INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2012 r. (data wpływu 17 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 8 marca 2012 r. (data wpływu 13 marca 2012 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie kopalnictwa rud miedzi, produkcji miedzi oraz produkcji metali szlachetnych i pozostałych metali nieżelaznych, którą realizuje za pomocą oddziałów położonych w różnych miejscowościach. Działalność prowadzona jest w formie wielooddziałowej, w skład której wchodzą m. in. takie oddziały jak zakłady górnicze (kopalnie) i huty, które są położone w różnych miejscowościach oraz oddział zajmujący się m. in. składowaniem odpadów z flotacji rud miedzi (odpadów niebezpiecznych powstających w trakcie produkcji) oraz gospodarką wodno – szlamową (które to odpady powstają w związku z procesem technologicznym produkcji stosowanym w Spółce).

Eksploatowane przez Spółkę składowisko odpadów – położone na obszarze różnych jednostek samorządu terytorialnego – jest obecnie jedynym miejscem deponowania odpadów z flotacji dla wszystkich kopalń Spółki, co powoduje, że stanowi ono kluczowe ogniwo technologiczne, bez którego produkcja metali byłaby niemożliwa.

Składowisko powyższe jest największym i unikatowym w Europie składowiskiem odpadów poflotacyjnych o powierzchni ok. 1400 ha i długości zapór składowania ponad 14 km, powierzchni plaż 770 ha oraz powierzchni akwenu ponad 600 ha. Składowisko to, z uwagi na jego rozmiary, jak i specyfikę składowych odpadów, podlega szczególnym rygorom, które mają zapewniać bezpieczeństwo składowiska oraz minimalizować jego ewentualny negatywny wpływ na środowisko lub sąsiadujące tereny.

Unikatowość tego składowiska polega na tym, że odpady deponowane na składowisku, w części wykorzystywane są jako materiał do formowania jego zboczy, co umożliwia składowanie odpadów w górę i tym samym nadbudowywanie składowiska w pionie do coraz wyższych poziomów; w konsekwencji stosowanej technologii eksploatacji składowiska, odpady są obecnie składowane przez Spółkę do poziomu rzędnej korony składowiska 160 m n.p.m.

Obok podstawowej funkcji składowiska, jaką jest składowanie / utylizacja odpadów, akwen utworzony w centralnej części składowiska pełni jednocześnie funkcję osadnika klarującego wody nadosadowe użytkowane w obiegu flotacji, a ze względu na dużą pojemność również zbiornika retencyjno – dozującego nadmiar wody kopalniano-technologicznej w obiegu; nadmiar wody ze składowiska jest okresowo odprowadzany do rzeki.

Składowisko eksploatowane jest przez Spółkę od roku 1977.

Z uwagi na ograniczone możliwości składowania odpadów, do coraz wyższych poziomów w górę, Spółka przewiduje rozbudowę tego składowiska poprzez zwiększenie powierzchni składowania od strony południowej – docelowo o dodatkowe 600 ha powierzchni składowania w poziomie – z wykorzystaniem dotychczasowej technologii eksploatacji.

Dla umożliwienia Spółce rozbudowy składowiska, tj. zwiększenia jego powierzchni od strony południowej, konieczne są zmiany Miejscowych Planów Zagospodarowania Przestrzennego (dalej: MPZP) oraz zmiany Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego (dalej: SUiKZP). Obowiązek dokonania zmian w ww. dokumentach i poniesienia kosztów tych zmian – na mocy odrębnych przepisów ciąży na jednostce samorządu terytorialnego, na terenie której leżą nieruchomości objęte ww. zmianami. Przy czym, przepisy prawa nie zobowiązują organów jednostek samorządu terytorialnego do dokonania zmian ww. dokumentów w ściśle określonym terminie, umożliwiającym Spółce szybką i planową rozbudowę składowiska. Stosowny wniosek o dokonanie zmian w dokumentach dotyczących zagospodarowania przestrzennego Spółka złożyła już w roku 2009, który do dnia dzisiejszego nie został rozpatrzony przez organ samorządowy (dalej: Gmina), a decyzja organu w tym zakresie warunkuje rozpoczęcie rozbudowy składowiska od strony południowej.

Z uwagi na powyższe okoliczności, tj. brak decyzji organu w przedmiocie zmian w planach zagospodarowania przestrzennego oraz konieczność rozbudowy składowiska, Spółka podjęła w roku 2011 decyzję o pokryciu kosztów związanych ze zmianą wskazanych powyżej dokumentów.

W związku z powyższym, Spółka zawarła Porozumienie z organem samorządowym, w którym:

• Spółka zobowiązała się pokryć z własnych środków koszty związane z procedurą uchwalania zmiany SUiKZP oraz MPZP, jak również dokonać zwrotu Gminie równowartości wypłaconych przez Gminę odszkodowań na rzecz właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości, położonych w granicach terenu objętego zmianą MPZP (dalej: Odszkodowania) – w zakresie, w jakim zmiany te dotyczą prowadzonej przez Spółkę działalności,
• Gmina zobowiązała się do przeprowadzenia procedur planistycznych, zmierzających do zmiany SUiKZP oraz MPZP, w zakresie umożliwiającym Spółce rozbudowę i formowanie składowiska, zapewniając możliwość deponowania odpadów w latach 2017 – 2042.
  
  

Spółka ponadto informuje, że posiada decyzje organu podatkowego (wydane w toku postępowania podatkowego za lata ubiegłe), w których organ uznał, że wydatki ponoszone przez Spółkę na zmiany SUiKZP oraz MPZP (dotyczące nieruchomości innych niż powyżej wskazane), które są niezbędne dla prowadzenia działalności gospodarczej Spółki – mimo, iż na podstawie odrębnych przepisów koszty tych zmian winny ponosić właściwe jednostki samorządów terytorialnych – stanowią dla Spółki w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, gdyż ponoszone były w celu uzyskania przychodów przez Spółkę; organ jednocześnie uznał, że tego typu wydatki nie mogą być uznawane za darowizny.

Decyzje te nie dotyczyły jednakże kosztów zwrotu wypłaconych przez Gminę Odszkodowań, związanych ze zmianą MPZP (gdyż takowych Spółka nie ponosiła w okresie objętym ww. postępowaniem).

Pismem z dnia 8 marca 2012 r. Spółka uzupełniła wniosek o następujące informacje:

1. Właścicielem składowiska odpadów poflotacyjnych położonego na obszarze ok. 1400 ha jest Spółka.
2. Odszkodowania wypłacane przez Gminę, na rzecz właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości, położonych w granicach terenu objętego zmianą MPZP i SUiKZP, związane będą z rekompensatą za poniesioną rzeczywistą szkodę. Powyższe wynika z zapisów art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717), który stanowi, że:
   „(...) jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2 żądać od gminy:
   1. odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo
   2. wykupienia nieruchomości lub jej części (...)”.
   Ponadto, „jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z praw, o których mowa w ust. 1 i 2, może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości”.
3. Spółka dokona zwrotu Gminie równowartości wypłaconych przez nią odszkodowań na podstawie przepisów art. 353¹ i 415 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), które stanowią odpowiednio że:
   1. art. 353¹ Kc „Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego”,
   2. art. 415 Kc „Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia”.
4. Spółka w związku z wypłacanymi odszkodowaniami nie nabędzie praw do przedmiotowych nieruchomości – aktualnie nie jest planowany wykup tych nieruchomości.
5. Spółka zawarła z Gminą Porozumienie na podstawie przepisów wyżej wymienionej ustawy Kodeks cywilny. Porozumienie to wynika z potrzeby współpracy Spółki i Gminy, w zakresie umożliwienia Spółce budowy nowych i rozbudowy już istniejących obiektów, a także bieżącej eksploatacji składowiska.

Końcowo Spółka nadmieniła, że bez zmiany MPZP i SUiKZP, niemożliwa będzie dalsza eksploatacja składowiska odpadów poflotacyjnych, a w konsekwencji produkcja i sprzedaż metali; stąd też Spółka będąc zainteresowana szybkim dokonaniem zmian w ww. dokumentach, zobowiązuje się pokryć koszty związane z tymi zmianami w zakresie, w jakim dotyczy to działalności Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokonany przez Spółkę zwrot wydatków poniesionych przez Gminę na wypłatę Odszkodowań (wypłacanych przez Spółkę w okolicznościach opisanych w niniejszym wniosku), stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia tego wydatku...

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot Gminie Odszkodowań – wypłacanych przez Gminę w celu dokonania zmian w SUiKZP oraz MPZP, umożliwiających Spółce prowadzenie działalności gospodarczej, stanowi koszt uzyskania przychodów, który winien być rozpoznany w dacie ujęcia tego wydatku w księgach rachunkowych Spółki.

Uzasadnienie.

Stosownie do zapisów art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Jak Spółka wskazała powyżej, eksploatowane składowisko odpadów jest kluczowym elementem procesu technologicznego, umożliwiającym składowanie odpadów powstałych w trakcie procesu produkcji metali, których sprzedaż umożliwia Spółce osiąganie przychodów podlegających opodatkowaniu. Wobec faktu, iż możliwość eksploatacji składowiska, a więc składowania odpadów na obecnym obszarze składowiska, jest ograniczona, konieczne jest powiększenie obszaru tego składowiska. Dokonanie tej czynności jest uzależnione od dokonania zmian w SUiKZP oraz MPZP, co wiąże się z koniecznością wypłaty Odszkodowań. Tak więc, w interesie Spółki (a nie Gminy) jest doprowadzenie do szybkich zmian dokumentów dotyczących zagospodarowania przestrzennego, gdyż zmiana tych dokumentów umożliwi Spółce rozbudowę składowiska, a w konsekwencji da możliwość kontynuacji działalności gospodarczej, której prowadzenie generuje przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Stąd też Spółka stoi na stanowisku, że wydatki powyższe, stanowiące zwrot Gminie Odszkodowań, wykazują ścisły związek z działalnością gospodarczą Spółki, a tym samym ponoszone są w celu uzyskiwania przychodów, co umożliwia zaliczenie przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W opinii Spółki, wydatki powyższe nie mogą być również zaliczane do wydatków określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty podatkowe.

Wprawdzie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyłącza z kosztów uzyskania przychodów odszkodowania, niemniej jednak dotyczą one wyłącznie odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robot i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Oznacza to, iż odszkodowania inne niż wymienione w tym przepisie, a więc również Odszkodowania, które są przedmiotem niniejszego wniosku, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile służą osiągnięciu przychodów (a ten warunek jak wskazano powyżej zostaje w Spółce spełniony).

Przedmiotowych kosztów Odszkodowań w ocenie Spółki nie można uznać:

• za wydatki o charakterze inwestycyjnym, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż poniesienie tych wydatków nie wiąże się bezpośrednio z wytworzeniem środków trwałych a jedynie służy doprowadzeniu do zmian w lokalnych dokumentach zagospodarowania przestrzennego, które to zmiany warunkują dalsze składowanie odpadów na dodatkowych terenach, jak również
• za darowizny, których istotą jest nieekwiwalentność świadczenia celem przysporzenia obdarowanemu korzyści, w przedstawionym bowiem przypadku zwrot przez Spółkę Odszkodowań Gminie ma na celu zaspokojenie potrzeb Spółki, gdyż jak wskazano w niniejszym wniosku, to przede wszystkim Spółka, która złożyła wniosek w roku 2009 do właściwej Gminy, zainteresowana jest przeprowadzeniem zmian w SUiKZP oraz MPZP – w celu dalszego prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej.
  
  

Z powyższych względów Spółka uważa, że zwrot Gminie Odszkodowań wykazuje ścisły związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami, co pozwala na zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, przedmiotowa kwalifikacja daje Spółce prawo do zaliczenia tych wydatków (w postaci przekazania określonych kwot pieniężnych na rachunek organu samorządowego) do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, stosownie do postanowień art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdzie określono, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Spółka ponadto wskazuje, że w Jej ocenie nie ma podstaw do rozkładania w czasie ww. kosztów, stosownie do regulacji art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zdanie drugie, gdyż brak jest wiarygodnego miernika, który pozwalałby wskazać, w jakim okresie poczynione przez Spółkę wydatki będą przyczyniać się do uzyskiwania przychodów w kolejnych latach podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż działalność Spółki prowadzona jest w formie wielooddziałowej, w skład której wchodzą m. in. takie oddziały jak zakłady górnicze i huty oraz oddział zajmujący się m. in. składowaniem odpadów z flotacji rud miedzi (odpadów niebezpiecznych powstających w trakcie produkcji) oraz gospodarką wodno – szlamową (które to odpady powstają w związku z procesem technologicznym produkcji stosowanym w Spółce).

Eksploatowane przez Spółkę składowisko odpadów, którego właścicielem jest Spółka – położone na obszarze różnych jednostek samorządu terytorialnego – jest obecnie jedynym miejscem deponowania odpadów z flotacji dla wszystkich kopalń Spółki, co powoduje, że stanowi ono kluczowe ogniwo technologiczne, bez którego produkcja metali byłaby niemożliwa.

Z uwagi na ograniczone możliwości składowania odpadów, Spółka przewiduje rozbudowę tego składowiska poprzez zwiększenie powierzchni składowania od strony południowej. W tym celu konieczne są zmiany Miejscowych Planów Zagospodarowania Przestrzennego (dalej: MPZP) oraz zmiany Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego (dalej: SUiKZP). Obowiązek dokonania zmian w ww. dokumentach i poniesienia kosztów tych zmian – na mocy odrębnych przepisów ciąży na jednostce samorządu terytorialnego, na terenie której leżą nieruchomości objęte ww. zmianami. Przy czym, przepisy prawa nie zobowiązują organów jednostek samorządu terytorialnego do dokonania zmian ww. dokumentów w ściśle określonym terminie, umożliwiającym Spółce szybką i planową rozbudowę składowiska. Stosowny wniosek o dokonanie zmian w dokumentach dotyczących zagospodarowania przestrzennego Spółka złożyła już w roku 2009, który do dnia dzisiejszego nie został rozpatrzony przez organ samorządowy, a decyzja organu w tym zakresie warunkuje rozpoczęcie rozbudowy składowiska od strony południowej

Z uwagi na powyższe okoliczności, tj. brak decyzji organu w przedmiocie zmian w planach zagospodarowania przestrzennego oraz konieczność rozbudowy składowiska, Spółka podjęła w roku 2011 decyzję o pokryciu kosztów związanych ze zmianą wskazanych powyżej dokumentów.

W związku z powyższym, Spółka zawarła Porozumienie z organem samorządowym, w którym:

• Spółka zobowiązała się pokryć z własnych środków koszty związane z procedurą uchwalania zmiany SUiKZP oraz MPZP, jak również dokonać zwrotu Gminie równowartości wypłaconych przez Gminę odszkodowań na rzecz właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości, położonych w granicach terenu objętego zmianą MPZP – w zakresie, w jakim zmiany te dotyczą prowadzonej przez Spółkę działalności.
• Gmina zobowiązała się do przeprowadzenia procedur planistycznych, zmierzających do zmiany SUiKZP oraz MPZP, w zakresie umożliwiającym Spółce rozbudowę i formowanie składowiska zapewniając możliwość deponowania odpadów w latach 2017 – 2042.
  
  

Spółka wskazała także, iż Odszkodowania wypłacane przez Gminę na rzecz właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości, położonych w granicach terenu objętego zmianą MPZP i SUiKZP, związane będą z rekompensatą za poniesioną rzeczywistą szkodę.

Końcowo Spółka wyjaśniła, że bez zmiany MPZP i SUiKZP, niemożliwa będzie dalsza eksploatacja składowiska odpadów poflotacyjnych, a w konsekwencji produkcja i sprzedaż metali; stąd też Spółka będąc zainteresowana szybkim dokonaniem zmian w ww. dokumentach, zobowiązuje się pokryć koszty związane z tymi zmianami w zakresie, w jakim dotyczy to działalności Spółki.

W kontekście powyższego zadała pytanie, czy dokonany przez Spółkę zwrot wydatków poniesionych przez Gminę na wypłatę Odszkodowań, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia tego wydatku.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie należy odwołać się do przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. I tak, zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy:

1. odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo
2. wykupienia nieruchomości lub jej części.
   
   

Mając na względzie powyższe, w ocenie tut. Organu, wydatki poniesione przez Spółkę dotyczące zwrotu Gminie równowartości wypłaconych przez nią odszkodowań na rzecz właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości, położonych w granicach terenu objętego zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w zakresie, w jakim te zmiany dotyczą prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, będzie można uznać za koszty uzyskania przychodów Spółki. Spełnione bowiem zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przedmiotowe wydatki w ww. zakresie, pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z możliwością osiągania w przyszłości przychodów z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę. Jak wskazała bowiem Spółka, zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest konieczna dla rozbudowy składowiska odpadów, bez której niemożliwa będzie dalsza jego eksploatacja, a w konsekwencji produkcja i sprzedaż metali. Z kolei konieczność wypłaty odszkodowań związana jest ze zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W związku z tym, przedmiotowe wydatki będą służyć zachowaniu źródła przychodów i będą stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki.

Jednocześnie wskazać należy, iż zwrot Gminie odszkodowań zapłaconych właścicielom i użytkownikom wieczystym nieruchomości, położonych w granicach terenu objętego zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie będzie mieścił się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, poniesione przez Spółkę wydatki dotyczące zwrotu Gminie równowartości odszkodowań, w zakresie, w jakim zmiany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dotyczą prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, będą stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się natomiast do kwestii potrącalności ww. wydatków, należy stwierdzić, iż wydatki poczynione przez Wnioskodawcę w związku ze zwrotem Gminie odszkodowań, wypłaconych na rzecz właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości, położonych w granicach terenu objętego zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, należy kwalifikować do kosztów „pośrednich”, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania.

Koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty „pośrednie”) to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z tych wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Stosownie do art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 4e tej ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W związku z tym, iż jak wskazała Spółka – rozbudowa składowiska zapewni możliwość deponowania odpadów w latach 2017 – 2042 – w ocenie tut. Organu, stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotowe wydatki poniesione przez Spółkę w związku z koniecznością dokonania zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, których konsekwencją jest obowiązek wypłaty przez Gminę odszkodowań właścicielom i użytkownikom wieczystym nieruchomości położonych w granicach terenu objętego tymi zmianami, dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy. W konsekwencji poniesione koszty należy rozliczyć w czasie odpowiednio do przewidywanego okresu deponowania odpadów, tj. w latach 2017 – 2042.

W skutek powyższego, nie można podzielić stanowiska Spółki, iż nie ma podstaw do rozkładania w czasie kosztów, gdyż brak jest wiarygodnego miernika, który pozwalałby wskazać, w jakim okresie poczynione przez Spółkę wydatki będą się przyczyniać do uzyskiwania przychodów w kolejnych latach podatkowych.

Reasumując, poniesione przez Spółkę wydatki dotyczące zwrotu Gminie równowartości wypłaconych przez nią odszkodowań na rzecz właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości, położonych w granicach terenu objętego zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w zakresie, w jakim zmiany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dotyczą prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, stanowią „pośrednie” koszty uzyskania przychodów i powinny zostać rozliczone w czasie odpowiednio do przewidywanego okresu deponowania odpadów, tj. w latach 2017 – 2042, stosownie do art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy dodać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża Podatnika.

Jak bowiem stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno też wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Ponadto, tut. Organ pragnie zauważyć, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.