Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-447/13/AW
z 4 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2013 r. (data wpływu 23 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy regulacja ujęta w art. 15b tej ustawy dotyczy również transakcji z kontrahentami zagranicznymi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy regulacja ujęta w art. 15b tej ustawy dotyczy również transakcji z kontrahentami zagranicznymi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe).

Wnioskodawca jest spółką akcyjną mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z tym na podstawie przepisu art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium RP (nieograniczony obowiązek podatkowy), jest również zarejestrowana jako podatnik VAT UE czynny. Zaliczki na podatek dochodowy Spółka uiszcza na podstawie przepisu art. 25 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka prowadzi działalność w zakresie sprzedaży odzieży i akcesoriów odzieżowych. Na potrzeby prowadzonej działalności dokonuje zakupu towarów również od kontrahentów mających siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej – zarówno w Unii Europejskiej jak i poza Unią, w tym na terytoriach państw azjatyckich (dalej – „kontrahent zagraniczny”). Z uwagi na długą współpracę, ale przede wszystkim z uwagi na wielkość zamówień składanych u kontrahentów zagranicznych a także rzetelny sposób wywiązywania się przez Spółkę z wcześniejszych zobowiązań, Spółka z tymi kontrahentami ma wynegocjowane długie terminy płatności należności za otrzymywane towary. Często terminy te przekraczają 60 dni i mogą wynosić nawet do 150 dni. Realizowanie płatności w odroczonych terminach jest jednym z zasadniczych elementów obrotu Spółki z kontrahentami zagranicznymi i ma istotne znaczenie dla płynności finansowej Spółki. Poza tym, jest wynikiem wielu zabiegów i trudnych negocjacji z tymi kontrahentami a także silnej pozycji rynkowej Spółki.

Może się zdarzyć, że termin płatności wskazany w fakturze od kontrahenta zagranicznego będzie krótszy niż 60 dni a Spółka nie ureguluje należności wskazanej w fakturze we wskazanym terminie przez okres dłuższy niż 30 dni licząc od dnia wymagalności wynikającego z faktury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy rygory wskazane w przepisie art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie obowiązku korekty „in minus” kosztów uzyskania przychodów mają zastosowanie w odniesieniu do kosztów wynikających z transakcji zakupu przez Spółkę towarów od kontrahentów zagranicznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku otrzymanych od kontrahentów zagranicznych faktur dotyczących zakupu towarów nie stosuje się rygorów wynikających z przepisu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zarówno w przypadku zastrzeżenia terminu płatności dłuższego niż 60 dni jak również w przypadku zastrzeżenia i niedotrzymania przez Spółkę terminu płatności krótszego niż 60 dni (tj. niedokonania zapłaty należności wynikającej z faktury w terminie 30 dni od dnia upływu terminu płatności wskazanego w fakturze).

Obowiązek dokonywania korekty „in minus” kosztów uzyskania przychodów wynikający z przepisu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzony został do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisem art. 4 pkt 1) ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342) – dalej „ustawa deregulacyjna”. Z uzasadnienia projektu ustawy deregulacyjnej wynika, iż celem wprowadzanych przez nią zmian jest poprawa sytuacji finansowej polskich przedsiębiorców „Celem projektowanej regulacji jest poprawa warunków wykonywania działalności gospodarczej. Służyć temu będzie zniesienie lub ograniczenie niektórych uciążliwych i zbędnych obciążeń administracyjnych i uproszczenie przepisów, które są barierami rozwoju przedsiębiorczości. W szczególności celem projektowanych zmian jest poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami. Nieprecyzyjne przepisy i biurokratyczne ograniczenia hamują wzrost przedsiębiorczości w Polsce oraz narażają przedsiębiorców na ponoszenie nieuzasadnionych kosztów. W okresie kryzysu nieuzasadnione obciążenia administracyjne są szczególnie szkodliwe dla rozwoju gospodarki. Zmiany zawarte w projektowanej regulacji mają przede wszystkim poprawić funkcjonowanie małych i średnich przedsiębiorstw oraz mikroprzedsiębiorców. [...] Projekt wprowadza uproszczenia w systemie podatkowym oraz przepisy zwiększające pewność działania przedsiębiorców dzięki jawności interpretacji wydawanych przez organy publiczne. Propozycje zmian dotyczą m.in. prawa podatkowego, zwłaszcza w odniesieniu do instytucji kosztów uzyskania przychodów oraz neutralności podatku VAT dla podatnika. W projekcie proponuje się także dalsze ograniczanie obowiązków informacyjnych, co zdecydowanie ułatwi kontakty przedsiębiorców z organami administracji. Jest to również wyraz zaufania państwa do przedsiębiorców. Zmniejszenie obciążeń w tym zakresie ograniczy koszty dopełniania procedur administracyjnych, a tym samym koszty wykonywania działalności gospodarczej w Polsce”. Jak wynika z zacytowanej części uzasadnienia projektu ustawy deregulacyjnej, polski ustawodawca wprowadzając przewidziane tą ustawą rozwiązania, miał na celu poprawę płynności finansowej przedsiębiorców wykonujących działalność na terytorium Rzeczypospolitej, ograniczenie zatorów płatniczych pomiędzy tymi przedsiębiorcami i zwiększenie dyscypliny płatniczej – jednym słowem celem deregulacji była ochrona polskiego przedsiębiorcy, w szczególności polskiego dostawcy towarów i usług. Wskazuje na to użycie pojęcia „przedsiębiorca”. Zgodnie bowiem z brzmieniem przepisu art. 1 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zakres regulacji ustawowy o swobodzie działalności gospodarczej). Mając też na uwadze fakt, iż zgodnie z przepisem art. 3 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatkiem dochodowym od osób prawnych objęci są wyłącznie podatnicy mający siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (polscy przedsiębiorcy będący osobami prawnymi) uznać należy, że normy prawne wynikające z ustawy deregulacyjnej winny być stosowane wyłącznie w odniesieniu do stosunków pomiędzy przedsiębiorcami polskimi w celu ochrony ich interesów. Zaś objęcie normą przepisu art. 15b omawianej ustawy podatkowej (obowiązkiem korekty „in minus”) należności wynikających również z faktur pochodzących od kontrahentów zagranicznych, stawia w niekorzystnej sytuacji przedsiębiorcę polskiego. Uznanie istnienia obowiązku polskiego przedsiębiorcy – podatnika do dokonywania korekty „in minus” kosztów uzyskania przychodów o kwoty wynikające z faktur pochodzących od kontrahentów zagranicznych na równi z kwotami wynikającymi z faktur pochodzących od polskich przedsiębiorców powoduje, iż pozycja polskiego przedsiębiorcy w stosunkach handlowych z przedsiębiorcą zagranicznym staje się gorsza. W takiej sytuacji polski przedsiębiorca albo byłby zmuszony do dokonania zapłaty często na długo przed umówionym terminem płatności a nawet przed otrzymaniem towaru – co nie będzie w przypadku Spółki zgodne z istniejącymi warunkami umownymi z dostawcami albo też do – przynajmniej czasowego zwiększenia swoich obciążeń fiskalnych (poprzez korektę kosztu „in minus”). Wynikające z takiego postępowania polepszenie sytuacji przedsiębiorcy zagranicznego, który otrzymałby swoje wynagrodzenie znacząco przed umówionym terminem nie przełoży się w żaden sposób na osiągnięcie celu ustawy deregulacyjnej w postaci polepszenia sytuacji finansowej polskiego przedsiębiorcy. Nie zostanie również osiągnięty inny cel tej ustawy, czyli zmniejszenie obciążeń administracyjnych (którymi są również obciążenia fiskalne), ponieważ bez uzasadnionej przyczyny obciążenia te będą zwiększone, wskutek dokonania przez podatnika korekty kwoty kosztów „in minus”. Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie, oceny istnienia obowiązku stosowania rygorów wprowadzonych przepisem art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy dokonywać przez pryzmat wykładni celowościowej, biorąc pod uwagę zamiar i cel ustawodawcy wprowadzającego ten przepis do ustawy podatkowej – wyraźnie wskazany w uzasadnieniu projektu ustawy deregulacyjnej. Pominięcie powyższych elementów i uznanie odmiennie od stanowiska podatnika, że jest on obowiązany do dokonywania korekty kwoty kosztów spowoduje, że regulacja ta obróci się przeciwko polskiemu przedsiębiorcy, którego miała chronić a podmiotem, który skorzysta z ochrony będzie kontrahent zagraniczny co będzie sprzeczne z jasno określonym celem tego przepisu. Spółka wskazuje, iż prezentowane przez nią stanowisko nie pogarsza w żaden sposób sytuacji innych polskich przedsiębiorców, gdyż sprawa dotyczy rozliczeń pomiędzy Spółką – polskim przedsiębiorcą a kontrahentem zagranicznym. Nie wpływa zatem na żaden aspekt prowadzenia działalności gospodarczej przez innego niż Spółka polskiego przedsiębiorcę, wynikający z cytowanego powyżej uzasadnienia projektu ustawy (płynność finansowa, obciążenia fiskalne, ograniczenie zatorów płatniczych).

Stanowisko przeciwne stawia polskiego podatnika w znacząco gorszej sytuacji rynkowej i finansowej niż inne konkurujące ze Spółką podmioty mające siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej, które nie podlegają rygorom polskich przepisów prawa i bez ograniczeń mogą korzystać z analogicznych postanowień umownych (odroczonych terminów zapłaty) z tymi samymi co Spółka dostawcami – w szczególności azjatyckimi a także w sytuacji gorszej niż sam kontrahent zagraniczny, który również nie podlega analogicznym rygorom. Cel ustawy deregulacyjnej a co za tym idzie również przepisu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uległby więc wypaczeniu. Co więcej, w takiej sytuacji przepis ten stanowiłby dodatkowe, nieuzasadnione obciążenie fiskalne polskiego podatnika.

Argumentem przemawiającym za stanowiskiem Wnioskodawcy jest, że przepis art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi istotne ograniczenie fundamentalnego dla podatku dochodowego prawa podatnika do uznania za koszt uzyskania przychodu kwoty należności za towary nabywane dla potrzeb prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Będąc tak daleko idącym ograniczeniem przepis ten winien być interpretowany w sposób ścisły i uwzględniający cel omawianej regulacji, zwłaszcza że został on bardzo jasno wskazany przez samego ustawodawcę. Z jednej bowiem strony podatnik zobowiązany jest rozpoznać przychód od kwot należnych choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane (przepis art. 12 ust 3 ww. ustawy), z drugiej zaś przepis art. 15b omawianej ustawy ogranicza prawo podatnika do rozpoznania kosztu prowadzonej działalności de facto do kosztu faktycznie poniesionego.

Dodatkowo Spółka wskazuje, że przyjęcie stanowiska sprzecznego z zaprezentowanym przez nią w niniejszym wniosku prowadzi do faktycznej ingerencji ustawodawcy – poprzez przepisy podatkowe – w istniejące stosunki gospodarcze pomiędzy polskim przedsiębiorcą a kontrahentem zagranicznym wprowadzając ograniczenia istotnych uprawnień jedynie polskiego przedsiębiorcy, którego interesy miały być chronione.

Reasumując uznać należy, że Spółka nie jest zobowiązana do dokonywania korekty „in minus”
kosztów prowadzonej przez siebie działalności w przypadku uznania za koszt uzyskania przychodu należności na rzecz kontrahenta zagranicznego objętej fakturą której termin płatności jest dłuższy niż 60 dni i niezapłaconej na rzecz tego kontrahenta w terminie 90 dni od daty zaliczenia jej w do kosztów uzyskania przychodów; jak również spółka nie jest zobowiązana do dokonywania tej korekty w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury pochodzącej od kontrahenta zagranicznego, której termin płatności wynosi mniej niż 60 dni nawet jeżeli upłynęło więcej niż 30 dni od daty płatności tej faktury i należność z niej wynikająca nie została przez Spółkę zapłacona na rzecz kontrahenta zagranicznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest co do zasady związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje więc podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Innymi słowy, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4, ust. 4b – 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – potrącane na podstawie art. 15 ust. 4d – 4e ww. ustawy).

Mocą art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r. poz. 1342) ustawodawca z dniem 1 stycznia 2013 r. wprowadził do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacje zmierzające do likwidacji tzw. „zatorów płatniczych” (art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Stosownie do tego unormowania w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) dłużnik – w określonych ustawą terminach – zobowiązany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

I tak, stosownie do brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Z treści art. 15b ust. 2 ww. ustawy wynika natomiast, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Nowe regulacje wprowadziły obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku, gdy kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w określonym w przepisach terminie. W przypadku terminów krótszych lub równych 60 dni podatnik jest obowiązany do dokonania korekty kosztów podatkowych, jeżeli kwota wynikająca z faktury, umowy lub innego dokumentu nie została uregulowana w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności. Natomiast w przypadku terminów płatności dłuższych niż 60 dni korekty dokonuje się, jeżeli kwota wynikająca ze wskazanych dokumentów nie została uregulowana w terminie 90 dni od dnia zaliczenia tej kwoty do koszów uzyskania przychodów.

Literalna wykładnia art. 15b tej ustawy prowadzi do oczywistego wniosku, że norma ta nie przewiduje wyłączenia jej stosowania w odniesieniu do żadnej kategorii podatników. Powyższe oznacza, że zasada z niej wynikająca dotyczy wszystkich podatników prowadzących działalność gospodarczą i nie zawiera wyłączeń, jeśli chodzi o jej stosowanie, w odniesieniu do transakcji zagranicznych.

Jednocześnie, odnosząc się do kryterium celowości wprowadzonych zmian należy podnieść, że zasadniczym celem wprowadzenia przedmiotowych rozwiązań było przeciwdziałanie zjawisku tzw. „zatorów płatniczych”. Regulacje te mają mobilizować podatników do regulowania płatności kontrahentom. Przy czym regulacje dotyczące tzw. „zatorów płatniczych” nie zawierają wyłączeń w ich stosowaniu w odniesieniu do podatników dokonujących transakcji z określonymi podmiotami. Z zakresu tych regulacji nie zostali również wyłączeni podatnicy dokonujący transakcji z podmiotami zagranicznymi. Wprowadzenie takiego wyłączenia stanowiłoby naruszenie równości w zasadach opodatkowania tych samych stanów faktycznych i stawiałoby w uprzywilejowanej sytuacji podatników dokonujących transakcji z podmiotami zagranicznymi.

Z tych względów obowiązek korekty kosztów podatkowych nie może być uzależniony od okoliczności takiej jak miejsce siedziby (zamieszkania) kontrahenta. Podstawą do takiej korekty jest fakt nieterminowego regulowania kwot wynikających z faktury, umowy lub innego dokumentu, bez względu na to, kto jest kontrahentem podatnika.

Niezależnie od powyższego wskazać należy również, że wprowadzenie wyłączenia stosowania regulacji w zakresie tzw. „zatorów płatniczych” w odniesieniu do przedsiębiorców dokonujących transakcji z podmiotami zagranicznymi mogłoby skutkować żądaniami wyłączenia stosowania tych rozwiązań również w odniesieniu do innych grup podatników. Tworzenie takich wyłączeń wypaczyłoby zaś cel wprowadzenia tych przepisów.

Tym samym, to właśnie dokonanie wykładni art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w sposób proponowany przez Wnioskodawcę powodowałoby nierówność podatników podlegających nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej współpracujących wyłącznie z kontrahentami polskimi z podatnikami współpracującymi także z kontrahentami zagranicznymi.

Tymczasem przepis art. 32 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 ze zm.) – zgodnie z którym wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne – wyznacza podstawową zasadę, której władze państwowe musza przestrzegać, tj. prawo obywateli do równego traktowania przez władze publiczne. Równe traktowanie dotyczy także obciążeń podatkowych.

Ponadto, odnosząc się do uzasadnienia stanowiska Spółki należy dodać, że Spółka słusznie wskazała, że celem wprowadzenia omawianego przepisu była poprawa sytuacji finansowej polskich przedsiębiorców. Niniejsze można wywieść z zacytowanego przez Wnioskodawcę uzasadnienia zmian. Z uzasadnienia tego nie można jednakże – wbrew stanowisku Spółki – odczytać, że art. 15b, tj. ograniczenie „zatorów płatniczych” dotyczy wyłącznie transakcji między przedsiębiorcami wykonujących działalność na terytorium Rzeczypospolitej.

Tej konstatacji nie zmienia także przywołany przez Spółkę art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy art. 3 omawianej ustawy wprowadzają rozwiązania dotyczące nieograniczonego i ograniczonego obowiązku podatkowego, jednakże na ich podstawie nie można wnioskować, że normy prawne wynikające z ustawy deregulacyjnej winny być stosowane w odniesieniu wyłącznie do stosunków pomiędzy przedsiębiorcami polskimi w celu ochrony ich interesów.

Zatem, skoro – jak słusznie Spółka twierdzi – norma, której wykładni żąda powinna być interpretowana w sposób ścisły i uwzględniający cel omawianej regulacji, to przepis art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajduje – wbrew stanowisku Spółki – zastosowanie do zobowiązania zagranicznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.