INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością X Obuwie reprezentowanej przez Pełnomocników – Panów P.Ch. i A.M., przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2007 r. (data wpływu 11.10.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką handlową, która zajmuje się w ramach swojej działalności gospodarczej handlem obuwiem. Sprzedaż obuwia następuje na różnych stanowiskach, na powierzchniach sprzedaży przeznaczonych do tego celu w centrach handlowych. Od nowego roku podatkowego Spółka ma zamiar dokonać zmiany systemu księgowego i magazynowego oraz wprowadzić odpowiednie oprogramowanie systemu SAP. Wskutek zmiany oprogramowania dotychczasowy system wyceny majątku obrotowego FIFO zostanie zastąpiony metodą „średniej ważonej”. Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma zamiar wprowadzić do sieci sklepów różnych spółek towary (obuwie). Każdy model obuwia zaopatrzony będzie we właściwy kod towaru. Poszczególne modele obuwia będą nabywane w różnych okresach czasu – tak, że cena ich zakupu może się od siebie różnić. Koszty nabycia towaru w ramach jednego kodu towaru będą ustalane za pomocą średniej ceny ważonej. Odpowiednie dla danego okresu sprzedaży (wiosna/lato, jesień/zima) obuwie rozmieszczane będzie w sklepach, w poszczególnych punktach sprzedaży. Po zakończeniu danego sezonu niesprzedany, względnie uszkodzony, zabrudzony towar (obuwie) umieszczany będzie w specjalnie przygotowanych do tego celu koszach „zbiorczych”. Zatem w koszach, które są ogólnie dostępne dla klientów sklepów, znajdować się będzie zbiór niesprzedanych towarów. Dla wszystkich artykułów z danego kosza będzie obowiązywała tylko jedna cena sprzedaży. Dodatkowo wszystkie rodzaje obuwia umieszczone w koszu objęte będą nowym rodzajem kodu. Wnioskodawca ma zamiar przygotować kosze, dokonując podziału obuwia sezonowego na obuwie damskie, męskie i dziecięce (obuwie dziecięce objęte stawką podatku VAT 7%). Specyfika branży obuwniczej i zróżnicowany popyt klientów mogą doprowadzić do tego, iż rodzaj i ilość niesprzedanego obuwia może być różna – w zależności od miejsca ich sprzedaży. Stąd zestawienia koszy z obuwiem również mogą być w każdym sklepie inne. W związku z tym, Wnioskodawca zamierza wprowadzić okresowo w/w metodę sprzedaży dla obuwia, które nie zostało jeszcze sprzedane. Powyższy zabieg ma na celu zagwarantowanie atrakcyjności oferty Wnioskodawcy. Spółka wskazuje jednak na to, iż planowana metoda sprzedaży obowiązuje tylko w stosunku do poszczególnych par butów, których wcześniej – z różnych względów – nie można było sprzedać (obuwie o nietypowych rozmiarach, zabrudzone lub uszkodzone). Towar oferowany w koszach będzie stanowił zatem nieznaczną część oferty sprzedaży Wnioskodawcy. Jak już wyżej wskazano, dla skalkulowania kosztów nabycia zgromadzonego w ww. koszach niesprzedanego obuwia, będzie używana metoda „średniej ważonej”. Koszty nabycia obuwia znajdującego się w koszach będą ustalane na podstawie dotychczasowych kosztów nabycia (ustalanych również na podstawie „średniej ważonej”) poszczególnych typów obuwia, które nie zostało jeszcze sprzedane. Kalkulacja ta będzie odbywać się według następującej formuły:

Q – średnia ważona kosza;

X1 – średnia ważona modelu obuwia X1;

Xn – średnia ważona obuwia Xn;

n

Q = #8721;(X1 + ……………. +Xn)/n.

I=1

Wszystkie pozostałe transakcje sprzedaży, sprzedaże specjalne w różnych miejscach sprzedaży, w ramach których Wnioskodawca oferuje swoje towary, mogą doprowadzić do tego, iż skład ww. koszy w czasie roku podatkowego będzie ulegał zmianie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka dokonując sprzedaży towarów posezonowych, przyporządkowując je do nowego kodu produktów, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość towarów obliczoną jako kwotę stanowiąca średnią ważoną wyliczoną na podstawie wskazanego powyżej wzoru...

Zdaniem Wnioskodawcy, ponowne przyporządkowanie różnym typom obuwia nowego kodu towaru nie wpływa na charakter kosztów nabycia towarów jako kosztów uzyskania przychodów, w przypadku gdy nowe koszty nabycia składają się ze średniej ważonej towaru nie sprzedanego, zgromadzonego w koszach. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania, otrzymania i zabezpieczenia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tzw. wydatki niepodlegające odliczeniu od podatku). Jak już naświetlono w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca zajmuje się handlem obuwiem. W związku z tym powstają nakłady związane z użyciem towaru. Przy sprzedaży towarów Spółka może zatem dochodzić aktywowanych kosztów nabycia jako kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca wskazuje na to, iż nowa metoda dystrybucji niesprzedanego obuwia sezonowego, zgromadzonego w koszach, spowoduje uproszczenie ewidencji kosztów. Przy przyporządkowaniu niesprzedanemu towarowi nowego, jednorodnego kodu towaru, nie jest już koniecznym prowadzenie dla niesprzedanego fasonu obuwia specjalnej ewidencji. Nowym kodem towaru zostaną bowiem objęte tylko niektóre, pojedyncze sztuki towaru – w ten sposób, iż ustalenie „średniej ważonej”, jak również późniejsza ewidencja strat będzie mogła przebiegać bez zakłóceń. Może się jednak okazać, iż w koszu znajdują się różne modele obuwia, których koszty nabycia znacznie się od siebie różnią. Dzięki ich ponownemu przyporządkowaniu do nowego kodu towaru, towar niesprzedany zostanie ujęty za pomocą jednej kwoty kosztów nabycia. Poprzez wyliczenie średniej dojdzie jednak do wyrównania ewentualnej zmiany kosztów nabycia poszczególnych modeli obuwia. Całkowite koszty nabycia pozostaną niezmienione i – zarówno gospodarczo, jak i podatkowo – nie będą wpływać na ewentualne podwyższenie bądź obniżenie poszczególnych kosztów nabycia kwoty całkowitej. W tym miejscu Wnioskodawca zauważa, iż po wprowadzeniu nowego kodu towaru dla towaru niesprzedanego, nie będzie już możliwości przyporządkowania kosztów nabycia do poszczególnych modeli obuwia. Wskutek ustalenia nowej ceny sprzedaży po sezonie dla niesprzedanego towaru, stanie się wręcz konieczne wprowadzenie jednolitego kodu towaru, w ramach którego obowiązują jednolite koszty nabycia dla oferowanego towaru. Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej tak kosztów uzyskania przychodów, jak i samych przychodów – zgodnie z odrębnymi przepisami. Ustawa o rachunkowości pozwala natomiast przedsiębiorcy dokonać wyboru metody właściwej dla oszacowania użycia towarów - w zależności od rodzaju prowadzonej działalności. Planowana metoda szacowania w formie „średniej ważonej” stanowi jedną z trzech najbardziej znanych metod stosowanych przy szacowaniu majątku obrotowego; stanowi zatem kompromis pomiędzy postępowaniem FIFO i LIFO. Przedstawiony w opisie stanu faktycznego sposób ustalenia średnich wartości kosztów nabycia nie będzie miał wpływu na ewentualne podwyższenie względnie obniżenie kosztów uzyskania przychodów. Ewentualne podwyższenie kosztów nabycia jednego typu obuwia zostanie wyrównane poprzez zastosowanie w/w metody, tj. wskutek obniżenia kosztów nabycia dla innego jego typu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz . U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Przykładowo kosztami takimi są koszty zakupu towarów lub usług, które to towary lub usługi następnie zbyto, uzyskując określony przychód. Zatem jeżeli źródłem przychodów Spółki jest sprzedaż obuwia, to kosztami bezpośrednio związanymi z osiąganymi przychodami (z tytułu sprzedaży obuwia) są te wydatki, których poniesienie jest niezbędne aby przychody z tytułu sprzedaży zostały osiągnięte, tj. koszt zakupu obuwia.

Natomiast art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Przepis ten wskazuje, iż w przypadku opisanym przez Spółkę koszty nabycia obuwia mogą zostać potrącone (w ujęciu podatkowym) dopiero wówczas, gdy zostanie osiągnięty przychód ze sprzedaży tegoż obuwia.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ww. ustawy podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m. W myśl art. 34 ust. 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) w przypadku gdy ceny nabycia albo zakupu, albo koszty wytworzenia jednakowych albo uznanych za jednakowe, ze względu na podobieństwo ich rodzaju i przeznaczenie, są różne, wartość stanu końcowego rzeczowych składników aktywów obrotowych wycenia się w zależności od przyjętej przez jednostkę metody ustalania wartości ich rozchodu, w tym zużycia, sprzedaży:

1. według cen przeciętnych, to jest ustalonych w wysokości średniej ważonej cen (kosztów) danego składnika aktywów,
2. przyjmując, że rozchód składnika aktywów wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników aktywów, które jednostka najwcześniej nabyła (wytworzyła),
3. przyjmując, że rozchód składników aktywów wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników aktywów, które jednostka najpóźniej nabyła (wytworzyła),
4. w drodze szczegółowej identyfikacji rzeczywistych cen (kosztów) tych składników aktywów, które dotyczą ściśle określonych przedsięwzięć, niezależnie od daty ich zakupu lub wytworzenia.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka w roku 2008 wprowadzi system wyceny kosztów nabycia dotyczący towarów handlowych (obuwia) według cen przeciętnych, tj. ustalonych w wysokości średniej ważonej cen zakupionego obuwia wg przedstawionego wzoru. Spółka ponadto wskazała, iż tą metodą rozliczane będą koszty nabycia poszczególnych modeli obuwia, którego sprzedaż następuje w trakcie sezonu (wiosna/lato i jesień/zima), ale także w przypadku sprzedaży posezonowej, czy sprzedaży towaru zabrudzonego lub uszkodzonego, dla którego nadany zostanie nowy kod sprzedaży. Zatem jest to postępowanie zgodne z ww. przepisami ustawy o rachunkowości. W związku z tym koszty zakupu ustalone w powyższy sposób, który winien zostać ujęty w przyjętych zasadach (polityce) rachunkowości Wnioskodawcy, stanowić będą koszt uzyskania przychodów w momencie sprzedaży towarów handlowych (obuwie).

Reasumując powyższe wyjaśnienia, Spółka dokonując sprzedaży posezonowej towarów, którym przyporządkowany zostanie nowy kod produktów, zaliczać będzie do kosztów uzyskania przychodów w trybie art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartość tych towarów obliczoną jako kwotę stanowiącą wysokość średniej ważonej kosztów nabycia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.