INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26.07.2012r. (data wpływu 01.08.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.08.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenia przyszłe oraz następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. (dalej: „Spółka”) jest operatorem telefonii komórkowej, świadczącym różne usługi telekomunikacyjne dla klientów indywidualnych, podmiotów gospodarczych oraz instytucjonalnych (dalej: „Kontrahenci” lub „Dłużnicy”). W ramach prowadzonej działalności Spółka oferuje Kontrahentom możliwość zakupu urządzeń służących do korzystania z usług telekomunikacyjnych, takich jak telefony komórkowe, laptopy, tablety i inne urządzenia (dalej: „Produkty”).

Zdarzają się przypadki, że Spółka nie otrzymuje pełnej zapłaty za świadczone usługi, czy też sprzedawane towary. Dochodzi zatem do sytuacji, w której Spółka rozpoznaje przychód należny (z tytułu świadczenia usług, czy też sprzedaży towarów), tymczasem jednak nie otrzymuje zapłaty od Kontrahenta. W wielu przypadkach, po podjęciu innych działań windykacyjnych Spółka wnosi przeciwko dłużnikowi pozew do sądu o zapłatę. Powództwo opiewa na kwotę główną, tj. kwotę wymagalnej nieprzedawnionej na dzień złożenia powództwa wierzytelności. W wyniku zakończenia sprawy sądowej wydane zostaje orzeczenie sądu zasądzające od dłużnika na rzecz Spółki stosowną kwotę. Na podstawie otrzymanego orzeczenia, Spółka wnioskuje o nadanie powyższemu orzeczeniu klauzuli wykonalności a następnie kieruje do komornika wniosek o wszczęcie egzekucji z majątku dłużnika (z rachunku bankowego, z ruchomości itp.). W niektórych przypadkach egzekucja okazuje się bezskuteczna ze względu na brak jakiegokolwiek majątku dłużnika. Komornik wydaje stosowne postanowienie potwierdzające bezskuteczność egzekucji. W momencie, gdy zostaje wydane postanowienie o nieściągalności, o którym mowa w art. 16 ust.2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 21, poz. 86 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), niekiedy okazuje się jednak, że łączna wartość wierzytelności jakie Spółka posiada wobec dłużnika jest wyższa od kwoty uprzednio zasądzonej. Wynika to na ogół z tego, że dłużnik posiadał inne zobowiązania wobec Spółki, a do czasu złożenia powództwa nie były one jeszcze wymagalne, Spółka nie mogła więc dochodzić zapłaty w postępowaniu sądowym (np. roszczenie z tytułu zapłaty za świadczenie usługi telekomunikacyjnej było już wymagalne, natomiast roszczenie z tytułu sprzedaży telefonu na raty nie było jeszcze wymagalne). Konsekwentnie dochodzi do sytuacji, w której wartość wierzytelności, jakie Spółka posiada w dacie uzyskania postanowienia organu egzekucyjnego o nieściągalności wierzytelności, jest większa od kwoty, dla której zostało wydane postanowienie o nieściągalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku uzyskania postanowienia o nieściągalności wierzytelności, wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, uznanego przez Spółkę jako odpowiadający stanowi faktycznemu, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zarówno wierzytelność, dla której zostało wydane postanowienie o nieściągalności, jak i inne wymagalne wierzytelności przysługujące Spółce wobec tego samego Dłużnika, w momencie wydania tego postanowienia...

Zdaniem Spółki, w przypadku uzyskania postanowienia o nieściągalności wierzytelności, wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, uznanego przez Spółkę jako odpowiadający stanowi faktycznemu, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zarówno wierzytelność, dla której zostało wydane postanowienie o nieściągalności, jak i inne wymagalne wierzytelności przysługujące Spółce wobec tego samego Dłużnika, w momencie wydania tego postanowienia.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT koszty uzyskania przychodu mogą stanowić koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wskazanych art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zatem należy stwierdzić, że wydatki podatnika mogą być na gruncie podatkowym kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodów, o ile są łącznie spełnione poniższe warunki:

1. zachodzi związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem jego źródła i
2. koszt nie został wymieniony w tzw. negatywnym katalogu kosztów wskazanym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
   
   

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wierzytelności odpisanych jako nieściągalne z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Ponadto należy wskazać, że do kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone nieściągalne wierzytelności, które nie uległy przedawnieniu. Warunkiem formalnym zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodów jest udokumentowanie jej nieściągalności.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT1 za nieściągalną uznaje się wierzytelność udokumentowaną w jeden z trzech sposobów:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a, lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Postanowienie organu egzekucyjnego, uznane przez Spółkę za zgodne ze stanem faktycznym, stanowi dokument, który zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 25 i art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, umożliwia Spółce zaliczenie kwoty wierzytelności, będącej przedmiotem postępowania egzekucyjnego, do kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie Spółki, pełna wartość wierzytelności może zostać zaliczona do kosztów podatkowych. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 25 i art. 16 ust. 2 ustawy o CIT wynika, że nie jest konieczne odrębne dokumentowanie każdej z wierzytelności wobec tego samego dłużnika odrębnymi dokumentami, jeśli z posiadanych dokumentów (postanowienie organu egzekucyjnego) wynika jasno, że majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie nawet jednej z dochodzonych wierzytelności, czy też kosztów postępowania.

Konsekwentnie zdaniem Spółki, przy tożsamości Dłużnika wszelkie wierzytelności, a więc i te dla których nie zostało wydane postanowienie organu egzekucyjnego, można uznać za takie, których nieściągalność została udokumentowana. Wynika to z zasad rządzących procesem wykładni przepisów prawa powszechnie obowiązującego. Skoro bowiem nieściągalność jednej wierzytelności została udokumentowana stosownym dokumentem, z którego wynika brak majątku, tożsame rozstrzygnięcie zostanie wydane wobec pozostałych wierzytelności. Uprawnione jest zatem zaliczenie do kosztów podatkowych zarówno kwoty wierzytelności, dla których zostało wydane postanowienie o nieściągalności jak również kwoty wierzytelności wymagalnej w chwili uzyskania postanowienia o nieściągalności, która nie była jednak przedmiotem postępowania sądowego. Wprawdzie, możliwe byłoby ponowne złożenie powództwa do sądu, w wyniku którego Spółka otrzymałaby nowe orzeczenie sądu, jednakże z punktu widzenia Spółki jako podmiotu gospodarczego, procedura związana ze składaniem kolejnego pozwu, prowadziłaby do przedłużenia postępowania, oraz spowodowałaby konieczność zajęcia się przez sąd sprawą, której efekt byłby z góry przesądzony. W konsekwencji doszłoby do narażenia Dłużnika oraz aparatu państwowego na niepotrzebne koszty związane z prowadzeniem postępowania sądowego. Dodatkowo nastąpiłoby obciążenie Dłużnika niepotrzebnymi kosztami postępowania egzekucyjnego (wynagrodzenie komornika).

Konsekwentnie, Spółka uważa, że uzyskanie postanowienia o nieściągalności wydanego przez właściwy organ egzekucyjny uprawnia ją do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wierzytelności, wykazanych uprzednio jako przychód należny, wymagalnych względem Dłużnika którego majątku nie stwierdzono, w dniu otrzymania postanowienia organu egzekucyjnego o nieściągalności.

Dla takiego prawa bez znaczenia pozostaje, że postanowienie o nieściągalności dotyczy tylko jednej określonej wierzytelności, będącej przedmiotem postępowania sądowego. Posiadanie takiego postanowienia dotyczącego braku majątku dłużnika uprawnia podatnika (a więc i Spółkę) do rozpoznania kosztu podatkowego w kwocie wierzytelności wymagalnej chociaż nie będącej przedmiotem powództwa.

Potwierdzenie stanowiska Spółki można znaleźć w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe np.:

• interpretacja indywidualna z dnia 12.01.2011r. (sygn. IPPB3/423-729/10-4/JB) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

• interpretacja indywidualna z dnia 15.09.2010r. (sygn. IPPB3/423-421/10-5/JB) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.
  
  

W związku z powyższym Spółka wnosi o uznanie przedstawionego przez nią stanowiska, za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego oraz stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w opisanym stanie faktycznym..

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.