2017.09.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.117.2017.2.AK
z 12 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 czerwca 2017 r. (data wpływu 12 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

przy sprzedaży Wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego, o których mowa w art. 17f ustawy o CIT w ramach Sekurytyzacji:

wynagrodzenie otrzymane przez Spółkę od Spółki C z tytułu sprzedaży Wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego nie będzie stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu,
Wnioskodawca będzie obowiązany do rozpoznawania przychodów podatkowych z tytułu opłat ponoszonych przez korzystających na podstawie umów leasingowych (w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) w dniu wymagalności zapłaty,
Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów zapłacone na rzecz Nabywcy Wierzytelności dyskonto oraz prowizję,

przewłaszczenie przedmiotów Umów Finansowania przez Spółkę na Spółkę C celem zabezpieczenia Spółki C przed ryzykiem upadłości Spółki nie będzie wyłączało zastosowania art. 17k ustawy o CIT do wynagrodzenia płaconego Spółce przez Spółkę C za nabyte Wierzytelności z tytułu umów leasingu operacyjnego i finansowego

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

przy sprzedaży Wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego, o których mowa w art. 17f ustawy o CIT w ramach Sekurytyzacji:

wynagrodzenie otrzymane przez Spółkę od Spółki C z tytułu sprzedaży Wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego nie będzie stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu,
Wnioskodawca będzie obowiązany do rozpoznawania przychodów podatkowych z tytułu opłat ponoszonych przez korzystających na podstawie umów leasingowych (w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) w dniu wymagalności zapłaty,
Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów zapłacone na rzecz Nabywcy Wierzytelności dyskonto oraz prowizję,

przewłaszczenie przedmiotów Umów Finansowania przez Spółkę na Spółkę C celem zabezpieczenia Spółki C przed ryzykiem upadłości Spółki nie będzie wyłączało zastosowania art. 17k ustawy o CIT do wynagrodzenia płaconego Spółce przez Spółkę C za nabyte Wierzytelności z tytułu umów leasingu operacyjnego i finansowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podmiotem, mającym siedzibę w Polsce, należącym do Grupy I, specjalizującej się w finansowaniu przedsiębiorstw w zakresie leasingu maszyn i urządzeń. Spółka prowadzi działalność w zakresie finansowania przedsiębiorstw poprzez zawieranie (jako leasingodawca) umów leasingu finansowego i operacyjnego oraz umów najmu i umów pożyczek. Spółka jest czynnym, zarejestrowanym w Polsce, podatnikiem podatku VAT. W celu pozyskania finansowania prowadzonej działalności leasingowej Spółka zamierza przeprowadzić transakcję sekurytyzacyjną („Sekurytyzacja”) poprzez przystąpienie do obecnie istniejącego programu sekurytyzacji prowadzonego przez B. Omawiana Sekurytyzacja będzie więc częścią transakcji sekurytyzacyjnej, w której obecnie uczestniczy Spółka I GmbH, i do której przystąpi Spółka jako dodatkowy sprzedający.

W ramach planowanej Sekurytyzacji Spółka zamierza zawrzeć ze Spółką C (spółka celowa z siedzibą w Luksemburgu), umowę nabycia wierzytelności z umów leasingu oraz najmu (dalej: „Umowa”). Spółka C jest podmiotem celowym, wykorzystywanym w transakcjach sekurytyzacyjnych aranżowanych przez B (nabywa również wierzytelności od Spółki I GmbH), którego celem będzie w szczególności przeprowadzenie transakcji Sekurytyzacji nakierowanej na zapewnienie finansowania Spółce. Spółka C jest spółką akcyjną z siedzibą oraz rezydencją podatkową w Luksemburgu. Jest ona podmiotem wyspecjalizowanym w transakcjach sekurytyzacyjnych i podlegającym szczególnej regulacji luksemburskiej ustawy o sekurytyzacji (Luxembourg Securitisation Law). Wnioskodawca nie jest powiązany kapitałowo ze Spółką C.

Zgodnie z Umową Spółka C będzie nabywać od Spółki, bez regresu, pakiety wierzytelności wynikających z zawartych przez Spółkę umów leasingu operacyjnego (o którym mowa w art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”)) i finansowego (o którym mowa w art. 17f ustawy o CIT) jak również z umów najmu (łącznie: „Umowy Finansowania”). Wierzytelności będą wynikały z opłat ponoszonych przez korzystających w podstawowym okresie Umów Finansowania („Wierzytelności”). Wierzytelności, wyodrębnione w oparciu o kryteria wskazane w Umowie (tzw. Eligibility Criteria), będą przenoszone na Spółkę C na podstawie umowy przelewu zdefiniowanej w art. 509 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (tj. Dz.U. z 2017 r. poz. 459). Pomimo cesji Wierzytelności Umowy Finansowania nie wygasną pomiędzy ich dotychczasowymi stronami (tj. ich stronami pozostaną Spółka jako finansujący oraz klienci Spółki jako korzystający) i tym samym Spółka będzie w dalszym ciągu świadczyć klientom usługi leasingu oraz najmu.

Wierzytelności będą na dzień zawierania Umowy, wierzytelnościami niewymagalnymi. Nie będą stanowiły tzw. „złych długów”, co więcej, na dzień zawierania Umowy, nie będą istniały przesłanki do uznania tych Wierzytelności za zagrożone nieściągalnością. W wyniku Umowy, na Spółkę C nie zostanie przeniesiona definitywnie własność przedmiotów Umów Finansowania. Aczkolwiek w celu zabezpieczenia Spółki C przed ryzykiem upadłości Wnioskodawcy zostanie ustanowione zabezpieczenie w postaci przewłaszczenia na zabezpieczenie przedmiotów Umów Finansowania. Celem takiego zabezpieczenia nie będzie jednakże definitywne przeniesienie własności przedmiotów Umów Finansowania, w tym leasingu, na Spółkę C lecz jedynie przewłaszczenie tych przedmiotów na zabezpieczenie. Sekurytyzacja będzie miała charakter finansowania rewolwingowego (odnawialnego). Oznacza to, że na podstawie Umowy, w okresie jej trwania, Spółka będzie miała prawo, w określonych w Umowie datach i na określonych w Umowie warunkach, składać oferty sprzedaży pakietów Wierzytelności. Jednocześnie Spółka C będzie zobowiązana do ich nabycia po spełnieniu określonych warunków. Tym samym w ramach Sekurytyzacji Spółka C będzie zapewniała finansowanie Umów Finansowania istniejących na dzień zawarcia Umowy, jak również Umów Finansowania które zostaną zawarte w trakcie trwania Umowy.

W zamian za nabywane Wierzytelności Spółka C będzie płaciła Spółce określone w umowie wynagrodzenie w wysokości ustalonej jako wartość nominalna Wierzytelności pomniejszona o ustalone w Umowie dyskonto (obliczone w oparciu o przyjęte przez strony wskaźniki oraz na podstawie ustalonego przez nie wzoru). Płatność za nabywane Wierzytelności będzie następować w momencie zakupu konkretnych pakietów Wierzytelności.

Spółka będzie natomiast zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia na rzecz Spółki C w zamian za świadczoną usługę w ramach Sekurytyzacji („Wynagrodzenie”). Wynagrodzenie płacone przez Spółkę na rzecz Spółki C będzie ustalone w takiej wysokości aby zapewnić Spółce C odpowiednie środki na pokrycie kosztów pozyskania oraz obsługi zadłużenia z tytułu emisji papierów dłużnych czy linii kredytowej z B (takie jak odsetki i w przypadku papierów dłużnych, prowizję od emisji) oraz pokrycie wszelkich innych kosztów związanych z działalnością Spółki C (koszty administrowania programem Sekurytyzacji, wsparcia IT czy serwisowania). Założeniem Sekurytyzacji jest bowiem aby Wynagrodzenie pokryło wszelkie koszty Sekurytyzacji.

Środki niezbędne do zapłaty Spółce wynagrodzenia za nabyte Wierzytelności (czyli kwota finansowania udzielonego Spółce) zostaną pozyskane przez Spółkę C poprzez emisję dłużnych papierów wartościowych zabezpieczonych na nabytych przez Spółkę C Wierzytelnościach jak również rzeczach będących przedmiotem Umów Finansowania. Emisja zostanie przeprowadzona przez Spółkę C1 i/lub Spółkę C2 - spółki celowe wykorzystywane do pozyskiwania środków na finansowanie transakcji sekurytyzacyjnych poprzez emisję zabezpieczonych papierów dłużnych (tzw. Asset-Backed Commercial Papers). Środki z emisji zostaną przekazane Spółce C celem zapłaty ceny za nabywane w ramach Sekurytyzacji pakiety Wierzytelności. Ponadto, część kwoty finansowania może zostać pozyskana z linii kredytowej udzielonej przez B.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy przy sprzedaży Wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego, o których mowa w art. 17f ustawy o CIT w ramach Sekurytyzacji:

wynagrodzenie otrzymane przez Spółkę od Spółki C z tytułu sprzedaży Wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego nie będzie stanowić dla Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu?
Wnioskodawca będzie obowiązany do rozpoznawania przychodów podatkowych z tytułu opłat ponoszonych przez korzystających na podstawie umów leasingowych (w części nie stanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) w dniu wymagalności zapłaty?
Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów zapłacone na rzecz Nabywcy Wierzytelności dyskonto oraz prowizję?

Czy przewłaszczenie przedmiotów Umów Finansowania przez Spółkę na Spółkę C celem zabezpieczenia SPV (winno być: Spółki C) przed ryzykiem upadłości Spółki nie będzie wyłączało zastosowania art. 17k ustawy o CIT do wynagrodzenia płaconego Spółce przez Spółkę C za nabyte Wierzytelności z tytułu umów leasingu operacyjnego i finansowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez Spółkę od Spółki C wynagrodzenie z tytułu sprzedaży Wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu. Jednocześnie Wnioskodawca będzie obowiązany do rozpoznawania przychodów podatkowych z tytułu opłat ponoszonych przez korzystających na podstawie umów leasingowych (w części nie stanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych) w dniu wymagalności zapłaty i będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów zapłacone Spółce C dyskonto oraz prowizję.

Zdaniem Wnioskodawcy, przewłaszczenie przedmiotów Umów Finansowania przez Spółkę na Spółkę C celem zabezpieczenia Spółki C przed ryzykiem upadłości Wnioskodawcy nie będzie skutkować wyłączeniem zastosowania art. 17k ustawy o CIT do wynagrodzenia płaconego Spółce przez Spółkę C za nabyte Wierzytelności z tytułu umów leasingu operacyjnego i finansowego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zgodnie z art. 17k ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności,
kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

W myśl art. 17k ust. 2 ustawy o CIT, w przypadku, o którym mowa w ust. 1, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty.

Na gruncie powyższego przepisu powstaje wątpliwość czy ma ona zastosowanie do sprzedaży wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego (tj. umów spełniających warunki wskazane w art. 17f updop). Wynika ona z faktu, że przepis art. 17k ustawy o CIT odwołuje się do art. 17b określającego warunki uznania umowy za umowę leasingu operacyjnego.

W opinii Spółki, odwołanie do art. 17b ustawy o CIT ogranicza się do odwołania do „opłat ustalonych w umowie leasingu, ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych”. Referencja ta nie oznacza natomiast, że przepis art. 17k ustawy o CIT ma zastosowanie jedynie do umów leasingu operacyjnego spełniającego warunki wymienione w art. 17b ustawy o CIT. Dobitnym potwierdzeniem powyższej tezy jest brzmienie art. 17f ust. 1 ustawy o CIT definiującego umowy leasingu finansowego: do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki [...].

Powyższy przepis prowadzi do jednoznacznej konkluzji, że opłaty o których mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT występują zarówno w przypadku umów leasingu operacyjnego, jak i umów leasingu finansowego. Co więcej przepisy, które odwołują się wyraźnie do umów leasingu operacyjnego posługują się sformułowaniem „umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1”. Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Spółki, do Sekurytyzacji zastosowanie ma art. 17k ustawy o CIT. Potwierdzeniem powyższej tezy jest stanowisko M. Kośmidra i P. Trybały w „Przewodniku po leasingu w Polsce” (str. 210), w którym autorzy stwierdzili, że „Na podstawie art. 17k ust. 1 updop, jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 updop, a więc opłat ponoszonych w podstawowym okresie umowy z tytułu używania przedmiotu leasingu […].”

Zakładając racjonalność ustawodawcy, należy stwierdzić, że gdyby jego zamiarem było zawężenie zastosowania art. 17k ustawy o CIT jedynie do wierzytelności z tytułu umów leasingu operacyjnego, wówczas przedmiotowy przepis nie odnosiłby się do „opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1”, lecz do opłat z tytułu umów leasingu uregulowanych w art. 17b w sposób analogiczny, jak ma to miejsce w przypadku art. 17d ust. 1, czy też 17e ust. 1, które to przepisy odnoszą się do „umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1”. Ponieważ brzmienie art. 17k nie odnosi się do umowy leasingu normowanej w art. 17b, lecz do opłat, o których mowa w tym przepisie, należy stwierdzić, że chodzi o opłaty wynikające zarówno z umów leasingu operacyjnego, jak i finansowego.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska Wnioskodawcy jest między innymi wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 czerwca 2009 r. (sygn. II FSK 247/08), w którego uzasadnieniu stwierdzono: „Z gramatycznej wykładni tego przepisu wynika, że jego hipoteza odsyła do opłat określonych w art. 17b ust. 1 in principio u.p.d.o.p., a więc do opłat ustalonych w umowie leasingu, ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (por. także A. Wleklińska, Cesja wierzytelności z tytułu opłat w leasingu finansowym, Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych, 2007, nr 10, str. 11). Ustawodawca w art. 17k nie wskazuje, czy opłaty te związane są z umową leasingu spełniającą warunki określone w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. (leasing operacyjny), czy z umową leasingu spełniające warunki określone w art. 17f ust. 1 u.p.d.o.p. (leasing finansowy). (...)

Reasumując tę część rozważań należy przyjąć, że hipoteza normy zawartej w art. 17k ust. 1 u.p.d.o.p. „z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1” odnosi się do opłat ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustalonych zarówno w umowie leasingu operacyjnego jak i leasingu finansowego.

W związku z powyższym, w przypadku cesji wierzytelności wynikających z leasingu finansowego, tak samo jak w przypadku leasingu operacyjnego do kosztów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności, zaś kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie. Zgodnie z art. 17k ust. 2 u.p.d.o.p., opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty”.

Stanowisko analogiczne do powyższego wyraził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 22 grudnia 2009 r. (sygn. III SA/Wa 1138/09).

Powyższy pogląd znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych, wydawanych w porównywalnych stanach faktycznych, przykładowo:

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 7 maja 2015 r., sygn. ILPB4/4510-1-60/15-2/DS;
w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 stycznia 2014 r. sygn. ILPB4/423-430/13-2/MC;
w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 2 lutego 2011 r. sygn. ILPB4/423-283/10-2/ŁM;
w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 27 sierpnia 2010 r. sygn. ILPB3/423-459/10-5/MM;
w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 sierpnia 2010 r. sygn. IBPBI/2/423-1065/10/JD;
w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 czerwca 2009 r. sygn. ILPB3/423-218/09-3/EK.

Ad. 2

do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności,
kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

Zgodnie z powołanym powyżej art. 17k ustawy o CIT, ma on zastosowanie w przypadku, gdy finansujący przenosi na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat leasingowych bez przenoszenia na tę osobę własności przedmiotu umowy leasingu. Celem tego przepisu jest ograniczenie jego zastosowania do sytuacji, w których, pomimo przeniesienia wierzytelności leasingowych, umowa leasingu trwa nadal i nie dochodzi do zmiany podmiotu będącego leasingodawcą. Wskutek bowiem przeniesienia prawa własności przedmiotu leasingu na inny podmiot, nastąpiłoby również wstąpienie tego podmiotu do istniejącej umowy leasingu w miejsce dotychczasowego leasingodawcy.

Mając na uwadze wskazaną wyżej wykładnię art. 17k ustawy o CIT, należy stwierdzić, że przewłaszczenie przedmiotu leasingu celem zabezpieczenia roszczeń przysługujących nabywcy wierzytelności względem ich zbywcy, nie powinno być kwalifikowane jako przeniesienie własności przedmiotu leasingu na nabywcę, o jakim mowa jest w przedmiotowym przepisie. W przepisie tym chodzi bowiem o definitywne zbycie przedmiotu leasingu przez finansującego, a nie przeniesienie własności jedynie tymczasowe, mające wyłącznie charakter zabezpieczenia. Dlatego też, ewentualne przewłaszczenie przez Spółkę na Spółkę C przedmiotów umów leasingu, które może być zastosowane jako instrument zabezpieczający roszczenia Spółki C względem Wnioskodawcy nie będzie skutkować wyłączeniem zastosowania do sprzedaży Wierzytelności na rzecz Spółki C art. 17k ustawy o CIT.

Powyższa konkluzja jest w pełni uzasadniona szczególnym charakterem instytucji przewłaszczenia na zabezpieczenie na gruncie ustawy o CIT. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 13 ustawy o CIT nie skutkuje powstaniem przychodu podatkowego zbycie na podstawie umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu – do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy. Konsekwentnie zgodnie z art. 16f ust. 4 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które zostały przewłaszczone w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu, dokonuje dotychczasowy właściciel, w tym pożyczkobiorca lub kredytobiorca. A zatem przeniesienie własności na podstawie instytucji przewłaszczenia na zabezpieczenie nie wywołuje żadnych skutków zgodnie z powołanymi powyżej przepisami ustawy o CIT. Ustawodawca biorąc pod uwagę specyficzny cel przeniesienia własności w ramach przewłaszczenia na zabezpieczenie wprowadził przepisy wprowadzające pełną neutralność takiej czynności dla podmiotu przenoszącego własność.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie m.in. w:

interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 24 stycznia 2014 r. (nr ILPB4/423- 430/13-2/MC). Interpretacja ta dotyczyła również przeniesienia wierzytelności firmy leasingowej na spółkę celową w ramach transakcji sekurytyzacyjnej, w ramach której roszczenia spółki celowej miały być zabezpieczone poprzez przewłaszczenie na zabezpieczenie przedmiotów leasingu. Organ podatkowy potwierdził w tej interpretacji, że przewłaszczenie przedmiotów leasingu nie eliminuje stosowania art. 17k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 czerwca 2009 r. (nr IPPB3/423-138/09-2/GJ). Interpretacja ta dotyczyła przeniesienia wierzytelności firmy leasingowej, w której roszczenia banku nabywającego wierzytelności miały być zabezpieczone poprzez przewłaszczenie na zabezpieczenie przedmiotów leasingu. Organ podatkowy potwierdził w tej interpretacji, że tymczasowe przewłaszczenie przedmiotów leasingu nie eliminuje stosowania art. 17k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin