INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 21 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione przez Spółkę do chwili obecnej (w tym także we wcześniejszych latach podatkowych), w związku z organizacją szkoleń produktowych można uznać za podatkowe koszty uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 czerwca 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione przez Spółkę do chwili obecnej (w tym także we wcześniejszych latach podatkowych), w związku z organizacją szkoleń produktowych można uznać za podatkowe koszty uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i dystrybucja gazów technicznych, osprzętu i technologii gazowych. Ze względu na specyfikę oferowanych produktów i usług oraz konieczność posiadania specjalistycznej wiedzy przy ich dystrybucji / sprzedaży, Spółka organizuje nieodpłatne szkolenia — tzw. szkolenia produktowe. W szkoleniach tych, oprócz pracowników Spółki, biorą udział również kontrahenci Spółki oraz pracownicy kontrahentów.

Celem podejmowanych działań jest zapoznanie uczestników szkoleń z właściwościami (działaniem / obsługą) oferowanych produktów i usług, a także technikami ich sprzedaży. W związku z organizowanymi szkoleniami, Spółka ponosi szereg wydatków. Na koszty organizacji szkoleń składają się koszty noclegu i wyżywienia, a także koszty wynajmu sali, dojazdu, koszty materiałów szkoleniowych, wykładowców, itp.

Zgodnie z przyjętą w tym zakresie polityką, Spółka kwalifikuje koszty związane z zapewnieniem zakwaterowania i wyżywienia kontrahentom Spółki i pracownikom kontrahentów (dalej: „wydatki"), (kwalifikacja do kosztów podatkowych wydatków ponoszonych w związku z uczestnictwem w szkoleniach produktowych pracowników Spółki nie budzi wątpliwości Spółki) jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu. Pozostałe ww. koszty, związane z organizacją szkoleń produktowych, zaliczane są przez Spółkę do kosztów podatkowych, za wyjątkiem kosztów związanych z organizacją czasu wolnego uczestników szkoleń, czy też kosztów materiałów / upominków nie mających związku z tematyką szkolenia (tj. wydatków, które mogą zostać zakwalifikowane do kosztów reprezentacji).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez Spółkę do chwili obecnej (w tym także we wcześniejszych latach podatkowych), w związku z organizacją szkoleń produktowych uznać należy za podatkowe koszty uzyskania przychodów... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

W ocenie Spółki, organizacja szkoleń produktowych ma ścisły związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz przekłada się bezpośrednio na generowane przychody. W rezultacie, wydatki poniesione przez Spółkę do chwili obecnej w związku z organizacją szkoleń produktowych i uczestnictwem w szkoleniach kontrahentów Spółki i pracowników kontrahentów uznać należy za podatkowe koszty uzyskania przychodów Spółki.

Zgodnie z regulacją art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W praktyce stosowania prawa podatkowego ukształtował się pogląd, iż wydatek spełniać musi następujące warunki, by możliwe było uznanie go za koszt uzyskania przychodów, tj.:

• wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika oraz musi być definitywny (nie podlegający zwrotowi na rzecz podatnika w jakiejkolwiek formie),
• musi istnieć związek pomiędzy wydatkiem a prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, lub wydatek może wywierać wpływ na wysokość przychodów osiągniętych przez podatnika,
• wydatek musi zostać właściwie udokumentowany,
• wydatek nie został wymieniony w zamkniętym katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, które nie mogą być zaliczone do kosztów pomniejszających przychody podatkowe nawet w sytuacji, gdy są związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i zostały poniesione w celu uzyskania przychodu.
  
  

W ocenie Spółki, Wydatki spełniają wymienione powyżej przesłanki, umożliwiające uznanie ich za koszty podatkowe, w szczególności są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością oraz zostały poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów. Spółka podkreśla również, iż Wydatki nie zostały ujęte w zamkniętym katalogu wydatków, niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT (wyłączenia zawarte w tym artykule mają charakter wyjątku od ogólnej zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków ponoszonych w celu uzyskania przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów; dlatego też, art. 16 ust. 1 ustawy CIT musi być interpretowany ściśle).

Spółka zaznacza, że ponoszonych wydatków nie można utożsamiać z kosztami reprezentacji wyłączonymi z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 Ustawy CIT (za koszty podatkowe nie uznaje się „kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych"). Przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia „reprezentacji" (Stosownie do wykładni językowej pod pojęciem reprezentacji należy rozumieć „okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną" (Słownik Języka Polskiego, PWN Warszawa 1981). W opinii Spółki, o takiej klasyfikacji przesądza cel poniesienia wydatków. Zatem wydatki można uznać za reprezentacyjne, jeżeli wskazują na okazałość i wystawność podmiotu, który je ponosi; celem ponoszonego wydatku jest w takich przypadkach przedstawienie firmy (spółki) w korzystnym świetle, stworzenie i utrwalenie pozytywnego wizerunku o firmie oraz podniesienie jej prestiżu. Znajduje to potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji z dnia 27 sierpnia 2009 r. (Znak IPPB5/4240-24/09-2/AM), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, „że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika w celu ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentacją to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmą. Pojecie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności". W związku z powyższym, w opinii Spółki, przedmiotowych Wydatków nie można zakwalifikować do kosztów reprezentacji.

Spółka zaznacza również, że organizacja tego typu szkoleń stanowi obecnie normę w praktyce obrotu gospodarczego. W przypadku Spółki, ze względu na charakterystykę prowadzonej działalności oraz oferowanych produktów i usług (są to produkty i usługi specjalistyczne, wymagające określonej wiedzy), organizowanie szkoleń produktowych znajduje głębokie uzasadnienie. Celem szkoleń jest przekazanie szczegółowych informacji na temat oferowanego asortymentu, a także strategii jego sprzedaży. W rezultacie, podejmowane działania skutkują intensyfikacją współpracy kontrahenta ze Spółką (zwiększeniem sprzedaży kontrahenta), co wpływa na wielkość generowanych przez Spółkę przychodów poprzez zwiększenie sprzedaży jej produktów i usług.

W związku z powyższym, Wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z organizacją szkoleń produktowych, powinny być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów.

Prezentowane przez Spółkę stanowisko, potwierdzone zostało w wyrokach sądów administracyjnych. Przykładowo NSA w wyroku z dnia 27 lipca 2006 r. (sygn. II FSK 1008/05) potwierdził, że:

1. „Nie jest reprezentacją ani też reklamą, w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, działanie podatnika polegające na organizowaniu szkoleń dla kontrahentów (klientów) firmy, których celem jest zapoznanie się z parametrami technicznymi produktów, czy też szkolenie w celu instruktażu obsługi zakupionego towaru.
2. Koszty szkoleń obejmujące wydatki na wynajęcie sali, sprzętu, wynagrodzenie wykładowców oraz wydatki na wyżywienie i zakwaterowanie klientów biorących udział w szkoleniu stanowią koszty uzyskania przychodu dla organizatora szkolenia, jeżeli koszty takie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów".
   
   

Spółka jest świadoma, iż rozstrzygnięcia sądów administracyjnych zapadają w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu podatkowego, oceniającego słuszność stanowiska zaprezentowanego w niniejszym wniosku. Jednakże, jak wielokrotnie wskazane zostało w najnowszych orzeczeniach sądów administracyjnych, organ wydający interpretację, przy ocenie stanowiska Spółki powinien uwzględnić argumentację prezentowaną przez sądy, co, przykładowo, wyrażone zostało w orzeczeniu WSA we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2010 r. (sygn. I SA/Wr 1876/09): „(.„) zdaniem Sądu, konieczne jest także odniesienie się do stwierdzenia Ministra Finansów, że powołane przez stronę skarżącą wyroki sądów administracyjnych wydane zostały w indywidualnych sprawach i w związku z tym nie mają mocy wiążącej w spornej sprawie. Należy zgodzić się z organem, że orzecznictwo sądowe w polskim systemie prawnym nie ma charakteru powszechnie obowiązującego. Uwzględniając jednak specyfikę rozstrzygnięcia, jakim jest interpretacja indywidualna, należy zwrócić uwagę na mające oparcie w przepisach prawa podatkowego, szczególne znaczenie orzecznictwa sądowego nie tylko w odniesieniu do interpretacji ogólnych, o jakich mowa w art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst. jedn. Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm. - dalej: O.p.) ale także w przypadku zmiany przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych z urzędu wydanej interpretacji indywidualnej. Zmiana taka jest zatem możliwa, również jeśli Minister stwierdzi nieprawidłowość interpretacji indywidualnej (także interpretacji ogólnej) uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub ETS (art. 14e § 1 O.p.). Z przywołanych przepisów wyrost wynika znacząca rola orzecznictwa sądowego w ujednolicaniu stosowania prawa podatkowego. Jeżeli przyczyną zmiany interpretacji może być orzecznictwo sądów, to już na etapie udzielania interpretacji Minister Finansów winien orzecznictwo sądów, a także Trybunału Konstytucyjnego i ETS faktycznie analizować, w szczególności. gdy wnioskodawca takie orzecznictwo powołuje. Należy także pamiętać, że nieuzasadnione pominięcie orzecznictwa sądowego, bądź też lakoniczne ustosunkowanie się do niego, narusza wyrażoną w art. 121 § 1 O.p., zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Pogląd taki wyrażany jest zarówno w doktrynie (zob. B Gruszczyński w: S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, K Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, wyd. 3, Warszawa 2006), jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przepis art. 121 § 1 O.p. ma odpowiednie zastosowanie do interpretacji indywidualnych, co wynika z art. 14h O.p.(...). W wyroku z 30 października 2001 r. sygn. akt III SA 1409/00 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że pogłębianiu zaufania do organów podatkowych nie służy ograniczenie się w uzasadnieniu decyzji podatkowej do stwierdzenia, że orzeczenie sądu powołane przez stronę w piśmie procesowym na poparcie jej tezy nie wiąże organy podatkowego w sprawie rozpatrywanej. Jakkolwiek orzeczenia sądowe rzeczywiście wiążą organ podatkowy tylko w sprawie, w której zostały wydane, to jednak powołanie ich w innej sprawie powoduje, że argumentacja sądu na temat wykładni konkretnego przepisu staje się argumentacja podatnika właśnie w sprawie rozpatrywanej. Jeżeli wiec organ podatkowy nie podziela tej argumentacji, powinien odnieść się do uzasadnienia wyroku sadowego i ustosunkować się do wyrażonych tam poglądów, wyjaśniając, dlaczego je odrzuca. W przypadku interpretacji indywidualnych, do których art. 121 § 1 O.p. należy stosować odpowiednio, organ podatkowy winien argumentację sądu zawartą w wyroku, powołanym we wniosku o interpretacje indywidualną, uznać za stanowisko wnioskodawcy i dokonać oceny tego stanowiska zgodnie z art. 14c § 1 i § 2 O.p ".

Spółka zaznacza także, że również organy podatkowe, w wydawanych interpretacjach prawa podatkowego, wielokrotnie zgadzały się ze stanowiskiem podatników, uznającym tego typu wydatki za koszty uzyskania przychodów. Tak między innymi:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z dnia 27 lipca 2009 r. (Znak IPPB3/423-268/09-2/EŻ),
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w piśmie z dnia 3 września 2009 r. (Znak ILPB3/423-449/08/09-S/MC): „wszystkie poniesione przez Spółkę wydatki na organizacją szkoleń związanych z prezentacją informacji o wyrobach produkowanych przez Spółką niewątpliwie przyczyniają się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, dzięki współpracy z kontrahentami, będącymi ich uczestnikami. Wydatki te spełniają zatem podstawową przesłanką wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. (...) Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż poniesione przez Spółkę wydatki związane z organizacją szkoleń, jak wynajem sali, sprzętu do prezentacji, wynagrodzenia wykładowców, zakup usług hotelowych, wyżywienie, nie mające cech reprezentacji, prawidłowo udokumentowane dla celów podatkowych w świetle art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy".
• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w piśmie z dnia 27 sierpnia 2009 r. (Znak ITPB3/423-281/09/MK): „wydatki na organizacje szkolenia dla kontrahentów w celu przekazania stosownej wiedzy na temat produktów przez nią sprzedawanych, ich cech jakościowych, użytkowych czy technicznych, co do zasady, spełnia przesłanki uznania ich za koszt uzyskania przychodów, o ile przedmiotowe wydatki nie mają charakteru kosztów reprezentacji, pod warunkiem ich właściwego udokumentowania (art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) oraz wykazania, stosownie do omawianego art. 15 ww. ustawy, racjonalności dla osiągnięcia przychodu".
  
  

Wobec powyższego Spółka wnosi o potwierdzenie, że Wydatki poniesione przez Spółkę do chwili obecnej stanowią koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Należy ponadto wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, do katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów zaliczają się koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu „reprezentacja”, dlatego też należy w tym zakresie posłużyć się wykładnią językową tego pojęcia. Przez reprezentację rozumie się „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną” - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcja prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007). Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika, ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie podatnik ponosi w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Spółka organizuje nieodpłatne szkolenia tzw. szkolenia produktowe. W szkoleniach tych, oprócz pracowników Spółki, biorą udział również kontrahenci Spółki oraz pracownicy kontrahentów. W związku z organizowanymi szkoleniami, Spółka ponosi szereg wydatków. Na koszty organizacji szkoleń składają się koszty noclegu i wyżywienia, a także koszty wynajmu sali, dojazdu, koszty materiałów szkoleniowych, wykładowców, itp. Zgodnie z przyjętą w tym zakresie polityką, Spółka kwalifikuje koszty związane z zapewnieniem zakwaterowania i wyżywiania kontrahentom Spółki i pracownikom kontrahentów, jako koszty nie stanowiące kosztów uzyskania przychodu. Natomiast ze stanowiska Spółki wynika, iż wydatki te mają ścisły związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz przekładają się bezpośrednio na generowane przychody. W rezultacie, zdaniem Spółki, wydatki związane z zapewnieniem zakwaterowania i wyżywienia poniesione przez Spółkę do chwili obecnej w związku z organizacją szkoleń produktowych i uczestnictwem w szkoleniach kontrahentów Spółki i pracowników kontrahentów mogą stanowić podatkowe koszty uzyskania przychodów Spółki.

Jednocześnie należy podkreślić, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem, wydatki związane z zapewnieniem zakwaterowania i wyżywiania w związku z organizacją szkoleń produktowych i uczestnictwem w szkoleniach kontrahentów Spółki i pracowników kontrahentów spełniają powyższe warunki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.