Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1239/12/AP
z 17 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 4 października 2012 r.), uzupełnionym w dniach 27 września 2012 r. oraz 11 grudnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji samochodu, o którym mowa we wniosku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2012 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynął Pana wniosek z dnia 4 września 2012 r., złożony na formularzu ORD-OG o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji samochodu, o którym mowa we wniosku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 17 września 2012 r., Znak: ILPP5/443-20/12-2/PG, ILPB1/415-857/12-2/AP wezwano do jego uzupełnienia. W uzupełnieniu ww. wniosku ujętym w piśmie z dnia 25 września 2012 r. Wnioskodawca wskazał m.in., iż wniosek ujęty w piśmie z dnia 4 września 2012 r. jest wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. Z tej też przyczyny, zważywszy, iż Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania w województwie, wniosek ten pismem z dnia 1 października 2012 r. Znak: ILPP5/443-20/12-4/PG, ILPB1/415-857/12-4/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów przesłał do tut. Biura celem załatwienia zgodnie z właściwością. Ww. wniosek wpłynął do tut. Biura w dniu 4 października 2012 r. Wniosek powyższy nadal nie spełniał jednak wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 21 listopada 2012 r., Znak: IBPBI/1/415-1239/12/AP, IBPP1/443-1044/12/ES wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 11 grudnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest właścicielem małego sklepu, zajmującego się sprzedażą detaliczną artykułów spożywczych i przemysłowych. W 2010 r. dokonał zakupu samochodu ciężarowego na potrzeby firmy, której jest właścicielem. Samochód do miesiąca lipca 2012 r. był przedmiotem leasingu. Po zakończeniu umowy leasingu w dniu 31 lipca 2012 r. Wnioskodawca dokonał wykupu ww. samochodu. Samochód przeznaczony jest do prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest „małym podatnikiem”, o którym mowa w art. 5a ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 4 grudnia 2012 r. Wnioskodawca wskazał m.in., iż:

• przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej jest handel detaliczny; działalność opodatkowana jest na „zasadach ogólnych”,
• wskazany we wniosku samochód spełnia wszystkie przesłanki, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 102, poz. 585), pozwalające uznać go za samochód ciężarowy,
• dopuszczalna masa całkowita ww. samochodu wynosi 2510 kg,
• Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia, wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym. Samochód jest samochodem ciężarowym zgodnie z umową leasingu operacyjnego oraz fakturą z dnia 23 lipca 2012 r. wystawioną przez leasingodawcę,
• raty oraz opłaty związane z zawartą umową leasingu dot. ww. samochodu były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej,
• wartość wykupu tego samochodu wynosiła 20.570,49 zł,
• samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dnia 31 lipca 2012 r.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy można dokonać jednorazowej amortyzacji ww. samochodu nabytego za kwotę 20.570,49 zł? (pytanie wymienione we wniosku jako pierwsze)

Zdaniem Wnioskodawcy, spełniając warunki „małego podatnika” może jednorazowo zamortyzować ww. samochód od wartości netto wynoszącej 20.570,49 zł.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Przy czym, podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników – nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności gospodarczej w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, również wykupionych po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego.

Wskazać przy tym należy, iż wykup przedmiotu leasingu po zakończeniu podstawowego okresu trwania umowy, staje się odrębnym od umowy leasingu zdarzeniem prawnym, tj. umową sprzedaży. O powyższym świadczy przede wszystkim fakt, iż korzystający jest jedynie uprawniony do zakupu przedmiotu leasingu, a nie jest zobowiązany do dokonania tej czynności. Realizacja tego uprawnienia wymaga wyrażenia chęci jego odkupienia od korzystającego. W związku z powyższym wykup samochodu po zakończeniu umowy leasingu jest nabyciem w drodze kupna, a wartość wykupu jest ceną jego nabycia.

Określenie „mały podatnik” jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i oznacza ono podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

W 2012 r. za małego podatnika można uznać tego, u którego przychód brutto ze sprzedaży za 2011 rok nie przekroczył kwoty 5.324.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 3 października 2011 roku wynosił 4.4370 zł x 1.200.000 = 5.324.400 zł, w zaokrągleniu 5.324.000 zł.

Natomiast dopuszczalny w 2012 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy wynosi 422.000 zł, wg wyliczenia: ww. kurs euro tj. 4,4370 x 50.000 = 221,850 zł, w zaokrągleniu 222.000 zł.

Natomiast określenie „samochód osobowy”, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 102, poz. 585), zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., ilekroć w przepisach ustaw wymienionych w art. 2 (ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) i art. 3, jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku ww. ustawy.
   
   

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 7 ust. 2 ww. ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w ust. 1 pkt 1-4, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zatem zgodnie z zwartą w ww. ustawie definicją samochodu osobowego, aby zakupiony przez Wnioskodawcę samochód (którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony) na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie został uznany za samochód osobowy (tylko za ciężarowy), musi spełniać przesłanki, o których mowa w cyt. art. 7 ust. 1 pkt 1-4 ww. ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustawy. Dodatkowo Wnioskodawca musi posiadać zaświadczenie (o którym mowa w art. 7 ust. 2 tej ustawy) wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym.

Jak wynika z treści złożonego wniosku Wnioskodawca w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wykorzystywał samochód ciężarowy na podstawie zawartej umowy leasingu operacyjnego. Raty oraz opłaty związane z zawartą umową leasingu dot. ww. samochodu były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Po zakończeniu umowy leasingu Wnioskodawca wykupił przedmiotowy samochód za kwotę 20.570,49 zł netto i w dniu 31 lipca 2012 r. wprowadził go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż ww. samochód spełnia wszystkie przesłanki, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw, pozwalające uznać go za samochód ciężarowy. Dopuszczalna masa całkowita tego samochodu wynosi 2510 kg. Jednakże Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia, wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym. Wnioskodawca wskazał również, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym zgodnie z umową leasingu operacyjnego oraz fakturą z dnia 23 lipca 2012 r. wystawioną przez leasingodawcę.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż samochód, o którym mowa we wniosku, w myśl zawartej w wyżej powołanych przepisach definicji samochodu osobowego, jest samochodem osobowym, ponieważ pomimo, iż jak wskazano we wniosku samochód ten spełnia warunki wyłączenia go z kategorii samochodów osobowych, określone w art. 7 pkt 1 ustawy zmieniającej, jednakże dopuszczalna masa całkowita tego samochodu nie przekracza 3,5 tony, a Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym (o którym mowa w art. 7 ust. 2 ww. ustawy zmieniającej). Dysponuje on jedynie umową leasingu operacyjnego oraz fakturą wystawioną przez leasingodawcę dokumentującą transakcję wykupu przedmiotowego samochodu po zakończeniu umowy leasingu, w których to dokumentach przedmiotowy samochód określony jest jako samochód ciężarowy. Jednakże na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posiadanie takich dokumentów jest niewystarczające, aby uznać przedmiotowy samochód za samochód ciężarowy. W konsekwencji, skoro zakupiony (wykupiony) przez Wnioskodawcę samochód po zakończeniu umowy jego leasingu, nie posiada cech wskazanych w przytoczonym przepisie, wyłączających go spod tak określonej definicji, to jest on samochodem osobowym.

Zasadniczą regułą interpretacyjną mającą zastosowanie przy dokonywaniu interpretacji ww. przepisów prawa podatkowego jest zasada stanowiąca, iż zwroty jednobrzmiące użyte w tekście aktu normatywnego należy rozumieć jednolicie. W tym konkretnym przypadku należy dodatkowo zwrócić uwagę na fakt, iż zwrot „samochód osobowy” został zdefiniowany, określony przez ustawodawcę na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym ustawodawca wprost wskazał jak należy rozumieć ww. sformułowanie. W konsekwencji zgodnie z zasadami wykładni językowej nie można nadawać mu innego znaczenia niż znaczenie określone w art. 7 ust. 1 i 2 ww. ustawy zmieniającej.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, iż nie jest możliwe dokonanie jednorazowej amortyzacji samochodu, który Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż na gruncie cytowanej ustawy jest on samochodem osobowym.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.