INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2011 r. (data wpływu 16 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad rozliczania kosztów bezpośrednio związanych z realizacją umów długoterminowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad rozliczania kosztów bezpośrednio związanych z realizacją umów długoterminowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność produkcyjno - montażową i część zawartych umów z klientami ma charakter niezakończonych usług objętych umową, w okresie realizacji dłuższym niż 6 miesięcy, w rozumieniu art. 34a ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. Nr 152, poz. 1223 z 2009 r.). Spółka prowadzi działalność gospodarczą obejmującą świadczenie usług polegających na kompleksowym wykonawstwie kontraktów typu m. in. obudowa spiralna, system rozładunku wagonów - wywrotnice, zestawy krążników, itp., będących podzespołami do wielkogabarytowych urządzeń o cyklu produkcji krótko- i długoterminowym.

Szczegółowe uregulowania odnośnie podejścia do wyceny niezakończonych usług budowlanych reguluje Krajowy Standard Rachunkowości nr 3 „Niezakończone usługi budowlane” (w skrócie: KSR nr 3) w zw. z art. 10 ust. 3 ustawy o rachunkowości.

Sprawozdawczość finansowa Spółki sporządzona jest na podstawie Międzynarodowych Standardów Rachunkowości, w przypadku rozliczenia niezakończonych usług stosowany jest w Spółce Międzynarodowy Standard Rachunkowości nr 11 (w skrócie: MSR nr 11). Uregulowania zawarte w KSR nr 3 zasadniczo nie odbiegają od zapisów w MSR Nr 11, z tym że KSR nr 3 zawiera określenie okresu realizacji usługi nie krótszego niż 6 miesięcy oraz wprowadza pojęcie istotnego zaawansowania całej usługi. Z punktu widzenia ustalenia stopnia zaawansowania usługi, rozbieżności te pozostają bez znaczenia i są tożsame z zapisami ustawy o rachunkowości i KSR nr 3.

Ponieważ ilość realizowanych kontraktów, jak również ich charakter uniemożliwiają bezpośrednie przyporządkowanie kosztów do uzyskiwanych przychodów Spółka, przyjęła zasadę ustalania kosztów według stopnia zaawansowania kontraktu (umowy), ustalając to zaawansowanie następująco:

Ustalenie stopnia zaawansowania przychodów ze sprzedaży do wartości kontraktu (umowy) ogółem (x 100%) i tak ustalonym procentem zostaje ustalony koszt podatkowy dla kontraktu.

Przykłady ujęcia wydatków do celów podatkowych i bilansowych:

1. Kontrakt pt. „Koparka (…)”:
   1. wartość kontraktu po stronie przychodów wynosi: 55.990.000,00 zł
   2. wartość zafakturowanych przychodów: 3.427.149,00 zł
   3. stopień zaawansowania zrealizowanych przychodów:
      6,121% (3.427.149,00 / 55.990.000,00 x 100% = 6,121001964)
   4. koszty poniesione narastająco: 2.534.735,31 zł
   5. koszty planowane według budżetu kontraktu: 47.345.986,92 zł
   6. koszty według stopnia zaawansowania przychodów powinny wynosić:
      47.345.986,92 zł x 6,121001964% = 2.898.048,79 zł
   7. koszty podatkowe wynoszą 2.534.735,31 zł i są w całości kosztem uzyskania przychodów, ponieważ według stopnia zaawansowania przychodów, kwota wydatków ustalonych według przyjętej metody powinna wynosić 2.898.048,79 zł.
2. Kontrakt pt. „Modernizacja stacji napędowej (…)”:
   1. wartość kontraktu po stronie przychodów wynosi 4.096.422,76 zł
   2. wartość zafakturowanych przychodów 351.050,00 zł
   3. stopień zaawansowania zrealizowanych przychodów:
      8,57% (351.050,00 / 4.096.422,76 x 100% = 8,569672%)
   4. koszty poniesione narastająco: 371.503,38 zł
   5. koszty planowane według budżetu kontraktu: 3.341.810,70 zł
   6. koszty według stopnia zaawansowania przychodów powinny wynosić:
      3.341.810,70 zł x 8,569672% = 286.322,22 zł
   7. koszty podatkowe wynoszą 286.322,22 zł, natomiast wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów: 85.121,16 zł (371.503,38 – 286.322,22 zł = 85.181,16 zł)
   
   

Spółka kwalifikuje zatem poszczególne, bezpośrednio związane z konkretnymi przychodami koszty, do kategorii kosztów bezpośrednio związanych z osiągniętymi przychodami. W szczególności, Spółka prowadzi ewidencję księgową pozwalającą na uznanie poszczególnych wydatków i nakładów za służące realizacji konkretnych kontraktów. Ze względu na ilość realizowanych kontraktów i ich charakter, Spółka nie jest jednak w stanie dokonać bezpośredniego i dokładnego przyporządkowania określonych, związanych z danym kontraktem kosztów, do konkretnego etapu przychodów. W związku z tym, iż poszczególne kontrakty są złożone, a co za tym inny sposób powiązania osiągniętych przychodów (etapów uznanych za zakończone wiążące się z powstaniem przychodów podatkowych) z bezpośrednio dotyczącymi ich kosztami jest technicznie praktycznie niemożliwe, w ocenie Spółki, za dopuszczalne i zgodne z zasadami wyrażonymi w art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać ujmowanie kosztów służących ogólnie rzecz biorąc realizacji konkretnych kontraktów według stopnia zaawansowania tych kontraktów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka poprawnie ustala koszty uzyskania przychodów przy rozliczaniu kontraktów długoterminowych w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 34a ustawy o rachunkowości, biorąc pod uwagę do celów podatkowych i bilansowych stopień zaawansowania tych kontraktów...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W efekcie powyższego, dane wydatki możemy zaliczać do kosztów uzyskania, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodu.

Ustawodawca wprowadził przy tym podział kosztów na bezpośrednie (bezpośrednio powiązane z przychodami) i pośrednie (pozostałe – np. ogólne koszty zarządu). Z kosztami bezpośrednimi mamy do czynienia, jeżeli pomiędzy wydatkiem a uzyskanym przychodem istnieje związek przyczynowo - skutkowy.

W efekcie powyższego, wydatki ponoszone w związku z realizacją kontraktu długoterminowego spełniające kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i niewymienione w art. 16 tej ustawy, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Istotny jest jednakże moment potrącenia kosztu.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Ewidencja kosztów prowadzona jest według poszczególnych kontraktów i na każdym kontrakcie gromadzone są koszty dotyczące danego kontraktu. Duży stopień komplikacji prowadzonych kontraktów związany nie tylko z zakupem materiałów do ich wykonawstwa, ale również z poniesieniem kosztów robocizny bezpośredniej i nadzoru bezpośredniego nad kontraktem (wynagrodzenia mistrzów, brygadzistów, zajmujących się organizacją i bezpośrednim nadzorem nad poprawnością realizacji kontraktu, itp.) oraz pozostałych kosztów bezpośrednich (takich jak: obróbka obca, podwykonawcy, itd.) nie pozwalają na przyporządkowanie konkretnych kosztów do zrealizowanych przychodów. Cykl realizacji kontraktów jest zazwyczaj ustalony w kilku etapach i fakturowanie poszczególnych etapów kontraktu następuje po dokonaniu protokolarnego odbioru robót.

Przyjęcie konkretnej metody ustalania relacji kosztów do osiągniętych przychodów i stosowanie jej w sposób ciągły jest dopuszczalne z punktu widzenia przepisów podatkowych. Bowiem w art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wyraźnie się odniósł do obowiązków podatników prowadzących księgi rachunkowe, wskazując, że: „… Podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy …”, co oznacza że w kwestiach nieuregulowanych w ustawie podatkowej, zastosowanie mają przepisy ustawy o rachunkowości.

Spółka w przyjętych zasadach (polityce) rachunkowości przyjęła wskazany sposób rozliczania kosztów wynikających z kontraktów realizowanych przez Spółkę z uwzględnieniem stopnia zaawansowania przychodów ze sprzedaży ustalonego jako ilorazu faktycznej sprzedaży wynikającej z wystawionych faktur i wartości wynikającej z kontraktu.

Ponieważ w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca nie ustalił definicji kosztów „bezpośrednio” związanych z przychodem i kosztów „innych niż bezpośrednio” związanych z przychodem, Spółka zastosowała kryteria ustalania kosztów na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości.

W uzasadnieniu do wyroku WSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 2626/2010 Sąd podkreślił, że: „Ustawodawca w art. 15 ust. 4 i ust. 4d updop posługuje się dość nieprecyzyjną kategorią kosztów „bezpośrednio” związanych z przychodem oraz kosztów „innych niż bezpośrednio” (zatem pośrednio) związanych z przychodem. Nieprecyzyjność tej kategorii wynika głównie z faktu, że ustawa w żadnym przepisie nie definiuje pojęcia „bezpośredniości”, choć wiąże z nim daleko idące skutki prawne, polegające na różnym momencie dopuszczalnego potrącenia tych różnych kategorii kosztów. Brak takiej definicji nie może być jednak w ocenie Sądu, potraktowany jako luka prawna - wynika on bowiem z słusznego założenia ustawodawcy, że wielość stanów faktycznych, rodzajów działalności opodatkowanej, możliwa zmienność w czasie kwalifikacji podatkowej kosztu, nie pozwalają na wypracowanie legalnej, niezawodnej w każdych okolicznościach definicji omawianego pojęcia. Z tego względu, Sąd nie zgadza się ze stwierdzeniem zawartym w odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie usunięcia naruszenia prawa, a także w odpowiedzi na skargę, że „(...) przepisy podatkowe nie przewidują zróżnicowanego traktowania podmiotów w zależności od, np. specyficznego modelu działalności gospodarczej”. Otóż według Sądu, mając na uwadze właśnie tak ogólną, niedookreśloną kategorię ustawową odwołującą do bezpośredniości i pośredniości związku wydatku z przychodem, ustawodawca nakazuje analizować ten związek w każdym przypadku indywidualnie, biorąc pod uwagę in concreto, m.in. rodzaj działalności gospodarczej podatnika, racjonalną ocenę możliwości osiągnięcia przychodu, konkretnego kosztu, intencje podatnika towarzyszące ponoszeniu wydatku i więź, jaka w konkretnych okolicznościach, np. gospodarczych, rynkowych występuje (lub nie występuje) pomiędzy kosztem podatkowym, a efektywnie osiągniętym lub tylko zamierzonym przychodem. Ten sam wydatek w określonych okolicznościach może być zatem uznany za koszt bezpośredni, w innych za tylko pośredni, a jeszcze w innych może w ogóle nie stanowić kosztu podatkowego. (...)”.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

1. poniesiony wydatek musi mieć wpływ na powstanie przychodu,
2. wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy,
3. musi być właściwie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym oraz że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z osiągniętym przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek prawidłowego rozliczania i wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Zgodnie jednak z art. 9 ust. 1 tej ustawy, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.), przy czym zapisy prawidłowo prowadzonej ewidencji rachunkowej mogą stanowić jedynie dowód, iż podatnik rzeczywiście uzyskał przychód i poniósł koszty, które uwzględnił przy ustalaniu dochodu / straty. Nie rozstrzyga natomiast o podmiocie, przedmiocie, podstawie opodatkowania, stawce oraz zwolnieniach i ulgach podatkowych, lecz jedynie o sposobie dokumentowania stanów faktycznych mających znaczenie i wpływ na elementy techniczne podatku.

Wobec powyższego, przepisów o rachunkowości nie należy stosować wprost do rozstrzygnięcia spraw podatkowych, gdyż zakres obowiązku podatkowego może być określony tylko ustawą podatkową; w tym przypadku ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przepisów dotyczących kosztów podatkowych wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wskazano powyżej, ustawa nie zawiera przy tym legalnych definicji pojęć: bezpośrednie i inne niż bezpośrednie (tj. pośrednie) koszty uzyskania przychodów. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru / usługi i przychód ze zbycia tej jednostki towaru / usługi. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika.

Odpowiednie zakwalifikowanie każdego wydatku ponoszonego przez podatnika do właściwej grupy kosztów jest bardzo ważne, gdyż od tej kwalifikacji zależy moment jego potrącenia dla potrzeb wyliczenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, zarówno w trakcie roku podatkowego, jak i na jego zakończenie. Jednakże należy mieć na względzie, że każda próba zdefiniowania pojęć „kosztowych” w danym przypadku musi opierać się na analizie uwzględniającej konkretne okoliczności sprawy.

Zasadę potrącalności kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami regulują przepisy art. 15 ust. 4 - ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

I tak, w myśl art. 15 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

• jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, to koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody;
• jeżeli podatnicy nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego, to koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego w terminie do dnia złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania - także są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.
  
  

Art. 15 ust. 4c ww. ustawy określa natomiast, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

W stanie faktycznym, Spółka świadczy długoterminowe usługi. W trakcie roku obrotowego wystawiane są faktury częściowe. Przy czym, jak wskazano powyżej, niezakończone usługi budowlane objęte długoterminowymi kontraktami Spółka wycenia w sposób określony w art. 34a i art. 34c ustawy o rachunkowości. Przy czym, jak wskazano powyżej, koszty bezpośrednio związane z realizacją usług budowlanych w ramach długoterminowych kontraktów stają się kosztem uzyskania przychodów w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zatem, wydatki Spółki należące do kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanym przychodem stanowią koszty uzyskania przychodów współmiernie do przychodów, to znaczy proporcjonalnie do osiąganych sukcesywnie przychodów z tytułu wykonania danego etapu prac przewidzianego w kontrakcie.

Zaprezentowany przez Spółkę sposób rozpoznania przychodów jest zatem prawidłowy z punktu widzenia poprawności ustalenia kosztu uzyskania przychodów i podstawy opodatkowania.

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę jest przy tym zgodne ze stanowiskiem Dyrektora IS w Poznaniu wyrażonym w piśmie z dnia 15 lutego 2011 r. ILPB4/423-301/10-2/DS. W interpretacji tej Organ wskazał, że wydatki należące do kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanym przychodem z tytułu realizacji umowy o świadczenie usług budowlanych, winny zostać zaliczone do kosztów podatkowych współmiernie do przychodów, to znaczy proporcjonalnie do osiąganych sukcesywnie przychodów z tytułu wykonania danego etapu prac przewidzianego w kontrakcie.

Podobnie, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 28 grudnia 2010 r. sygn. akt I SA/Po 742/2010, Sąd wskazał, że wydatki bezpośrednio związane z przychodami należy rozpoznać jako koszty uzyskania przychodu współmiernie do przychodów, to znaczy proporcjonalnie do osiąganych sukcesywnie przychodów z tytułu wykonania danego etapu prac przewidzianego w konkretnej umowie.

Spółka stoi zatem na stanowisku, iż przyjęta przez Spółkę zasada ustalania kosztów według stopnia zaawansowania kontraktu (umowy) jest zgodna z zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zauważyć należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawierają szczegółowe regulacje odnośnie potrącalności wynagrodzeń pracowników. Zgodnie bowiem z treścią art. 15 ust. 4g ww. ustawy, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tut. Organ informuje, że została ona wydana w sprawie konkretnego zainteresowanego i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Również wskazane przez Spółkę orzeczenia sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.