwestycję w obcym środku trwałym, każdy kolejny zakup dokonywany w celu zmodernizowania używanego w działalności obcego środka trwałego. Stąd, w trakcie roku podatkowego, Spółka może przyjąć do używania nawet kilkanaście inwestycji w obcym środku trwałym, czyli w niestanowiącym własności Spółki zespole urządzeń serwerowni lub zespole urządzeń centrali telefonicznej. Odrębnie także, dla celów dokonywania systematycznych odpisów amortyzacyjnych, Spółka ustala stawki amortyzacyjne poprzez określenie okresu amortyzacji nie krótszego niż ten wskazany w art. 16j ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT.

Z uwagi na to, iż co do zasady, dokonywane w trakcie roku poszczególne nabycia (tj. nabycia udokumentowane jedną fakturą, dokonane tego samego dnia, a nawet w tym samym miesiącu) odnoszące się do każdego ze środków trwałych nie przekraczają wartości 25.000 PLN, Wnioskodawca przyjmuje dla celów amortyzacji każdej z tych inwestycji w obcym środku trwałym stawkę roczną równą 50%, o której mowa wart, 16j ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o CIT. Zdarza się natomiast, iż inwestycje przyjęte do używania w tym samym okresie (miesiącu) przekraczają swoją wartością wspomniany próg — w tej sytuacji Spółka ustala okres amortyzacji zgodnie z kolejnymi literami wspomnianego przepisu i przyjmuje roczną stawkę amortyzacyjną dla tych inwestycji nie wyższą niż 33,33% (art. 16j ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o CIT) lub 20% (art. 16j ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy O CIT) odpowiednio.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż z ostrożności dokonuje również rocznego podsumowania wartości dokonanych inwestycji w obcych środkach trwałych i dokonuje ewentualnej korekty (zmniejszenia) odpisów amortyzacyjnych od tych inwestycji, jeśli wstępnie ustalony odpis jest wyższy niż ten, którego Spółka dokonałaby, gdyby wszystkie inwestycje poczynione w tym roku traktować jako jedną inwestycję i porównać łączną wartość takiej rocznej inwestycji z progami wskazanymi w przepisie art. 16j ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Spółka dokonuje wspomnianych przeszacowań w ramach zabezpieczenia przed ewentualnym zarzutem sztucznego dzielenia nakładów na takie o wartości nieprzekraczającej limitów wskazanych w ustawie o CIT, co mogłoby prowadzić do zawyżenia wysokości odpisu amortyzacyjnego. Korekta stawek amortyzacyjnych dokonywana przez Wnioskodawcę na koniec roku nie wpływa na prawidłowość ustalenia zaliczek na podatek dochodowy odprowadzanych w tym roku podatkowym, gdyż Spółka wpłaca zaliczki ustalone w uproszczony sposób, zgodnie z art. 25 ust. 6 ustawy o CIT.

W związku z wyżej opisanym stanem faktycznym Spółka zadała następujące pytania:

1. Spółka zwraca się o ustalenie, czy prawidłowym jest odrębne traktowanie dla celów CIT dokonywanych przez nią inwestycji w obcych środkach trwałych oraz ustalanie okresu amortyzacji właściwego dla każdej z takich inwestycji odrębnie, w oparciu o zasady wskazane w art. 16j ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.
2. Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, iż sposób ustalenia odpisów amortyzacyjnych nie narusza art. 16j Ustawy O CIT i - w związku z tym - nie ma on obowiązku dokonać korekty rozliczeń z tytułu podatku CIT za zeszłe lata podatkowe, w których stosował opisane powyżej zasady. W szczególności, Wnioskodawca wnosi także o potwierdzenie, iż dokonywane przez niego łączenie wartości odrębnych inwestycji w obcych środkach trwałych na koniec roku celem dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych (zmniejszenia) nie narusza zasad opisanych w odpowiednich przepisach dotyczących zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w tym w szczególności art. 16j Ustawy o CIT.
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad 1

Spółka uważa, iż przyjmując do użytkowania każdy z kolejnych nakładów odnoszących się do określonego zespołu składników (serwerowni, centrali telefonicznej) udostępnionych Spółce przez podmiot trzeci, wypełnia ona przesłanki art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Zgodnie bowiem z tym przepisem:

podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

1. inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat;
2. inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt l i 2.”
   
   

Skoro zatem Spółka odrębnie przyjmuje do używania poszczególne nakłady na obcy środek trwały, a także nakłady te są kompletne w tym znaczeniu, iż po dokonaniu inwestycji środek ten jest zdatny do użytku oraz posiada gotowe do wykorzystania nowe/udoskonalone parametry bądź właściwości użytkowe nadane przez ten nakład, to nakład taki sam w sobie może stanowić odrębny środek trwały, o którym mowa wart, 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT — inwestycję w obcym środku trwałym.

W szczególności, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż kolejne nakłady na obcy środek trwały nie powinny być traktowane jako modernizacja poczynionej wcześniej inwestycji w środku trwałym. Za takim traktowaniem poszczególnych nakładów czynionych przez Wnioskodawcę przemawia fakt, iż Spółka nie dokonuje w istocie kolejnego nakładu tego samego rodzaju, zastępując lub udoskonalając poprzednio poczynioną inwestycję. Nakłady natomiast, których dokonuje Spółka mają na celu ulepszenie samego obcego środka trwałego, poprzez nadanie mu nowych funkcji lub dostosowanie do potrzeb prowadzonej działalności.

Wnioskodawca zgadza się bowiem, iż w przypadku, gdyby dokonał dwa (lub więcej) razy zakupu tego samego elementu, przeznaczonego do zastąpienia lub ulepszenia wcześniej nabytego elementu - np. wymienił uprzednio kupiony przez siebie i wykorzystywany w serwerowni (wewnętrzny) dysk twardy na inny dysk nowszej technologii/o większej pojemności/itp. - to można by rozważać, czy nie dokonał on w istocie ulepszenia wcześniej przyjętej do używania inwestycji w obcym środku trwałym. Jednak i w tym zakresie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zastąpienie jednego z elementów zespołu urządzeń przez inny element powinno prowadzić do likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym i powstania nowej inwestycji w tymże obcym środku trwałym. Warto przy tym zauważyć, iż w zależności od dalszego przeznaczenia usuniętego elementu, może on powiększać wartość innego środka trwałego (jeśli zostanie on do tego innego środka trwałego dołączony — art. 16g ust. 17 ustawy o CIT), co powoduje automatycznie likwidację inwestycji w obcym środku trwałym, którą ujęto w księgach w związku z przyjęciem do używania tego elementu jako modernizującego obcy środek trwały (art. 16g ust. 16 ustawy o GIT). W podobnym tonie w zakresie dokonywania następujących po sobie inwestycji w obcym środku trwałym, gdy nowa inwestycja wymaga zlikwidowania/trwałego odłączenia/migracji uprzednio dokonanego nakładu, wypowiedział się już zresztą Dyrektor Izby skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 4 marca 2011r. (sygn. IPPB5/423-93111-2/RS).

W związku z powyższym, Wnioskodawca uważa, iż dokonując klasyfikacji przyjmowanych do używania w trakcie roku podatkowego nakładów na obcy środek trwały jako odrębnych inwestycji w obcym środku trwałym (a nie jako modernizacji wcześniejszych nakładów) postąpił prawidłowo.

Skoro zatem Wnioskodawca miał prawo do rozpoznania kolejnych ponoszonych nakładów na obcy środek trwały jako odrębnych inwestycji w obcym środku trwałym, to także ustalenie okresu amortyzacji dla tych przyjmowanych do użytkowania inwestycji powinno następować odrębnie. Zgodnie z dyspozycją art. 16 j Ustawy CIT podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne” dla inwestycji w obcych środkach trwałych. Zdaniem Wnioskodawcy wskazuje to jednoznacznie, iż można ustalić więcej niż jedną stawkę, tj. odrębnie dla każdej z inwestycji w obcym środku trwałym, czyli można ustalić różne stawki amortyzacji, o ile dla każdej z nich stawki te nie przekraczają limitów wskazanych w art. 16j Ustawy o CIT.

Stąd, Wnioskodawca uważa, iż postąpił właściwie nie dokonując sumowania historycznych wartości nakładów i dopuszczając zastosowanie różnych stawek amortyzacyjnych dla nakładów poczynionych w różnych okresach i traktowanych jako odrębne inwestycje w obcym środku trwałym (serwerowni lub centrali telefonicznej).

Ad 2

Odnosząc się do wprowadzonej przez Wnioskodawcę zasady, zgodnie z którą z ostrożności dokonuje on corocznej kontroli łącznej wysokości nakładów na obcy środek trwały poczynionych w jednym roku podatkowym, zauważyć należy, iż obniżenie stawki amortyzacyjnej w wyniku takiej kontroli nie stoi w sprzeczności z dyspozycją art. 16j ust. 1 Ustawy o CIT. Przepis ten wskazuje bowiem minimalny okres amortyzacji tych składników. Nie ma natomiast przeciwskazań, aby podatnik ustalając indywidualną stawkę stosował dłuższy okres amortyzacji — a taki okres przyjmuje w istocie Spółka, gdy obniża stawkę amortyzacyjną w wyniku zwiększonej (wartościowo) aktywności inwestycyjnej w danym roku podatkowym. Spółka bowiem, gdy wartość różnych nakładów, stanowiących w istocie odrębne inwestycje w obcym środku trwałym, przekracza w danym roku limity wskazane w art. 16j ust. 1 ustawy o CIT, podejmuje decyzje o wydłużeniu okresu amortyzacji (obniżeniu stawki amortyzacji) i dokonuje odpowiednich przeszacowań. W ten sposób, Spółka obniża koszty uzyskania przychodów i zwiększa swój dochód do wykazania w zeznaniu rocznym.

Gdyby zatem uznać, iż Spółka nie miała prawa do zastosowania niższej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do inwestycji poczynionych w danym roku podatkowym, to należałoby zwiększyć te odpisy i zmniejszyć zobowiązanie podatkowe w podatku CIT za ten rok. Działania Spółki nie prowadziły zatem do zaniżenia zobowiązania podatkowego oraz — w opinii Wnioskodawcy — były zgodne ze wskazanymi powyżej przepisami ustawy o CIT, zwłaszcza z art. 16j Ustawy o CIT, który daje możliwość przyjmowania dłuższych niż minimalny okresów amortyzacji.

Reasumując, w związku z opisanym stanem faktycznym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nie ma on obowiązku dokonać korekty rozliczeń z tytułu podatku CIT za zeszłe lata podatkowe, w których stosował opisane powyżej zasady dokonywania odpisów od inwestycji w obcych środkach trwałych. Wnioskodawca uważa, iż miał prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych stosowanych w odniesieniu do wybranych inwestycji w obcych środkach trwałych w danym roku podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Jak wynika z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

„Inwestycja w obcym środku trwałym”, wyodrębniona w updop w art. 16a ust. 2 pkt 1, jest fikcją prawną, stworzoną przez ustawodawcę dla tych podatników, którzy ponoszą znaczne nakłady finansowe na składniki majątkowe, które nie są ich własnością, mimo że są używane w prowadzonej działalności gospodarczej.

Dla celów podatkowych za inwestycje w obcym środku trwałym uznać należy ogół kosztów poniesionych (zarachowanych) przez podatnika od dnia rozpoczęcia inwestycji do dnia przyjęcia do używania odnoszących się do niestanowiących jego własności środka trwałego, które zmierzają do ulepszenia, tzn. polegające na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego (Ożóg I. Inwestycje w obcych środkach trwałych, P. Pod. 1997, nr 7, str. 1).

Ustawodawca podatkowy umożliwił bowiem tym podatnikom, którzy ponoszą wydatki na obce środki trwałe, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od sumy tych wydatków (nakładów), niezależnie od przewidywanego okresu używania i zaliczanie ich do kosztów uzyskania przychodów. Nakłady podatnika ustawodawca nazywa środkami trwałymi. W tym miejscu należy ponownie podkreślić, że mimo nazwania nakładów środkami trwałymi, de facto środkiem trwałym nie staje się jakaś rzecz, ale dokonane wydatki.

Stosownie do dyspozycji art. 16j ust. 4 ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

1. inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat;
2. inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2, co oznacza, że dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji stawki amortyzacji wynoszą odpowiednio (art.16 j ust.1 pkt 1):

1. 24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł
2. 36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
3. 60 miesięcy – w pozostałych przypadkach.
   
   

Odnosząc się do pytania zawartego we wniosku Spółki, czy prawidłowym jest odrębne traktowanie dla celów CIT dokonanych przez nią inwestycji w obcych środkach trwałych oraz ustalanie okresu amortyzacji właściwego dla każdej z takich inwestycji odrębnie, tutejszy organ wyjaśnia, jak już było wspomniane powyżej, iż dla celów podatkowych za inwestycje w obcym środku trwałym uznać należy ogół kosztów poniesionych (zarachowanych) przez podatnika od dnia rozpoczęcia inwestycji do dnia przyjęcia do używania odnoszących się do niestanowiących jego własności środka trwałego. Tzn. w przypadku Spółki będzie to suma wydatków poniesionych na elementy uzupełniające wyposażenia serwerowi jak również odrębnie na wyposażenie centrali telefonicznej. Błędne jest stwierdzenie Wnioskodawcy, iż miał prawo do rozpoznania kolejnych ponoszonych nakładów na obcy środek trwały jako odrębnych inwestycji w obcym środku trwałym oraz ustalenie okresu amortyzacji dla tych przyjmowanych do użytkowania inwestycji odrębnie.

Mając powyższe na względzie należy uznać iż w zakresie pytania oznaczonego numerem 2, stanowisko Spółki również jest nieprawidłowe, nie chodzi tutaj o zastosowanie się do nieodpowiedniego przepisu ustawy podatkowej – Wnioskodawca prawidłowo wskazuje na art. 16j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – ale sposób ustalenia wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych i tym samym stawki amortyzacyjnej. Jak już wyjaśniono powyżej, podatnik nie może odrębnie przyjmować do używania oraz rozpoznawać jako inwestycję w obcym środku trwałym każdego kolejnego zakupu dokonywanego w celu zmodernizowania używanego w działalności obcego środka trwałego, lecz powinien sumować dokonywane nakłady, powiększając tym samym (na bieżąco) wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych, tj. serwerowi lub centrali telefonicznej.

Stosując powyższe zasady u Wnioskodawca nie wystąpi konieczność dokonywania (na koniec roku podatkowego) korekt stawki amortyzacyjnej, o których napisał we wniosku.

Reasumując, Spółka zobowiązana jest do prawidłowego naliczania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z wyjaśnieniem przedstawionym powyżej a w przypadku, gdy okaże się że stosowane przez nią zasady doprowadziły do zawyżenia odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów w latach poprzednich, do skorygowania zeznań podatkowych za te lata podatkowe.

Dodać należy również, iż powołana przez Spółkę interpretacja nie zasługuje na uwzględnienie w przedmiotowej sprawie ponieważ dotyczy innego stanu faktycznego, a konkretnie strat z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonej inwestycji w obcym środku trwałym.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.