INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2013 r. (wpływ do tut. Biura 15 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zbycie/cesja Wierzytelności przez Kontrahenta na rzecz Banku i otrzymanie przez Kontrahenta wynagrodzenia od Banku jest tożsame z uregulowaniem tych Wierzytelności przez Spółkę w świetle art. 15b ust. 1 ustawy o CIT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2013 r. do tut. Organu wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zbycie/cesja Wierzytelności przez Kontrahenta na rzecz Banku i otrzymanie przez Kontrahenta wynagrodzenia od Banku jest tożsame z uregulowaniem tych Wierzytelności przez Spółkę w świetle art. 15b ust. 1 ustawy o CIT.

W uzupełnieniu wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka będąca podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlegająca w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu jest wiodącym dostawcą produktów dla sektora elektroenergetycznego na całym świecie. Spółka w ramach działalności gospodarczej dokonuje zakupu materiałów (miedzi) od stałego dostawcy z siedzibą na terytorium Polski (dalej: „Kontrahent”). Termin płatności wynikający z faktur wystawianych przez Kontrahenta wynosi każdorazowo 45 dni od daty wystawienia faktury. Kontrahent zawarł z Bankiem z siedzibą w Polsce (dalej: „Bank”) umowę o świadczenie usług eFinancing (dalej: „Umowa”), na mocy której sprzedaje na rzecz Banku wierzytelności, które posiada wobec Spółki z tytułu sprzedaży miedzi, tj. dokonuje cesji/przelewu wierzytelności na rzecz Banku w trybie określonym w art. 509 Kodeksu cywilnego. Cesja/przelew wierzytelności na rzecz Banku dokonywana jest zazwyczaj pomiędzy 7-mym a 1-szym dniem przed terminem płatności, określonym na fakturach wystawianych przez Kontrahenta na rzecz Spółki. Zapłata przez Bank na rzecz Kontrahenta kwot należnych, wynikających z cedowanych faktur, dokonywana jest w terminie wymagalności tych faktur, tj. 45-go dnia od daty wystawienia faktury.

Spółka natomiast - na podstawie oświadczenia/porozumienia zawartego z Bankiem -zobowiązana jest do zapłaty na rzecz Banku należności z faktur w terminie 60 dni od dnia upływu terminu określonego na fakturach wystawianych przez Kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zbycie/cesja Wierzytelności przez Kontrahenta na rzecz Banku i otrzymanie przez Kontrahenta wynagrodzenia od Banku jest tożsame z uregulowaniem tych Wierzytelności przez Spółkę w świetle art. 15b ust. 1 Ustawy CIT...

Zdaniem Spółki, zbycie/cesja wierzytelności przez Kontrahenta na rzecz Banku i otrzymanie przez Kontrahenta wynagrodzenia od Banku jest tożsame z uregulowaniem tych Wierzytelności przez Spółkę, przez co Spółka nie będzie zobowiązana do stosowania art. 15b ust. 1 Ustawy CIT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki.

Obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieterminowanego regulowania płatności wynikających z faktur reguluje art. 15b Ustawy CIT, który został wprowadzony ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. 2012 r. poz. 1342; dalej „Ustawa nowelizująca”) i który obowiązuje od dnia 1 stycznia 2013 r.

Zgodnie z ust. 1 w/w artykułu, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku) a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury(rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Natomiast w myśl art. 15b ust. 2 Ustawy CIT, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1 dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie. Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 oraz ust. 2 dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 Ustawy CIT).

Zdaniem Spółki, z powyższych regulacji wynika, iż obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów następuje w sytuacji, gdy należność/kwota wynikająca z faktury i uprzednio zakwalifikowana do kosztów podatkowych nie została uregulowana w określonych przez Ustawę CIT terminach. Zdaniem Spółki, zbycie/cesja wierzytelności i otrzymanie przez Kontrahenta zapłaty z tego tytułu jest tożsame z uregulowaniem kwoty Wierzytelności przez Spółkę, co wyklucza obowiązek stosowania art. 15b ust. 1 Ustawy CIT.

Istota zbycia/cesji wierzytelności.

W myśl art. 509 § 1 oraz § 2 KC, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Co więcej, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przeniesienie wierzytelności następuje natomiast - w myśl art. 510 § 1 KC - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Instytucja cesji wierzytelności odnosi się zatem do sytuacji, w której wierzyciel przenosi na podmiot trzeci w drodze umowy wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika, zaś podstawowym wynikiem przelewu wierzytelności jest wstąpienie nabywcy w miejsce poprzedniego „właściciela” wierzytelności. W wyniku dokonania cesji „powstają” dwa nowe stosunki zobowiązaniowe, tj. pomiędzy cedentem i cesjonariuszem oraz pomiędzy cesjonariuszem i dłużnikiem. Dotychczasowy wierzyciel zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki uprzednio wiązał go z dłużnikiem.

Na skutek dokonania zbycia/cesji wierzytelności, cedent traci możliwość dochodzenia roszczenia od dłużnika, zaś zapłatę należności z faktury uzyskuje wyłącznie od cesjonariusza. Potwierdził to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 września 2012 r. (sygn. III SA/Wa 3557/11): „W sytuacji, w której wierzytelność zostaje zbyta, wystawca faktury (wierzyciel) nie otrzymuje zapłaty od swojego pierwotnego dłużnika, ewentualne płatność może otrzymać od nabywcy wierzytelności, jeżeli przewiduje to zawarta pomiędzy wierzycielem a cesjonariuszem umowa cesji (...)". Spółka zwraca uwagę na fakt, iż do essentialia negotii umowy zbycia/cesji wierzytelności nie należy dokonywanie płatności przez nabywcę wierzytelności na rzecz „pierwotnego” wierzyciela, co oznacza, że cesjonariusz zobowiązany jest dokonywać zapłaty na rzecz cedenta jedynie wtedy, gdy obowiązek zapłaty wynika z zawartej pomiędzy tymi podmiotami umowy.

Zatem, w przypadku uregulowania należności przez cesjonariusza, „pierwotny” wierzyciel (wystawca faktury) zostaje zaspokojony - nie traci płynności finansowej w związku z brakiem zapłaty przez dłużnika. Podkreślić zatem należy, że główne założenie Ustawodawcy, przyświecające wprowadzeniu art. 15b Ustawy CIT, zostaje spełnione. W uzasadnieniu do ustawy zmieniającej stwierdzono: „W szczególności celem projektowanych zmian jest poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami. W ramach obrotu gospodarczego powstają opóźnienia w regulowaniu zobowiązań między kontrahentami. Na tę sytuację nakładają się często skutki nieregulowania należności wynikających z rachunków i faktur dokumentujących poniesione wydatki, tworząc „zatory płatnicze”. Problem ten najbardziej jest odczuwalny przede wszystkim przez małych przedsiębiorców. Zjawisko to wpływa negatywnie na płynność finansową przedsiębiorców. Efektem braku płynności może być brak środków na regulowanie zobowiązań podatkowych, na czym z kolei traci budżet państwa i system ubezpieczeń społecznych oraz zdrowotnych. Negatywnym skutkiem zatorów płatniczych może również być przesunięcie części działalności gospodarczej do szarej strefy".

Spółka pragnie także podkreślić, że skutek ekonomiczny zapłaty pozostaje identyczny, bez względu na to, który z podmiotów ureguluje należność na rzecz „pierwotnego” wierzyciela. Kwota wynikająca z faktury zostanie zapłacona, tak więc cedent nie będzie ponosił negatywnych skutków nieterminowej zapłaty przez dłużnika.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Spółki, kwota do której uregulowania zobowiązany był dłużnik (tj. Spółka) zostanie uregulowana de facto przez nowego wierzyciela (tj. Bank) a zatem negatywne przesłanki z art. 15b ust. 1 Ustawy CIT nie zostaną spełnione. Zatem, zapłata kwoty przez Bank na rzecz Kontrahenta winna być utożsamiana z uregulowaniem tej należności przez Spółkę.

Wykładnia językowa.

Podkreślić należy, iż zawarty w art. 15b ust. 1 oraz ust. 2 Ustawy CIT zwrot „nieuregulowanie tej kwoty” lub „o ile nie została ona uregulowana” jest na tyle ogólny, iż z interpretacji tychże przepisów można wyciągnąć wniosek, iż ustawodawca nie wymaga ani (i) konkretnej formy uregulowania kwoty ani (ii) konkretnego podmiotu, który ma tą kwotę uregulować. Głównym celem regulacji pozostaje zaspokojenie roszczeń wierzyciela.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN: „uregulować” oznacza: „uregulować rachunek dług „zapłacić", uiścić rachunek, należność, dług” (Słownik Języka Polskiego PWN, R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999, str. 571). Wyrażenie to może odnosić się zatem do każdej sytuacji, która powoduje uregulowanie zobowiązania, tj. do zapłaty, kompensaty, datio in solutum czy też zbycia/cesji wierzytelności. W takich sytuacjach dochodzi bowiem do uregulowania - zapłaty należności (w tym też przez osobę trzecią) i zaspokojenia roszczeń wierzyciela.

Zatem, w opinii Wnioskodawcy, art. 15b ust. 1 oraz ust. 2 Ustawy CIT wskazuje jedynie na konieczność uregulowania kwoty wynikającej z dokumentu wystawionego przez wierzyciela. Przy czym należność ta może zostać zaspokojona w każdy, dopuszczalny przez prawo, sposób (jak to zostało wskazane powyżej).

Spółka chciałaby podkreślić, że wykładnia pojęcia „uregulowanie należności” dokonana przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 lutego 2012 r. (sygn. I SA/Kr 2114/11), w którym Sąd stwierdził, że: „(...) Ustawodawca nie wymaga konkretnej formy „ uregulowania” wskazując, iż może to nastąpić w jakiejkolwiek formie. W ustawie nie wskazuje się także podmiotu (podmiotów) który może tego „uregulowania” dokonać. (...) Przepis stanowi o uregulowaniu należności w jakiejkolwiek formie. Nie ma znaczenia, kto ureguluje należność (...)".

Również organy podatkowe stoją na stanowisku, że „uregulowanie/zaplata należności” przez podatnika/dłużnika jest tożsame z jej zapłatą na podstawie umowy cesji przez cesjonariusza. Przykładowo:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 12 grudnia 2012 r. (nr IPPP2/443-895/12-4/JW) stwierdził, że: „(..) zbycie wierzytelności oznacza, iż została uregulowana, a tym samym podatnik otrzymał należność wynikającą z danej wierzytelności (nawet w takim wypadku, gdy otrzymał ją od podmiotu trzeciego - czyli od nabywcy wierzytelności)”;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 31 października 2012 r. (nr IPP1/443-682/12-2/EK) potwierdził, że: „(...) nie można wnioskować, iż wyrażenie "uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie" nie odnosi się do sytuacji zbycia wierzytelności na podstawie zawartej umowy z osobą trzecią. Cytowany przepis nie wprowadza wymogu, aby należność została uregulowana tylko i wyłącznie przez dłużnika, lecz w sposób ogólny stanowi o uregulowaniu należności w jakiejkolwiek formie ";
• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 16 września 2011 r. (nr IBPP2/443-724/11/RSz) stwierdził, iż: „przepis ten nie wprowadza wymogu uregulowania należności tylko i wyłącznie przez dłużnika, ale w sposób ogólny stanowi o uregulowaniu należności w jakiejkolwiek formie. Oznacza to, że uregulowanie należności lub jej części przez podmiot trzeci, spowoduje, że należność należy uznać za uregulowaną w całości lub w części (...)";
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 8 lipca 2010 r. (nr IPPP1-443-444/10-4/AS) stwierdził, że: „nie można wywnioskować, iż wyrażenie „uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie” nie odnosi się do sytuacji zbycia wierzytelności na podstawie zawartej umowy faktoringu. Powyższy przepis nie wprowadza wymogu, aby należność została uregulowana tylko i wyłącznie przez dłużnika”;
• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 25 lutego 2011 r. (nr ITPB3/423-649a/10/MT) przyjął, że: „(...) W przypadku wierzytelności własnych, podatnik ujmuje wartość wierzytelność jako przychód należny w momencie jej powstania. Zapłata tej należności nie powoduje zatem zwiększenia przychodów podatnika. Uzyskanie odpłatności z tytułu zbycia wierzytelności własnej ma charakter równoważny spłacie tej wierzytelności”.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe Spółka stoi na stanowisku, że uregulowanie należności, o którym mowa w art. 15b Ustawy CIT jest tożsame z dokonaniem zapłaty w jakiejkolwiek formie i przez jakikolwiek podmiot (skutkiem zapłaty ma być przede wszystkim zaspokojenie „pierwotnego” dłużnika). Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, zbycie/cesja Wierzytelności przez Kontrahenta na rzecz Banku i zapłata przez Bank wynagrodzenia w terminie wymagalności faktur jest tożsame z uregulowaniem Wierzytelności przez Spółkę, co wyklucza stosowanie art. 15b ust. l Ustawy CIT.

Na tle przestawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342) do updop wprowadzono, obowiązujący od 1 stycznia 2013 r., art. 15b zgodnie z którym:

• w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów (art. 15b ust. 1 updop).
• jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15 ust. 2 updop).
• zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa

termin określony w tych przepisach (art. 15b ust. 3 updop).

• jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 updop).
• jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 15b ust. 5 updop).
  
  

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Kontrahent Spółki zawarł z Bankiem umowę o świadczenie usług eFinancing, na mocy której sprzedaje na rzecz Banku wierzytelności, które posiada wobec Spółki z tytułu sprzedaży miedzi, tj. dokonuje cesji/przelewu wierzytelności na rzecz Banku w trybie określonym w art. 509 Kodeksu cywilnego. Cesja/przelew wierzytelności na rzecz Banku dokonywana jest zazwyczaj pomiędzy 7-mym a 1-szym dniem przed terminem płatności, określonym na fakturach wystawianych przez Kontrahenta na rzecz Spółki. Zapłata przez Bank na rzecz Kontrahenta kwot należnych, wynikających z cedowanych faktur, dokonywana jest w terminie wymagalności tych faktur, tj. 45-go dnia od daty wystawienia faktury.

Spółka natomiast - na podstawie oświadczenia/porozumienia zawartego z Bankiem -zobowiązana jest do zapłaty na rzecz Banku należności z faktur w terminie 60 dni od dnia upływu terminu określonego na fakturach wystawianych przez Kontrahenta.

Odnosząc powołane wcześniej przepisy prawa do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że zobowiązanie wynikające z faktury dokumentującej nabycie miedzi Spółka ureguluje dopiero w momencie przekazania środków pieniężnych Bankowi (nabywcy wierzytelności). Aby można było bowiem mówić o poniesieniu wydatku, w majątku ponoszącego wydatek powinno nastąpić uszczuplenie.

W związku z tym nieprawidłowe jest stanowisko Spółki zawarte we wniosku z dnia 14 marca 2013 r. Zbycie/cesja wierzytelności przez Kontrahenta na rzecz Banku i otrzymanie przez Kontrahenta wynagrodzenia od Banku nie może być uznane za czynność tożsamą z uregulowaniem zobowiązania za zakup miedzi. Otrzymana przez Kontrahenta od Banku zapłata za cesję wierzytelności jest następstwem innego, niż będącego źródłem powstania kosztów uzyskania przychodów, zdarzenia prawnego dotyczącego dostawy towarów (miedzi).

Nie znajduje uzasadnienia, powoływanie się przez Spółkę na interpretację pojęcia „uregulowania należności” dokonanej przez sąd oraz organy interpretacyjne. W powołanych rozstrzygnięciach, pojęcie to było interpretowane z punktu widzenia sytuacji wierzyciela, a nie dłużnika. Inne bowiem skutki powstają u wierzyciela a inne u dłużnika w momencie cesji wierzytelności. Wierzyciel, który dokonuje cesji wierzytelności zostaje w części lub całości zaspokojony przez nabywcę wierzytelności, czyli następuje faktyczny przyrost jego majątku, natomiast w sytuacji majątkowej dłużnika, sama cesja nie wywołuje jeszcze żadnych skutków. Pozostaje on dłużnikiem co do całości pierwotnej wierzytelności.

W ocenie tut. Organu, w wyniku realizacji umowy eFinancing, przedłużeniu ulega jednakże pierwotny termin na spłatę zobowiązania przez Spółkę, (tj. 45 + 60 dni), co należy uwzględnić przy stosowaniu przepisu art. 15b updop.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.