Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-101/13-2/MS
z 15 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15.02.2013r. (data wpływu 18.02.2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w związku z art. 15b ust. 2 ustawy uznaje się za prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18.02.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w związku z art. 15b ust. 2 ustawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony stan faktyczny oraz następujące zdarzenia przyszłe.

Sp. z o.o. z siedzibą (dalej jako: „Spółka”) prowadzi działalność wydawniczą w Polsce. Spółka zajmuje się również prowadzeniem serwisów internetowych wydawanych czasopism, co umożliwia Spółce dotarcie z czasopismami do internautów.

Spółka dokonuje dystrybucji wydawanych czasopism do swoich kontrahentów (dalej, jako „Kolporterzy”) którzy prowadzą sprzedaż do konsumentów. W celu dywersyfikacji źródeł przychodów Spółka prowadzi również dodatkową działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży do Kolporterów towarów, które zwykle są sprzedawane przez kioski lub salony prasowe (dalej, jako „Towary”). Wśród przedmiotowych Towarów należy w szczególności wymienić produkty z kategorii serii kolekcjonerskich, np. kolekcje naklejek ze zdjęciami zawodników z określonej dyscypliny sportu i konkretnego klubu sportowego, który bierze udział w wybranych rozgrywkach sportowych. Dana seria kolekcjonerska składa się z reguły z kilkudziesięciu do kilkuset sztuk określonych elementów (np. naklejek). Konsument dokonując każdorazowego zakupu zestawu kolekcjonerskiego (zawierającego zwykle parę sztuk z kolekcji) stopniowo kompletuje całą kolekcję.

Spółka dokonuje zakupu Towarów od swoich dostawców, w tym podmiotów mających siedzibę poza granicami Polski (dalej jako: „Dostawcy”). Towary te są następnie sprzedawane przez Spółkę do Kolporterów. Z założenia kolekcje są wprowadzane na rynek i oferowane konsumentom w ograniczonym okresie (dalej jako „Kampania sprzedażowa” ) np. przez okres trwania rozgrywek sportowych co wynika ze specyfiki tego rodzaju produktów. Z reguły czas trwania Kampanii sprzedażowej wynosi kilka miesięcy a Dostawca zobowiązuje się do dostawy Towarów w takim zakresie, aby dana Kampania Sprzedażowa została efektywnie zrealizowana.

Spółka zwykle nabywa Towary od Dostawców przed rozpoczęciem Kampanii sprzedażowej. Zdarzają się również sytuacje, gdy Spółka w okresie dostępności Towarów na rynku dokupuje dodatkowe ilości Towarów od Dostawców. W szczególności może to być spowodowane dużym zainteresowaniem konsumentów danymi Towarami w związku z czym istnieje potrzeba uzupełnienia ilości Towarów na rynku.

Dostawy Towarów do Spółki dokumentowane są fakturami wystawianymi na Spółkę przez Dostawców. Co do zasady faktury te wskazują przybliżony termin, do którego dana Kampania sprzedażowa powinna zostać rozliczona (nie jest to termin płatności, ale informacyjna data która co do zasady zbiega się z momentem zakończenia Kampanii sprzedażowej).

Powszechną praktyką stosowaną na rynku prasowym jest prawo kolporterów do zwrotu niesprzedanych czasopism. Kolporterzy w ten sposób ograniczają ryzyko własnej działalności przenosząc je na wydawnictwo. Taka praktyka stosowana jest również w stosunku do Towarów. Oznacza to że Kolporterzy po zakończeniu Kampanii Sprzedażowej mogą zwrócić Spółce niesprzedane Towary. Aby ograniczyć ryzyko po swojej stronie Spółka w podobny sposób kształtuje swoje stosunki z Dostawcami tj. Spółka jest zobowiązana zapłacić Dostawcom wyłącznie za towary, które zostały sprzedane przez Kolporterów. Niesprzedane (zwrócone) Towary są fizycznie zwracane Spółce lub na jej zlecenie niszczone przez Kolporterów.

Konsekwentnie, ze względu na zwroty Towarów, wynagrodzenie należne Dostawcom od Spółki za dostarczone Towary ulega zmniejszeniu, co jest dokumentowane fakturą korygującą wystawianą przez Dostawców. Dodatkowo Spółce przysługuje rabat, jeśli Towary zwrócone przez Kolporterów zostaną fizycznie przekazane Dostawcy na koszt Spółki. Z reguły, wyżej wymieniony rabat jest dokumentowany kolejną fakturą korygującą (drugą) wystawianą przez danego Dostawcę. Płatność wynagrodzenia należnego Dostawcom również następuje po dokonaniu rozliczenia ilościowego Kampanii. Zgodnie z umowami zawartymi przez Spółkę z Dostawcami termin płatności, w jakim Spółka ma uregulować zobowiązanie wobec Dostawców z tytułu dostarczonych Towarów, liczony jest od dnia otrzymania przez Spółkę faktury korygującej dokumentującej zwrot Towarów lub faktury korygującej wystawionej ze względu na rabat przyznany Spółce. Wyżej wymieniony termin płatności liczony jest w dniach i nie jest dłuższy niż 60 dni (np. wynosi 45 dni). Takie postanowienia umowne w zakresie terminu płatności oraz momentu, w którym taki termin płatności rozpoczyna swój bieg (tj. otrzymanie przez Spółkę faktur korygujących) zostały ustalone między Spółką a Dostawcami biorąc pod uwagę specyfikę rynku prasowego oraz zasady rozliczeń, jakie obowiązują Spółkę w jej transakcjach z Kolporterami. Powyżej przedstawiona praktyka rynkowa jest powszechnie akceptowana zarówno przez Kolporterów, Dostawców, jak i dystrybutorów takich jak Spółka.

Istotą i intencją uzgodnień jest przeniesienie ryzyka związanego z wystąpieniem niesprzedanych nadwyżek na producenta. Spółka i Kolporterzy mają ponieść koszt wyłącznie sprzedanych Towarów. Spółka rozpoznaje wartość Towarów nabytych od Dostawców jako koszty uzyskania przychodów w momencie ich wydania (sprzedaży) Kolporterom. Koszt stanowi cena zakupu wynikająca z faktur wystawionych przez Dostawców w okresie trwania Kampanii. Płatność faktur następuje po ostatecznym rozliczeniu Towarów pomiędzy Spółką a Kolporterami i wystawieniu stosownych faktur korygujących przez Dostawców. W związku z czasem trwania Kampanii płatność następuje zwykle po 90 dniach od momentu wydania Towarów i rozpoznania ich kosztu jako kosztu uzyskania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej jako: „podatek PDOP”). W momencie otrzymania zwrotu Towarów Spółka koryguje koszt własny sprzedanych Towarów i tym samym koszt dla celów PDOP.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, gdy termin, który z mocy ustaleń między Dostawcami a Spółką, rozpoczyna swój bieg od momentu otrzymania faktury korygującej potwierdzającej ostateczne rozliczenie sprzedanych Towarów, nie przekracza 60 dni, Spółka będzie zobowiązana dokonać korekty kosztów, o której mowa w art. 15b ust. 2 Ustawy o PDOP?

Zdaniem Spółki, w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, korekta o której mowa w art. l5b ust. 2 Ustawy o PDOP nie znajdzie zastosowania.

W omawianym stanie faktycznym może znaleźć zastosowanie korekta o której mowa w art. 15b ust. 1 Ustawy o PDOP, jeśli wystąpią przesłanki do jej stosowania tj. jeśli Spółka nie ureguluje zobowiązania w terminie 30 dni od dnia upływu terminu płatności umownie określonego z Dostawcą.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o PDOP kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów, które zostały wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy o PDOP. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 Ustawy o PDOP, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zgodnie z Ustawą o PDOP w celu ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
  

• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  
  

Zdaniem Spółki koszty związane z zakupem Towarów od Dostawców należą do kategorii bezpośrednich kosztów podatkowych, ponieważ ich poniesienie ma bezpośredni związek z przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę z tytułu odsprzedaży Towarów do Kolporterów. Regulacje dotyczące momentu rozpoznania dla celów podatku PDOP kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust 4, 4b i 4c Ustawy o PDOP. Zgodnie z art. 15 ust. 4 Ustawy o PDOP koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c Ustawy o PDOP. W związku z powyższym, Spółka powinna rozpoznać koszt własny sprzedaży Towarów w momencie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży Towarów jako przychodu podatkowego dla celów podatku PDOP.

Z dniem 1 stycznia 2013 r. weszły w życie znowelizowane przepisy Ustawy o PDOP. Najistotniejsze zmiany do Ustawy o PDOP zostały wprowadzone przez ustawę z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz.1342, dalej jako: „Ustawa o redukcji obciążeń”). Ustawą powyższą został wprowadzony do Ustawy o PDOP nowy przepis - art. l5b.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 Ustawy o PDOP w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik PDOP jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Natomiast art. 15b ust. 2 Ustawy o PDOP stanowi, iż jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

W świetle art. 15b ust. 2 Ustawy o PDOP należy rozróżnić trzy potencjalne sytuacje:

1. termin płatności zobowiązania został określony jako 60 dni lub mniej- w takim przypadku powyższy przepis nie ma zastosowania;
   
2. termin płatności zobowiązania jest dłuższy niż 60 dni, ale zobowiązanie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych (przy czym data zaliczenia wydatku do kosztów nie musi być datą rozpoczęcia biegu terminu płatności) - w takim przypadku powyższy przepis również nie ma zastosowania;
   
3. termin płatności zobowiązania jest dłuższy niż 60 dnia i zobowiązanie nie zostało uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych - wtedy podatnik ma obowiązek zastosować powyższy przepis.
   
   

Kolejne ustępy art. 15b Ustawy o PDOP regulują kwestie techniczne związane z obowiązkiem dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów. Art. l5b ust. 3 Ustawy o PDOP wskazuje moment w którym podatnik PDOP jest zobowiązany do dokonania korekty kosztów podatkowych, jeżeli zaistnieje sytuacja przewidziana w art. 15b ust. 1 lub 2 Ustawy o PDOP, tj. zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów (korekta), o którym mowa w art. 15b ust. 1 lub 2 Ustawy o PDOP, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach. Natomiast zgodnie z art. 15b ust. 4 Ustawy o PDOP, jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia.

Zgodnie z uzasadnieniem do projektu Ustawy o redukcji obciążeń celem nowelizacji Ustawy o PDOP jest przeciwdziałanie zjawisku tzw. „zatorów płatniczych” poprzez zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami, a tym samym poprawa ich płynności finansowej. Konsekwentnie, regulacje art. 15b Ustawy o PDOP mają za zadanie niejako wymusić na dłużnikach terminowe regulowanie płatności (nie później niż wciągu 30 dni od dnia upływu terminu płatności - art. l5b ust. 1 Ustawy o PDOP) oraz ograniczenie sytuacji, w których występuje dłuższy termin płatności (ponad 60 dni - art. 15b ust. 2 Ustawy o PDOP). Jeżeli jednak takie sytuacje wystąpią, to dłużnik poniesie negatywne konsekwencje w postaci obowiązku dokonania korekty odpowiednich kosztów uzyskania przychodów (rozpoznanych zgodnie z zasadą memoriału), co oczywiście wpłynie na wysokość jego zobowiązania podatkowego w zakresie podatku PDOP.

Dokonując literalnej wykładni art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy o PDOP kluczową kwestią jest właściwe zdefiniowanie pojęcia „termin płatności”. Ustawa o PDOP nie zawiera legalnej definicji terminu płatności.

Słownik terminologii finansowej wskazuje, iż „,termin płatności” to dzień, w którym należy spłacić zobowiązanie, lub okres między dniem powstania a dniem wymagalności wierzytelności. A więc „termin płatności” to okres, w którym dłużnik powinien uregulować swoje zobowiązanie w jakiejkolwiek formie (np.. dokonać płatności), a wierzyciel może domagać się od dłużnika uregulowania takiego zobowiązania (np. na drodze sądowej) dopiero, gdy termin płatności minął. Zgodnie z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r. nr 16, poz. 93 ze zm.) przy zawieraniu umów między przedsiębiorcami obowiązuje zasada swobody umów, tj. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Konsekwentnie, przedsiębiorcy zawierając umowy handlowe mogą dowolnie ukształtować stosunek prawny (umowę) w zakresie „terminu płatności” (jako jednego z warunków umownych), byleby takie postanowienie umowne nie było sprzeczne z naturą danego stosunku prawnego, przepisami prawa ani zasadami współżycia społecznego,.

Jak to zostało zaznaczone powyżej, Ustawa o PDOP nie zawiera definicji legalnej „terminu płatności”. Konsekwentnie, Ustawa o PDOP nie wskazuje również od jakiego momentu rozpoczyna bieg taki termin płatności lub w jaki sposób taki termin płatności powinien być określony.

Art. 15b ust. 1 Ustawy o PDOP referuje się do terminu płatności określonego w dniach nie wskazując wszakże momentu (dnia), od którego termin ten należy liczyć.

Spółka stoi na stanowisku, iż w takiej sytuacji, z braku odmiennych ustawowych regulacji, kluczowe stają się umowne ustalenia poczynione przez strony umowy. Skoro zatem strony umowy tj. Spółka i Dostawca uzależniły rozpoczęcie biegu terminu płatności od określonego zdarzenia w przyszłości, in concreto od otrzymania faktury korygującej potwierdzającej ostateczne rozliczenie sprzedanych Towarów, to moment ten należy przyjąć również za moment rozpoczęcia biegu terminu płatności, o którym mowa w art. l5b ust. 2 Ustawy o PDOP.

Oznacza to, że w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku korekta, o której mowa w art. 15b ust. 2, nie znajdzie zastosowania nawet wówczas, gdy od dnia w którym potrącono koszt uzyskania przychodu do dnia, w którym nastąpi płatność, upłynie okres dłuższy aniżeli 90 dni. Zgodnie bowiem z ustaleniami Spółki i Dostawcy termin płatności określony w dniach, a rozpoczynający swój bieg dopiero po otrzymaniu faktury korygującej nie przekracza 60 dni.

Konstrukcja art. 15b ust. 2 Ustawy o PDOP wyraźnie wskazuje, iż do tego aby nastąpiło wykonanie jego dyspozycji (korekty kosztów), muszą być spełnione oba warunki stanowiące hipotezę przepisu, tj. przekroczenie 60-cio dniowego terminu płatności oraz płatność po terminie 90 dni od dnia potrącenia kosztu.

Korekta, o której mowa w art. 15b ust. 2 Ustawy o PDOP, znajduje zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy przekroczony zostaje 60-dniowy termin płatności. Ustawa nie definiuje własnego domniemanego momentu rozpoczęcia biegu terminu płatności i nie sprzeciwia się w związku z tym przyjęciu za ten moment zdarzenia określonego przez strony umowy. Tym samym umowne określenie momentu rozpoczęcia biegu terminu płatności powinno odnosić skutek również w sferze prawa podatkowego i wywierać skutki przewidziane w art. 15b Ustawy o PDOP.

Niezależnie od powyższej argumentacji, opartej na prawie umownego określenia biegu terminu płatności, które to prawo na podstawie przepisów podatkowych w żaden sposób nie zostało uszczuplone, z ostrożności Spółka wskazuje dalsze argumenty przemawiające za niestosowaniem w niniejszej sprawie art. 15b ust. 2 Ustawy o PDOP.

W ocenie Spółki termin płatności nie powinien rozpocząć biegu wcześniej, aniżeli Dostawca nie wywiąże się ze świadczenia, którego treść została określona w umowie.

W niniejszej sprawie należy uwzględnić specyfikę świadczenia, do jakiego zobowiązuje się Dostawca. Zgodnie z jego istotą, co jak wskazano jest obowiązującą praktyką na rynku dystrybucji prasy, jest dostarczenie takiej ilości Towarów i pobranie odpowiadającej tej ilości należności, jaką Spółka jest w stanie sprzedać Kolporterom a Kolporterzy klientom końcowym. Tym samym Dostawca spełnia swoje świadczenie w sposób określony w umowie dopiero z chwilą ostatecznego rozliczenia ilościowego Towarów, a należne mu wynagrodzenie konkretyzuje się w wystawionej fakturze korygującej.

Siłą rzeczy termin płatności (określony w dniach) nie może rozpocząć swojego biegu wcześniej aniżeli w momencie, w którym dług zgodnie z umową powstaje. Takie rozumienie pozostaje w zgodzie z celem nowych przepisów. Celem nowelizacji Ustawy o PDOP było przeciwdziałanie zjawisku tzw. „zatorów płatniczych” poprzez zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami, a tym samym poprawa ich płynności finansowej. Uzasadnienie do projektu Ustawy o redukcji obciążeń wyraźnie wskazuje, iż art. 15b Ustawy o PDOP ma mieć zastosowanie do dłużnika, który nie reguluje swoich zobowiązań w stosownych terminach, oraz gdy dłużnik (będący nabywcą towarów i usług) wykorzystując swoją uprzywilejowaną pozycję, wymusza długie terminy płatności

W omawianej sprawie taka sytuacja nie będzie miała miejsca Dostawca i Spółka definiują w sposób specyficzny świadczenie będące przedmiotem umowy. Obie strony chcą uznawać świadczenie za spełnione dopiero po zakończeniu kampanii, gdyż w taki sposób realizują najpełniej potrzebę kupującego. Na rynku prasowym jest to przejawem dążenia do ochrony kolporterów którzy nie udźwignęliby kosztów i ryzyka związanego z nie sprzedaniem wszystkich zakupionych Towarów.

W kontekście uzgodnień pomiędzy stronami umowy, a także specyfiki i istoty świadczenia w opinii Spółki za bezpodstawne należy przyjąć rozpoczęcie biegu terminu płatności od daty wystawienia faktur z tytułu cząstkowych dostaw. Faktury te mogą być otrzymywane z dużym opóźnieniem. Powodowałoby to sytuację, w której termin płatności rozpoczyna bieg na długo przed poznaniem przez Spółkę wysokości zobowiązania.

Nietrafne jest również przyjęcie za moment rozpoczęcia biegu terminu płatności daty dokonania dostaw cząstkowych Jak wspomniano, do całkowitej realizacji świadczenia dochodzi w chwili ostatecznego rozliczenia sprzedanych Towarów.

Podsumowując, zdaniem Spółki, w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku nie dochodzi do określenia terminu płatności dłuższego aniżeli 60 dni. Na podstawie art. l5b ust. 2 Ustawy o PDOP termin ten rozpoczyna swój bieg w momencie uzgodnionym przez strony umowy.

Tym samym w omawianym stanie faktycznym nie nastąpi korekta kosztów z przyczyn wskazywanych w art. 15b ust 2, a jedynie co najwyżej z przyczyn wskazywanych w art. 15b ust. 1 Ustawy o PDOP o ile Spółka nie ureguluje zobowiązania w terminie 30 dni od umownie określonego terminu płatności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.