INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku który wpłynął do tut. BKIP w dniu 25 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji środków trwałych:

• zakwalifikowanych do rodzaju 808 KŚT - jest prawidłowe,
• zakwalifikowanych do rodzaju 291 KŚT - jest nieprawidłowe.

/pytanie oznaczone we wniosku Nr 4/

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji środków trwałych:

• zakwalifikowanych do rodzaju 808 KŚT - jest prawidłowe,
• zakwalifikowanych do rodzaju 291 KŚT - jest nieprawidłowe.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka podlegająca w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, jest dealerem samochodów ciężarowych znanej marki, a także posiada autoryzowany salon obsługi, w którym świadczy profesjonalne usługi serwisowe i sprzedaje części do samochodów wskazanej marki. W zakresie świadczenia usług serwisowych i dostawy części Wnioskodawca współpracuje z autoryzowanym przedstawicielem producenta w Polsce (zwany dalej Przedstawicielem). Współpraca odbywa się na podstawie umowy dystrybucyjnej. Wnioskodawca posiada status autoryzowanego dealera i serwisu znanej marki samochodów ciężarowych w Polsce co wiąże się z obowiązkami odpowiedniego oznaczenia punktów sprzedaży i serwisowych oraz utrzymywania tych standardów (określonych z góry przez producenta) przez cały okres prowadzenia działalności w tym zakresie.

Spółka podjęła decyzję o dalszym rozwoju przedsiębiorstwa i w tym celu poczyniła starania o zorganizowanie dodatkowego miejsca wykonywania działalności gospodarczej, w którym zorganizuje salon i serwis samochodów znanej marki. W celu organizacji salonu i serwisu Spółka wynajęła nieruchomość. Umowa najmu uprawnia Spółkę do korzystania z nieruchomości, w tym do dokonywania w nim zmian i urządzenia w sposób odpowiadający rodzajowi prowadzonej działalności. Wykorzystywanie budynku dla celów prowadzonej działalności wymagało również jego prawidłowego oznaczenia, zgodnie z wymaganiami producenta marki. W tym celu Spółka zobligowana była na własny koszt dokonać zakupu kompletnego oznakowania obiektu, w którym zamierzała prowadzić działalność gospodarczą. Oznakowanie zostało zakupione od kontrahenta włoskiego i rozliczone w Polsce jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT). W skład oznakowania wchodziło:

1. Totem podświetlany (pionowa konstrukcja ze stali, mocowana do podłoża za pomocą kotw, z podświetlanym od wewnątrz oznaczeniem producenta znanej marki samochodów ciężarowych),
2. Logo producenta (wysokość 800 mm),
3. Logo Dealer (wysokość 800 mm),
4. Bramka z oznaczeniem dealera (wysokość 3600 mm, długość 6900 mm),
5. Logo Dealer (wysokość 300 mm),
6. Płyta jednostronna (wysokość 600 mm, szerokość 600 mm),
7. Płyta jednostronna na ścianę (szerokość 1000 mm),
8. Płyta do drzwi wejściowych (wysokość 700 mm, szerokość 700 mm).
   
   

Po dokonaniu zakupu oznakowania, ze Spółką skontaktował się Przedstawiciel, który zaproponował częściowe pokrycie kosztów nabycia oznakowania przez Spółkę. Celem uzyskania podstawy prawnej dla przekazania wsparcia strony zawarły umowę, którą zatytułowały „umowa o finansowanie oznakowania finansowego”. Przedstawiciel wskazał, iż jest zainteresowany rozwojem prestiżu marki poprzez wykorzystywanie przez członków sieci dystrybucyjnej (Spółka stała się jej członkiem z chwilą podpisania umowy dystrybucyjnej) atrakcyjnego wizualnie oznakowania i w tym zakresie udzielił wsparcia finansowego na równych zasadach. W treści umowy strony zgodnie postanowiły, iż:

• Spółka samodzielnie nabędzie oznakowanie,
• po nabyciu oznakowania Spółka przedstawi potwierdzenia zapłaty Przedstawicielowi,
• Przedstawiciel zwróci Spółce część kosztów nabycia oznakowania (koszty nabycia samych oznaczeń bez wykonania mocowań i fundamentów oraz przyłączy elektrycznych), ale nie stanie się właścicielem ani też współwłaścicielem tegoż (strony określiły, że przekazana kwota będzie traktowana jako „udział w inwestycji Dealera w zakresie zwiększenia konkurencyjności lokalizacji przez instalację oznakowania”). Zgodnie z treścią umowy przekazanie wsparcia nastąpić ma na podstawie noty księgowej.
• w przypadku zakończenia współpracy pomiędzy stronami (współpraca odbywa się na podstawie odrębnej umowy dystrybucyjnej - wskazanej na wstępie) przed upływem 10 lat od dnia udzielenia dofinansowania, Spółka będzie zobowiązana zwrócić kwotę dofinansowania i odsprzedać Przedstawicielowi oznakowanie za cenę odpowiadającą równowartości udzielonego dofinansowania,
• jeżeli zakończenie współpracy nastąpi po upływie 10 lat Spółka nie będzie musiała zwracać dofinansowania, ale będzie zobligowana je zdemontować i oddać Przedstawicielowi bez prawa do żądania wynagrodzenia (w stanie technicznym takim w jakim będzie i bez konieczności przywracania stanu pierwotnego).
  
  

W uzupełnieniu z dnia 25 kwietnia 2012 r. Wnioskodawca dodatkowo wskazał, iż zakupione elementy oznakowania są kompletne i zdatne do samodzielnego użytkowania. Są one bowiem połączone z konstrukcją budynku lub podłożem za pomocą śrub lub kotw i w każdej chwili mogą zostać zdemontowane i przeniesione w inne miejsce. Przewidywany okres ich użytkowania przekracza rok. Ponadto zdaniem Wnioskodawcy zakupione elementy zależy zakwalifikować do 291 oraz 808 grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Dodatkowo Wnioskodawca zaznaczył, iż wydatki na nabycie środków trwałych o wartości poniżej 3.500 zł. zostały jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zamontowane elementy oznakowania podlegają amortyzacji każde z osobna i jaką stawką przy założeniu, że ich wartość jednostkowa przekracza 3.500 zł... /pytanie oznaczone we wniosku Nr 4/

Zdaniem Spółki, wskazane w stanie faktycznym elementy oznakowania podlegają amortyzacji (każde z osobna), o ile ich wartość przekracza 3500 zł oraz nadają się do wykorzystania przez okres dłuższy niż rok. Elementy nie spełniające przynajmniej jednego z tych wymogów, ale służące prowadzonej działalności gospodarczej mogą być od razu i w całości zaliczone w koszty uzyskania przychodów. Można więc elementy oznakowania spełniające kryteria z art. 16a updop amortyzować stawką podatkową 20%.

Zgodnie z art. 16a. ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m. in.: maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Z kolei przepis art. 16d ust. 1 pkt 1 updop wskazuje, iż podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Art. 16h ust. 1 pkt 1 wskazuje, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki, wszystkie opisane w stanie faktycznym elementy oznakowania Totem podświetlany, Logo producenta, Logo Dealer, Bramka z oznaczeniem dealera, Płyta jednostronna, Płyta jednostronna na ścianę, Płyta do drzwi wejściowych) mogą być odrębnie amortyzowane. Wspólna amortyzacja jest wykluczona z uwagi na okoliczność, że każdy z tych elementów jest niezależny i może być zamontowany odrębne i w dowolnym miejscu. W przekonaniu Spółki, elementy te należy zaklasyfikować do ugrupowania 808 KŚT. Elementy podświetlane wprost są wskazane w ugrupowaniu 27.40 PKWIU 2008, a pozostałe elementy, tj. niepodświetlane loga, bramy, płyty i tablice będą traktowane jako „Inne ugrupowania”. Wskazana kwalifikacja nakazuje stosowanie 20 % stawki amortyzacji (według załącznika nr 1 do updop), czyli ogólnej stawki dla narzędzi, przyrządów, ruchomości i wyposażenia. Dla elementów podświetlanych stanowisko to zostało potwierdzone w interpretacji Naczelnika I Mazowieckiego US w Warszawie z dnia 10 września 2007 r. – Znak 1471/DPR1/423-85/07/MK. Wnioskodawca jest wyłącznym właścicielem oznakowania. Fakt, że Przedstawiciel przekazuje jakieś kwoty pieniężne nie ma znaczenia dla amortyzacji, bowiem nie staje się właścicielem ani współwłaścicielem elementów oznakowania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, iż w interpretacji indywidualnej z dnia 04 maja 2012r. znak IBPBI/2/423-74/12/PC Dyrektor Izby Skarbowej, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej powstania przychodu z tytułu zwrotu części wydatku na zakup oznakowania salonu oraz serwisu samochodów. Przedmiotem niniejszej interpretacji jest natomiast ustalenie zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych przedmiotowego oznakowania, przy czym zgodnie z zakresem wniosku o interpretacje indywidualną wyznaczonym przez zadane pytanie, przedmiotem interpretacji nie była możliwość zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
3. przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
4. musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.
   
   

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jak stanowi art. 16f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b.

W myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Składniki majątku, o których mowa w art. 16a - 16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W przypadku składników majątkowych o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł podatnik ma wybór, tj. może:

1. nie zaliczać ich do podlegających amortyzacji składników majątku, o których mowa w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnosząc ich wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania;
2. zaliczyć je do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując je w stosownej ewidencji, po czym:
   1. dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania ich do używania lub w miesiącu następnym,
   2. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej zgodnie z art. 16h –16m ww. ustawy.
   
   
   

   Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest dealerem samochodów ciężarowych znanej marki, a także posiada autoryzowany salon obsługi, w którym świadczy profesjonalne usługi serwisowe i sprzedaje części do samochodów wskazanej marki. Spółka podjęła decyzję o dalszym rozwoju przedsiębiorstwa i w tym celu poczyniła starania o zorganizowanie dodatkowego miejsca wykonywania działalności gospodarczej, w którym zorganizuje salon i serwis samochodów znanej marki. W celu organizacji salonu i serwisu Spółka wynajęła nieruchomość. Wykorzystywanie budynku dla celów prowadzonej działalności wymagało również jego prawidłowego oznaczenia, zgodnie z wymaganiami producenta marki. W tym celu Spółka zobligowana była na własny koszt dokonać zakupu kompletnego oznakowania obiektu, w którym zamierzała prowadzić działalność gospodarczą. Po dokonaniu zakupu oznakowania, Przedstawiciel skontaktował się ze Spółką, która zaproponowała częściowe pokrycie kosztów nabycia oznakowania przez Spółkę. Celem uzyskania podstawy prawnej dla przekazania wsparcia strony zawarły umowę, którą zatytułowały „umowa o finansowanie oznakowania finansowego”. Przedstawiciel wskazał, iż jest zainteresowany rozwojem prestiżu marki poprzez wykorzystywanie przez członków sieci dystrybucyjnej (Spółka stała się jej członkiem z chwilą podpisania umowy dystrybucyjnej) atrakcyjnego wizualnie oznakowania i w tym zwróci Spółce część kosztów nabycia oznakowania. Wnioskodawca dodatkowo wskazał, iż zakupione elementy oznakowania są kompletne i zdatne do samodzielnego użytkowania. Są one bowiem połączone z konstrukcją budynku lub podłożem za pomocą śrub lub kotw i w każdej chwili mogą zostać zdemontowane i przeniesione w inne miejsce. Przewidywany okres ich użytkowania przekracza rok. Ponadto zdaniem Wnioskodawcy zakupione elementy należy zakwalifikować do 291 oraz 808 grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Dodatkowo Wnioskodawca zaznaczył, iż wydatki na nabycie środków trwałych o wartości poniżej 3.500 zł. zostały jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

   W świetle powyższego – przyjmując, że Wnioskodawca prawidłowo zaklasyfikuje zakupione elementy oznakowania obiektu do rodzaju 291 oraz 808 (co nie było przedmiotem interpretacji indywidualnej) i wprowadzi do ewidencji środków trwałych – będzie mógł, zgodnie z art. 16h. ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustalić stawkę amortyzacyjną i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Natomiast w przypadku środków trwałych o wartości jednostkowej mniejszej niż 3.500 zł., w myśl art. 16d ww. ustawy, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na ich nabycie, miesiącu oddania do użytkowania.

   Jednocześnie wskazać należy, iż z załącznika Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiącego Wykaz stawek amortyzacyjnych wynika, iż środki trwałe zakwalifikowane do rodzaju 291 KŚT (za wyjątkiem wież przeciwpożarowych) powinny być amortyzowane wg stawki 4,5%, a nie jak twierdzi Wnioskodawca wg stawki 20%. W odniesieniu natomiast do środków trwałych zakwalifikowanych do rodzaju 808 KŚT prawidłowym jest zastosowanie stawki 20%.

   Na marginesie wskazać należy, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Powyższa kwestia jednak nie była przedmiotem niniejszej interpretacji.
   
   

   W świetle powyższego uznać należy, iż stanowisko Wnioskodawcy w zakresie amortyzacji środków trwałych:

   • zakwalifikowanych do rodzaju 808 KŚT - jest prawidłowe,
   • zakwalifikowanych do rodzaju 291 KŚT - jest nieprawidłowe.
     
     

   Nadmienić jednak należy, iż kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 242, poz. 1622).

   Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Organem uprawnionym do wydawania opinii w zakresie zaklasyfikowania składników majątku na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny w Łodzi.
   
   

   Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.
   
   

   Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

   Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1-3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.
   
   

   Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

   Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.