Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-334/13/PST
z 16 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2013 r. (data wpływu 19 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków z tytułu zwrotu pracownikom kosztów podróży służbowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków z tytułu zwrotu pracownikom kosztów podróży służbowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownicy U. odbywają krajowe podróże służbowe. Zdarza się, że na wniosek pracownika Dyrektor Naczelny wyraża zgodę na odbycie podróży służbowej prywatnym samochodem. U. jest Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej i ze względu na prowadzoną działalność gospodarczą pracownicy są delegowani poza szpital do wykonania zadania. Zwrot kosztów przejazdu z tytułu podróży odbytej samochodem osobowym nie będącym własnością pracodawcy następuje zgodnie z rozporządzeniem w sprawie podróży służbowej na terenie kraju (§ 3 ust. 4) w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu ustaloną przez pracodawcę, która nie jest wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21).

Pracownicy występują również o zwrot kosztów noclegów oraz innych właściwie udokumentowanych wydatków, w tym:

1. opłat parkingowych,
2. opłat za przejazdy autostradą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy zwrot kwot wydatkowanych przez pracownika za opłaty parkingowe oraz opłaty za przejazd autostradą podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych i należy je uznać jak i pozostałe wydatki za koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych?

Przedmiot niniejszego rozstrzygnięcia odnosi się do stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych. W części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych stanowi przedmiot odrębnego rozstrzygnięcia.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Jednostki, do zwrotu pracownikowi wydatków poniesionych przez nią w podróży służbowej zobowiązuje pracodawcę art. 77 Kodeksu pracy. Pracodawca prywatny spoza strefy budżetowej, który sam nie określił wysokości i warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi z tego tytułu, ma obowiązek stosować w tym zakresie przepisy rozporządzenia w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży na obszarze kraju (Dz. U. z dnia 5 lutego 2013 r., poz. 167 rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Wskazuje ono, że oprócz zwrotu kosztów przejazdów pracownikowi przysługuje m.in. zwrot innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Na wniosek pracownika pracodawca wyraża zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym niebędącym własnością pracodawcy. Pracownikowi z tego tytułu zwracane są koszty przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów oraz stawki za 1 km przebiegu pojazdu. Ilość przejechanych kilometrów pracownik dokumentuje ewidencją przebiegu pojazdu. Zdaniem Jednostki zwrot kosztów obejmuje również opłaty za parkingi i autostradę, które nie są zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w ramach limitu tzw. „kilometrówki”, gdyż są one kwalifikowane do innych wydatków związanych z podróżą służbową, o ile zostaną uznane za uzasadnione. W związku z wejściem w życie (począwszy od 1 marca 2013 r.) nowego rozporządzenia w sprawie podróży służbowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 167) oraz zawartą w nim (§ 4 ust. 2) definicją pojęcia innych niezbędnych wydatków związanych z podróżą służbową koszty m.in. opłat parkingowych oraz przejazdu autostradą (dotyczące podróży służbowej pracownika odbywanej samochodem niebędącym własnością pracodawcy) mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poza limitem tzw. „kilometrówki”. Wydatki, o których mowa w § 4 ust. 2 rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż kwoty zwrotu dla pracownika opłat za autostradę i parkingi wydatkowane w trakcie podróży służbowej pracownika należy traktować jako inne należności za czas podróży pracownika i w związku z tym nie należy doliczać ich do przychodu ze stosunku służbowego, gdyż na podstawie art. 21 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych a całość poniesionych wydatków z tyt. delegacji służbowej stanowi koszty uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm. – dalej: „ustawa”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Za koszty uzyskania przychodów można uznać takie wydatki, które spełniają łącznie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika – wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest co do zasady związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu. Za wydatki spełniające co do zasady przesłankę celowości uważa się tzw. koszty pracownicze.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje. W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część – „przesunięciu” momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił – w art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy – m.in. niewypłacone, niedokonane lub niepostawione do dyspozycji wypłaty, świadczenia oraz inne należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Regulacja art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy służy ograniczeniu praktyki stosowanej przez podatników (pracodawców) polegającej na finansowaniu swoich potrzeb środkami finansowymi przeznaczonymi de facto na należne uprawnionym osobom fizycznym wynagrodzenia i inne świadczenia ze wskazanych przez ustawodawcę tytułów. Brak możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji świadczeń (tzw. metoda kasowa ujmowania kosztów uzyskania przychodów) jest swoistą sankcją dla podmiotów, które nie wypłacają bądź nieterminowo wypłacają należne wynagrodzenia/świadczenia. Jednocześnie, mocą art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca dopuszcza możliwość stosowania przez podatników tzw. metody memoriałowej dla celów podatkowego rozliczania omawianych kosztów, pod warunkiem spełnienia przesłanek określonych w tym przepisie (Druk Sejmowy nr 1061 - Sejm RP VI kadencji).

Omawiane wyłączenie służy zatem powiązaniu momentu, z jakim wypłaty, świadczenia oraz inne należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być traktowane w kategorii kosztów uzyskania przychodów z „gwarancją” ich otrzymania przez podmioty uprawnione. Z treści analizowanego art. 16 ust. 1 pkt 57 wynika bowiem – a contrario – że za koszty uzyskania przychodów uważa się wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji wypłaty, świadczenia oraz inne należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy ponadto podkreślić, że do – wymienionych w omawianym przepisie – tytułów określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należą wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty wynikające ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy.

Do kategorii należności wynikających ze stosunku pracy zalicza się przy tym m.in. należności związane z podróżą służbową pracownika.

Stosownie do art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Podróżą służbową jest zatem taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określa – wydane na podstawie upoważnienia zawartego w art. 775 § 2 ww. ustawy – rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167)

Zgodnie z przepisem § 2 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:



1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów,
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W myśl § 3 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę określa pracodawca. Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy (§ 5 ust. 3 powołanego rozporządzenia).

W takim przypadku, stosownie do § 5 ust. 4 tego rozporządzenia, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1265 ze zm.).

W myśl § 4 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej –ust. 2 § 4 powołanego rozporządzenia.

Stosownie do § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia, do rozliczenia kosztów podróży, o których mowa w ust. 1, pracownik załącza dokumenty, w szczególności rachunki, faktury lub bilety potwierdzające poszczególne wydatki; nie dotyczy to diet oraz wydatków objętych ryczałtami. Jeżeli przedstawienie dokumentu nie jest możliwe, pracownik składa pisemne oświadczenie o dokonanym wydatku i przyczynach braku jego udokumentowania.

Należy zauważyć, że zgodnie art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

1. w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) - w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu,
2. w jazdach lokalnych - w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu,

określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powołany art. 16 ust. 1 pkt 30 jest przykładem regulacji limitującej wysokość kosztów, jakie może rozpoznać podatnik jako koszty uzyskania przychodów. Jak wynika z tego unormowania, w przypadku podróży służbowych (jazd zamiejscowych) pracowników, wydatki ponoszone na rzecz tych pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

• stanowią koszty uzyskania przychodów – do wysokości kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra;
• nie stanowią kosztów uzyskania przychodów – w części przekraczającej wysokość kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 16 ust. pkt 30 ustawy są przepisy – wydanego na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. 2012 r., poz. 1265 ze zm.) – rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 ze zm.). Przez stawkę za jeden kilometr przebiegu pojazdu, rozumie się przy tym stawkę określoną dla samochodów osobowych, uwzględniającą odpowiednio pojemność silnika (art. 16 ust. 4 ustawy).

Należy ponadto zaznaczyć, że – pomimo, iż limit kosztów uzyskania przychodów został określony m.in. poprzez odniesienie się do miernika w postaci przebiegu pojazdu, tj. ilości kilometrów przejechanych w trakcie podróży służbowej – omawiany przepis art. 16 ust. 1 pkt 30 nie dotyczy „kosztów z tytułu przebiegu pojazdu w celu odbycia podróży służbowej”, ale szerszej kategorii „kosztów z tytułu używania samochodów w celu odbycia podróży służbowej”. Poszukując znaczenia użytego przez ustawodawcę określenia, należy wskazać, że przez „koszt” należy rozumieć „sumę pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś; nakład pieniężny na określony cel; wydatek”, natomiast „używać” oznacza „posłużyć się czymś; stosować coś; użytkować coś; skorzystać z czegoś; wykorzystywać, eksploatować” (http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom I-III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001). Można zatem stwierdzić, że „kosztami z tytułu używania” są wszelkie sumy wydane, nakłady poniesione w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy.

Tym samym, kosztami z tytułu używania samochodów w celu odbycia podróży służbowej, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy, są zarówno tzw. wydatki eksploatacyjne (koszty zakupu paliwa, oleju napędowego, gazu), jak również inne koszty wynikające z używania samochodu do celów podróży służbowej np. opłaty za parkowanie, przejazd autostradą, holowanie.

Ponadto, stosownie do art. 16 ust. 5 ustawy, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

W przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca będzie ponosił wydatki z tytułu podróży służbowych swoich pracowników, obejmujące zwrot pracownikom:

• kosztów z tytułu odbycia podróży służbowej samochodem prywatnym w kwocie ustalonej przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu,
• kosztów noclegu,
• dodatkowych kosztów poniesionych w podróży służbowej, w tym opłat za parkingi oraz przejazdy autostradą.

Przedmiotowe wydatki – jako koszty podróży służbowych pracowników, odbywanych poza szpital do wykonania zadania jeśli dotyczą działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę – spełniają przesłankę celowości poniesienia kosztu, określoną w art. 15 ust. 1 ustawy.

Analizując kwestię objęcia tych wydatków zakresem zastosowania wyłączeń ustanowionych w art. 16 ust. 1 ustawy, należy natomiast stwierdzić, że wydatki z tytułu zwrotu pracownikom:

• kosztów z tytułu odbycia podróży służbowej samochodem prywatnym w kwocie ustalonej przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, tj. kosztów eksploatacji samochodu,
• opłat za przejazd autostradą,
• opłat parkingowych

• mieszczą się w kategorii „wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika”. Podlegają zatem ograniczeniu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy – nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w części przekraczającej wysokości kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Warunkiem zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów jest ponadto udokumentowanie przebiegu pojazdu w ewidencji, o której mowa w art. 16 ust. 5 ustawy.

Ograniczenie, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie, nie odnosi się natomiast do zwrotu pracownikom kosztów noclegu i zwrotu takich dodatkowych kosztów poniesionych w podróży służbowej, które nie stanowią kosztów z tytułu używania samochodów dla celów podróży służbowej.

Jednocześnie, wszystkie wymienione przez Wnioskodawcę koszty – jako należności pracowników wynikające ze stosunku pracy – mieszczą się w zakresie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy. Będą zatem stanowić koszt uzyskania przychodów, jeśli zostaną wypłacone lub postawione do dyspozycji wypłaty, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g ustawy.

Podsumowując, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy, w przedstawionym stanie faktycznym ponoszone przez Wnioskodawcę:

• wydatki z tytułu: zwrotu pracownikom kosztów z tytułu odbycia podróży służbowej samochodem prywatnym w kwocie ustalonej przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu, zwrotu opłat parkingowych i zwrotu opłat za przejazd autostradą – stanowią koszty uzyskania przychodów do wysokości limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy, pod warunkiem udokumentowania przebieg pojazdu
  w ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 16 ust. 5 ustawy;
• wydatki z tytułu: zwrotu pracownikom kosztów noclegu i zwrotu dodatkowych kosztów poniesionych w podróży służbowej niestanowiących kosztów z tytułu używania samochodów prywatnych do celów podróży służbowej – stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego, nie można uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że „całość poniesionych wydatków z tytułu delegacji służbowej stanowi koszty uzyskania przychodu

w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa

(art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.