Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-611/13-6/EK
z 27 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością - reprezentowanej przez pełnomocnika - przedstawione we wniosku z 18 grudnia 2013 r. (data wpływu 23 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 12 lutego 2014 r. (data wpływu 17 lutego 2014 r.) oraz z pismem z 24 marca 2014 r. - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2009, na podstawie umownych ustaleń pomiędzy F. Sp. z o.o. (dalej: F. PL) oraz FF GmbH (dalej: FF) z siedzibą w Niemczech, została zawarta umowa pożyczki, zakładająca udzielenie oprocentowanej pożyczki dla F. PL w oparciu o elektronicznie ustalane transze. Umowa została zawarta w ramach elektronicznej platformy systemu zarządzania finansami grupy F.

W dniu 3.12.2013 r. F. PL oraz niemiecka spółka E. mbH (dalej: E.), która jest następcą prawnym spółki FF (na skutek jej przejęcia) podpisały Umowę ramową pożyczki (dalej: Umowa), potwierdzającą dotychczasowe warunki udzielenia przedmiotowej pożyczki z 2009 r. oraz zasady jej spłaty. Zgodnie z Umową, E. (wcześniej FF) zobowiązała się do wypłaty dla F. PL pożyczki w transzach, w maksymalnej łącznej kwocie 6 mln euro. Transze są wypłacane w ustalanych obustronnie wysokościach, według potrzeb F. PL. Poszczególne transze pożyczki mogą być spłacane w całości lub w części; spłata odsetek następuje w uzgodnionych przez strony terminach. Spłata całej pożyczki ma nastąpić do 31.12.2018 r. Umowa stanowi, że bieżąca kwota pożyczki z uwzględnieniem wszystkich wypłaconych transz i/lub dokonanych ich spłat oraz spłaty odsetek będzie dokumentowana w systemie zarządzania finansami grupy F. poprzez elektronicznie wystawiane noty handlowe. W notach handlowych jest podane także aktualne oprocentowanie, wysokość odsetek oraz termin zapłaty. Noty handlowe są wystawiane przez pożyczkodawcę nie częściej niż miesięcznie i nie rzadziej niż rocznie oraz podlegają akceptacji przez pożyczkobiorcę.

W 2009 r. jedynym udziałowcem spółki F. PL była niemiecka spółka FB GmbH (FB GmbH), która w dniu 23.05.2011 r. została przekształcona we FB AG (FB AG), a następnie w dniu 16.05.2012 r. w F. spółka europejska (F SE). Z kolei jedynym udziałowcem FF w 2009 r. była niemiecka spółka komandytowa F & Co. KG. Spółka F. PL i FF nie miały wówczas (w 2009 r.) wspólnego udziałowca, jak również nie były udziałowcami same wobec siebie. Tym samym nie miały do nich zastosowania przepisy o tzw. cienkiej kapitalizacji, określone w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Potwierdziła to interpretacja indywidualna dla spółki F PL z 9.11.2009 r.

Z początkiem 2012 r. udziały (100%) w spółce FF posiadane przez F & Co. KG zostały wniesione do spółki F SE (wówczas jeszcze jako FB AG). Tym samym F. PL oraz FF, mając wspólnego udziałowca, tj. F SE, stały się wobec siebie tzw. spółkami-siostrami. W 2013 r. spółka FF została przejęta przez E., która stała się jej pełnoprawnym następcą. Jedynym udziałowcem spółki E. jest natomiast F SE. Po całym procesie przekształceń F PL oraz E. mają wspólnego udziałowca - F SE (udziały po 100%).

W piśmie z 12 lutego 2014 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku Spółka wyjaśniła, co następuje:

1. Stwierdzenie, iż w 2009 r. „została zawarta umowa pożyczki, zakładająca udzielenie oprocentowanej pożyczki” oznacza, że w 2009 r. strony zawarły przedmiotową umowę pożyczki, w ramach której Pożyczkodawca zobowiązał się do wypłaty Pożyczkobiorcy pożyczki w maksymalnej kwocie sześciu milionów euro; wypłata pożyczki miała następować w obustronnie ustalanych transzach.
2. W 2009 r. doszło między stronami do zawarcia umowy pożyczki w rozumieniu K.c. Zgodnie z umową Pożyczkodawca zobowiązał się do wypłaty Pożyczkodawcy pożyczki w transzach, natomiast spłata całości transz zgodnie z umową ramową musi nastąpić najpóźniej do 31 grudnia 2018 r.
3. Podpisanie tej umowy w 2012 r. miało na celu pisemne potwierdzenie warunków zawarcia przez strony w 2009 r. przedmiotowej umowy pożyczki (wówczas bez zachowania formy pisemnej).
4. Podpisanie umowy w 2012 r. nie było związane ze zmianą pożyczkodawcy; spółka E. mbH jest następcą prawnym FF GmbH, która została przejęta przez tą pierwszą. W związku z tym przejęciem spółka E. mbH weszła we wszelkie prawa FF GmbH, w tym z tytułu zawartej przez tą ostatnią (jako pożyczkodawca) w 2009 r. omawianej umowy pożyczki.
   
   

Dodatkowo w piśmie z 24 marca 2014 r. wyjaśniono, że w piśmie uzupełniającym z 12 lutego 2014 r. wystąpiły niezamierzone omyłki (zmieniona treść została wyróżniona):

w ad. 2)

„Zgodnie z umową Pożyczkodawca zobowiązał się do wypłaty Pożyczkobiorcy pożyczki w transzach, natomiast spłata całości transz zgodnie z umową ramową musi nastąpić najpóźniej do 31 grudnia 2018 roku”.

w ad. 3)

„Podpisanie tej umowy w 2013 r. miało na celu pisemne potwierdzenie warunków zawarcia przez strony w 2009 r. przedmiotowej umowy pożyczki (wówczas bez zachowania formy pisemnej)”.

w ad. 4)

„Podpisanie umowy w 2013 r. nie było związane ze zmianą pożyczkodawcy; (…)”.

Jednocześnie wyjaśniono, że pod pojęciem elektronicznie ustalanych transz, funkcjonujących w ramach elektronicznej platformy zarządzania finansami grupy F., rozumie się transze pożyczki wypłacane dla F. Sp. z o.o., których wysokość i termin wypłaty są ustalane pomiędzy obiema stronami, z uwzględnieniem skali inwestycji podejmowanych przez F. Sp. z o.o.; potwierdzeniem transz są wskazane we wniosku noty handlowe. Przedmiotowa platforma obejmuje wszystkie podmioty grupy F, w ramach której wyspecjalizowany podmiot finansuje podmioty prowadzące działalność operacyjną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przepis art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ma zastosowanie do opisanej powyżej umowy pożyczki pomiędzy F. PL i spółką E. (wcześniej FF) w sytuacji, gdy w momencie jej zawarcia w 2009 r. spółki nie miały wspólnego udziałowca, natomiast w wyniku przekształceń w Grupie stały się dopiero w 2012 r. tzw. spółkami-siostrami?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma zastosowania do opisanej umowy pożyczki zawartej pomiędzy F. PL i E. (wcześniej FF). Na wstępie wskazanego przepisu zostało określone, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez spółkę innej spółce, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam udziałowiec posiada nie mniej niż po 25% udziałów. Takie brzmienie przepisu oznacza, że dla oceny, czy odsetki od danej pożyczki należy kwalifikować według omawianego unormowania, istotny jest moment udzielenia pożyczki. To oznacza, że w momencie zawarcia umowy pożyczki pożyczkodawca i pożyczkobiorca muszą mieć wspólnego udziałowca (minimum po 25% udziałów). W analizowanym przypadku, spółki F. PL i E (wcześniej FF) nie miały w momencie udzielenia pożyczki w 2009 r. wspólnego udziałowca. Tym samym, nie została spełniona hipoteza normy zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie może on mieć zastosowania do kwalifikacji odsetek z tytułu wskazanej pożyczki dla F. PL od spółki E (wcześniej FF).

Podobne stanowisko zostało wyrażone np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14.08.2013 r. nr IPPB3/423-382/13-2/KK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (…).

Stosownie natomiast do treści art. 16 ust. 1 pkt 11 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Odsetki od pożyczki mogą więc zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dopiero w momencie ich faktycznej zapłaty lub kapitalizacji, jednak pod warunkiem, że nie zachodzą m.in. okoliczności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 oraz 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej udziałowca (akcjonariusza) posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udziałowców (akcjonariuszy) posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca (akcjonariusza) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni.

Z kolei w myśl art. 16 ust. 1 pkt 61 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez spółkę innej spółce, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam udziałowiec (akcjonariusz) posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę (kredyt) wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% jej udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale tych udziałowców (akcjonariuszy) oraz wobec spółki udzielającej pożyczki (kredytu) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni.

Ponadto na podstawie art. 16 ust. 7 powołanej ustawy, wartość, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61, funduszu udziałowego w spółdzielni lub kapitału zakładowego spółki określa się bez uwzględnienia tej części tego funduszu lub kapitału, jaka nie została na ten fundusz lub kapitał faktycznie przekazana lub jaka została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek (kredytów) oraz z tytułu odsetek od tych pożyczek (kredytów), przysługującymi członkom wobec tej spółdzielni lub udziałowcom (akcjonariuszom) wobec tej spółki, a także wartościami niematerialnymi lub prawnymi, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m.

Natomiast stosownie do art. 16 ust. 7b omawianej ustawy, przez pożyczkę, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61 oraz w ust. 7, rozumie się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się także emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę.

Ograniczeniom przewidzianym w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podlegają więc odsetki od pożyczek udzielonych spółce przez określoną grupę podmiotów (pożyczkodawców), tj.:

• udziałowca (akcjonariusza) posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki,
• udziałowców (akcjonariuszy) posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki,
• spółkę-siostrę, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam udziałowiec (akcjonariusz) posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji).
  
  

W przypadku przekroczenia przez spółkę - pożyczkobiorcę wskaźnika zadłużenia, ustalonego jako trzykrotność wartości jej kapitału, odsetki od pożyczek zaciągniętych od podmiotów wskazanych powyżej nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów w części, w jakiej kwota pożyczki przekracza ten wskaźnik.

Z literalnego brzmienia powołanego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że dla oceny wystąpienia przesłanek zastosowania ograniczeń wynikających z tych przepisów należy brać pod uwagę (jako pierwszą z wymienionych przesłanek) status pożyczkodawcy, który określa się na dzień zawarcia umowy pożyczki. Następnie, na dzień spłaty odsetek należy ocenić, czy występują warunki zastosowania ograniczenia. Jednakże w pierwszej kolejności to pożyczka musi być udzielona przez określoną grupę podmiotów (pożyczkodawców).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w momencie udzielenia pożyczki w 2009 r. Wnioskodawca (pożyczkobiorca) oraz E (pożyczkodawca - wcześniej FF) nie miały wspólnego udziałowca, jak również nie były udziałowcami same wobec siebie.

W związku z powyższym, niezależnie od późniejszych procesów restrukturyzacyjnych w wyniku których wspólnym udziałowcem dla Wnioskodawcy i spółki E stał się podmiot F SE (udziały po 100%), odsetki od pożyczki udzielonej Wnioskodawcy nie podlegają ograniczeniom przewidzianym w art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przy tym zauważyć, że przeprowadzenie opisanego we wniosku procesu przekształceń w wyniku którego Spółka oraz E. posiadają wspólnego udziałowca skutkuje koniecznością uwzględniania przez Wnioskodawcę zadłużenia z tytułu przedmiotowej pożyczki przy ocenie jej aktualnego poziomu zadłużenia wobec podmiotów kwalifikowanych. A zatem, przedmiotowa pożyczka wpływać będzie na ustalenie poziomu zadłużenia Spółki w przypadku konieczności oceny obowiązku zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 60 lub 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do ewentualnych odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych Wnioskodawcy przez udziałowca posiadającego nie mniej niż 25% udziałów Spółki lub udziałowców posiadających łącznie nie mniej niż 25% jej udziałów albo spółkę-siostrę, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam udziałowiec posiada nie mniej niż po 25% udziałów.

Jednocześnie należy wskazać, że postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, że nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), który stanowi, iż w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej.

Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z art. 191 ustawy Ordynacja podatkowa, który nie ma zastosowania w postępowaniu w sprawie wydania interpretacji indywidualnej, to organ podatkowy ocenia na podstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona.

I tak, w świetle powyższego, w procesie wydawania interpretacji indywidualnych właściwy organ nie dokonuje żadnych własnych ustaleń w ramach postępowania dowodowego, ale przedstawia wyłącznie ocenę stanowiska wnioskodawcy na tle przedstawionego przez niego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Innymi słowy, podane przez wnioskodawcę fakty nie podlegają weryfikacji ani konfrontacji z dokumentami źródłowymi, ponieważ w oparciu o wydaną w indywidualnej sprawie interpretację, wnioskodawca uzyskuje jedynie informację o poglądzie organu w konkretnej, przedstawionej we wniosku sprawie. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia ponoszonych przez Spółkę wydatków do kosztów uzyskania przychodów oraz ich udokumentowania może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej.

Końcowo odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego stwierdzić należy, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.