INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2013 r. (data wpływu 6 sierpnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 17 października 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 14 października 2013 r. znak ILPP5/443-165/13-2/KG, ILPB1/415-896/13-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 16 października 2013 r., wniosek uzupełniono w dniu 17 października 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od 2007 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, obecnie pod firmą Kancelaria (…) i pozostaje w związku małżeńskim od 2011 r. Z tytułu prowadzonej działalności jest podatnikiem podatku VAT. Małżonka Wnioskodawcy obecnie jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę i nie prowadzi działalności gospodarczej (nie jest także podatnikiem podatku VAT).

W połowie trzeciego kwartału 2013 roku Wnioskodawca zamierza nabyć wraz z małżonką nowy lokal użytkowy w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą (usługi prawne) lub też z zamiarem wynajmowania go w późniejszym okresie (wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi). Przedmiotem umowy będzie również zakup udziału we współwłasności nieruchomości gruntowej oraz we współwłasności części budynku przeznaczonych do wspólnego korzystania przez wszystkich współwłaścicieli. Wnioskodawca wraz z żoną będą współwłaścicielami lokalu użytkowego na zasadzie współwłasności majątkowej. Zakup lokalu użytkowego sfinansowany będzie z kredytu bankowego zaciągniętego przez Wnioskodawcę oraz małżonkę Wnioskodawcy. W miesiącu nabycia lokalu użytkowego Wnioskodawca zamierza wprowadzić ten lokal do ewidencji środków trwałych firmy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko, że odsetki od kredytu bankowego udzielonego na zakup ww. lokalu użytkowego, zapłacone od miesiąca w którym lokal użytkowy wprowadzony zostanie do ewidencji środków trwałych firmy Wnioskodawcy i będzie wykorzystywany przez Zainteresowanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu tej działalności...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem w przypadku, gdy spełnione są łącznie następujące przesłanki: koszt poniesiony jest w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu oraz koszt nie jest wymieniony w treści art. 23 ww. ustawy to określony wydatek można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. W ocenie Wnioskodawcy, koszty odsetek od kredytu pozostają w związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej, polegającej na świadczeniu usług prawnych w tym lokalu (Kancelaria Prawna) albo jego wynajmie, na nabycie którego został udzielony kredyt. Po wprowadzeniu lokalu użytkowego do ewidencji środków trwałych lokal staje się składnikiem majątku firmy, który służy prowadzonej działalności gospodarczej i jego wynajem generuje przychód z tej działalności. Wnioskodawca podkreśla, że ww. koszty nie są wymienione w 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy naliczone lecz nie zapłacone odsetki albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym pożyczek (kredytów) nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.

W przypadku Wnioskodawcy przepis ten nie będzie miał jednak zastosowania, gdyż odsetki będą płacone.

Po przeanalizowaniu ww. przesłanek Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszty odsetek od kredytu zaciągniętego przez małżonków na zakup lokalu użytkowego wykorzystywanego następnie na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej jednego z małżonków spełniają wszelkie warunki do uznania ich za koszt działalności gospodarczej. Zakupiony lokal wykorzystywany będzie na potrzeby działalności i wprowadzony zostanie do ewidencji środków trwałych, w związku z czym poniesiony koszt w postaci zapłaconych odsetek od kredytu zaciągniętego na nabycie tego lokalu #8722; zdaniem Wnioskodawcy #8722; będzie stanowił koszt uzyskania przychodu z tej działalności, od miesiąca przekazania lokalu do używania w ramach prowadzonej działalności. Zaprezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydanych przez organy podatkowe, np.: Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie IPPB1/415-403/07-2/JB, Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku BI/005-1029/04, Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Bemowo US.31/DG/415/12/83/EM/2005, Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście 1435/FD1/415/15/06/SS, Naczelnika Urzędu Skarbowego w Chodzieży PB 415-18/06, Naczelnika Urzędu Skarbowego w Otwocku 1417/PG/ 415/13/07/ID, Naczelnika Urzędu Skarbowego w Oleśnicy PDI-415/1/13/07, Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tczewie PDI/415- 24/05/06.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Dla określenia zasad zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu znaczenie mają przepisy art. 23 ust. 1 pkt 32 i pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów), natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odsetki, prowizje i różnice kursowe od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów, odsetek od kredytu jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między zaciągniętym kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy oraz ich zapłacenie.

Ponadto w myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zatem istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu, aby prawidłowo rozliczyć koszty. Od momentu rozpoczęcia amortyzacji zapłacone odsetki od kredytu należy zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Odsetki naliczone, w tym zapłacone, do dnia przekazania lokalu do używania, jak wynika z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwiększają jego wartość początkową i poprzez odpisy amortyzacyjne będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Zainteresowany zamierza nabyć wraz z małżonką nowy lokal użytkowy w związku z wykonywaną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą lub też z zamiarem wynajmowania go w późniejszym okresie. Zakup lokalu użytkowego sfinansowany będzie z kredytu bankowego zaciągniętego przez Wnioskodawcę oraz małżonkę Wnioskodawcy. W miesiącu nabycia lokalu użytkowego Wnioskodawca zamierza wprowadzić ten lokal do ewidencji środków trwałych firmy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że odsetki od kredytu bankowego udzielonego na zakup ww. lokalu użytkowego, zapłacone od miesiąca, w którym lokal użytkowy wprowadzony zostanie do ewidencji środków trwałych firmy Wnioskodawcy i będzie wykorzystywany przez Zainteresowanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu tej działalności.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług, został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.