INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej, w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2010 r. (data wpływu 26 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na organizowanie spotkań z kontrahentami poza siedzibą firmy jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2010 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia przez Jednostkę do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na organizowanie spotkań z kontrahentami poza siedzibą firmy, np. w restauracji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiony został następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży armatury sanitarno-grzewczej. Jej odbiorcami są głównie duże hurtownie instalacyjne oraz sieci marketów budowlanych. Stale prowadzi działania mające na celu pozyskanie nowych klientów i rozszerzenie współpracy z dotychczasowymi partnerami handlowymi poprzez wprowadzanie do sprzedaży nowych wyrobów. Intensywny rozwój handlu zmusza jej handlowców do nieustannych działań celem utrzymania i zwiększenia poziomu sprzedaży. Jednostka negocjuje umowy, zawiera nowe umowy, przedstawia nowe propozycje rynkowe, ustala ceny, cykliczność dostaw, sprawy gwarancji, reklamacji, itp. Swoim klientom przedstawia warunki współpracy, wszelkie działania mają na celu zwiększenie sprzedaży i wzrostu efektów ekonomicznych.

Spotkania biznesowe odbywają się w siedzibie firmy lub jej oddziałach oraz w różnych miejscach publicznych, także za granicą. Obecnie Spółka dociera do klientów w odległych miejscowościach, wszędzie tam gdzie może być potencjalny klient. Dyrektor oddziału Spółki, przedstawiciel handlowy niekiedy organizuje spotkanie biznesowe w restauracji. W takich przypadkach firma ponosi koszty posiłku (np. lunchu, obiadu, kolacji).

W ocenie Jednostki, zamawiane posiłki z menu restauracji niemające cech wystawności wytworności, okazałości, bez dodatkowych atrakcji i imprez, nie mają też na celu poprawy wizerunku firmy. Organizator spotkania – jej przedstawiciel handlowy chce w trakcie takiego spotkania omówić sprawy biznesowe, bieżące i przyszłe warunki współpracy, chce zwiększyć sprzedaż, zaproponować nowy asortyment, negocjować umowy, pozyskać kolejnego klienta. Przedłużające się rozmowy handlowe zmuszają niekiedy Spółkę do poniesienia kosztu noclegu dla kontrahenta.

Zdarzają się sytuacje że, rozmowy handlowe z klientem nie mogą odbyć się w jego siedzibie czy miejscu zamieszkania ze względu na warunki socjalne, tajemnicę handlową lub inne przeszkody. Wtedy także spotkanie odbywa się w innym miejscu, np. w restauracji. Wydatki dotyczące spotkań z kontrahentami w restauracji oraz opłaty za nocleg są dokumentowane fakturami lub rachunkami wystawionymi na naszą Spółkę i obecnie nie stanowią podatkowego kosztu uzyskania przychodu.

Po analizie wielu interpretacji podatkowych, w tym Izb Skarbowych oraz wyroków Sądów Administracyjnych, Wnioskodawca doszedł do przekonania, że popełnił błąd, nie zaliczając przedmiotowych wydatków do kosztów firmy. Zaprezentowane wyroki i interpretacje oraz określenia pomocnicze zawarte w słowniku jeżyka polskiego, (wydanie PWN z 1992 r. pod redakcja M. Szymczaka) definiują reprezentację jako wystawność, okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia związana z pozycją społeczną.

Jednostka podniosła, że wydatki przez nią ponoszone nie posiadają wyżej wskazanego charakteru, ponieważ są związane z prowadzeniem i rozwojem handlu i powiększaniem skali sprzedaży, winny więc stanowić podatkowe koszty uzyskania przychodów. Ze względu na liczne wyroki Sądów Administracyjnych oraz interpretacje Izb Skarbowych, np. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z 17 grudnia 2007 r. Nr DPB-124-4230-16/07, zmieniony stan faktyczny i prawny po 17 grudnia 2007 r. Jednostka uważa, że sprawa kosztów noclegów i posiłków zasługuje na pozytywne rozpatrzenie. Spółka precyzyjnie przedstawiła obecny stan faktyczny, dowody świadczące, że usługi gastronomiczne i noclegowe poniesione w związku ze spotkaniami biznesowymi z kontrahentami czy przyszłymi klientami są reprezentacją, stanowią typowy podatkowy koszt firmy i spełniają warunki, o których mowa w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez Spółkę na drobne poczęstunki, napoje bezalkoholowe, obiad w restauracji podczas spotkań biznesowych, nocleg hotelu w związku z prowadzeniem rozmów biznesowych z kontrahentem, stanowią podatkowy koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Spółki celem spotkania w restauracji - hotelu jest omówienie spraw biznesowych, handlowych poprzez przedstawienie propozycji współpracy polegającej m.in. na nawiązaniu nowych kontaktów gospodarczych, zawarcie i zmiana umów handlowych, rozwiązanie problemów współpracy, ustalenie cyklów dostaw, cen, reklamacji, gwarancji, itp. Spożyte wraz z kontrahentem w restauracji posiłki, drobne poczęstunki nie są wykwintne ani okazałe, czy wystawne, nie posiadają cech reprezentacyjnych. Spotkanie biznesowe organizuje często przedstawiciel handlowy lub dyrektor oddziału poza miejscem siedziby firmy i oddziału. Prowadzenie rozmów w siedzibie kontrahenta czy w terenie jego działania jest często niemożliwe ze względu na warunki socjalne, tajemnice handlowe, szczególnie, gdy spotkanie odbywa się z dala od siedziby obydwu przedstawicieli.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania i zabezpieczenia źródeł przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył wydatki na reprezentację, w szczególności wydatki poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napoi w tym alkoholowych. Wspomniana ustawa nie definiuje pojęcia reprezentacja, nie czyni tego również inna ustawa podatkowa. W związku z tym należy oprzeć się na wykładni języka polskiego PWN Warszawa 1992 r. pod red. M. Szymczaka. Autorzy słownika określają reprezentację jako: wystawność, okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

W ocenie Spółki, ponoszone przez nią wydatki o których mowa w pytaniu oraz przedstawionym stanie faktycznym nie posiadają charakteru i cech reprezentacji, i w całości winny stanowić podatkowe koszty uzyskania przychodów spółki. Poniesione koszty posiłku, napoi bezalkoholowych, czy innego drobnego poczęstunku, także poniesione koszty noclegu hotelowego stanowią zwykłą praktykę spotkań biznesowych związanych z działalnością firmy. Wydatki na organizację tego typu spotkań stanowią koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie |poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu. Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą – co do zasady - zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Natomiast stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia reprezentacji, wobec czego, w pierwszej kolejności, należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Innymi słowy dokonując wykładni językowej, należy również odwołać się do znaczenia, jakie pojęcie "reprezentacja" ma w języku potocznym. Obecnie, współcześnie na gruncie języka polskiego słowo „reprezentacja” oznacza:

1. «grupę osób występującą w czyimś imieniu»
2. «reprezentowanie kogoś lub czegoś»
3. «grupę zawodników reprezentującą w zawodach barwy swojego kraju, klubu lub miasta»

• (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl/lista.php...co=reprezentacja).

„Reprezentacja” może być też rozumiana jako „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Natomiast pojęcie „reprezentować” to:

1. «występować i działać w czyimś imieniu»,
2. «być wyrazicielem czegoś, np. jakichś poglądów, idei lub wartości»

• (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl/lista.php...co=reprezentOWA%C6).

Również w wyroku z dnia 6 maja 1998 r. – sygn. akt SA/Sz 1412/97, niepubl., Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że reprezentacja nie musi odnosić się do okazałości, wystawności, a odnosi się do dobrego reprezentowania firmy, które może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystrojów firmy, jego logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów. Za reprezentację w potocznym rozumieniu tego słowa należy uznać wszelkie działania, związane z tworzeniem wizerunku firmy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi, są z nim w sposób pośredni powiązane.

Podkreślić należy, że obecnie tego typu kwalifikowanie wydatków i celów ich poniesienia znajduje ponadto odzwierciedlenie w doktrynie prawa podatkowego. Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów (B. Brzeziński, M. Kalinowski., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, str. 159). Za koszt uzyskania przychodów nie będą mogły być uznane bankiety z kontrahentami w restauracjach. Dotyczyć to będzie nie tylko wystawnych kolacji, ale również tzw. lunchu biznesowego (W. Nykiel, A. Mariański – pod red., Komentarz do ustawy do podatku dochodowego od osób prawnych 2009, Gdańsk 2009, str. 493).

Uzasadnione jest zatem twierdzenie, że na płaszczyźnie gospodarczej, reprezentacja winna być rozumiana jako działania, które polegają na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, i które mają na celu kształtowanie oraz utrwalanie korzystnego, pozytywnego wizerunku firmy poprzez np. sposób podejmowania kontrahentów, poczęstunek, wręczanie upominków.

Reprezentacja ponadto nie musi odnosić się wyłącznie do okazałości, wystawności, ale przejawiać w dobrym reprezentowaniu firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do każdych działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.

Brak więc podstaw, by twierdzić, że celem poniesienia wydatków musi być wyłącznie kreowanie wizerunku firmy - ustawodawca wyłączył z kosztów wszystkie te wydatki, które dotyczą reprezentacji - niezależnie od stopnia ich wpływu na wizerunek. Nie ma w tej kwestii również potrzeby odwoływania się do nieokreślonych, niesprecyzowanych, ogólnikowo wskazanych jako powszechne, norm czy zwyczajów przyjętych w tzw. obrocie gospodarczym. Przyjęcie odmiennego stanowiska mogłoby prowadzić np. do stwierdzenia, że w świetle art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy wydatki na spotkanie i stosunkowo niewielki poczęstunek w luksusowej restauracji, nie będzie uznany za reprezentację, gdyż spotkanie miało także charakter biznesowy, a celem poniesienia wydatków nie było kreowanie wizerunku firmy. Spotkanie służyło bowiem omawianiu bieżących spraw dotyczących wyłącznie współpracy podmiotu z danym kontrahentem (kontrahentami), np. warunków sprzedaży towarów, przedstawienie aktualnej oferty handlowej, negocjacje warunków umów, itp. Jednostka - w swoim subiektywnym odczuciu - ponosiła wydatki na „zwykłe posiłki”, a swoim działaniem nie wyszła poza ustalone na świecie, w tego typu podmiotach gospodarczych, normy czy zwyczaje.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należało zauważyć, że podstawowym problemem w przedmiotowej sprawie było rozstrzygnięcie czy wydatki na organizowanie spotkań z kontrahentami poza siedziba Spółki, w kraju i za granicą - na drobne poczęstunki, napoje bezalkoholowe, obiad w restauracji podczas spotkań biznesowych oraz noclegi w hotelach w toku prowadzonych spotkań handlowych ukierunkowane są na reprezentowanie firmy i budowanie jej prestiżu (reprezentacja), czy też nie mają tego charakteru.

W kwestii dotyczącej wydatków Spółki z ww. tytułów mamy do czynienia z pierwszym z tych wyznaczników. W kontekście zdefiniowanego bowiem powyżej pojęcia „reprezentacja”, analizy przytoczonego art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy oraz stanu faktycznego, jednoznacznie wynika, że ponoszone przez Jednostkę wydatki na organizowanie spotkań z kontrahentami - na zakup usług gastronomicznych poza siedzibą firmy, np. w restauracji albo/i usług hotelowych (także za granicą) bezsprzecznie wiążą się z tworzeniem i utrwalaniem pozytywnego wizerunku firmy, w ramach działań polegających na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, które związane są z utrzymywaniem kontrahentów. Ich charakter bezsprzecznie świadczy o kreowaniu pozytywnego wizerunku firmy, czyli kształtowaniu lepszego postrzegania Spółki na zewnątrz. W tym kontekście, powoływanie się przez Spółkę na okoliczność, że tego typu działania mają charakter ściśle biznesowy, roboczy, umożliwiają omówienie spraw biznesowych, oferty handlowej, czy służą negocjacji warunków, szczegółów transakcji - i tym samym nie mają cech wytworności czy okazałości - nie odbiera wyżej wymienionym działaniom cech reprezentacji.

Nie zmienia tego faktu powoływanie się przez Spółkę na warunki socjalne, okoliczność, że jej kontrahenci prowadzący działalność gospodarczą mają trudności lokalowe i w związku z tym konieczne jest spotkanie w restauracji. Pracownicy Jednostki w trakcie spotkań, negocjacji handlowych reprezentują bowiem Spółkę, a zapewnienie obiadu (lunchu) lub kolacji (innych posiłków) czy usług hotelowych wpływa na lepsze postrzeganie Spółki i utrwalanie Jej pozytywnego obrazu. W odróżnieniu od spotkań organizowanych w siedzibie podatnika, w przypadku spotkań biznesowych w restauracji trudno mówić o braku chęci wyeksponowania zasobności podmiotu gospodarczego, zaś podawanym tam posiłkom (zwłaszcza w postaci lunchu, obiadu lub kolacji) odmówić cech okazałości i wystawności. Są to więc typowe wydatki reprezentacyjne, które, wolą ustawodawcy, wyłączone zostały na mocy art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto powszechność podejmowania kontrahentów posiłkami i napojami w lokalach gastronomicznych, i wskazywanie na bliżej nieokreśloną nieokazałość posiłków oraz zakupionych usług hotelowych nie zmienia reprezentacyjnego charakteru takich wydatków. Zapewnienie posiłków wpływa na lepsze postrzeganie przez nich Spółki i utrwalanie Jej pozytywnego obrazu na zewnątrz, są to więc typowe wydatki reprezentacyjne, które wyłączone zostały na mocy art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli posiłki w restauracjach, w tym połączone z usługami hotelowymi, tak jak wskazuje to Spółka, nie będą miały charakteru wystawności czy okazałości, to i tak wydatki z nimi związane poniesione będą na reprezentację.

Dodatkowo, niezależnie od powyższej konstatacji, zauważyć należy, że - w odniesieniu do wymienionej kategorii przypadków, kiedy to przedstawiciel Spółki odwiedzając danego kontrahenta, ponosił, mówiąc kolokwialnie jako „gość, odwiedzający”, wydatki na zakup posiłków w restauracji, zakwaterowanie w hotelu kontrahentów - trudno w działaniach tych doszukać się powszechnie przyjętej praktyki.

Reasumując, reprezentacją jest kreowanie pozytywnego wizerunku firmy, stwarzanie jej dobrego obrazu. Reprezentacją są wszelkie działania, u podłoża których leży ułatwianie nawiązywania i podtrzymywania kontaktów handlowych, także poprzez budowanie osobistych relacji i których zasadniczym celem jest kształtowanie wizerunku przedsiębiorcy jako godnego zaufania partnera biznesowego. Za takie działania należy też uznać spotkania biznesowe w restauracji, w tym związane z opłaceniem noclegu (opłaceniem usług hotelowych) objęte wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. Niezależnie od wystąpienia związku wydatków na zakup usług gastronomicznych i hotelowych z przychodem, co akcentuje Spółka we wniosku, nie mogą być one uznane za koszty podatkowe, gdyż jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym zawierają się w katalogu wyłączeń z art. 16 ust. 1 pkt 28 cyt. ustawy.

W świetle powyższego, w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego należało stwierdzić, że w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup usług hotelarskich i gastronomicznych poza siedzibą firmy stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe, natomiast Wnioskodawca postąpił prawidłowo nie zaliczając przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Zaakcentowania wymaga również okoliczność, że powoływane przez Spółkę we wniosku: wyroki Sądów Administracyjnych oraz decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych, odmiennych stanach faktycznych, a więc tylko do nich się odnoszą. Nie mają zatem charakteru powszechnie obowiązującej wykładni przepisów prawa podatkowego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z uwagi na powyższe przywołane rozstrzygnięcie organu skarbowego i wyroki sądów administracyjnych, nie są wiążące dla tut. organu podatkowego.

Należy jednak w tym miejscu podkreślić, że w interpretacji odniesiono się do wykładni językowej pojęcia reprezentacji, jak i uwzględniono stanowisko sądów administracyjnych oraz poglądy doktryny prawa podatkowego. Stanowisko organu znajduje potwierdzenie przykładowo w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 listopada 1999 r. sygn. akt III SA 5696/98 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 6 maja 1998 r. – sygn. akt SA/Sz 1412/97, a także wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 2004 r. sygn. akt III SA 1803/02, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 15 kwietnia 2010 r. – sygn. akt I SA/Ke 202/10, a także Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 21 kwietnia 2010 r. – sygn. akt I SA/Sz 127/10. Tożsame stanowisko zaprezentowano również w doktrynie Komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2009 (W. Nykiel, A. Mariański – pod red., Komentarz do ustawy do podatku dochodowego od osób prawnych 2009, Gdańsk 2009, str. 493).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.