Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-796/12-4/MW
z 4 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13.09.2012 r. (data wpływu 17.09.2012r.) oraz piśmie z dnia 12.09.2012r. (data nadania 08.11.2012r., data wpływu 12.11.2012r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-796/12-2/MW (data nadania 31.10.2012r., data doręczenia 06.11.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na budowę infrastruktury drogowej do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• kwalifikacji wydatków poniesionych na budowę infrastruktury drogowej do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami oraz ustalenia momentu poniesienia kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17.09.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków ponoszonych na budowę infrastruktury drogowej do kosztów uzyskania przychodów, kwalifikacji wydatków poniesionych na budowę infrastruktury drogowej do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami oraz ustalenia momentu poniesienia kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z siedzibą na terytorium RP (dalej: Wnioskodawca) realizuję inwestycję, polegającą na budowie centrum handlowo-usługowego, w którym będzie prowadzić działalność w zakresie wynajmu powierzchni handlowych. W chwili rozpoczęcia inwestycji, teren na obszarze którego realizowana jest inwestycja nie posiadał połączenia z żadną drogą publiczną, która zapewniałaby dojazd do przedmiotowego centrum handlowego, w związku z powyższym Spółka podjęła decyzje o sfinansowaniu kosztów budowy takiej infrastruktury drogowej. W tym celu Wnioskodawca zawarł w kwietniu 2008 r. porozumienie z instytucją publiczną (Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad), na mocy której zobowiązał się do sfinansowania budowy zjazdu z drogi publicznej, budowy wiaduktu nad drogą publiczną, niezbędnej przebudowy istniejącej drogi publicznej oraz budowy nowej i przebudowy istniejącej infrastruktury technicznej (oświetlenie uliczne, odwodnienie dróg, przebudowa kolidujących sieci). Wykonawcą robót oraz wykonawcą nadzoru inwestorskiego zostały firmy wyłonione w drodze postępowania prowadzonego zgodnie z ustawą - Prawo zamówień publicznych. Wnioskodawca nie wnosił żadnych roszczeń co do wyboru Wykonawcy robót oraz przyjętej oferty cenowej, w tym cen jednostkowych i wartości kosztorysowej dotyczącej zakresu robót objętych porozumieniem. Jednocześnie Wnioskodawca na podstawie porozumienia zobowiązał się do bezwarunkowej zapłaty za roboty budowlane dotyczące inwestycji drogowej (wraz z ewentualnymi robotami dodatkowymi), za nadzór inwestorski oraz za opracowanie dokumentacji projektowej. Wszystkie koszty związane z realizacją inwestycji dokumentowane były fakturami okresowo wystawianymi na Wnioskodawcę przez Wykonawców.

Reasumując, Wnioskodawca jedynie sfinansował budowę infrastruktury dojazdowej na gruncie nienależącym do Wnioskodawcy. Rozpoczęcie prac nastąpiło w czerwcu 2008 r., zaś formalny odbiór końcowy robót na podstawie protokołu nastąpił w maju 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy, iż może on uznać wydatki poniesione na sfinansowanie kosztów budowy infrastruktury drogowej (dojazdowej) za koszty uzyskania przychodów?
   
2. Jeśli stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1 jest prawidłowe, w którym momencie Wnioskodawca może uznać poniesione wydatki za koszty uzyskania przychodów?
   
   

Ad. 1) Zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wydatków poniesionych na sfinansowanie przedmiotowej infrastruktury drogowej. Związek pomiędzy poniesionymi kosztami w budowie infrastruktury drogowej a przyszłymi przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej jest niewątpliwy. Poniesione przez Wnioskodawcę wydatki w sposób bezpośredni warunkowały możliwość realizacji całości inwestycji oraz podpisywania umów najmu, z których Wnioskodawca czerpał będzie korzyści w postaci czynszu. Bez sfinansowania kosztów budowy infrastruktury drogowej, nie byłoby możliwości skomunikowania budowanego centrum handlowego z istniejącą drogą publiczną i tym samym Wnioskodawca nie miałby szans na zawarcie ww. umów. Tym samym spełniony jest warunek określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym za koszty uzyskania przychodów uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ponadto, zgodnie z art. 16 ustawy o drogach publicznych, budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową (w tym przypadku centrum handlowo - usługowe) należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Szczegółowe warunki budowy lub przebudowy dróg, określa umowa między zarządcą drogi a inwestorem inwestycji niedrogowej. Skoro zatem ustawa o charakterze publicznoprawnym, wskazuje jasno i wyraźnie na Wnioskodawcę jako podmiot zobowiązany do poniesienia wydatków, to tym bardziej uzasadnia to możliwość uznania ich za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie zwrócić należy uwagę, iż z uwagi na fakt, że budowa infrastruktury drogowej nie była prowadzona ani na gruncie należącym do Wnioskodawcy ani na gruncie przez niego dzierżawionym, nie można uznać poniesionych wydatków za wydatki stanowiące koszt wytworzenia nowego środka trwałego albo inwestycję w obcym środku trwałym. Nie można również uznać poniesionych wydatków za wydatki podwyższające wartość budowanego centrum handlowego. Infrastruktura drogowa nie może być uznana za odrębny środek trwały, jako że nie stanowi ona własności czy nawet współwłasności podatnika (wytworzenie infrastruktury zostało jedynie przez Wnioskodawcę sfinansowane). Z kolei ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wprawdzie nie definiuje pojęcia „inwestycji w obcych środkach trwałych” jednak uwzględniając wykładnię językową, za takie inwestycje uznaje się poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności (przepis ten dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze).

Z kolei kosztów tych nie można również uznać za koszty podwyższające wartość początkową centrum handlowego, bowiem wprawdzie są one ponoszone w związku z budową centrum handlowego, jednak bezpośrednio nie warunkują budowy tego obiektu, do tego stopnia, iż infrastruktura drogowa nie będzie stanowić własności podatnika. Stanowisko takie było również wyrażane przez organy podatkowe (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10.11.2009 r., nr IPPB5/423-532/09-2/DG).

Wnioskodawca sfinansował więc jedynie koszt budowy infrastruktury drogowej, co jednocześnie pozwoliło mu na podpisanie umów najmu, na podstawie których będzie uzyskiwać przychody z działalności gospodarczej. Z tych względów nie powinno budzić wątpliwości, iż spełniony został warunek uznania tych wydatków za koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad 2) Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo uznać poniesione wydatki z tytułu sfinansowania budowy infrastruktury drogowej za koszty uzyskania przychodów w dacie podpisania protokołu końcowego robót, spisanego przez strony w maju 2011r. Dzień ten jest momentem, w którym nastąpiło formalne zakończenie prac i rozliczenie się Wnioskodawcy z instytucją publiczną z tytułu zawartego Porozumienia. Jest to więc dzień, w którym poniesione koszty zostały zaakceptowane przez instytucję publiczną i stały się z punktu widzenia Wnioskodawcy ostateczne.

Również dla celów rachunkowych Wnioskodawca nie traktował przedmiotowych wydatków za koszty obciążające wynik finansowy Spółki (koszty te były alokowane na koncie bilansowym). Sprawozdania finansowe Spółki były corocznie badane przez biegłych rewidentów, którzy nie kwestionowali tego rodzaju podejścia. Podejście podatkowe Wnioskodawcy w tym zakresie było więc identyczne z podejściem bilansowym (brak obciążenia kosztem wyniku finansowego oznaczał brak kosztu podatkowego). Konieczność zachowania takiej zbieżności jest też mocno akcentowana w powszechnie znanych, oficjalnych interpretacjach podatkowych (np. IPTPB3/423-76/11-9/12-S/MF - interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 25.07.2012; IPPB3/423-998/11-2/JD - interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27.01.2012 i wiele innych). Przykładowo w jednej z interpretacji wskazuje się, iż wprowadzając art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podstawowym celem ustawodawcy było zbliżenie zasad ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych dla celów podatkowych do zasad wynikających z prawa bilansowego. W konsekwencji, przepisy prawa podatkowego dotyczące kosztów pośrednich mają charakter wtórny w stosunku do przepisów ustawy o rachunkowości w tym sensie, że jeżeli na podstawie ustawy o rachunkowości dany wydatek (koszt pośredni) został ujęty w księgach rachunkowych jako koszt (zobowiązanie), to stanowi on, na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt podatkowy.

Z tych względów, zdaniem Wnioskodawcy prawidłowym rozwiązaniem jest potraktowanie przedmiotowych kosztów za koszty pośrednie, które zgodnie z art. 15 ust. 4e powinny być rozpoznane jako koszt w dniu, w którym zostały ujęte jako koszt w księgach rachunkowych (dniem tym powinien być dzień sporządzenia protokołu oddania robót budowlanych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie:

• możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na budowę infrastruktury drogowej do kosztów uzyskania przychodów – za prawidłowe,
• kwalifikacji wydatków poniesionych na budowę infrastruktury drogowej do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami oraz ustalenia momentu poniesienia kosztów uzyskania przychodów – za prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, za środki trwałe podlegające amortyzacji, z zastrzeżeniem art. 16c, uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy.

Stosownie natomiast do treści art. 16i powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Ponadto, zgodnie z treścią art. 16a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „inwestycji w obcych środkach trwałych”. Wobec tego należy zastosować wykładnię językową, zgodnie z którą inwestycje w obcych środkach trwałych są to poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka realizując inwestycję, polegającą na budowie centrum handlowo-usługowego poniosła koszty budowy zjazdu z drogi publicznej, budowy wiaduktu nad drogą publiczną, przebudowy istniejącej drogi publicznej oraz budowy nowej i przebudowy istniejącej infrastruktury technicznej (oświetlenie uliczne, odwodnienie dróg, przebudowa kolidujących sieci). Prace budowlane były prowadzone na gruncie niebędącym własnością Spółki. Z uwagi na powyższe, przedmiotowe wydatki nie będą stanowić wydatków poniesionych na wytworzenie własnego środka trwałego na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 2 w zw. z 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast w przypadku braku umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze nie znajdą zastosowania również przepisy odnoszące się do „inwestycji w obcym środku trwałym”. W powyższych przypadkach wydatki na budowę drogi dojazdowej do drogi publicznej oraz wiaduktu nad drogą publiczną nie mogą być rozliczane w formie odpisów amortyzacyjnych. Tym samym należy rozstrzygnąć, czy poniesione wydatki mogą stanowić koszt podatkowy, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle powyższego, przedmiotowe wydatki poniesione przez Spółkę należy uznać za koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, bowiem nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, lecz ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania.

Moment potrącania kosztów podatkowych uznanych za inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, wskazany został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy podatkowej).

Zdaniem tut. Organu dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, lecz należy przyjąć, iż jest to dzień, na który Spółka uwzględnia koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów (art. 6 ustawy o rachunkowości), istotności (art. 8 ust. 1 ww. ustawy) i ostrożności (art. 7 cytowanej ustawy). Dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym. Dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego. Wynik finansowy bowiem obliczony na podstawie rachunku zysków i strat, tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości, z uwzględnieniem ustaw podatkowych stanowi podstawę naliczenia podatku dochodowego. W związku z powyższym nie jest obojętne, kiedy koszt bilansowy może być uznany za koszt podatkowy.

Kluczowe znaczenie ma tu zasada współmierności, zgodnie z którą w księgach rachunkowych firmy trzeba ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty, przy czym nie jest istotna ani data wystawienia przez kontrahenta faktury, ani moment jej faktycznego zaksięgowania (rozumianego jako czynność techniczno-rachunkowa). Innymi słowy przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e cytowanej ustawy.

Stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów ww. ustawy wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (każda jednostka powinna określić zasady rozliczania kosztów w polityce rachunkowości). Tym samym, zdaniem tut. Organu, stosowany przez Spółkę sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Reasumując powyższe wyjaśnienia stwierdzić należy, iż wydatki z tytułu sfinansowania budowy infrastruktury drogowej stanowią koszty pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem potrącalne w dacie ich poniesienia.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dla celów rachunkowych nie traktował przedmiotowych wydatków za koszty obciążające wynik finansowy Spółki (koszty te były alokowane na koncie bilansowym). Brak obciążenia kosztem wyniku finansowego oznaczał brak kosztu podatkowego.

Wobec powyższego, uwzględniając treść art. 15 ust. 4e należy uznać stanowisko Wnioskodawcy odnośnie rozpoznania przedmiotowych wydatków z tytułu sfinansowania budowy infrastruktury drogowej jako koszt w dniu, w którym zostały ujęte jako koszt w księgach rachunkowych (dniem tym powinien być dzień sporządzenia protokołu oddania robót budowlanych), za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.