INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 20 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 13 października 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy Spółka zobowiązana jest traktować wszystkie koszty związane z podróżami własnych pracowników oraz pracowników z innych zakładów z Grupy jako koszty podnoszące wartość początkową planowanego środka trwałego, czy też może obciążyć nimi bieżący okres (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy Spółka zobowiązana jest traktować wszystkie koszty związane z podróżami własnych pracowników oraz pracowników z innych zakładów z Grupy jako koszty podnoszące wartość początkową planowanego środka trwałego, czy też może obciążyć nimi bieżący okres.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 21 września 2010 r. Znak: IBPBI/2/423-949/10/SD wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 13 października 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka należącą do międzynarodowej grupy realizuje inwestycję mającą na celu rozbudowę zakładu poprzez zakup maszyn i urządzeń, budowę nowej hali produkcyjnej oraz zaplecza technicznego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka zobowiązana jest traktować wszystkie koszty związane z podróżami własnych pracowników oraz pracowników z innych zakładów z Grupy (wsparcie konsultacji podczas negocjacji z kontrahentami) w postaci: delegacji, opłat za hotele, konsumpcję, bilety lotnicze, organizacji spotkań z potencjalnymi kontrahentami w wynajętych salach konferencjach w hotelach jako koszty podnoszące wartość początkową planowanego środka trwałego, czy też może nimi obciążyć bieżący okres... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, właściwym jest pogląd wyrażony w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej by koszty dotyczące wybranego oferenta podnosiły wartość początkową środka trwałego z racji wynikającego związku przedmiotowego, natomiast koszty poniesione na spotkania z innymi firmami obciążały bieżący okres, bowiem niewątpliwie pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a w dalszej kolejności, z osiąganymi przez Spółkę przychodami ze sprzedaży, stanowiąc koszt uzyskania przychodów, przy czym ze względu na ich charakter ogólny, tj. brak możliwości przyporządkowania do konkretnego przychodu, podlegają zaliczeniu do kosztów w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Z definicji kosztu podatkowego wynika, iż aby określony wydatek mógł stanowić koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione równocześnie dwa warunki:

• poniesienie kosztu musi nastąpić w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• wydatek ten nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej.
  
  

Dla ustalenia momentu potrącalności kosztów konieczna jest ocena charakteru związku przyczynowego istniejącego pomiędzy wydatkami, a osiąganymi przychodami. Ustawodawca wyróżnia bowiem koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), odrębnie normując zasady ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b - 4d ustawy o pdop).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnych definicji ww. pojęć. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług.

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o pdop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się przy tym – zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o pdop - dzień na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka należąca do międzynarodowej grupy realizuje inwestycję mającą na celu rozbudowę zakładu poprzez zakup maszyn i urządzeń, budowę nowej hali produkcyjnej oraz zaplecza technicznego.

W ramach prowadzonej działalności Spółka podejmuje zadania inwestycyjne, w wyniku których dochodzi do nabycia lub wytworzenia środków trwałych. Generalnie, wydatki na inwestycje, jako że ponoszone są w celu zabezpieczenia źródła przychodów i nie zostały wymienione w katalogu kosztów wyłączonych z kosztów podatkowych, stanowią koszty uzyskania przychodów. Jednakże nie mogą one być odnoszone w koszty bezpośrednio. Co do zasady mogą one natomiast zmniejszać podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym przez możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (jako tzw. odpisy amortyzacyjne). Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ustawy o pdop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Ustawa o pdop definiuje wprost, co należy rozumieć przez pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Z kolei, środki trwałe w budowie to – w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Z definicji środka trwałego zawartej w art. 16a ust. 1 ustawy o pdop, wynika, że aby dany przedmiot mógł zostać uznany za środek trwały musi łącznie spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, tzn. środek powinien być wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem,
3. przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,
4. musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
   
   

Sposób określania wartości początkowej środka trwałego jest zróżnicowany w zależności od sposobu jego nabycia (lub wytworzenia).

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop, za wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia.

Przy czym stosownie do art. 16g ust. 3 ustawy o pdop, za cenę uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o pdop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 16g ust. 4 ustawy o pdop).

Wydatki bezpośrednio związane z nabyciem lub wytworzeniem środka trwałego wpływają na wartość początkową tego środka i stanowią podstawę do naliczania odpisów amortyzacyjnych zaliczanych w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka w związku z prowadzoną inwestycją ponosi wydatki związane z podróżami własnych pracowników oraz pracowników z innych zakładów z Grupy (wsparcie konsultacji podczas negocjacji z kontrahentami) w postaci: delegacji, opłat za hotele, konsumpcję, bilety lotnicze, organizacji spotkań z potencjalnymi kontrahentami w wynajętych salach konferencjach w hotelach.

W świetle powyższych przepisów należy uznać, iż ww. koszty związane z podróżami własnych pracowników oraz pracowników z innych zakładów z Grupy dotyczące konkretnego, wybranego oferenta będą podnosiły wartość początkową nabytych od niego składników majątku trwałego lub też będą podnosiły koszt wytworzenia środka trwałego jako związane ze zużytymi rzeczowymi składnikami majątku lub wykorzystywanymi usługami obcymi. Natomiast koszty poniesione na spotkania z innymi firmami, jako że nie będą związane z nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o pdop.

W tym miejscu wskazać należy na zapis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o pdop, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wskazać należy, iż wydatki z tytułu spotkań z potencjalnymi kontrahentami w wynajętych salach konferencyjnych w hotelach podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że nie noszą znamion wydatków reprezentacyjnych, powyższe jednak nie było przedmiotem niniejszej interpretacji.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy z powyższym zastrzeżeniem należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w sprawach będących przedmiotem pytań oznaczonych we wniosku Nr 2 i Nr 3 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.