Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-756/13/PP
z 24 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 24 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku stosowania regulacji zawartej w art. 15b updop - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku stosowania regulacji zawartej w art. 15b updop.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej (zwanej dalej „Spółką”). Spółka rozważa nabycie od innej spółki (zwanej dalej „Kontrahentem”) składników majątkowych w postaci środków trwałych (w tym nieruchomości) oraz zarejestrowanego prawa ochronnego do znaku towarowego - zwanych dalej „Aktywami”. Aktywa nie stanowią przedsiębiorstwa ani jego zorganizowanej części.

Jednocześnie, pomiędzy Spółką a Kontrahentem zostanie zawarta umowa pożyczki, w ramach której Kontrahent będzie pożyczkodawcą. Z uwagi na fakt, że Spółce będzie przysługiwała wymagalna wierzytelność w stosunku do Kontrahenta o wypłatę kwoty pożyczki, a Kontrahentowi będzie przysługiwała wymagalna wierzytelność w stosunku do Spółki o zapłatę ceny za zakupione Aktywa, strony na podstawie pisemnego porozumienia dokonają potrącenia wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej.

Tym samym, wygaśnie zobowiązanie Spółki do zapłaty tej części lub całości ceny brutto za nabywane Aktywa, która będzie podlegać potrąceniu z wierzytelnością Spółki wobec Kontrahenta. Jeżeli potrąceniu będzie podlegać jedynie część wierzytelności o zapłatę ceny za Aktywa, pozostała część zostanie uregulowana przez Spółkę w formie pieniężnej w terminie płatności wynikającym z wystawionej faktury sprzedaży (termin płatności nie będzie dłuższy niż 60 dni). Spółka pozostanie natomiast zobowiązana do spłaty pożyczki Kontrahentowi i zapłacenia należnych odsetek od pożyczki.

Po nabyciu Aktywów Spółka będzie je wykorzystywać w prowadzonej działalności gospodarczej tj. zarządzać przedmiotowymi Aktywami i czerpać z nich korzyści finansowe, np. Spółka będzie udostępniać Aktywa podmiotom trzecim za wynagrodzeniem (na podstawie umów najmu/dzierżawy oraz umów licencyjnych), będzie zatrudniać wykwalifikowany personel odpowiedzialny za kontakty z kontrahentami oraz utrzymanie Aktywów i właściwe nimi administrowanie (przeprowadzanie przeglądów budowlanych nieruchomości, remontów kapitalnych nieruchomości i maszyn, organizowanie akcji marketingowych mających na celu promowanie znaku towarowego). Spółka będzie także prowadzić działalność w zakresie ochrony posiadanego majątku (w szczególności zapobiegania bezprawnemu wykorzystywaniu znaku towarowego).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonanie potrącenia wierzytelności Kontrahenta o zapłatę ceny z tytułu umowy sprzedaży z wierzytelnością Spółki o wypłatę kwoty pożyczki będzie skutkowało uregulowaniem ceny zakupu Aktywów w stosunku do kwoty podlegającej potrąceniu, a zatem do odpisów amortyzacyjnych od Aktywów nabytych przez Spółkę nie będzie miał zastosowania obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów wynikający z art. 15b ustawy o PDOP i Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, będzie uprawniony do rozpoznawania pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych jako kosztów uzyskania przychodów - w proporcji do przysługującego mu prawa do udziału w zyskach Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie potrącenia wierzytelności Kontrahenta o zapłatę ceny z tytułu umowy sprzedaży z wierzytelnością Spółki o wypłatę kwoty pożyczki będzie skutkowało uregulowaniem ceny zakupu Aktywów w stosunku do kwoty podlegającej potrąceniu, a zatem do odpisów amortyzacyjnych od Aktywów nabytych przez Spółkę nie będzie miał zastosowania obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów wynikający z art. 15b ustawy o PDOP i Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, będzie uprawniony do rozpoznawania pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych jako kosztów uzyskania przychodów - w proporcji do przysługującego mu prawa do udziału w zyskach Spółki.

Zgodnie z treścią art. 15b ust. 1 ustawy o PDOP, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. W myśl ust. 2 powyższego przepisu jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

W myśl art. 15b ust. 6 ustawy o PDOP, przepisy powyższe stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto, zgodnie z art. 15b ust. 7 ustawy o PDOP, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2. Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu uregulowania tego zobowiązania zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie zdania poprzedniego.

Powyższe oznacza, że w przypadku nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i braku uregulowania należności w terminach przewidzianych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o PDOP, podatnik jest zobowiązany do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do czasu uregulowania należności.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że ustawa o PDOP nie zawiera definicji legalnej pojęcia uregulowania należności. W związku z tym dla wyjaśnienia znaczenia tego terminu należy posiłkować się wykładnią literalną oraz systemową (tj. definicjami występującymi w innych gałęziach obowiązującego systemu prawa - jeżeli takie definicje występują).

Internetowy Słownik Języka Polskiego PWN definiuje słowo „uregulować” m.in. jako „uiścić (jakąś należność)”. Z kolei „uiścić” znaczy tyle co „uregulować należność za coś” czy „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. Przywołane definicje językowe wskazują, że „uregulowanie należności” prowadzi do wywiązania się dłużnika względem wierzyciela z istniejącego zobowiązania bez wskazania jednak, w jakiej formie to uregulowanie nastąpi.

Ponadto należy zauważyć, że problematyka uregulowania należności powinna być również rozpatrywana na gruncie przepisów Kodeksu cywilnego (dalej: „KC”) w kontekście form spełniania zobowiązań umownych. Jedną z takich form (poza zapłatą oznaczonej kwoty zobowiązania) jest instytucja potrącenia wzajemnych wierzytelności. W myśl art. 498 § 1 KC, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej osoby, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Jednocześnie, na podstawie § 2 cytowanego przepisu, wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Dodatkowym potwierdzeniem charakteru potrącenia, jako środka regulowania zobowiązań jest art. 503 KC, który wprost stanowi, że do potrącenia odpowiednio stosuje się przepisy o zaliczeniu zapłaty.

W kontekście powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, poprzez dokonanie potrącenia Kontrahent i Spółka uregulują wzajemne zobowiązania do zapłaty ceny z tytułu umowy sprzedaży Aktywów i do wypłaty kwoty pożyczki.

Wnioskodawca pragnie również zauważyć, że w interpretacjach indywidualnych organy podatkowe zajmują stanowisko, iż pojęcie „uregulowania” należności powinno się rozumieć szerzej niż tylko jako wygaśnięcie zobowiązania przez jego wykonanie (np. zapłatę ceny) i należy objąć nim także inne przypadki wygaśnięcia zobowiązań. Tytułem przykładu, w interpretacji indywidualnej z dnia 3 kwietnia 2013 r., znak: IPTPB3/423-H/13-3/GG Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdził, iż w związku z wygaśnięciem zobowiązania na skutek konfuzji (połączenie w jednym podmiocie wierzyciela i dłużnika), wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15b ustawy o PDOP. W przypadku konfuzji zobowiązanie wygasa z mocy prawa pomimo tego, iż formalnie nie dochodzi do zapłaty ceny. Niemniej jednak, z perspektywy wierzyciela nie ponosi on żadnego uszczerbku majątkowego, a zatem - mając na uwadze cel wprowadzonych przepisów - brak jest podstaw do stosowania „sanacyjnej” regulacji nakazującej korektę kosztów uzyskania przychodów po stronie nabywcy.

Tym bardziej zatem należy uznać, że w związku z dokonaniem potrącenia wzajemnych wierzytelności przez Spółkę i Kontrahenta, które skutkuje wygaśnięciem zobowiązań obu stron, do odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Aktywów nie znajdą zastosowania ograniczenia przewidziane w art. 15b ustawy o PDOP. Jakiekolwiek inne stwierdzenie powodowałoby, iż odpisy amortyzacyjne nigdy nie mogłyby stać się kosztem podatkowym (z uwagi na wygaśnięcie zobowiązania do zapłaty ceny w wyniku potrącenia, nie byłaby już prawnie możliwa zapłata ceny w pieniądzu).

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie potrącenia wierzytelności Kontrahenta o zapłatę ceny z tytułu umowy sprzedaży z wierzytelnością Spółki o wypłatę kwoty pożyczki będzie skutkowało uregulowaniem ceny zakupu Aktywów w stosunku do kwoty podlegającej potrąceniu, a zatem do odpisów amortyzacyjnych od Aktywów nabytych przez Spółkę nie będzie miał zastosowania obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów wynikający z art. 15b ustawy o PDOP i Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, będzie uprawniony do rozpoznawania pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych jako kosztów uzyskania przychodów - w proporcji do przysługującego mu prawa do udziału w zyskach Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm. – zwanej dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1. przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Z dniem 1 stycznia 2013 r. zaczął obowiązywać art. 15b updop. Artykuł ten został dodany na mocy art. 4 pkt 1 ustawy z 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342). Celem regulacji jest ograniczenie skali zjawiska polegającego na nieterminowym regulowaniu przez dłużników należności wynikających z zaciągniętych zobowiązań skutkującym często utratą płynności finansowej wierzyciela, który zobowiązany jest zapłacić zaliczkę z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług, za które nie otrzymał należnego wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 updop, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15b ust. 2 updop). Zgodnie z art. 15b ust. 3 updop, zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

Powyższe przepisy regulują zasady stosowania, w odniesieniu do dłużników nieterminowo regulujących swoje zobowiązania handlowe, represji podatkowych w postaci niemożności uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu albo konieczności zwiększenia kwoty przychodów. Efektem obydwu działań jest zwiększenie obciążenia podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W przypadku gdy podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów kwotę wynikającą z:

1. faktury (rachunku), wystawionej na jego rzecz przez dostawcę towarów lub usług, albo
2. z umowy, która została zawarta pomiędzy podatnikiem a dostawcą towarów lub usług, w przypadku gdy podmiot ten nie był zobowiązany do wystawienia faktury (rachunku),

i nie przekazał tej kwoty wierzycielowi (dostawcy towarów lub usług) w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności wynikającego z faktury (rachunku) lub wspomnianej umowy, podatnik ten jest zobowiązany do zmniejszenia kwoty kosztów uzyskania przychodów, wykazanych w rozliczeniu za miesiąc, w którym upływa ten 30-dniowy termin, o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Jeżeli termin płatności wynikający z faktury (rachunku) lub umowy, która została zawarta pomiędzy podatnikiem a dostawcą towarów lub usług, w przypadku, gdy podmiot ten nie był zobowiązany do wystawienia faktury (rachunku), jest dłuższy niż 60 dni, podatnik jest zobowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę nieuregulowanego długu wynikającego z danej faktury (rachunku) lub umowy z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka rozważa nabycie od innej spółki składników majątkowych w postaci środków trwałych (w tym nieruchomości) oraz zarejestrowanego prawa ochronnego do znaku towarowego. Jednocześnie, pomiędzy Spółką a Kontrahentem zostanie zawarta umowa pożyczki, w ramach której Kontrahent będzie pożyczkodawcą. Z uwagi na fakt, że Spółce będzie przysługiwała wymagalna wierzytelność w stosunku do Kontrahenta o wypłatę kwoty pożyczki, a Kontrahentowi będzie przysługiwała wymagalna wierzytelność w stosunku do Spółki o zapłatę ceny za zakupione Aktywa, strony na podstawie pisemnego porozumienia dokonają potrącenia wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. Tym samym, wygaśnie zobowiązanie Spółki do zapłaty tej części lub całości ceny brutto za nabywane Aktywa. Poprzez dokonanie potrącenia Kontrahent i Spółka uregulują wzajemne zobowiązania do zapłaty ceny z tytułu umowy sprzedaży Aktywów i do wypłaty kwoty pożyczki.

Potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia poprzez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Wygaśnięcie zobowiązania przez potrącenie, czyli kompensata wierzytelności, następuje wówczas, jeżeli jedna strona jest w stosunku do drugiej dłużnikiem i jednocześnie wierzycielem, tj. ma zarówno wierzytelności, jak i zobowiązania względem tej drugiej strony. Potrącenie, pomimo iż dotyczy zobowiązań do świadczeń tego samego rodzaju (z reguły pieniężnych), prowadzi do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej. Dochodzi w ten sposób do zaspokojenia wierzyciela i osiągnięcia tym samym celu zobowiązania. Na skutek potrącenia wierzytelności obydwu stron umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

W tym miejscu należy wskazać, że istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy. Dotyczy to również zwrotu pożyczki, przy czym przedmiotem powrotnego przeniesienia własności nie muszą być te same pieniądze lub te same rzeczy zamienne, byle miały tę samą ilość i jakość. Przeniesienie własności przedmiotu pożyczki może nastąpić w każdym prawem przewidziany sposób. Również uiszczenie długu obciążającego pożyczkobiorcę może stanowić formę wydania pożyczki. Wydanie to następuje z chwilą pokrycia przez dającego pożyczkę długu pożyczkobiorcy.

W przedmiotowej sprawie, Strony będą jednocześnie względem siebie dłużnikiem i wierzycielem. Spółka będzie miała względem Kontrahenta roszczenie o wypłatę kwoty pożyczki, natomiast Kontrahent będzie miał względem Spółki roszczenie o zapłatę za dostawę składników majątkowych. W momencie dokonania potrącenia kwoty pożyczki z kwotą wynikającą z faktur dokumentujących zakup składników majątkowych zobowiązania Stron w powyższym zakresie wygasną.

W konsekwencji uznać należy, że potrącenie pożyczki z określoną kwotą (odpowiadającą kwocie jaką Spółka winna zapłacić Kontrahentowi za dokonaną przez Niego dostawę składników majątkowych) stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie go na równi z zapłatą. W rozumieniu powyższego, dojdzie do uregulowania (zapłaty) zobowiązania (kwoty objętej potrąceniem nie można zatem uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 15b ust. 1 updop).

Wobec powyższego, uznać należy, że potrącenie wierzytelności z tytułu wypłaty pożyczki (wierzytelności Spółki wobec Kontrahenta) z wierzytelnościami wynikającymi z faktur zakupowych (wierzytelność Kontrahenta wobec Spółki) oznacza, że zobowiązanie Spółki wobec Kontrahenta, wynikające z faktur zakupowych zostanie uregulowane w rozumieniu art. 15b updop.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Zauważyć przy tym należy, iż jak wskazano powyżej, brak obowiązku dokonywania korekty kosztów, o której mowa w art. 15b updop jest ściśle uzależniony od prawnie skutecznego wygaśnięcia zobowiązania spółki z tytułu nabycia składników majatkowych, a tym samym od prawnej skuteczności wszystkich (wskazanych we wniosku) zawieranych przez spółkę umów. Jednakże postępowanie o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego jest postępowaniem szczególnym, w którym nie przeprowadza się postępowania dowodowego. Wydając przedmiotową interpretację Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego oraz własnym stanowiskiem przedstawionym przez Wnioskodawcę. Natomiast kwestia prawnej skuteczności wszystkich dokonywanych przez spółkę czynności prawnych, w tym zawieranych umów może być zweryfikowana (także pod kątem pozorności dokonywanych czynności) przez właściwe organy podatkowe w toku prowadzonego ewentualnego postępowania. Oceniając skutki prawne dokonywanych przez spółkę czynności prawnych należy bowiem pamiętać, iż zgodnie z art. 83 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm.), nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności. W myśl zaś art. 199a § 1 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej (art. 199a § 2 Ordynacji podatkowej).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.