INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2010 r. (data wpływu do Organu 10 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 30 sierpnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych wskazanych we wniosku obiektów budowlanych – jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ustalonej przez biegłego – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2010 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości wprowadzenia do ewidencji środków trwałych wskazanych we wniosku obiektów budowlanych oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ustalonej przez biegłego.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 17 sierpnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-676/10/AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 30 sierpnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej od dnia 1 kwietnia 2010 r. Przedmiotem działalności gospodarczej jest produkcja wyrobów tartacznych oraz pozostałych wyrobów stolarskich i wyrobów z drewna. Jest czynnym podatnikiem VAT, podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych.

Przed rozpoczęciem działalności gospodarczej prowadził gospodarstwo rolne, na potrzeby którego wybudował oborę i stodołę. Następnie zaprzestał prowadzenia gospodarstwa rolnego, a istniejące budynki, tj. oborę i stodołę zmodernizował. Z obory zrobił budynek gospodarczy, zaś ze stodoły wiatę. W chwili obecnej chciałby budynki te przeznaczyć na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca zamierza ustalić wartość początkową przedmiotowych budynków na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w oparciu o wycenę biegłego, ponieważ nie może ustalić kosztu wytworzenia budynków.

Nadmienia jednocześnie, że nie nastąpiła zmiana sposobu użytkowania budynków, czyli w ewidencji budynków, przedmiotowe obiekty są nadal oborą i stodołą.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż ww. budynku zostaną zaliczone do środków trwałych odpowiednio:

1. stodoła przerobiona na wiatę z uwagi na powierzchnię powyżej 100 m2 – grupa 2 rodzaj 291 „Obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane”, roczna stawka amortyzacyjna 4,5%,
2. Budynek gospodarczy (dawna obora) wykorzystywany obecne jako miejsce pracy dla działalności biura – grupa 1 rodzaj 105 „Budynki biurowe”, roczna stawka amortyzacyjna 2,5%.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy budynki, o których mowa wyżej, można wprowadzić do ewidencji środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej, jeżeli nie nastąpiła zmiana sposobu użytkowania obiektów...
2. Czy odpisy amortyzacyjne od ustalonej przez biegłego wartości początkowej będą kosztem uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej...
   
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadane przez niego budynki może zaliczyć do środków trwałych, nawet jeżeli nie jest dokonana zmiana sposobu ich użytkowania. Ww. środki trwałe spełniają przesłanki art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. Wnioskodawca jest ich właścicielem, wytworzył je we własnym zakresie przed założeniem działalności gospodarczej, są kompletne i zdatne do użytku, będzie je wykorzystywał dłużej niż rok na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W prawie podatkowym nie ma zastrzeżenia, że środkiem trwałym może być budynek, dla którego przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych następuje zmiana sposobu użytkowania.

Wobec powyższego, jeżeli spełnione są przesłanki art. 22a ust. 1, to powyższe budynki może zaliczyć do środków trwałych, nawet jeżeli nie jest dokonana zmiana sposobu użytkowania oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych, które będą stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 22j – 22ł od wartości początkowej budynków ustalonych przez biegłego, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu. Z art. 22 ust. 8 ww. ustawy wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (czyli odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23 ww. ustawy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej prowadził gospodarstwo rolne, na potrzeby którego wybudował oborę i stodołę. Jednakże zakończył prowadzenie gospodarstwa rolnego, a istniejące budynki, tj. oborę i stodołę zmodernizował. Z obory powstał budynek gospodarczy, natomiast ze stodoły wiata. Obecnie budynki te Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Powyższe budynki spełniają przesłanki, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy, o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalające uznać je za środki trwałe, ponieważ Wnioskodawca jest ich właścicielem, wytworzył je we własnym zakresie przed założeniem działalności gospodarczej, są kompletne i zdatne do użytku, będzie je wykorzystywał dłużej niż rok na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wiata zostanie zaliczona do grupy 2 rodzaju 291 Klasyfikacji Środków Trwałych, jako obiekt inżynierii lądowej i wodnej pozostały, gdzie indziej nie sklasyfikowany, natomiast budynek gospodarczy przeznaczony zostanie na pomieszczenia biurowe i zaliczony do grupy 1 rodzaju 105 KŚT jako budynek biurowy.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy iż, jeżeli w istocie przedmiotowe budynki w dniu przyjęcia ich do używania spełniały przesłanki, o których mowa w cyt. wyżej art. 22a ust. 1 ww. ustawy, pozwalające uznać je za środki trwałe, to Wnioskodawca mógł je wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej jako środki trwałe oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Przy czym, podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkową środków trwałych, której zasady zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie, koszt wytworzenia. Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Jednakże niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego musi być spowodowana sytuacją szczególną, wyjątkową, np. gdy podatnik dla celów prywatnych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych.

Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 tej ustawy. Tym bardziej dotyczy to sytuacji wytworzenia budynków niemieszkalnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wybudował (wytworzył) dwa budynki (stodołę i oborę) na potrzeby prowadzonego gospodarstwa rolnego. Jednakże po zakończeniu prowadzenia gospodarstwa rolnego podjął decyzję o zmianie przeznaczenia tychże budynków i dokonał ich modernizacji w celu przystosowania ich do potrzeb pozarolniczej działalności gospodarczej, którą rozpoczął w dniu 1 kwietnia 2010 r. W momencie rozpoczęcia tej działalności ww. budynki spełniały definicję środków trwałych (przede wszystkim były kompletne i zdatne do użytku).

Mając powyższe na względzie zauważyć należy, iż Wnioskodawca dokonując modernizacji powyższych budynków w celu przystosowania ich do potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej (całkowitej zmiany ich przeznaczenia) powinien był gromadzić dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków. Winien bowiem mieć świadomość, iż ponosząc ww. nakłady, obowiązany jest posiadać dotyczące tych nakładów dokumenty, chociażby dla potrzeby ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz amortyzacji budynków (a więc zaliczenia wydatków na ich wytworzenie do kosztów uzyskania przychodów).

W związku z powyższym, wartości przedmiotowych środków trwałych nie można w całości ustalić w oparciu o wycenę biegłego, zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy. Z wniosku wynika bowiem, iż zmiana przeznaczenia ww. budynków nastąpiła w związku z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby działalności gospodarczej. Co oznacza, iż w momencie podjęcia decyzji o zmianie przeznaczenia tych budynków i podjęcia działań związanych z ich modernizacją Wnioskodawca winien był gromadzić faktury, rachunki (inne dowody) potwierdzające wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków.

Zatem, na gruncie przedmiotowej sprawy wyłącznie wartość nakładów inwestycyjnych poniesionych na budowę budynku stodoły i obory, które zostały wytworzone na cele prywatne (jako elementu wartości początkowej wytworzonych środków trwałych), może zostać określona w sposób, o którym mowa w art. 22g ust. 9 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, iż wartość początkową środków trwałych będących przedmiotem wniosku należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 i 9 ww. ustawy, jako sumę:

• wartości nakładów inwestycyjnych poniesionych na budowę budynków obory i stodoły, która może zostać ustalona przez biegłego, powołanego przez podatnika,
• udokumentowanych wydatków poniesionych w okresie modernizacji i przystosowania ww. budynków dla celów przyszłej działalności gospodarczej.
  
  

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej przedmiotowych środków trwałych (obiektów budowlanych), jednakże ustalonej w wyżej wskazany sposób, a nie jak wskazał Wnioskodawca, od wartości początkowej ustalonej wyłącznie przez biegłego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.